Ooit zag ik een ouder echtpaar lopen. Ze liepen naast elkaar, zonder veel aandacht aan elkaar te schenken. Zij liep een beetje moeizaam en hij had een grote bruine vrouwentas over zijn schouder hangen.
Haar tas.
Een oudere man in pak met een grote damestas over zijn schouder, het zag er bespottelijk uit.
Waarschijnlijk had hij de tas van haar overgenomen, omdat ze er last van begon te krijgen. Zelf had ze het misschien nog niet eens in de gaten gehad, maar hij zag het.
Geef hem mij maar even, had hij gezegd.
Mogelijk had ze nog wat gesputterd, maar hem toen dankbaar aan hem overgedaan.
En nu liep hij dus voor gek. Zonder zich daar druk om te maken. En zij liep naast hem, keek de andere kant op en nu ze de tas niet meer voelde, dacht ze er ook niet meer aan.
Of het nu zo gegaan is of anders, dat weet ik natuurlijk niet. Maar nu liepen ze daar zo. En ik dacht: dit is liefde.
2 opmerkingen:
Niks is zo vertederend als er bespottelijk bij durven lopen voor je geliefde.
Da's mooi, Flop. Alleen, mocht je dit ook in je eigen leven willen: jouw eigen tasjes zijn te modieus.
Een reactie posten