Ik kreeg een mail van een vriendin waarin ze vroeg: wie is nu meer jou, Flopke of jij? Misschien wel Flopke, zei ik aan de telefoon. (Als iemand je zoiets mailt, dan bel je even.) Het roept weer nieuwe vragen op. Heb ik dan mijn hele leven een soort van mijn handen voor mijn gezicht gehouden, en haal ik ze er nu pas vanaf? Op een bepaalde manier dan? Zijn júllie degenen die me zien?
Dat is gelijk reden voor nieuwe zorg, want kan ik dit waarmaken in het echte leven? Val ik dan niet enorm tegen? Hier heb ik toch altijd wel iets te zeggen. Bijna altijd dan. Dat is buiten wel anders.
O jee, nu weet ik niet meer wat ik moet schrijven. Nu vallen we samen, maar we vallen de verkeerde kant op. Ik ga maar stil in een hoekje zitten. Nadenken.
Hoewel, misschien komen er geen gedachtes meer. Ik voel het. Zoals ik het wel eens hoor zoemen en gisten in mijn hoofd, zo stil is het nu.
(Gister had ik trouwens nog wel een leuk idee. Misschien ga ik het nog doen ook. En dan zijn jullie de eersten die het merken. Nee, wacht maar af, het is echt grappig.)
3 opmerkingen:
Toch lijken jij en Flopke best wel veel opelkaar!
Vind je? Eens kijken. Waar is ze nou? Ze staat achter me. O nee... Ik hoorde haar toch?
Maar is dit stukje nu geplaatst door Flopke of door jou...?
Een reactie posten