Een tijdje geleden kreeg ik een bericht waarvan ik nogal van streek raakte (jullie weten ondertussen wel dat ik niet ga vertellen wat dat was). Ik schrok en daarna kreeg ik het heel koud. Een dag later kreeg ik keelpijn en werd een beetje ziek.
Ooit hoorde ik een verhaal van een jongen die zijn vriendin op een feest met een ander zag flirten. Hij werd misselijk en ging letterlijk over zijn nek.
Op de deurmat.
En dat vind ik dus ontroerend. Dat het lichaam niet meer doet wat jij eigenlijk zou willen: flink zijn. Nee, het lichaam gaat braken of wordt letterlijk koud.
We zeggen wel eens dat ons lichaam ons in de steek laat, maar zo moet je dat dan niet zien. Ons lichaam past zich alleen niet meer aan, maar leeft met ons mee. Op zo'n moment leeft het juist meer met ons mee dan we zelf doen. Ik geloof dat ik er dat zo mooi aan vind.
3 opmerkingen:
Mooi blogje Flop. Ik geloof ook helemaal niet dat ons lichaam ons ooit in de steek laat. Eerder omgekeerd: wij laten ons lichaam regelmatig in de steek. Petje af hoe het ons dan toch nog heel lang ter wille probeert te zijn.
Ja, we zijn taai, 'Karin'.
Wat een mooi stukje, Flop. Ik zit nu ook in zo'n periode dat je maar door blijft denderen en je je afvraagt "Hoe lang pikt dit lijf het nog?". Tijd voor bezinning. Thanx.
Een reactie posten