Depressie en boeken

Als je je somber voelt, welk boek moet je dan lezen? Pauline vroeg zich dat als eerste af en daarna zijn er op andere blogs ook stukjes over verschenen. Het algemene gevoel is dat somberheid niet de juiste stemming is om eens lekker te gaan lezen.

Nu heb je allerlei verschillende verdrietige buien, en soms zal het voor mij ook opgaan. Maar niet altijd. Ik geloof dat ik juist wel naar boeken grijp als ik last heb van neerslachtigheid. Juist als ik vrolijk ben, wil ik eruit, mensen zien, naar de kroeg, praten, lachen en schrijven. Kabaal maken, om kort te gaan, want het moet eruit. Juist op momenten van somberte zit ik liever in een hoekje met een boek.

En niet eens een makkelijk boek. Voor mij is er op zo'n moment geen beter gezelschap dan Marcel Proust of Thomas Mann of een andere schrijver die concentratie vraagt. Want juist dan moet een boek eisen aan me stellen, zodat ik mezelf kan vergeten.

Ik kan het sterker vertellen: één keer in mijn leven had ik een echte depressie. Dat weet ik achteraf. Het was zo heftig, dat ik de dingen begonnen te vervormen. Ik zag mijn omgeving dikker, opgezwollen, kloppend, als in een nachtmerrie.

Ik ben niet naar de dokter gegaan, ik wist niet dat dat kon. Pillen heb ik er dus niet voor gekregen. In plaats daarvan, na een paar dagen wanhoop, pakte ik een boek.

Leerboek der Psychologie van Duijker en Dudink.

Tot op dat moment wist ik nog niet veel van psychologie en ik begon te lezen over het behaviorisme, psychoanalyse, de cognitieve benadering, wat een experiment eigenlijk is en hoe onze waarneming werkt. Ik las en las en las.

En zo las ik mezelf langzaam mijn depressie uit.

Voor velen zal het niet opgaan, en het werkt mogelijk ook niet in alle stemmingen, maar voor mij geldt vaker wel dan niet: bij somberte pak ik een boek. En geen licht romannetje, maar iets van gewicht.

Het boek van Duijker heb ik nog. Kijk maar. En ik doe het niet meer weg.