Vriendin W. moest opeens heel hard lachen om mijn ongeluk. Jij hebt alles, je hebt eigenlijk niets te klagen, er is niets ergs met je aan de hand en dan ben je ongelukkig. Hoe doe je dat toch, Flopke? Toen verexcuseerde ze zich dat ze moest lachen, maar ze kon er niets aan doen.
W. heeft natuurlijk gelijk. Ik ben ongelukkig omdat ik het me kan permitteren.
Ik lijd aan luxe-depressie.
Als er straks echt iets aan de hand is, dan is dat afgelopen. Dan moet ik overleven en kan ik me dit niet meer permitteren.
Dit is niet het hele verhaal. (Hele verhalen zijn altijd ingewikkelder en duren langer.) Maar het is wel een belangrijk onderdeel.
6 opmerkingen:
Ik kan me zo voorstellen dat mensen die wel wat te klagen hebben, geen last van depressies hebben.
Ik zou er een depressie van krijgen als ik niets te klagen had...
Niets aan de hand volgens mij...
Wat wel zo is, is dat ik door al die mooie foto's gefascineerd raak door je handen: mooie ranke lange vingers! Blijf ze voor je gezicht houden zou ik zeggen :-)
Ja Ed, je moet iets. En Willem: ik heb echte pianohanden.
Alleen speel ik geen piano.
Diepe zucht...
Ha Flop, daar zijn we weer, althans fysiek terug in de druilerij, want virtueel waren we niet weg! Ik lees dus in dat boek over die vrouwen tijdens de Spaanse burgeroorlog, en ben verbaasd over de hardheid van het leven toen, en niet alleen in de oorlog. Volgens mij klopt het dat je dan niet tegelijk depressief kunt zijn. Maar wat is 'depressief' eigenlijk precies? Het is zo'n dekmantelwoord, vind ik, waaronder van alles schuil kan gaan, van verveling tot verdriet. Graag uitleg!
Nee Flop,
Je zou eigenlijk helemaal niets moeten! Met de klemtoon op Moeten.
Gezellig, Sis! En depressief is inderdaad een dekmantelwoord waar ik me graag onder verschuil. You know Flopke. (Maar goed, misschien is het belangrijkste wel: onmacht.)
Ed, laten we ont-moeten. (En deze onzedelijke woordgrap heb ik niet van mezelf, daar hangt iemand de consultant mee uit.)
Een reactie posten