Gister moest H. hartelijk lachen omdat ik toch een beetje opzie tegen de reis naar het land met een C.
'Flopke, jij heb altijd iets om over te schrijven,' zei hij.
Maar H., dat is nog niets! Want als het weer een beetje meewerkt - en het weer werkt behoorlijk mee, overdag wordt het nauwelijks nog licht - dan ben ik in staat overal tegenop te zien.
Neem gister. Ik ging een Belangrijke Amerikaan interviewen die in een appartement in Amsterdam verbleef. De Amerikaan is zo belangrijk dat veel mensen huizenhoog tegen hem opkijken, omdat ze zijn boeken hebben gelezen en beïnvloed zijn door zijn ideeën. Ik had me natuurlijk wel ingelezen, maar wist nog geen fractie van wat zijn gemiddelde gesprekspartner van hem zal weten. Dat is voldoende om je zorgen over te maken, maar mijn zorgen beginnen al een stuk concreter. Want hoe laat bel je aan bij een Belangrijke Amerikaan?
Ik had om vijf uur afgesproken, voor mij zou er een andere interviewer zitten. In een boek over interviewen las ik ooit dat je je tien minuten vooraf moet melden.
Als je op een kantoor hebt afgesproken, is dat prima. De secretaresse laat je pas door als het tijd is. Maar in dit geval was het misschien irritant, omdat mijn voorganger er nog zou zitten. (We kregen de Amerikaan allemaal slechts een half uur te spreken.) Tien minuten leek me te veel. Vijf minuten dan? Toen het vijf minuten voor was (afgaande op het gemiddelde van wat mijn horloge, mijn telefoon en de kerkklok aangaf) durfde ik toch niet goed aan te bellen. En dus belde ik om (gemiddeld) één minuut voor vijf uur aan. De stem van zijn vrouw zei door de intercom dat ze naar beneden zou komen en vervolgens gebeurde er minutenlang niets. Toen ik uiteindelijk met de vrouw boven kwam, stond de Belangrijke Amerikaan in de gang al op me te wachten. Van de andere interviewer geen spoor. Ik had eerder moeten aanbellen, wist ik op dat moment.
En toen moest het interview nog beginnen.
13 opmerkingen:
Dit is wel een hele lastige, Flop. Doe dit maar eens goed. Ik worstel er ook nog altijd mee. Na jarenlang de mensen geirriteerd te hebben met te vroeg, ben ik bewust gaan proberen (iets) te laat te komen. Maar dat luistert nauw, gaat zelden echt goed.
Maar eigenlijk denk ik dat de B.A. het wel lekker vond dat hij even naar de w.c. kon, even in de spiegel kijken, en zo.
En hij was vast blij dat IEMAND hem nog kwam interviewen. Want waar was jou voorganger gebleven?
Ik durfde toch niet te laat te komen, Karin, want Amerikanen zijn nogal stipt en zakelijk volgens mij. Dat moet helemaal gelden voor Belangrijke Amerikanen. Dacht ik. Maar vooraf weet je het inderdaad nooit zeker. (Ben blij dat jij ook worstelt in ieder geval.)
En Niki, hij was niet blij dat iemand als Flopke hem kwam interviewen, daar was hij echt te belangrijk voor. Ik denk dat hij een pauze had gecreëerd tussen de interviewers, omdat hij dit zag aankomen. Hij was niet alleen Belangrijk, maar ook nog Ervaren.
dag Flopke,
mij maakt het niet zo veel uit, belangrijk of onbelangrijk, dat meen ik. Belangrijke mensen zijn soms erg aardig en onbelangrijke ook, of niet of vice versa. Alles is mogelijk.Het gaat er maar om of wij er wat mee kunnen.
Ik ben altijd ongeveer tien minuten van te voren want er kan van alles tussen komen en ik wil een beetje rond kunnen kijken. Ik ga er vanuit dat mijn voorganger ook zo verstandig is geweest tien minuten te vroeg te komen zodat de belangrijke meneer voor het allereerste iv dus ook tien minuten eerder zijn bed uit moest.
Tol van de roem, moet ie maar niet belangrijk wezen.
Herman
Tja, Herman, tien minuten was volgens mij ook het goede antwoord geweest. De volgende keer moet ik gewoon stoïcijns bijtijds aanbellen. En hij had zijn zaken voor elkaar, want hij stond dus al klaar.
En nee, het maakt niet uit of iemand Belangrijk is of niet, dat ben ik met je eens. Maar ik had de dag ervoor zoveel mensen gezien die veel meer over hem wisten dan ik. Vooral dat idee vond ik raar.
Leuk om je aan het werk te hebben gezien!
Gewoon 10 minuten voor tijd aanwezig zijn is wel lekker, hoor. Kun je nog even rustig naar het toilet of voor je uit gaan zitten kijken of een gesprekje voeren met een leuk toevallig iemand. Die BA, was dat die sigarenman toevallig? :-)
Ja, maar, wie was het nou?
Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar misschien was deze Ervaren Amerikaan ook wel zenuwachtig voor het interview.
En dan is te vroeg komen heel erg. Want dan had hij nog naar de wc gewild en zo.
anoniem was ik
Gaat er niet om wat je zegt, maar hoe je het zegt.
Tien minuten van tevoren aanbellen is gelijk aan een minuut van tevoren mits je met de kop omhoog binnenstapt, enthousiasme en gretigheid uitstraalt en het heft in handen neemt.
Vertel ik je nog, siske.
Marina: het zou kunnen, maar deze Ervaren Amerikaan leek me niet zenuwachtig. Daar was hij te Evenwichtig voor.
En tot slot Herman at enz.: toch pleit ik voor enige matigheid op het gebied van enthousiasme en gretigheid. Maar ja, that's Flopke.
Het is natuurlijk wel heel braaf om op tijd te komen. Doe zoals ooit mijn legendarische hoofdredacteur. We komen tien minuten te laat binnen, ik ga na het handenschudden keurig met het notitieblokje klaar zitten en probeer geinterviewde (belangrijke Nederlander)in de stemming voor een openhartig gesprek te brengen. Hoofdredacteur loopt naar het raam en ik zie dat hij nog een natte rug van het douchen heeft. Hoofdredacteur haalt zijn kam uit achterzak en gaat uitvoerig zijn wilde haardos modelleren en kreunt ondertussen: Krekel wat kwamen we hier ook alweer doen? Irritatie leidt tot pittige verhalen. Succes niet altijd verzekerd.
Ach, dit is van een grote schoonheid! Tegen sommige hoofdredacteuren zijn wij niet opgewassen Krekel. Dan zijn wij nog kruimels.
Een reactie posten