De Fotograaf belt aan. De bel is een harde zoemer, waarvan ik schrik.
De Belangrijke Amerikaan, die nu ook Aardig blijkt te zijn, begint me gerust te stellen.
'You're doing fine. You are asking good questions,' zegt hij.
Nu weet ik zeker dat ik een rare indruk maak, en begin me af te vragen hoe raar ik eigenlijk overkom.
De Fotograaf komt binnen. Ik sluit het gesprek af en het volgende dilemma dringt zich aan me op: Blijf ik Zitten of Ga ik weg?
Ik kan me voorstellen dat het irritant voor de fotograaf is als ik zo'n beetje blijf rondhangen. Maar het is misschien ook weer onaardig om weg te lopen. Dat ik best benieuwd ben naar zo'n fotosessie, is nog het onbelangrijkste argument dat ik kan bedenken. Op zoek naar een uitweg kijk ik om me heen, houd goed de bewegingen van de Amerikaan en de Fotograaf in de gaten. De Fotograaf begint tegen de Belangrijke Amerikaan te praten. Zet hem in het licht, stelt hem gerust, zoals de Belangrijke Amerikaan mij geruststelde. 'That's nice. That's ok. Perfect!'
Ook ik word er rustig van en ik blijf zitten. (Soms reikt het leven zelf de antwoorden aan en moet je er alleen naar luisteren.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten