Laatst kreeg ik in een restaurant spaghetti voorgezet. De serveerster had alle bestek weggehaald en legde alleen een vork naast mijn bord neer.
'Dat is alles?' vroeg ik.
Ze knikte. Dat moest van Frank.
Frank is de kok en eigenaar van het restaurant en hij vindt dat je spaghetti alleen met een vork moet eten. Want spaghetti snijd je niet, dus een mes heb je niet nodig. En een Italiaan gebruikt ook geen lepel. Een echte Italiaan draait de spaghetti om zijn vork en brengt zijn hoofd naar zijn bord.
Frank streeft naar een Italiaanse sfeer in zijn restaurant.
'Ik mag je echt geen lepel geven,' zei ze. Daarop keek ze over haar schouder en boog zich naar me toe. Maar Frank was er vandaag niet. Dus als ik wilde, kon ze best een lepel voor me halen.
Ik zei dat ik dat bijzonder vriendelijk van haar vond, maar dat als het niet van Frank mocht, ik er uiteraard niet over peinsde om een lepel te gebruiken.
Geen spráke van.
Ik begrijp Frank wel.
Ik voelde me daar helemaal thuis.
7 opmerkingen:
Wederom een toppertje Flop!
Daar zit ook wel weer een liedje in: Toppertje Flop
Dat had ik eens bij een echt Chinees restaurant, waar we alleen met stokjes mochten eten. Ik heb er twee dagen gezeten en had achteraf nóg honger.
Dank je, Ed. Maar eh, een liedjestekst schrijven, dat kun jij beter, dat weet ik zeker.
En Victor, ik geef toe dat je er iets voor over moet hebben. Maar ja, een Chinees waar ze vork en mes naast de stokjes leggen… dat is net een roeiboot met hulpmotor, een raceauto met snelheidsbegrenzer, een Spaans hotel waar ze Nederlands spreken, een NS-trein die op tijd rijdt…
Hm, Frank heet geen Mussolini van zijn achternaam? Beetje erg ongastvrij, hoor, vanwege 'dat moet'. Je gasten moeten zich toch blij en welkom voelen in je tent?Ik zou meteen 8 vorken en 8 messen en 16 lepels laten aanrukken. Gewoon uit dwarsigheid. En dan eens zien of het allemaal steeds nog 'moet' van Frank. Há!
Maar Wieneke, wat ik eigenlijk probeerde te zeggen: je hebt een restaurant, je hebt een opstelling waarmee je ongetwijfeld een deel van je klanten wegjaagt. En dat allemaal omdat je een droom hebt. (Een echte Italiaanse sfeer.) Dan ben je toch geen dictator? Ik vind dat juist ontroerend en mooi. En eerder dapper dan laf.
Flopke, dat van die dictator was gechargeerd, dat geef ik toe :-) Maar zeker in dit specifieke vak ben je nou eenmaal gastheer. Daar heeft Frank blijkbaar voor gekozen. Als je tegen betaling gasten verzorgt, dan hoef je heus niet je eigen ik en je eigen ideeën op te geven. Maar dingen aan je gasten opdringen kan echt niet. Het woordje 'moet' zit mij in dezen dwars. En die echte Italiaanse sfeer (?) zit niet in het bestek mag ik toch hopen :-)
een restaurant naar mijn hart. :)
ik zou de mensen ook geen stoel geven. :D
Een reactie posten