zaterdag 12 april 2014

Fotooo!



Er kwam dus een fotograaf langs. Een aardige vrouw en nog geduldig ook. Eerst zei ze me uit dat ik mijn handen voor mijn gezicht moest weghalen. Daarna dat ik wat vrolijker mocht kijken. 'Als je zo boos kijkt, schrikt dat mensen af,' legde ze uit.
Misschien dat ik toch een plantje...
De fotograaf was vriendelijk maar beslist: geen handen, geen plantjes, geen frons. Lachen moest ik!
Ik lachte.
Dit meen je niet, zei ze.
Ik probeerde beter te lachen.
Je trekt je terug, voel je dat? vroeg ze.
Ik voelde me precies zoals ik me altijd voel als er een camera op me gericht staat. Ik probeerde me niet terug te trekken, maar spontaan te lachen, naar haar toe, open, vriendelijk, zodat ik niemand zou afschrikken.
Na een half uur liet ze me een paar voorbeelden zien, zodat ik kon zien wat het effect was, wat werkte en wat niet.
Ik vond het zelf minder erg als wat nors keek. Maar zij was de fotograaf.
Na een uur hadden we één foto die ermee door kon. En een foto waarop ik goed keek, maar waarop mijn handen als gespannen klauwtjes voor me lagen.
Laat ik verder niet te veel in detail treden, maar na twee uur, ging de fotograaf weg, begreep ik waarom ik altijd wegduik voor foto's, begreep ik dat ik een lastig model ben en begreep ik het belang van een goede foto.
Ze had mooie foto's gemaakt. Ook later zag ik dat. Maar ja, nu zit ik dus met een probleem...