vrijdag 28 februari 2014

Welkom in de familie



Maar Evenblij reageerde heel vriendelijk en vertelde hoe de Evenblijs oorspronkelijk aan hun naam kwamen. In de tijd van Napoleon moest iedereen een naam opgeven en een paar opstandelingen waren bang door de mand te vallen en daarom noemden ze zich Vrolijk, Plezier en Evenblij. Ik paste helemaal in die traditie. Misschien wel meer dan familieleden die er niet veel meer voor gedaan hebben dan geboren te worden.
Maar nu overdrijf ik waarschijnlijk weer. Bovendien is dit een van mijn zorgen op het moment. Hoe lang zal ik familie blijven?
Want dat heeft dus met mijn dilemma te maken...

vrijdag 14 februari 2014

Maar even dit




En nu zit ik met een probleempje...
Maar mag ik eerst even een anekdote vertellen? Het heeft er zijdelings mee te maken.
Op Facebook heb ik een account aangemaakt, zodat ik digitaal met meerdere benen in het leven stond. Maar op Facebook moet een achternaam hebben. Aanvankelijk koos ik neutraal voor Jansen, maar dat klopte niet, zo heet ik namelijk niet. Tot ik bedacht dat ik me Evenblij zou noemen. Flopke even blij, dit was ik.
Het ging heel goed. Tot vorige week. Toen werd ik gevolgd door een Evenblij. Ik schrok. Hij dacht vast dat we familie waren. Nu viel ik door de mand als een bedrieger. Dus ik mailde hem voor de zekerheid dat ik wel zeker wist dat we geen familie waren...

woensdag 12 februari 2014

Gevonden!




Het is met herinneringen als met sleutels die je kwijt bent: als je niet meer zoekt, vind je ze opeens. Het was een mailtje tijdens mijn vakantie. Ik zat op een terras met wijn en wifi. Ik nam een slok en las een mail. De uitgeverij. Of ik eens wilde komen praten.
Men kan niet vroeg genoeg beginnen met vieren.
Het was een prettige vakantie.

zaterdag 8 februari 2014

Maar was ik er wel?



Ik nam op. Het was een redacteur. Van een uitgever.
Het rare is dat ik niet meer precies weet wat ze zei. Het is al een paar maanden geleden. Ik weet eigenlijk niet eens zeker of het wel per telefoon ging, misschien kreeg ik een mail. Alleen kan ik die mail niet meer vinden, het zal dus waarschijnlijk wel de telefoon zijn geweest. Ze zal gezegd hebben dat ze redacteur die en die was van die en die uitgever... en dat ze mijn manuscript gelezen had...
Het zou ook nog kunnen dat ik niet eens opnam, omdat ik er niet was. Dat ik haar later heb teruggebeld. Dat het mijn voicemail was die ik afluisterde.
Gek. Het is niet onbelangrijk en toch weet ik het niet meer precies.
Maar het doet er niet zo toe, jullie maakt het niet uit of het de waarheid is, het gaat om het verhaal. Dus laat ik zeggen dat de telefoon ging in ik opnam...

donderdag 6 februari 2014

Telefoon!



Waar waren we? Ik heb jullie verteld over mijn manuscript en dat ik het opstuurde.
Enfin, op een dag ging de telefoon...

dinsdag 4 februari 2014

Overbodige woorden




Soms zijn er van die stomme zinnen waarop ik blijf haken, zoals deze: 'Eindpunt van deze trein. Gelieve hier uit of over te stappen'. Meestal denk ik er verder niet over na, maar gister had ik onvoldoende andere gedachten. Het probleem van deze zin is dat je altijd moet uitstappen, ook als je moet overstappen. Het eerste deel zou daarom volstaan, maar misschien vinden ze alleen 'gelieve hier uit te stappen' wat onhartelijk. Je kunt het verzachten en aanvullen, maar zeg dan bijvoorbeeld dit: 'Gelieve hier uit te stappen en indien u verder moet - of wilt - kunt u overstappen op een andere trein. U kunt ook gebruik maken van een ander vervoermiddel. Of hier blijven, als het uw bestemming is. Of niet. Dat gaat ons eigenlijk niet aan. U mag trouwens ook met deze trein mee terug, mocht u daar behoefte aan hebben, maar dan moet u wel even uitchecken en weer inchecken, anders heeft u geen geldig plaatsbewijs. En dat moet, maar dat wist u  wel.'
Zoiets.
Het is maar een opzetje, er valt vast ook wel wat op af te dingen. Het is bijvoorbeeld wat lang.
Daarom, bedacht ik me gister, zou je ook kunnen volstaan met dit: 'Eindpunt van deze trein.'