dinsdag 27 december 2011

Zwart

Als ik een jaaroverzicht voor dit jaar zou moeten maken, zou het kort zijn. Mijn hoofd had ik elders nodig, maar toch was er een memorabel moment. Het moment dat ik met een kort klikje een bestand met foto's weggooide. De computer vroeg niet eens of ik het zeker wist, in één klap waren al mijn blogfoto's verdwenen. Heel mijn blog op zwart.
Ik heb er een paar teruggezet, maar ben daarmee gestopt.
Normaal krijg je waarschuwingen als het om iets belangrijks gaat. Weet je zeker dat je dit wilt weggooien?
Maar soms worden de waarschuwingen eruit gefilterd.
Alsof een groepje mensen wel met elkaar praat, maar niet tegen jou. Als je iets vraagt, krijg je geen eerlijk antwoord. Het gesprek komt niet op gang.
Niet met jou.
Ik zal komende tijd langzaam de foto's terug gaan zetten.
En die foto's die niet gevonden willen worden, ben ik kwijt. Daar valt niets aan te doen.

zaterdag 17 december 2011

Brood en betalen


Ze hebben er lekker brood, maar je kunt wel merken dat de V&D geen bakkerij is. Ik ging vandaag brood halen. Ik hield een zak broodjes vast en zei dat ik nog een brood wilde.
'Zal ik vast aanslaan?'
'Maar ik wil eerst nog brood,' zei ik.
'Maar zal ik vast aanslaan,' vroeg ze en ze wees naar de kassa.
'Nee,' zei ik, 'ik wil eerst nog een brood.'
'Maar ik zal vast de rekening maken,' zei ze.
'Nee,' zei ik. 'Ik heb nog meer brood nodig dan dit.'
'Ik zal het vast aanslaan,' zei ze.
Omdat we zo niet verder kwamen, zei ik: 'Dat is goed.'
Ik keek haar aan.
'Maar...'
Nu keek ze mij ook aan.
'Ik wil óók nog een brood hebben. Die daar, dat brood wil ik ook.'
Ze schrok een beetje en zei: 'O ja, o, ja, ja, ik dacht... ja...'
Ik kreeg het brood en terwijl ik met mijn armen vol stond, zei ze: 'Dat is acht euro.'
Ik pakte de portemonnee zo goed en kwaad als het ging, ving handig het brood op dat uit mijn handen viel en betaalde.
Daarna gaf het meisje me een zak om mijn spullen in te doen.
Iets zegt er dat dit meisje geen grootse toekomst in de bakkerijwereld tegemoet gaat.

zaterdag 1 oktober 2011

Ik ben een flesje Cola

Ik zou zeggen: een foto van mezelf, met mijn eigen boterham voor mijn gezicht, dat ben ik.
Maar dat is wel erg kort door de bocht. Want het was @ikbendaf die op bezoek kwam en de foto maakte. De foto zou op de cover komen, vertelde ze erbij, maar dat mocht ik tegen niemand zeggen. Dus ik zweeg over mezelf.
Ik was geheim.
Ik kon niet anders, want het boek gaat niet over mij, het gaat over het Twitterleven zoals @ikbendaf dat ziet. Ben ik dan mezelf nog wel? Of ben ik meer @ikbendaf? En ben ik nu ook een beetje @buroRuSt, die de omslag ontwierp?
Mag ik mezelf nog wel boven mijn blog zetten?
Ik vermoed van wel, want feitelijk ben ik een flesje Cola.
Mensen, koop mij!

donderdag 29 september 2011

Spannende ontwikkelingen

En dan gebéúrt er eens iets in mijn twitterleven en dan heb ik geen tijd om erover te bloggen, omdat ik druk en weg ben.
Nee, een stevige marketingcampagne, laat dat maar aan mij over.

...


...


O ja, zou ik bijna vergeten: link.

zondag 4 september 2011

Pizza en poëzie

Ik beloof wel vaker iets en vaak vergeet ik het weer. Zoals het schrijven van een blogje over het een of ander.Donderdag zat ik in een restaurantachtig caferige omgeving. Je kon er eten en dat deden we. We bestelden van alles, waaronder pizza.
Eén voor één kregen we de hapjes, maar de pizza kwam niet. En dan komt er een moment dat je erom gaat vragen.
Een vriendelijke jongen beloofde dat hij er iets aan zou doen.
Mensen naast ons, die na ons waren binnengekomen, kregen hun tweede pizza, ditmaal riepen we een meisje.
Die beloofde dat de pizza nu snel zou komen en de betreffende jongen zou ze de waarheid zeggen.
'In de herentoiletten na sluitingstijd,' riep ik uitgelaten, maar over zoiets moet ik geen grapjes maken.
Al snel stond de jongen weer voor ons. Beschaamd. Er was iets fout gegaan, hij vond het verschrikkelijk, dit was niet meer goed te maken, en het was allemaal zijn schuld.
Bijna wilde hij op zijn knieën zakken, maar dat wist ik te voorkomen. Daarop liet hij iets vallen over gedichten of een bundel.
Jij bent dichter! riep ik.
Inderdaad. En hij zou zijn bundel vanaf morgen in zijn achterzak steken en als we nog eens kwamen, ging hij een gedicht voordragen om het goed te maken.
Even hield hij stil, toen liep hij weg.
Zo'n belofte moet zwaar op je drukken, dat ging geheid mis. Het zou zijn als een pizza zijn die nooit kwam.
Al snel stond hij weer voor ons. In zijn handen een oude bon met achterop een gedicht. Hij droeg het voor.
Daarna kwam de pizza.
En hier het blogje.

dinsdag 2 augustus 2011

Verkeerd parfumeren

Gister was ik bij een drogisterij parfumerie om wat zalfjes te kopen die alleen psychisch helpen, en waar ik dus best wat geld voor over heb. Ik vroeg gelijk of hij mijn favoriete parfum verkocht, want die is bijna op.
Hij verkocht hem niet meer, erger, mijn parfum werd niet meer gemaakt, omdat de geur van gisteren is. Maar ik kon iets moderners proberen.
Hij was zo vriendelijk een parfum bij me op te spuiten, keek me bestraffend aan toen ik mijn polsen over elkaar wreef, want nu wreef ik de druppeltjes kapot. Daarna legde hij me uit hoe het moest: mezelf parfumeren: 's ochtends na het douchen en voor het aankleden moet je door een wolk van parfum heenlopen. Daar ging ik lekker van ruiken. En als ik dat per se wilde kon ik ook nog iets op mijn polsen spuiten.
Persoonlijk beschouw ik parfum als overlast voor de omgeving, dus ik doe het bij voorkeur op mijn polsen, maar toen ik hem dat uitlegde, begreep hij me niet zo goed.
Ongerust verliet ik de winkel, ruikend naar een geur waar ik nooit aan zal wennen, maar die de omgeving vast lekker vindt.
En kijk: hij is echt bijna op. Terwijl een minder lekkere, maar nog breed in de handel verkrijgbare parfum, die ik eerder kocht, nog bijna vol zit.

vrijdag 24 juni 2011

Het spannendste komt nog...


Daf had me leren kennen van achter een boterham, dat had ik al begrepen. Maar mijn boterham-ava was te blas. Ik heb later een poging gedaan hem kleuriger te maken door een boterham te nemen en die op te maken: jam om de lippen, boter boven de ogen, waarop ik muisjes plakte. Het resultaat was een grauwe boterham die nog morsig was bovendien. Ik vergat het brood.
Maar nu doemde er een nieuwe kans op. Want ik had nog een boterham. Nog ééntje. Ik rende naar beneden, pakte de appelboor en ging aan de slag.
Over het resultaat ben ik meer dan tevreden: een goudbruine en emotioneel bewogen boterham. Tegelijkertijd weet ik dat ik nooit meer zo'n foto zal kunnen maken.
Het is de eerste keer dat ik meer Flopke was dan iemand anders en het resulteerde in de beste foto's van mijn digitale leven. Beter zal het nooit worden. Dat is alles. Letterlijk. Want meer dan foto's met wat tekst, ben ik niet.
Zoals ik eerder schreef: het beste geheim is een leeg geheim. Je verwacht een paukeslag en dan valt het misschien wel tegen. Het enige dat ik er nog aan kan toevoegen is: het spannendste moet nog komen. Ik weet alleen niet wanneer.
En dat zeg ik echt niet omdat ik met een leeg geheim wil eindigen.


woensdag 22 juni 2011

Daf op je tafel



Daf op je tafel, dat is andere koffie. Terwijl de tafel kraakte, boog ze zich in naar mijn monitor, hield haar camera zoveel mogelijk op de plaats van mijn webcam en mompelde: 'Hier komt spierpijn van.'
Ik vroeg haar hoe ze het verder wilde hebben, want zij was immers de fotograaf.
'Houd maar iets voor je gezicht,' zei ze. 'Doe maar zoals je dat normaal doet. Jij bent Flopke!'
Daarin had ze natuurlijk gelijk.
Ik hield mijn handen voor mijn gezicht, zij drukte af.
Daarna wees ik naar een plastic plantje dat op de grond tegen mijn muur staat.
Ja, groen, dat is mooi! riep Daf.
Het was me nu wel duidelijk, dit was heel wat anders dan mijn webcam, dat zwarte oog dat me de hele dag aanstaart. Als hij een foto maakt, juicht hij niet: 'Ja! Mooi! Leuk, Flopke! Ga door!'
Mijn webcam zwijgt, er klinkt alleen een droge klik.

En kijk, dit krijg je ervan, deze foto is van Daf en niet van mijn webcam.


maandag 20 juni 2011

Hé... een muur...


Ik hoefde mijn handen niet voor mijn gezicht te houden, Daf herkende me nog van de vorige keer. Ik bracht haar naar het HQ, liet haar mijn deur zien en wees naar mijn webcam. Ze zag het gelijk: achter mijn webcam zat een muur.
Daar stonden we dan. Ik wachtte op een ingenieuze ingeving van Daf, want zij was de doorgewinterde fotograaf.
Ze dacht even na en vroeg: 'Kunnen we de tafel van de muur schuiven?'
We begonnen aan de tafel te trekken, de kabels van mijn computer spanden zich. Maar dat was niet het ergste. Erger was dat de tafel vast kwam te zitten. Hoe hij er ooit terecht is gekomen, weet ik niet, maar meer dan een paar centimeter kregen we hem niet van de muur. Want dan zat de kastdeur rechts in de weg. (Zie de foto.)
En toen ging Daf op mijn bureau zitten, gezellig naast de monitor.
De tafel kraakte.



zondag 19 juni 2011

Mijn 1e bezoek

Ik stuurde een paar foto's op. Maar die waren niet goed. Nou ja, ze waren wel leuk en zo en sommigen waren zelfs erg leuk, maar de kwaliteit was niet al te best.
Daar heeft Daf natuurlijk gelijk in. Mijn foto's daar mankeert wel het een en ander aan. Ze hebben een lage resolutie, de kleuren zijn niet best en ze zijn niet allemaal even scherp.
Maar ik kan niet beter.
Daarom vroeg Daf of ze een keer een foto van mij mocht komen maken, bij mij thuis. Ze wilde langskomen.
Ik kreeg bezoek! Dat was voor het eerst. Nou ja, ik krijg wel eens bezoek, maar niet als Flopke. Of gedeeltelijk misschien, maar nooit alleen. Er komt nooit iemand puur voor Flopke, iemand die niet teleurgesteld raakt als ik gedurende het hele bezoek mijn handen voor mijn gezicht blijf houden.
Ik werd er vrolijk van.
Ergens in mijn achterhoofd vroeg ik me ondertussen af hoe dat moest. Wat jullie niet weten is dat mijn computer tegen de muur staat. Geen idee hoe Daf vanaf de rand van mijn scherm een foto van mij zou kunnen maken.
Maar Daf is fotograaf, die zou daar vast wel iets op weten.

zaterdag 18 juni 2011

Flopke...........mag ik iets............vragen?

Meer dan een jaar geleden kreeg ik een DM van @ikbendaf. Ze was bezig met het maken van een Twitter-boek, een boek vol foto's van twitteraars. Dat ze me dat in vertrouwen vertelde, vond ik al leuk. Maar ze vroeg ook of ze een foto van mij mocht maken.
Natuurlijk mocht dat. We spraken af in de hoofdstad en ze maakte foto's voor brievenbussen en voor een boekhandel en een muur en daarna dronken we een biertje. Vervolgens hoorde ik een tijdje niets meer.
Tot een paar weken geleden. Ik kreeg weer een dm.
Flopke, schreef @ikbendaf, mag ik je iets vragen? (of eigenlijk schreef ze: Flopke........ mag ik je...........iets vragen? Zo is Daf.)
Flopke in de wereld, dat vond ze eigenlijk geen echte Flopke. Of eigenlijk zei ze het anders, ze zei: zo ken ik je niet.
Zo had ik het nog nooit bekeken, maar ergens heeft ze wel gelijk.

donderdag 16 juni 2011

Flopke Daily I

Ja! Een Flopke Daily. Dat wil ik ook. Met allemaal dagelijkse berichten over Flopke. En dan snel, zonder pretenties, hup foto erbij, rechttoe rechtaan, niet moeilijk doen.
Maar ik moet ook mijn verhaal nog afmaken, over wat er nu echt de moeite waard was in mijn digitale leven.
En ik weet dat als ik me iets voorneem, dat ik dan mijn uiterste best doe om eronderuit te komen.
Dus de vraag die na de eerste Flopke Daily blijft hangen, luidt: een dagelijkse update... Flopke, denk je nu écht dat het wat voor je is? Zou je niet eerst oude beloftes inlossen.
(Ja, maar dat kan juist heel goed in de Flopke Daily.)
Flopke... tsssss.

zaterdag 11 juni 2011

Gewonnen II...


Voor het belangrijke vertel, nog even dit.
Als je iets wint, is er een uitreiking. Mij viel op dat alle voorgaande winnaars hun prijs in alle stilte hadden opgehaald, dat ging ik anders doen. Ik zou een foto laten maken van de uitreiking en die ging ik publiceren. Feestelijk kwam ik de boekhandel binnen, lawaaierig riep ik dat ik het boek kwam halen en dat daar een foto van gemaakt moest worden.
De boekverkoper lachte onhandig. Maar omdat ik daar stond met mijn iPhone, omdat ik noch hij ons samen op de foto kon zetten, riep hij een collega. Want ik wilde van geen wijken weten. Hij vroeg nog of hij de foto niet mocht maken, maar zijn collega keek wel uit. En dus maakte de collega een foto van de uitreiking en die zette ik gelijk op facebook.
Later had ik spijt. Want misschien vond de boekverkoper dat helemaal niet zo leuk als ik het bedoelde. Het is een bijzonder vriendelijke boekverkoper en ik was duidelijk over hem heen gedenderd. Ik wilde de foto eraf halen en hem alsnog netjes om toestemming vragen. Maar toen had zijn baas op facebook al gezegd dat hij de foto 'leuk' vond. (Zo gaat dat op facebook.)
En als je baas iets leuk vindt, kun je dan nog ombekommerd zeggen dat je het liever niet hebt?
Soms is er geen weg terug. En dat ik nu wel discreet ben... daarvan ben ik zelf ook niet onder de indruk zijn.

woensdag 1 juni 2011

Gewonnen I


Het zit zo, mijn boekhandelaar geeft elke maand een boek weg en dat doet hij door op Facebook te zeggen welk boek. Je hoeft de titel niet eens te onthouden, alles wat je moet doen is als eerste in de winkel komen en zeggen dat je het facebookboek wilt.
De eerste keer was ik er op tijd bij, maar het ging om een boek van Mart Smeets en dat hoefde ik niet. Dat heb ik in de winkel ook gezegd.
Achteraf vond ik dat niet aardig, ik had beter mijn mond kunnen houden.
Een andere keer was ik te druk en weer een andere keer vond ik een boek leuk, maar was ik te laat.
Afgelopen week was ik was in de stad, ik was zelfs in de boekhandel geweest, maar was vergeten dat ik naar het facebookboek moest vragen. Dat herinnerde ik me toen ik in de kroeg zat. Ik facebookte (geen sociaal medium of ik meld me aan) dat ik dat jammer vond. Maar het was niet jammer, het bleek er nog te liggen. Ik snel naar de boekhandel...
En nu moet ik naar een feestje, waarover er ook vast veel te vertellen valt. Maar dat verhaal mag niet voorpiepen.

maandag 30 mei 2011

Een goed geheim...

Ik geloof dat het Umerto Eco was die ik laatst op de televisie hoorde zeggen dat een goed geheim, een leeg geheim is. Het heeft alles van een geheim, namelijk dat jij iets weet en de ander niet en dat de ander het dus ook graag wil weten. Maar zodra een geheim geopenbaard is, is de magie eraf en blijft er van het geheim niets meer over. Alleen het lege geheim wordt nooit onthuld en blijft daarmee overeind.
Het is precies waar ik zo bang voor ben, dat jullie teleurgesteld raken. Want mijn geheim is niet leeg.
Maar terugkrabbelen kan niet, dan voelen jullie je genept en dat is nog erger. Dus ik maak het af, ik moet wel. Ik kreeg een DM van een twitteraar, ze wilde me iets vragen.
Maar willen jullie niet eerst weten wat er zaterdag gebeurde? Omdat ik al zo lang zin had om iets te winnen, en zaterdag won ik eindelijk iets. En dat ik daar bewijzen van heb, maar dat ik me afvraag of ik die mag laten zien?

vrijdag 27 mei 2011

Begin niet over bommen



Als je een klacht hebt en degene aan de lijn wil langskomen om te kijken hoe hij het kan verhelpen, en je legt uit waar je woont, je zegt: tegenover dat en dat gebouw, dan moet je daarna niet zeggen: 'maar daar moet ik nog eens een bom op gooien.'
Zelfs niet als het gebouw je hinderlijk in de weg staat, omdat je anders zo mooi over de rivier kon uitkijken. Want het mag dan waar zijn, de ander weet nooit hoe serieus je het meent. En vooral: je belde voor een klacht, dan moet je serieus genomen worden.
Dat is belangrijker dan dat je vrijheid van meningsuiting, ook al is het grappig bedoeld.
Dat moet ik dus niet vergeten de volgende keer.
Maar dit is niet dat belangrijke. Het belangrijke begon een tijdje geleden met een dm.

donderdag 26 mei 2011

Iets belangrijks

Als er belangrijke dingen in je leven gebeuren, in je digitale leven, omdat je je gewone leven er zo veel mogelijk buiten wilt houden. Dat is een remming gebleken, toch blijf je erbij. Je wilt best meedoen, graag zelfs, maar je hebt ook behoefte aan privacy. En dus lijkt het of je amper iets meemaakt. Op een paar muizen op Utrecht CS na dan. Een paar telefoontjes van telemarketeers. Je geboorte op blogger natuurlijk en je verschijnen op facebook, dat overigens tamelijk geruisloos aan iedereen voorbij is gegaan, omdat het niet echt bijzonder is. Maar stel dat er op een dag iets belangrijks gebeurt, en dat je daarover wilt vertellen. Als je er niet over vertelt, is het de vraag waarom je uberhaupt nog bestaat. Dus je wilt erover vertellen.
Hoe begin je dan?

maandag 23 mei 2011

Over uitzonderingen en regels

Mensen zeggen het te gemakkelijk: de uitzondering bevestigt de regel. Maar dat is een cliché en erger: het is niet waar.
Een uitzondering ondergraaft de regel.
Niet dat elke regel na elke uitzondering altijd bij het grofvuil kan. Ik begrijp het probleem wel: met veel moeite verzin je een regel, dan vindt iemand een kleine uitzondering en doet in één klap al je werk teniet. En vaak is dat niet nodig, soms moet de regel iets worden aangepast. Of we moeten ons realiseren dat de regel niet zo absoluut is als we misschien dachten. Dat is trouwens ook vaak helemaal niet wat de regelverzinner wilde beweren.
Je kunt ook zeggen: als er eenmaal uitzonderingen worden gevonden, begint regel volwassen te worden. De schade valt vaak mee.
Maar dat een regel door de uitzondering bevestigt wordt... en dan helemaal de vanzelfsprekende luchtigheid waarmee men het vaak beweert, daartegen wil ik officieel protesteren. Wat mij betreft krabben we ons weer ouderwets achter de oren als we een uitzondering vinden.
En als het de regel onderuithaalt, wat geeft dat eigenlijk? We willen toch minder regels?
Nou dan.

zaterdag 14 mei 2011

De essentie van de bitterbal

Soms krijg je een bezoeker die een vraag stelt, waarop je nog geen antwoord hebt gegeven. Teleurgesteld zal hij verder surfen en blijf ik achter met de vraag. Gister bezocht iemand mijn blog met de zoektermen: essentie bitterbal.
Ik heb wel eens iets geschreven over bitterballen en over een schaal die te klein was voor het grote gezelschap. Dan krijg je teleurstellingen en dat is bitter, maar dat ging voorbij aan de essentie van de bitterbal, daarover schreef ik niets.
En dat terwijl ik het dus een heel goede vraag vind
Want wat is de essentie? Een dotje ragout met een bros korstje eromheen? Dat is waaruit hij bestaat, de essentie gaat verder. Die heeft te maken met lekkere trek, maar niet met echte honger, het is geen echte voeding, meer iets voor de gezelligheid. Het heeft te maken met eten delen, maar eigenlijk ook met egoïsme, je houdt zo'n hele bal toch voor jezelf. Het heeft te maken met vrienden, met de kroeg, met dronkenschap, borrelpraat, onderbuikgevoelens, Nederland...

...

Als ik er zo over nadenk zou ik zeggen: de essentie een dot ragout met een bros korstje eromheen.

maandag 9 mei 2011

Facebook. En de problemen die daarbij komen kijken

Flopke Jansen

Maak je eigen badge

Ik heb een plaatsje voor me gemaakt op Facebook. Maar ik had al snel een probleem. Op facebook moet je je geboortedatum invullen en ook een achternaam hebben. En ik heb noch het een, noch het ander.
Een geboortedatum was zo verzonnen. Het leek me leuk om in de zomer jarig te zijn. En ik vond het wat goedkoop om nu als achttienjarige mijn facebookleven te beginnen, dus maakte ik mezelf een stuk ouder. Ik koos voor een jaartal tussen de twee Wereldoorlogen in. Tegen die Tweede Wereldoorlog zie ik eerlijk gezegd wel een beetje op, maar volgens mij was de tijd er tussen best bijzonder. En de leeftijd is mooi.
Met de achternaam zit ik meer in mijn maag. Het moest, anders kon ik niet verder. (Facebook is een beetje dwingend, om eerlijk te zijn.) Ik koos voor een zo neutraal mogelijke naam. Toch voelt het raar, Flopke Jansen, misschien dat ik Twitter daarom toch iets gemakkelijker vind.
Lange tijd was ik alleen en ik vond het prima. Zo kon ik nog wat twijfelen. Maar op een dag werd ik gevonden door Lucy. En nu heb ik één vriendin.
Ook dat is mooi.
Wat zeg ik? Eigenlijk voelt het of ik vanaf dat moment pas echt geboren werd.

zaterdag 30 april 2011

De jurk en het kusje

Het waren twee belangrijke onderwerpen gisteren: de jurk en de kus. Op twitter, op televisie en in mijn krant kwamen de onderwerpen nadrukkelijk aan bod. Nu heb ik het gister niet gezien, maar ik wil niet me niet loszingen van de tijdgeest. Nu Kunst en Cultuur zo zoetjesaan met wortel en tak worden wegbezuinigd, blijft dit over. Je moet wat, het is een goede oefening.
De jurk was mooi.
Heb ik begrepen.
Blijkbaar houd ik echt niet van lange witte jurken.
En de kus. Daarover waren we het eens. Als je er zo een krijgt van je man na een lange vermoeiende werkdag, weet je: het is zover, hij heeft een minnares.
Het moest het hoogtepunt zijn van de dag, er zaten wereldwijd miljarden mensen gespannen op te wachten. En dan is dit waar je het volk op trakteert. Zelfs Zijlstra, onze Staatssecretaris tegen Cultuur, zou niet weten hoe hij hier verder nog op zou kunnen bezuinigen.

donderdag 28 april 2011

Gezonde stappers aan de deur



Het gaat niet goed met mij, zo weinig blog ik. Te zwaar op de hand, neem nou vanmiddag. Ik kreeg een meneer aan de deur die wilde dat ik van energieleverancier zou veranderen. Dat wilde ik heel graag, want de grote baas van mijn energieleverancier betaalt zichzelf een godsvermogen uit. Tijd om op te stappen, maar het ging niet.
Ik zit vast.
Aan de telefoon verbind ik mensen door als ik het even niet weet. En als ik ze op straat tegenkom, loop ik hard verder en vraag of ze meelopen. Maar aan de deur heb ik geen alternatieven paraat. Bovendien was het een vreugdeloos mensachtig wezen die voor me stond, met een kapsel waar dat van Dick Passchier nog best leuk bij afsteekt.
Nu niet, zei ik.
Morgen loop ik ook nog rond, zei hij. Hij was blij dat hij me een alternatief kon bieden.
Maar morgen zal het met mij niet veel beter gaan. En ik wilde niet dat dit nog een keer aanbelde. Ik tuurde naar de map en zei dat hij alles wat hij me wilde zeggen, maar in de brievenbus moest gooien.
Dat kon niet, legde hij uit. De pagina's zitten vast.Ter illustratie knipte hij de map open en dicht.
Dan kopieer je het, zei ik.
Creatief vond ik dat zelf niet, maar hij was er nog niet opgekomen. Hij zou het doen.
Ik wierp een laatste blik op hem. Mijn blik gleed naar beneden, naar zijn schoenen. Het waren gezonde stappers, hij wist nog niet dat hij die tussen de deur moest steken.
Ik klapte de deur dicht en hoop op meer inspiratie de volgende keer.

zondag 24 april 2011

Struisvogel zonder berg zand


Alles wat ik kan doen is zeggen: lees deze blog van dunyahenya.
(Er zijn dus mensen die in de trein tegen een vrouw met hoofddoek zeggen dat ze niet naast hen mag zitten.)
Verder wil ik dit niet snappen, om het hoofd een beetje schoon te houden. Ik moet een struisvogel zijn. Maar dan eentje zonder berg zand.

dinsdag 19 april 2011

Baron von Munchhausen

Ik moet mezelf als Baron von Munchhausen aan mijn eigen veters uit het moeras trekken. Ik wilde een foto van mijn iPhone 4 maken met mijn iPhone 4, omdat hij twee camera's heeft en wat heb je anders aan twee camera's? Dan wil je geen gebruik hoeven maken van een derde camera.
Een spiegel kan helpen, maar ik wilde juist dat mijn iPhone zichzelf fotografeert.
Dat gaat niet geluidloos, het gaat met veel gekreun en gedoe.
Ik denk maar zo: het gaat niet om de foto, het is altijd het gedoe dat blijft hangen.
Gister was er weer een telemarketeer die ik boos een standje gaf.
En er vallen steeds meer steentjes uit mijn kroontje.


maandag 21 maart 2011

Als reizen niet lukt

Een paar jaar geleden gingen reisgenoot @K en ik gingen naar Cuba en dat vonden we énig. Zo'n spannende verre reis, dat wilde we wel vaker, elk jaar als het kon. Ik had het gevoel dat ik leefde, ook digitaal. Ik wijdde er een speciale blog aan.
Sindsdien is het er niet meer van gekomen. Ik regel het niet, @K ook niet en dus blijven we winter in, winter uit thuis.
Een tijdje geleden legde ik het Pietervrouw uit.
'Wat is er zo moeilijk aan?' vroeg Pietervrouw.
'Het lukt niet.'
Daar snapte Pietervrouw niets van.
'Waar wil je heen dan?' vroeg ze.
Ik had geen idee, ik begon wat landen op te noemen. En daarna legde ik uit waarom het misschien toch geen goed idee was om er naartoe te gaan.
'Moet ik het regelen,' vroeg ze.
'Nou graag,' zei ik en we hingen op.

Dit moet haast wel vervolgd worden...

vrijdag 28 januari 2011

Opruimen is zo moeilijk...



Eerder deze week sprak ik met een wetenschapper met de rommeligste werkkamer die ik ooit bezocht. Bij binnenkomst zag ik hem amper zitten. Alleen zijn kruin piepte boven de stapels papier uit.
We hadden het over opruimen en waren het snel eens: opruimen is moeilijk als je fantasie hebt. Alles wat je tegenkomt, kun je voor veel anderen dingen gebruiken. 'Ik kan een papier nooit in slechts één categorie onderbrengen,' zei hij. 'Er zijn altijd zeker drie verschillende categorieën te bedenken waar het past.'
'En een dag later bedenk je weer andere categoriën,' vulde ik hem enthousiast aan.
Toen ik vanochtend een versleten sok tegenkwam, moest ik aan hem denken.

zondag 16 januari 2011

Gemiste kansen

Ik heb geleerd zo eerlijk mogelijk te zijn, maar inmiddels vraag ik me af of ik dat zo letterlijk moet nemen. Laatst liep ik door de stad, en werd ik aangesproken door twee meisjes van een tenten- en rugzakkenwinkel. Ze vroegen mij of ze een foto van me mochten maken, dan kreeg ik 10 procent korting bij de aanschaf van een tent of een rugzak. Omdat ik geen tent of rugzak wilde aanschaffen, bedankte ik vriendelijk. Ze keken een beetje teleurgesteld, vooral het meisje met de witte jas.
Vier meter later begon ik er anders over te denken. Wat onaardig toch, dacht ik, ze willen gewoon een foto van mij maken en die foto krijg ik nog mee ook, ik hoef er toch geen tent mee te kopen? Dat hoeven ze niet eens te weten, ik kan die foto ook gewoon aan jullie laten zien. Ik moet het leven niet zo zwaar opnemen.
Toen ik klaar was met die gedachten, waren de meisjes in geen velden of wegen meer te bekennen.
De rest van de middag heb ik de hele stad afgezocht naar meisjes met een camera. Ik heb ze niet meer gevonden.

zaterdag 8 januari 2011

Schadelijke stoffen in de lucht

De burgemeester van Moerdijk drukte ons op het hart dat bij de brand geen schadelijke stoffen waren vrijgekomen. Dat er nog een beetje chocoladepasta om zijn mond zat, deed daar niets aan af.
Er waren in de lucht geen stoffen gemeten. Nu was dat moeilijk, want men wist niet wat men moest meten, en dan was het zoeken naar een speld in de spreekwoordelijke hooiberg.
Dat het in brand gevlogen bedrijf dagelijks een lijst aan de brandweer zond met daarop de chemische stoffen die er waren opgeslagen, deed daar niets aan af.
Nu zijn er een aantal hulpverleners ziek geworden, de burgemeester van Breda wil een onderzoek en ik zou wel eens willen weten waar je nog echte chocoladepasta koopt.