donderdag 27 mei 2010

Privé

Of ik bij de tandarts ben geweest of niet, dat zeg ik niet, want of en hoeveel tanden ik heb, dat vind ik privé. Maar als ik naar de tandarts was geweest, dan was het vandaag zo'n dag dat de tandarts mij vroeg hoe het ging en ik antwoordde: 'best', maar dat ik vandaag geen zin had in gaatjes en of hij daar een beetje rekening mee wilde houden.
Dan zou hij lachen en zeggen dat het wel zou meevallen omdat het meestal wel meeviel en dat ik eens een dag met hem zou moeten meelopen, zodat ik kon zien wat voor ellende hij tegenkwam. En daarna zou hij een behandeling bedenken voor de volgende keer, hij zou me uitgebreid uitleggen dat het best zou meevallen, omdat het normaal gesproken ook meeviel en dat ik er niet tegenop hoefde te zien en dat ik me er bovendien een half jaar op kon voorbereiden.
We zouden lachend uit elkaar gaan en zeggen dat het weer veel te kort was geweest.
Als het mijn tandarts niet was, gesteld dat ik er dus een had, dan zou ik het niet eens erg vinden om er naartoe te gaan.
Zoiets.

woensdag 12 mei 2010

De bruinsten

Rita Verdonk (Rabiaat Rechts) wordt weer eens ruimhartig geciteerd in de pers. Zo las ik op NU.nl dat ze de bijstand wil afschaffen, want bijstandtrekkers zijn 'te lui om te werken'.
NU.nl schrijft: 'De werkweigeraars zijn volgens Verdonk "altijd de bruinste die er bij lopen. Zitten lekker in de zon van het geld dat ze zo krijgen."'
Mag ik (Rabiaat Links) dat even nuanceren? Ze suggereert natuurlijk dat het om de allochtonen gaat, (en ze stelt bovendien dat een Afrikaan meer bijstand krijgt dan een Marokkaan). Maar door de zon erbij te halen, ontkracht ze dat weer: nee hoor, het gaat om alle mensen die zongebruind zijn.
Flauw,
en verder klopt het niet.
Er is hier helemaal geen zon, kijk maar naar buiten.
De bruinsten, dat zijn toch vooral die onbebrouwbare vastgoedhandelaren waar zij zo close mee is. En die zijn zo bruin omdat ze de hele dag onder hun zonnehemel liggen. Tenminste, als ze even niet druk zijn met het ontduiken van de belasting of het besodemieteren van goedwillende burgers die nu eenmaal een dak boven hun hoofd of bedrijf nodig hebben.

maandag 10 mei 2010

Vriend op, vriend af

Typisch Twitter: iemand gaat mij volgen, ik volg terug, omdat het anders zo onaardig is, en daarop ontvriend de ander mij weer. Het hoort erbij, het is de meerwaarde van het Twitter, het gaat snel vriend op, vriend af, dus ik maak van de goede vriend ook weer een onbekende.
Maar zo gaat het niet alleen op Twitter, zo is het leven.
Laatst was ik op zoek naar een nieuw huis, ik ging er een bezichtigen en zei daarmee eigenlijk tegen de eigenaar: wat heb jij een mooi huis!
Na de bezichtiging kocht ik het niet. Dus zei ik feitelijk: ik heb nog eens goed gekeken, maar jouw huis is helemaal niet leuk, hoe hou je het er vol? Geen wonder dat je ervan af wilt, maar ik ga er niet aan beginnen, het is te duur, het ligt verkeerd, ik zou het helemaal moeten verbouwen, want zoals jij woont, ik zou het niet kunnen.
In het leven moet je hard zijn.
En op Twitter kun je dat oefenen.

donderdag 6 mei 2010

Zonder titel

Gister stond ik in het Kröller-Müller Museum te kijken naar een schilderij. Het was zoiets als de schilderijen hierboven, alleen was het er ééntje en het was niet bruin of beige, maar olijfgroen.
Glimmend olijfgroen om precies te zijn.
Een groene had ik nog nooit gezien. Wel zag ik ooit een matwitte en een helblauwe met een ruw oppervlak.

Zoals te doen gebruikelijk weet ik op het moment zelf niet hoe belangrijk het is. Daarom heb ik er geen foto van gemaakt. Jammer, want die had ik hierbij willen plaatsen.
(Foto's maken mocht. Er waren bezoekers die de gehele collectie op de foto zetten, terwijl er ook behoorlijk goeie kaarten van te koop waren. Maar goed, het zal wel aan mij liggen, foto's maken is vast heel leuk.)
Wat me het meeste trof?
Dat het geen titel had.
Op een of andere manier kan ik me daar niet goed bij neerleggen.