Dan zou hij lachen en zeggen dat het wel zou meevallen omdat het meestal wel meeviel en dat ik eens een dag met hem zou moeten meelopen, zodat ik kon zien wat voor ellende hij tegenkwam. En daarna zou hij een behandeling bedenken voor de volgende keer, hij zou me uitgebreid uitleggen dat het best zou meevallen, omdat het normaal gesproken ook meeviel en dat ik er niet tegenop hoefde te zien en dat ik me er bovendien een half jaar op kon voorbereiden.
We zouden lachend uit elkaar gaan en zeggen dat het weer veel te kort was geweest.
Als het mijn tandarts niet was, gesteld dat ik er dus een had, dan zou ik het niet eens erg vinden om er naartoe te gaan.
Zoiets.