woensdag 25 december 2013
Zuurkool
Nu we het toch over eten hebben: ooit zei ik tegen iemand: 'Ik hou niet van zuurkool.'
'Maar dat is heerlijk,' zei de ander.
'Dat kan zijn, maar ik houd er niet van,' zei ik.
'Nou,' zei de ander, 'dan moet je bij mij maar eens zuukool komen eten!'
Ik weet niet meer of ik het terugzei, of dat ik alleen dacht: 'Ik wil best een keer bij je komen eten, maar als je me een plezier wilt doen, maak dan alsjeblieft geen zuurkool.'
maandag 23 december 2013
Op zoek naar kunst
Eindelijk werd ik weer gebeld door een telemarketeer. En aangezien Pietervrouw op vakantie is, wist ik dat ik het alleen moest opknappen. Ik zette me schrap.
Ze was van een bedrijvenpagina en er werd in mijn regio veel op kunst gezocht. Nu stond ik ingeschreven onder die rubriek, dus wilde ze me een paar vragen stellen zodat ze dat op de pagina bij mijn bedrijf kon vermelden.
Nu wist ik niet eens dat ik voor die rubriek stond ingeschreven, maar het was nu niet het moment om kritische vragen te stellen. Ik moest nu doorzetten.
Ik vroeg haar of ze wist waarom mensen op kunst zochten.
Dat wist ze niet, dat kon ze niet zien.
Dat is anders een interessante vraag, zei ik. Het is zo dat kunst in deze tijd moeilijk is te vinden.
Ja, zei ze, maar dat kon ze niet zien, dat had te maken met de privacy.
Dat snapte ik natuurlijk, maar we hadden het over iets belangrijks: waarom is de mens op zoek naar kunst?
Dat wist ze niet, maar ik kon erop gevonden worden, als ik even een paar vragen zou beantwoorden.
Ik hoef niet per se gevonden te worden, zei ik. Maar ik ben heel blij dat mensen op zoek zijn naar kunst.
En dan speciaal in deze regio, zei ze. Dus als ik wilde dat klanten me zouden vinden...
Ik gaf eerlijk toe dat ik vooralsnog niet op zoek ben naar een klant.
Maar dit gaat over 2014, zei ze.
Ik weet nog niet of ik klanten zoek, zei ik. Maar het is belangrijk dat ze op zoek zijn, omdat er zoveel is wegbezuinigd. En was zij wel eens op zoek naar kunst?
Ze aarzelde even. Nee, zei ze. Eigenlijk niet.
Nee? vroeg ik.
Nee, zei ze.
Nooit? vroeg ik.
Nee, zei ze.
O, zei ik.
Ze lachte.
Waarom niet? vroeg ik.
Wat wist ze niet.
En je bent er ook nooit naar op zoek geweest? Niet op school, niet via je ouders?
Nee, zei ze.
Zonde! riep ik.
Ik moet me er eens in verdiepen, gaf ze toe.
Ik zei dat het alleen al mooi zou zijn als ze gewoon op zoek zou gaan. Las ze wel eens een boek?
Ja, zei ze. Het liefst waargebeurde verhalen
En films, vroeg ik. Kijk je films? Want dat kan ook kunst zijn.
O ja, zei ze. Ze klonk oprecht verbaasd en zelfs een beetje verheugd.
Of sierraden, zei ik, een mooie ring. Ik wilde de brug tussen haar en kunst niet te groot maken. Of een goede stoel. Een huis kan zelfs soms kunst zijn. Niet huizen uit Vinex-wijken en ook niet van die Dallas-huizen, maar soms heb je mooie huizen. Het huis van Rietveld. Dat kon je ook best kunst noemen.
Dat vond ze heel leuk om te horen.
Nou, zei ik, bedankt voor het bellen!
Geen dank, zei ze.
We hingen op.
zondag 22 december 2013
De webshop
Kijk, dit worden de topmodellen. Het zwart-witte exemplaar loopt zonder meer het hardst. De rozepaarse doet het ook goed, maar die is voor een speciale doelgroep, zeg maar: de minder zakelijke klant.
De blauwe versie van de roze, die moet ik nog ontwikkelen, maar die gaat het ook goed doen.
Mijn webshop is al bijna een feit. Want zo gaat dat met echte hobby's als je de diepte in duikt, dan ga je er toch je werk van maken.
Straks ben ik dus zo'n vrouw die van haar hobby haar werk heeft gemaakt, een galeriehoudster zou je kunnen zeggen, maar dan eentje zonder galerie.
Gouden oorbellen moet ik nog kopen, een sjaaltje en een broek waar ik makkelijk in beweeg bij het tuinieren
En dan mis ik nog één ding: heel erg veel geld. Want zonder veel geld blijf je in amateurisme hangen. En dan krijg je nooit een tuin om in je vrije tijd in te tuinieren, dat is geen hobby, maar moet gebeuren en het ontspant. Nou goed, het hoort er in ieder geval bij.
Hoe ik aan dat geld kom, dat moet ik nog verder uitwerken. Maar dat komt wel.
Ben nu even een paar krasloten kopen, dan heb ik alvast een beginnetje voor de eerste paar maanden.
zaterdag 21 december 2013
Het is zover
Gister stond ik in een winkel om vilt te kopen voor nog meer iPhonehoesjes. Ik had mezelf net vakantie gegeven en toen was de hevige aandrang om hoesjes te maken niet meer te onderdrukken. Ik maakte er twee. En vannacht kreeg ik een idee voor een ander hoesje, dus moet ik weer naar de winkel, want nu heb ik wit vilt nodig. En witte knopen.
Ik ga alle hoesjes gebruiken, zelf heb ik immers ook niet elke dag hetzelfde aan, en mijn iPhone is ook maar een eh.... Afgezien daarvan, geef ik ze aan mensen om me heen. Broer wil er een, voor H heb ik hem al af. En PapaFlopke riep dat hij er een wilde, maar die moet eerst maar eens een fatsoenlijke telefoon kopen. Maar goed, @Krekel hoeft het niet en vriend 'Mario' vindt het meer iets voor softies, voor mensen die van wierook houden, zei hij gister redelijk voorzichtig. Dat mocht hij toch wel zeggen?
Enfin, hoewel ik dus feitelijk net uit de winkel kom, moet ik er nu weer heen en dat ik hier nog zit te schrijven en niet al lang op de fiets zit, heeft te maken met mijn bijna onmenselijke zelfbeheersing.
Jullie lezen het, het is het zover.
Ik heb een Hobby.
dinsdag 10 december 2013
Imago van de Bijenkorf...
De Bijenkorf wil zich op het betere segment gaan richten en daarom sluiten ze een paar filialen in steden waar geen eer aan te behalen valt.
Het was me eigenlijk nooit zo opgevallen dat De Bijenkorf ordinair was, maar om met de voetbalfilosoof te spreken: 'je gaat het pas zien als je het doorhebt'.
Laatst bezocht ik het warenhuis in een van de goedkope steden, ik had een kookwekker nodig. Op de keukenafdeling zag ik er een staan met fikse korting, want 'alles moet weg'. (Waarom dat moet, leggen ze niet uit, maar ik snap het wel: als je je spullen zelfs in een ordinaire stad aan de straatstenen niet kwijt kunt, ga je ze niet in de overgebleven filialen in de dure steden proberen te slijten. Je wilt immers aan je imago werken.)
De kookwekker kostte 12 euro en er ging 50% vanaf. Toch kocht ik hem niet. Misschien waren het de lange rijen voor de kassa, misschien was het de omroepstem die om de vijf minuten omriep: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en daarna een mededeling als: kijk eens op de lingerieafdeling voor goedkoop ondergoed, of: onze taarten zijn te koop op de gebakafdeling. De stem was zo doordringend en kwam zo vaak voorbij, dat ik snapte hoe je ermee kunt martelen. Als ik er binnen een half uur al rádeloos van werd, zou ik na een slapeloze nacht aan de stem te zijn blootgesteld, echt alles bekennen. Maar ik kon vluchten, dus dat deed ik.
Omdat ik nog steeds een kookwekker nodig had, stapte ik een kookwinkel binnen. En daar stond eenzelfde exemplaar voor zeven euro zoveel.
Ik kocht hem niet omdat hij uiteindelijk meer zou betalen dan bij De Bijenkorf. En bij De Bijenkorf kocht ik hem ook niet meer, omdat ik daar feitelijk geen 50% korting zou krijgen en ik zulk koopmansgedrag niet wil belonen.
Later zag ik iets vergelijkbaars bij merkkleding: een colbertje van 300 euro, hing er voor 400 euro met 30 procent korting.
's Avonds laat kwam ik nog een keer langs het warenhuis. Achter de donkere pui schalde de immer frisse stem: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en na vijf minuten weer. Dat moet zo de hele nacht in straf ritme zijn doorgegaan.
En daarom weet ik: het is heel goed dat De Bijenkort aan haar imago gaat werken.
Abonneren op:
Posts (Atom)