dinsdag 30 december 2008

Wad?



Waar blijft je flopke, vroeg vriendin W., lopend langs het wad.
Het begon als schrijfoefening, maar inmiddels zit het me vaak ook dwars, legde ik haar uit. Omdat het allemaal in de openbaarheid moet. Sommige dagboekfragmenten kun je beter voor jezelf houden.
Daar had ik een punt, vond W. en zo ontstond er een nieuwe afspraak.
Een afspraak maak je eigenlijk met jezelf, maar soms kun je een ander als opstapje gebruiken. En dus beloofde ik W. het volgende: de komende tijd blog ik voor mezelf - vroeger noemde we dat anders - en eens per week zal ik hier iets publiceren dat het daglicht kan verdragen.
Tot nader orde, W. En daarna zien we wel.
W. knikte.
Afspraken maak je hardop, want anders probeer je er nog dezelfde dag onderuit te komen.
Ik ken mezelf.

dinsdag 23 december 2008

Moedeloosmakend kettinkje



Ze staan langs de kant van de weg, zijn in de struiken geparkeerd of ze liggen in de sloot: in de steek gelaten winkelwagentjes. Meegenomen uit de winkel, omdat boodschappen nu eenmaal niet vanzelf thuiskomen. Er was geen auto en geen fiets, tassen waren vergeten, plastic tassen zouden te zwaar worden of zijn misschien ook wel een beetje duur.
Toen de boodschappen eenmaal binnen waren, werd het karretje de openbare weg weer opgeduwd. (Misschien opdat een ander het dan weer mee naar de winkel kan nemen. Maar misschien moest het vooral uit de eigen voortuin weg.)
Goed, natuurlijk, de mens is lui. En ja: waarom hechten we eigenlijk zo aan ons bezit? Maar waarom bungelt er dan zo'n kettinkje aan de duwstang, het is met moeite uit het slotje losgewrikt? Nooit zie je een wagentje met de munt er nog in, terwijl dat nu juist een bescheiden premie zou zijn om het wagentje terug te brengen. Maar die euro (of was het vijftig eurocent?) kan niemand laten zitten. En dus is er nog even moeite gedaan. De munt is verwijdert met een schroevendraaier of het slotje is kapotgeslagen met een steen.
Het is vooral dat bungelende kettinkje dat zo moedeloos maakt.

maandag 22 december 2008

Pluizige benen



En zaterdag kreeg ik weer een prachtige en ditmaal dramatische bos bloemen met rode besjes, dikke pioenrozen en zelfs goudkleurige takken erin. Want er was weer een gelegenheid en het ging weer een stuk beter dan bij de prijsuitreiking. (Die we wel kunnen gebruiken als een soort ijkpunt in mijn sociale functioneren). Halverwege de gelegenheid, vlak voor ik over de stoelen zou klimmen, keek ik alleen even naar mijn benen om te constateren dat ik wel een erg pluizige maillot aanhad. Vriendin W. kon niet anders dan me gelijk geven, maar legde er verder niet meer de nadruk op. Ik volgde haar voorbeeld. (Alleen jullie mogen het weten, want jullie hebben het toch niet gezien.)

donderdag 18 december 2008

Men kwam gluren



De buurt beloofde niet veel goeds, want kijk, achteraan bij een parkeerpleintje zouden we optreden. Binnen was het een stuk aangenamer.
En we kregen nog bezoek ook. We deden vier mini-voorstellingen en telkens kwamen er groepjes mensen kijken, meer dan we verwacht hadden en hoe later, hoe drukker. Er kwamen ook nog bekenden van jullie. Pietervrouw kwam langs, 'Karin', Durksie en Krekel.

Twee muzikanten speelden vooraf een paar nummers, daarna deden wij een paar dialogen en de muzikanten sloten af. Men bekeek ons vriendelijk, vond de muziek leuk en de dialoogjes vielen goed. Mij ging dit een stuk beter af dan het in ontvangst nemen van de prijs. (Je kúnt het wel Flopke.)
En wat de kleding betreft: daarover waren afspraken gemaakt.

woensdag 17 december 2008

Aus der reihe...



Nou ja, er gaan wel meer mensen dood die ik niet ken en niet zal missen. De serie was trouwens al jaren afgelopen. En als je nog eens een fragment terugziet, valt vooral op hoe bespottelijk het allemaal was. Weet niet wat belachelijker was: als hij zijn veel te kleine wapen vasthield, of als hij, verstrikt in een monoloog, weer eens niet achter zijn bureau was weg te branden.
Maar ja, ik heb het dus wel gezien. Die mosgroene telefoon kan ik uittekenen.
En hij leek op mijn opa.
Vooral zijn ogen.
Zucht.

zaterdag 13 december 2008

Wij pikken het niet langer





Het was weer zover, ik werd op mijn mobiel gebeld. Paul Gibson van een of ander bedrijf of ik Flopke was (ja) en of ik klant bij Nuon was, want dan kon hij mijn rekening verlagen, dat was toch goed nieuws? (Ja) En hij begon heel snel een verhaal af te ratelen.
Ik ken dat systeem: ze willen je een contract slijten en daarvoor moeten ze eerst bevestigd krijgen dat je bent wie je bent, daarna geven ze (heel snel) informatie. Als je vervolgens ja zegt, zit je aan een contract vast. Ze nemen dat (deel van het) gesprek op. Dat heet een voice lock en dient als bewijs als je straks van het contract af zou willen.
Wij moeten er dus alleen maar voor zorgen dat die voice lock verpest wordt. (Het is een harde wereld, ik doe dit niet voor de grap.) Dus vroeg ik op hij dé Paul Gibson was. Of hij wel eens in een kroeg in Utrecht zat. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld. Wat was hij toen dronken.
Dat was hij niet.
Ik heb anders een enorm dronken Paul Gibson ontmoet zaterdag, zei ik. (Het kon maar duidelijk op band staan.)
Hij was het niet, hij kwam nooit in Utrecht of het nu centraal lag of niet. Hij woonde in Dordrecht en kwam hooguit in Rotterdam.
Of hij daar een leuke kroeg wist, vroeg ik.
Daarop verbrak hij de verbinding.
Hij belde mij en hing op toen ik hem een beleefde vraag stelde. Noem me ouderwets, maar ik vind dat geen manieren. En nu heb ik een nieuw doel. De volgende keer als ze bellen, wil ik eerst excuses van Paul Gibson. Pas daarna wil ik eventueel nadenken over een ander contract.
(Misschien dat ik na een week van donkerheid even ben uitgepingpongt. We gaan het nu anders doen.)

donderdag 11 december 2008

Veters van de Baron



Er zijn zo van die dagen dat je met je kop onder een deken in de hoek moet blijven zitten en je zo min mogelijk moet bewegen - ik zeg dit alleen maar in zijn algemeenheid, zie het als een universele overpeinzing - dagen dus dat je de telefoon niet moet pakken, want daar komen maar brokken van. (Of het moeten mensen zijn waar je geen kwaad bij kunt doen, die het nodige door de vingers zien of wel wat gewend zijn.) Je moet het mailen beperken en sms'en kun je beter helemaal achterwege laten (nog altijd spreek ik hier over een hypothetische situatie). Het zijn dagen dat je niet meer gewend bent te communiceren, je hebt geen idee waar je een post over moet schrijven. Maar je weet ook dat als je niets schrijft het er nooit meer van zal komen. Het is zoiets is als Baron von Münchhausen die zichzelf aan zijn eigen veters uit het moeras trekt. (Een wel heel bruikbare beeldspraak vind ik persoonlijk.) Voor de duidelijkheid: dit is er absoluut niet met mij aan de hand, verre van, integendeel. Maar als het zo was, zou ik een vergelijkbaar stukje schrijven.

woensdag 10 december 2008

Seks en de kredietcrisis: afrondende overpeinzingen



Seks en de kredietcrisis, ik zoog het uit mijn duim. Wist niet dat er een link bestond. Maar er is wel degelijk iets aan de hand, hoewel we nog steeds niet weten wat precies.
Dating sites beleven drukke tijden, schrijft de ene site. Er is minder seks dan ooit, schrijft trendwatcher Marian Salzman op een anders site. Het is natuurlijk de vraag hoe ze dat precies weet. Op Twitter voerde ik een korte discussie met 'karin' en 'Glorycookie' over of ze dit uit eigen ervaring weet (haar man of minnaar laat het afweten), of het op grond van veldonderzoek concludeert (waarbij je je afvraagt hoe ze binnenkwam bij de vele slaapkamers die ze heeft bezocht).
Ik blijf er ondertussen bij: hoe sterker de koersen schommelen, hoe frequenter de seks. Dat las ik namelijk in het boek Zijn dominante mannen aantrekkelijker. Een populair boek vol met psychologisch onderzoek over verleiding, vooral geschikt om straks tijdens het kerstdiner af en toe de knuppel in het hoenderhok te gooien, of iemand benard in de hoek te drijven. Heftige emoties maken ons inderdaad vatbaarder voor verleiding. Dit blijkt onder meer uit een experiment waarin mannen een brug moesten oversteken. In het ene geval was het een hangbrug met losse planken die over een ravijn leidde, in het andere geval een minder enge vaste brug. Aan de overkant werd hen gevraagd commentaar te geven op een foto van een vrouw. Degenen die de hangbrug waren overgestoken, kregen bij de foto beduidend meer erotische gedachten.
Hetzelfde kwam uit ander onderzoek naar voren: een bedreigende situatie maakt mensen vatbaarder voor verliefdheid. En dus zullen de duikelende koersen ook wel voor een hoop erotisch plezier zorgen.
Dit thema is nu wel uitputtend behandeld. De volgende keer meer over een onderwerp als: wat heeft iemand als Gerard Joling met het Moslimterrorisme te maken?

maandag 8 december 2008

Licht, alarm en naaldbomen

Gister brak de zon door en vandaag ook. Dat was wel even nodig, zo'n beetje licht in de duisternis. Wel jammer alleen dat het luchtalarm niet afging. (Waarom komt zo'n alarm altijd ongelegen, terwijl je er op andere momenten best behoefte aan hebt?)
Nou goed, dat doet er niet toe. Het is hoog tijd ons hoofd weer in de aarde te steken. Vandaar misschien die gewoonte om in december zo'n bak met aarde in de huiskamer te zetten. Met een kerstboom erin, dat wel.
Hier is het nog niet zo ver en misschien komt het er helemaal wel niet van. Vorig jaar ging het immers ook goed. Ik houd sowieso meer van bloemen dan van naaldbomen. In huis althans. Dat zijn zo van die regels: naaldbomen horen niet in huis, een vaas met bloemen niet in het bos. Maar goed, misschien ben ik te rigide. Ook daarom was het tijd dat de zon weer eens doorbrak.

vrijdag 5 december 2008

Anticyclisch leven

Sinterklaas is alweer bijna voorbij, terwijl ik amper wist dat het begonnen was. De schoenen die de afgelopen tijd in de kamer slingerden, heb ik in het beste geval mopperend weer in de gang gezet, vaker schoof ik ze met mijn rechtervoet onder de bank. Geen chocoladeletter gezien, wel een man met een mijter. Hij zat op een paard, achter hem volgde een hele stoet. Ik wilde naar de overkant, want ik had haast, maar door alle bezemwagens, waarvan er een paar ook paarden konden vervoeren, duurde het even voor ik kon oversteken.
Vanavond heb ik zin om een beetje te winkelen, aangezien het er gister te guur voor was, maar ik weet ook wel dat de winkels dan gesloten zijn. Anticyclisch leven, het is niet altijd even gemakkelijk. Met dit grafiekje - een illustratie van anticyclisch budgetteren - hoop ik alles een beetje te verhelderen.
(Je zou ook kunnen zeggen dat ik nog steeds last heb van een writersblock. En dan kun je natuurlijk zwijgen, maar je kunt je ook verstoppen achter een stukje.)

maandag 1 december 2008

Noodzakelijk bestekje

Het gebeurt niet meer zo vaak dat je een bestekje bij het eten krijgen dat je niet herkent en waarbij je toch echt even aan de ober of een tafelgenoot moet vragen wat de bedoeling is.
Durksie snufte. 'Ken je dat niet, Flopke?'
Nee, dit langgerekte triangeltje had ik nooit eerder aangetroffen. Toch was het deze avond noodzakelijk, want met geen enkel ander instrument op tafel kon ik de kleine alikruiken uit hun huisje peuteren. Ergens op een drie verdiepingen hoge zeevruchtenschaal stond een klein bakje vol met deze slakjes.
Met andere instrumenten verpulverde ik de huisjes, die verder leeg leken. Alleen met het triangelbestekje kreeg je ze eruit.
Wat ik ermee wil zeggen? Dat je nooit raakt uitgeleerd? Dat ze de gekste dingen bedenken en hoe komen ze erop? Of dat je van nieuwe impulsen zo goedgemutst raakt dat je daarna spontaan bij Pietervrouw langsgaat, die haar stem was kwijtgeraakt, maar hem na een half uur weer terugvond, zodat ze de volgende dag toch moet gaan werken?
Dat laatste, denk ik.

zaterdag 29 november 2008

Verwennen / genieten

'Zo wordt verwennen weer genieten', las ik op de cover van een damesblad. Ik was wel benieuwd hoe dat moet, maar kon het tijdschrift niet openslaan, want ik zag de cover in een advertentie in de krant. Daarom moest ik zelf even nadenken.
Natuurlijk kan het: verwennen zonder te genieten. Vooral als je een ander verwent. Als je eenmaal goed je best doet, kan dat hard werken zijn. En dan komt er een moment dat je zo druk bezig bent, dat uiteindelijk jullie beiden hopen dat dit snel voorbij mag zijn en je weer iets voor jezelf kunt gaan doen.
Je kunt dit trouwens ook helemaal alleen. Neem een goed heet bad (anders word je nooit schoon), gebruik onwelriekende badolie die zo goed is voor je huid en probeer er zo lang mogelijk in te blijven.
Nou goed, het verzinnen van de juiste verwennerijen vind ik nog een kunst, maar ik stel me dan ook onvoldoende bloot aan verwentips in de damesbladen.
(Voor wie die wel leest, is het handig dat er ook artikelen in staan om jezelf weer terug te coachen naar een meer ontspannen bestaan.)
Dit allemaal in het kader van: hoe kunnen we het leven net even iets ingewikkelder maken?
En daar ga ik dan weer eens over nadenken.

donderdag 27 november 2008

...

Ik had jullie hier nog de schaduwnotulen beloofd van de vergadering-van-twee-dagen. En dan na het winnen van zo'n tweede prijs, (nu moet ik laten zien dat ik het waard ben), ik word niet meer gebeld door telemarketeers (en terecht, ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen), het blijft de hele dag schemerig, ik ga nog lang niet naar de zon toe (hoewel ik recent nog ernstig heb lopen twijfelen), ik ben moegehoest, moet als een dolle een (werk)verhaal afmaken waar ik al dagen mee worstel, ik zou nu echt eens een vernieuwende draai moeten geven aan mijn foto's, (zo kan het echt niet langer). Kortom, hiermee zijn de ideale omstandigheden geschapen voor een stevige writersblock. Laat ik die dan tenminste eens tot op de bodem uitdiepen.
Morgen.
Of overmorgen.
En anders is er maandag natuurlijk ook weer een dag.

maandag 24 november 2008

Dan was het geen slecht verhaal

Gister was ik bij de uitreiking van een literaire prijs. Er zouden tien mensen genomineerd worden en ik was de eerste. Dat ik genomineerd was, vermoedde ik al, want waarom zouden ze me anders mails sturen met de mededeling dat mijn aanwezigheid van groot belang was. Zo zou ik het zelf immers niet snel stellen.
Mijn nominatie betekende in eerste instantie de ik van de achterste rij tussen mijn achterban weg moest en alleen op de voorste rij kwam te zitten.
Wat gaat er door je heen, vroeg de presentator.
Ik dacht even na, hoorde slechts een lichte zoem in mijn hoofd en antwoordde: Niets.
Na een uurtje waarin de genomineerden één voor één naar voren werden geroepen, met stuk voor stuk vaak betere en in ieder geval méér tekst, na wat gedichten en muziek, werden dan eindelijk de winnaars bekend gemaakt.
Ik kreeg niet de eerste prijs. Ook niet de Gelderse debuutprijs, want de winnaar was ook een debutant uit Gelderland. Wel kreeg ik de extra in het leven geroepen tweede prijs.
En hoe vond ik dat dan, vroeg de presentator.
Dat vraag je niet aan een dame, zei ik, terwijl ik met mijn rug naar de zaal ging staan, wenste dat ik in mijn bed lag met mijn dekbed over mijn hoofd, zodat niemand in de zaal mij meer kon zien.
Dat kan beter, vonden mijn vrienden achteraf als één man. Later in de foyer sloten de presentator, een jurylid en de jongen van de kassa zich daar naadloos bij aan.
Dus vandaag zou ik de jury met een stralende glimlach bedanken, ik zou naar de zaal zwaaien en zeggen dat ik erg blij ben.
Morgen zou ik ook nog een gevatte tekst hebben bedacht.

vrijdag 21 november 2008

116 t/m 117: de ontknoping

Ja! Ik ben eruit. Aanvankelijk dacht ik dat we allemaal vreemden voor elkaar waren. Maar gister begon ik te vermoeden dat ik 117 kende. En toen raakte ik weer verward en begon 116 en 117 zelfs door elkaar halen.
116 hielp me een beetje uit de droom. Dit ben ik, schreef ze. (Kijk dan toch, ze maakt er nog altijd meer werk van dan Flopke doorgaans doet.)
En toen vroeg ze of ik de rest al begreep.
Dat zette de boel weer op zijn kop. Wist zij dan meer? Kende ze 117 soms?
Ze deed er voor vandaag het zwijgen toe.
Voor een zakelijke aangelegenheid belde ik nog even met Broer. In het wilde weg vroeg ik opeens: ben jij toevallig Dozenman.
En Broer zei:
Ja.
Ik vroeg het nog twee keer en begon het toen pas te geloven.
En nu weet ik ook wie 116 is, uit de verhalen van Broer althans.
De Moraal?
Kijk nooit te ver, want het is toch altijd ingewikkelder dan je denkt.
Blij dat dit is opgelost, de komende dagen ga ik vergaderen en dan moet ik mijn hoofd vrij hebben. Want dan moet er weer gewerkt worden aan de schaduwnotulen. (Hier vind je de schaduwnotulen van vorig jaar, vanaf 23 november.)
Nu eerst het koffertje pakken. En laat ik nu eens niet mijn kroontje vergeten.

donderdag 20 november 2008

Dozenman

En dit is 117. Niet 116, 125, 2425 of judith. (Of is het nu juist 116?) Nou ja, de Dozenman dus. Die van gips althans. (Met op de achtergrond 116... verrek! het is een remake.) De Dozenman wil zich ondertussen niet bekend maken, misschien vanuit het idee dat ik dat ook niet zou willen, terwijl ik hier toch gênant veel over mezelf vertel en verder volgens mij bijna iedereen al lang weet wie ik ben en welke ringen ik draag. (En voor wie me niet kent... blijf hopen.)
Prachtige foto, ik hoop het beeld nog ooit een keer in het echt te zien. Zie voor de achtergrond over de totstandkoming deze en deze blog. En hoe de foto verder is ontstaan? Hoe ik eraan kom? Wie hem heeft doorgesluisd? Of hij is doorgesluisd? Waarheen dan? Ik heb allerlei hypothesen, Dozenman. Maar de laatste is de leukste.
Jaaaaa, goeie!

woensdag 19 november 2008

Gelukkig hebben we de foto's nog



Er gebeurt hier veel achter de schermen: spannende ontwikkelingen, op alle mogelijke manieren. Ondertussen zijn hele schaduwblogs opgezet. Ik kan er allemaal niet te veel over zeggen, ook al omdat de tijd me ontbreekt. Maar goed, zwijgen zijn jullie van me gewend. Zeker omdat er ondertussen toch wel iets te zien valt. Zoals deze jeugdfoto van Flopke (en Krekel) in een tijd dat er nog gerookt mocht worden. Zelfs bij een glaasje wijn. (Zoals jullie weten pas ik me uiteindelijk altijd aan.) De foto is bewerkt door Broer. Zo is hij.
En nog een vraag aan 116 (of misschien ook wel aan 117) (ik ben de kluts geloof ik een beetje kwijt, waar was ik, wie was wie ook alweer en waarom?) Mag ik de foto gebruiken?

zondag 16 november 2008

Ik heb er níets mee te maken



Daar was 'ie dan vrijdag, een soort van surpriseparty, maar dan omdat ik eerst wel en toen toch maar niet mijn verjaardag wilde vieren, omdat ik er in tweede instantie toch niet overheen zag, aangezien ik het soms al ingewikkeld vind om mezelf aan te kleden en te eten te geven, zodat ik een paar weken geleden tegen Durksie riep: doe jij het dan als je zo nodig mijn verjaardag wilt vieren, nodig een paar vrienden uit, ik wil er helemaal níets mee te maken hebben, en tegen Krekel zei ik: zo raar is dat niet, het zou niet de eerste surpriseparty zijn die er georganiseerd wordt, waarom moet ik bij dit soort dingen eigenlijk betrokken worden? Toen vond Durksie het genoeg, ze zei dat ik me er buiten moest houden en bij het afscheid zei ze: dag Flopke, tot ergens met kerst of zo, ik zie je wel ergens eind december, daaaag Flopke, dag dag, waarop ik mijn kop weer in het zand stak en verder kon met mijn leven. Tot vrijdag dus.
Maar het viel dus reuze mee. Wat zeg ik? Het was ernstig gezellig.

vrijdag 14 november 2008

Seks & kredietcrisis: een eerste aanzet tot een verklaring in 7 redenen

Zeven redenen om opgewonden te raken door kapitaalcrisis.
1. Seks is een van de weinige zaken die gratis is en dat is in deze tijden toch weer mooi meegenomen.
2. In verband met spanning op de beursvloer neemt men het met de kledingvoorschriften niet meer zo nauw: stropdassen worden losgehangen, bloesjes opengeknoopt, schoenen uitgeschopt. En ja, dan is de gang naar de bezemkast een kleine stap.
3. Hevige schommelingen van getallen en grafieken hebben op de bétaman/vrouw een lustopwekkende invloed. (Dan zouden snel stijgende koersen een vergelijkbare invloed hebben en wordt de seks karig bij nauwelijks schommelende koersen.)
4. Er is opwinding door uitzicht op mogelijke kapitaalinjectie overheid.
5. Een beurshandelaar moet zijn zelfwaarde ergens vandaan halen. En als het niet kan door grote winsten te maken overdag, verlegt men de ambitie naar de slaapkamer en bereikt hij daar grote hoogten.
6. Nu de bonus op de werkvloer waarschijnlijk zal uitblijven, richt men de pijlen op complimenten aan de ontbijttafel.
7. Men is toch op zoek naar vergetelheid en seks leidt af. (Zoals 'Menno' in een reactie opmerkte ligt dit minder voor de hand dan ik denk. Ik kan me er alleen maar erg veel bij voorstellen.)

donderdag 13 november 2008

Seks en de kredietcrisis: het juiste antwoord

Om nog even terug te komen op de kwestie 'Seks en de kredietcrisis'. Gister googlede iemand op de zoektermen 'kredietcrisis' en 'seks' en kwam uiteraard hier op mijn blog terecht. Toen ben ik zelf ook gaan kijken wat er op het internet verder over gezegd wordt en moet nu constateren dat ik er helemaal naast zat. Beurshandelaren hebben door de kredietcrisis veel meer behoefte aan seks. Ook hebben ze een toenemende behoefte aan drugs en rock 'n roll. In de bovenstaande grafiek wordt de situatie daarom beter weergegeven.
Waarom iemand deze zoekvraag stelt, is me een raadsel. Misschien om een verklaring te vinden voor het gegeven dat hij deze dagen een aanhoudende behoefte heeft om zijn vrouw en alle dames van het kantoor en op de beursvloer te betrekken. Of - die mogelijkheid moet ik niet uit het oog verliezen natuurlijk - een beduidend toegenomen behoefte heeft aan herenliefde en zelfs onrustig wordt als de krant in de bus valt, want oei, die krantenboy. (Of deze vraag door een vrouw gesteld kan worden, weet ik niet. Want of de behoefte aan seks bij dames ook stijgt, kon ik uit de berichten niet opmaken. Maar wat weet ik ervan? Ik had het al eerder mis.)
Het is nu aan mij om de cijfers te verklaren. Men is op zoek naar vergetelheid, lijkt zich als eerste verklaring op te dringen, maar dat is te makkelijk.
Ik zal er eens diep over nadenken.

dinsdag 11 november 2008

Maakbare samenleving

In de trein kwam een frisse, jonge jongen naast me zitten. Hij haalde een laptop tevoorschijn, klapte die open en opende Word. Op een leeg scherm begon hij aan een tekst. Hij schreef: De maakbaarheid van de sekseneutrale samenleving.
Hij dacht even na en typte eronder: definitie en begripsbepaling.
Hij was nog erg jong. Zijn vingers bleven boven het toetsenbord zweven en hij dacht na. Toen surfte hij naar een voetbalsite, bekeek die even en ging weer terug naar de tekst.
Ik bewonderde zijn doorzettingsvermogen en wilde hem helpen. Maar eerlijk gezegd, ik wist niet hoe. Toen hij uitstapte heb ik hem nog wel succes gewenst.
(Om een illustratie te vinden, heb ik op 'sekseneutrale samenleving' gegoogled, omdat ik ook al niks kon bedenken. Ik kreeg onder andere dit plaatje: een pinquin met een rood hoedje op. Tuurlijk. Waarom niet?)

zondag 9 november 2008

Daarna werd het anders

Als je voor het eerst weer de kroeg binnenstapt waar je vorige week zo hartelijk bent vertrokken na de sigaretten van de barkeeper te hebben opgerookt, terwijl je geen roker bent en na enthousiast een aantal bijzonder slechte hits uit de jaren tachtig te hebben aangevraagd en na vast nog wel meer gedaan en gezegd te hebben, maar dat kun je niet meer terughalen zodat ze je van alles kunnen wijsmaken en als je dan - een week later dus - daar weer binnenstapt, daar dezelfde barkeeper treft die zodra hij je ziet breed begint te grijnzen, je met twee handen toezwaait en kushandjes toewerpt, wat doe je dan?
Juist.
Je bestelt een kopje thee.
En dat is niet het enige. Ik heb begrepen dat het hier tegenwoordig een goede gewoonte is om als je uitgaat en het wordt laat, dat je rond een uur of drie even 'Mario' belt of te sms't. Hij neemt tegenwoordig de telefoon mee naar bed en schijnt nog op te nemen ook.

vrijdag 7 november 2008

Gesprek op straat

Vanochtend wilde ik een brief afleveren bij de dokter. Om bij de deur te komen, moest ik me langs een vrachtwagen en drie bouwvakkers wurmen. Nadat ik mijn fiets op slot had gezet, hoorde ik één van de mannen zeggen: 'Nee, geen tandarts. Dokter.'
Ik draaide me om en liet mijn tanden zien. 'Een tandarts heb ik niet nodig, kijk maar.'
Ik liep naar binnen, een minuut later kwam ik weer buiten, pakte mijn fiets, liep langs de mannen, waarop één vraagt: 'Ziezo, weer opgeknapt?'
Goede gesprekken, ze liggen op straat.

woensdag 5 november 2008

Een goed gesprek, hoera!

Als er een erg spannende film op tv is, ga ik halverwege afwassen of de keukenvloer dweilen, dingen die ik zelden uit mezelf doe. Eigenlijk doe ik ze vooral als ik spannende films zit te kijken.
Gisteravond heb ik gezellig zitten kletsen met Pietervrouw en meneer Pietervrouw. Daarna heb ik nog een interview van Adriaan van Dis met Gerard Reve op dvd gekeken, toen ben ik gaan slapen. Vanochtend zette ik de radio aan en wachtte op het nieuws.
Natuurlijk gaat het eigenlijk om de weg ernaartoe, maar soms word ik daar vooral zenuwachtig van.

zondag 2 november 2008

Zo'n avond dus

En dan is het zo'n avond die te kort duurt en die eindigt met dat je in de kroeg van de kroegbaas een asbak krijgt, zijn pakje sigaretten leegrookt - en je mag er niet roken en je rookt niet eens - terwijl hij Gérard Lenorman opzet, (waardoor je je realiseert dat zelfs iemand als Albert West toch tijdlozer is gebleken, waarna je op YouTube ook nog moet constateren dat Gérard nog slechter playbackt dan Johnny Rotten,) zo'n avond dat je 's nachts om drie uur 'Mario' belt om te vragen of hij al slaapt.
Hij sliep al.

vrijdag 31 oktober 2008

Sasaki

Op twitter ben ik een Japanse aan het volgen. Of een Japanner. Dat weet ik eigenlijk niet, want dat kan ik niet zien. Hij/zij heeft een petje op. Ik weet ook niet waarover hij/zij schrijft, wat hij/zij doet, ik begrijp er helemaal niets van. Maar ik vond de lettertjes zo grappig en het leek me vrolijk om die af en toe langs te zien komen. Vandaag twitterde het niet veel en nu is het helemaal stil. Misschien slaapt het. Ik weet eigenlijk niet hoe laat het in Japan is.
Het heeft het mailtje ontvangen, waarschijnlijk even bij mij gekeken, gezien dat ik slechts 42 mensen volg, dus dat ik geen spammer ben en het er toen maar bij laten zitten. Ik mag waarschijnlijk al blij zijn dat het me niet heeft geblokt.
En dat terwijl het me zo geestig had geleken als het me terug ging volgen, dat schept een band. Maar dat signaal is dus niet overgekomen.
Jammer.
En nu zal ik me steeds meer gaan afvragen wat het toch bedoelt.
Wat ik wil zeggen: als je al geen ingewikkeld leven hebt, valt daar heus wel iets aan te doen.

donderdag 30 oktober 2008

Weer een record aan gort

Het pingpongen gaat boven verwachting. Eergisteren werd Marinalog weer door het renteanalysecentrum gebeld (vijf) en gaf de telefoon door aan mij (zes). Ik vroeg met wie ik sprak - Eric van Dijk - en bedankte hem voor het bellen, waarna Eric als een pitbull bleef vragen waarom ik nu al wilde ophangen, omdat hij nog niet begonnen was. Daarna zei ik dat er een knaller van een onbetaalde lening van mevrouw Marinalog lag, maar om ook maar iets te kunnen beslissen, had ik een fiat van Pietervrouw nodig. Een tussenfiat om precies te zijn. Ik gaf haar nummer, hoewel ik de telefoon een paar keer moest wegleggen (sorry, ik krijg een ander lijntje) omdat ik stikte van de lach. Twee uur later belde Pietervrouw vanaf haar werk om te melden dat meneer Pietervrouw de telefoon had opgenomen (zeven). Ik had het pingpongen een paar dagen eerder aan hem uitlegd, hij vond het onbegrijpelijke onzin en kon er niet echt om lachen, maar had zich er nu toch manmoedig doorheen geslagen. Hij had Eric uitgelegd dat hij hier niets mee kon, en dat zijn vrouw hierover ging.
Als ze Pietervrouw straks echt bellen, zitten we op acht. Ik zeg: in 2009 staan wij met telemarketeer-ping-pong op de Olympisch Spelen.
(In welk land worden ze dan eigenlijk gehouden?)

maandag 27 oktober 2008

Meubels in de war

Kamer opnieuw ingericht, want er komt een nieuwe lamp bij en die moet een beetje mooi uitkomen, het kon weer eens niet op een koopje en het geld is nu echt wel op, dus laat die kredietcrisis maar komen. (Als de lampenfabriek in Italië maar niet failliet gaat, want die lamp moet nog geproduceerd worden en is er pas over een paar weken.)
Ik geloof heilig dat dit soort opruimacties doorwerken en dat er in mijn hoofd iets vergelijkbaars gebeurt. Dat zou best eens kunnen, want ook daar: de meubels staan in de war en de lamp is nog lang niet binnen.
Of zou er toch ook nog iets anders zijn?

zondag 26 oktober 2008

Correcte stemming

Moet er een enquête worden gehouden over of Flopke zich bekend moet maken, vroeg ik, met een extra slag om de arm. Voor de zekerheid zette ik achter één antwoordalternatief dat dat het juiste antwoord was. Tot mijn onuitsprekelijke vreugde is daar met grote meerderheid voor gekozen is. 71% vond inderdaad dat zo'n enquête niet nodig is. 21% vond dat eveneens, maar wilde wel persoonlijk een foto ontvangen. Dat maakt dat het aantal tegenstemmers in het totaal op 92% komt. Een verwaarloosbare 7% wil dat de enquête er wel komt.
En waar die ene procent is gebleven? Dat is nu nog eens een goede vraag voor een volgende enquête.
Aan de foto kunnen jullie trouwens zien: zelf bak ik er niets meer van. Ook daar heb ik jullie tegenwoordig voor nodig.

vrijdag 24 oktober 2008

Flopke-contest (die ik verlies)

Werd net gebeld door die boef van een telemarketeer, want die blijft maar bellen, dus deugt het niet. Ik moet ten koste van alles voorkomen dat ik per ongeluk toch een keer ja zeg, maar moet hem ondertussen dus wel laten terugbellen. Het wordt nog gevaarlijk.
Maar nu eerst met een strak programma de avond in. Voor ik ga nog even deze ingezonden foto. Gips inderdaad. En dit is dus 116.
Dat begint toch echt te rieken naar een contest.
Zul je net zien: dan bén je Flopke, maar bij de Flopke-contest bungel je ergens onderaan.

donderdag 23 oktober 2008

Ping Pong Ping Pong

En opeens gaat het hard met het telemarketingpingpong. Ik werd gebeld door het kredietcentrum. Ze hadden me eergister benaderd, via mevrouw Marinalog. (Op dat moment realiseerde ik me dat ik de telefoon van Marinalog had overgenomen, die werd een dag later teruggebeld, gaf mijn nummer door. En nu werd ik weer gebeld. We zitten dus al aan vier.)
Het ging dus niet om mijn lening, maar om die van mevrouw Marinalog, wilde deze man weten.
Klopt, zei ik.
En dat was meer dan 7000 euro.
Zéker, zei ik.
Hoeveel is al terugbetaald? vroeg hij.
Dat moet ik navragen.
Graag, zei hij.
Stilte.
Vraagt u het, vroeg hij.
Ja, zei ik.
Stilte.
Nu, vroeg hij.
Nee, dan moet ik haar even bellen.
Moet ik nog even uitleggen waarover het gaat, vroeg hij.
Graag, zei ik.
Hij begon snel te vertellen wat het kredietcentrum allemaal doet en toen zei ik: want weet u, ik heb er namelijk helemáál geen verstand van.
Maar mevrouw Marinalog gaat er zelf niet over, vroeg hij enigszins verbaasd.
Nee, zei ik, ik ben haar zaakwaarnemer.
Mocht hij me dan later terugbellen.
O ja, zei ik, heel graag.
En dus belt hij morgenmiddag terug. Tussen vier en kwart over vier, heb ik gevraagd. (Jammer dat ik zo onnauwkeurig was. Ik had gelijk moeten vragen of hij 13 minuten over vier kon bellen.)

woensdag 22 oktober 2008

Telemarketing-ping-pong, The Sequel

Achter de schermen wordt keihard gewerkt aan het telemarketeer-ping-pong. Ik stuur regelmatig telemarketeers door naar Pietervrouw, maar ik weet niet of ze overkomen, want Pietervrouw is slecht bereikbaar deze dagen. Ze schijnt een eigen leven te lijden, wat in dit kader natuurlijk jammer is.
Marinalog is me te hulp gekomen en is zo gul om haar telemarketeers aan mij uit te besteden. Gister kon ze haar mobieltje aan mij geven, en was er voor de telemarketeer geen redden meer aan. Vandaag moest ze mijn telefoonnummer doorgeven en moest de dienstdoende telemarketeer me bellen. Dat heeft ze nog niet gedaan. Wel wist de betreffende telemarketeer al dat er een zaakwaarnemer was. Dat ben ik dus. En aangezien ik het fiat van Pietervrouw nodig heb, zouden we gemakkelijk aan drie moeten komen.
Maar ja, dan moeten ze wel bellen natuurlijk.
En wij moeten opnemen.

maandag 20 oktober 2008

Seks en de kredietcrisis

Ik heb het mezelf weer eens niet gemakkelijk gemaakt, want wat is de link tussen seks en de kredietcrisis? In het optimistische geval kan seks worden ingezet om het hoofd even van de problemen af te leiden. Maar alles bij elkaar denk ik niet dat de kredietcrisis een grote impuls zal geven aan het seksuele leven van ieder die erbij betrokken is.
Zo is Bos domweg niet veel thuis deze dagen.
En het ING-bestuur krijgt geen bonus dit jaar. (Een gedachte die ik trouwens kan volgen. Vergelijk dat eens met het stempeltje dat je vroeger in je schriftje kreeg als je netjes geschreven had. Het systeem zal mogelijk aan inflatie onderhevig zijn geweest en misschien kreeg je later ook wel een stempeltje als je niet slordig geschreven had. Maar als je je lesje niet af had en je had je schriftje in het water laten vallen, dan kreeg je geen stempeltje. En de juf legde dat niet eens uit.)
Maar goed, dit heeft niets met seks te maken . Hooguit dat de ING-bestuurders nu moeten bezuinigen. En tenzij vrouw, minnares en dames van lichte zeden het allemaal bijzonder sportief opvatten en iets extra's willen doen, vrees ik dat ik toch moet concluderen: hoe lager de koersen, hoe kariger de seks.

vrijdag 17 oktober 2008

Presidentsverkiezingen

Ik zou nu iets schrijven over seks en de kredietscrisis. Daar ben ik eerlijk gezegd nog niet helemaal uit, misschien morgen. Want dit wil ik vandaag even kwijt. Ik zag vanochtend deze foto in de krant en telkens als ik hem zie, moet ik hardop lachen. Ook als ik eraan denk trouwens.
En dan te bedenken dat het echt spannend is wie van de twee gaat winnen.

woensdag 15 oktober 2008

Foto

Soms krijg ik wel eens de vraag of ik niet iets leuks met mijn foto's kan bedenken, wat dat mijn trucje een beetje flauw begint te worden. Dat zei 117 trouwens niet (als ik anoniem ben, dan zij ook). Zij stuurde me alleen deze foto op en vroeg zich af of dit familie van me was.
Ik weet het eigenlijk niet, maar als dat zo is, dan zou het uit de speelse tak moeten komen.
Ondertussen denk ik na over hoe een leuke foto eruit ziet. (Zo eigenlijk wel. Maar ja, dat kost tijd en ik ben druk, waarover later vast meer.) Ik zal weer eens ietsje beter mijn best doen.
En om jullie aandacht ondertussen vast te houden, ga ik het in mijn volgende blog hebben over seks en de kredietcrisis.

dinsdag 14 oktober 2008

Er kan weer gestemd worden

In een zielige poging om wat interactiever te worden, heb ik een enquête deze blog geplaatst. De vraag luidt: moet er een enquête komen over de vraag of ik me bekend moet maken. Daar is het immers allemaal om begonnen en ik heb een vaag vermoeden dat er nog altijd bezoekers zijn die ermee zitten. Achteraf zal ik de resultaten bespreken en interpreteren.
Tot die tijd: kijk in de rechterbalk en stem!
En commentaar kan uiteraard bij de reacties worden geplaatst. Ook dat zal worden meegewogen in de uiteindelijke evaluatie.

maandag 13 oktober 2008

Wat heeft dat er nu mee te maken?

Gelukkig, Agnes van UPC belde. Of ik daar klant was? En of ik internet had. 'Want dan hebben we een aanbieding.'
'We?'
'Ja.'
'Bent u niet alleen?'
'Hoe bedoelt u?'
'Nou, heeft u een relatie?'
'Met UPC?'
'Of gewoon.'
'Ja, ik werk voor UPC. Ik wil u een product aanbieden.'
'Wat voor product? Een echt product, van hout of steen? Of is het digitaal.'
'Digitaal.'
'U doet niet aan badkamers bijvoorbeeld?'
'Nee. We zijn van UPC.'
'Geen tijdschriften.'
'Nee.'
'Voedingsmiddelen?'
'Nee, ik ben van UPC, uw kabelmaatschappij.'
'En daar bent u strict in.'
'Hoezo?'
'Geen contacten met de directie? Over het uitbreiden van het pakket aan diensten en producten.'
'Wat bedoelt u?'
'Bent u vegetarisch?'
'Wat heeft dat ermee te maken?'
'Niets, ik was benieuwd. Maar goed, als u niet over de voedingsmiddelen, de badkamers of tijdschriften gaat, dan moet ik u doorsturen naar mijn zaakwaarnemer.'
Agnes klonk erg op haar hoede. Of ik haar ieder moment gillend op haar nek kon springen. Maar dat kon niet, want er zat een telefoonlijn tussen.
En hoe je een digitaal product illustreert? Geen idee.

zondag 12 oktober 2008

Daar is 'ie weer

Schreef ik net dat ik niet meer gebeld werd, stond ik op het punt om weg te gaan, ging de telefoon over. De Gelderlander.
Wat goed dat jullie bellen, riep ik. Ik zat er op te wachten, maar nu moet ik weg.
Zal ik later terugbellen, vroeg een overdonderd meisje.
Nou graag! riep ik.
Maandag belt ze terug.

vrijdag 10 oktober 2008

Telefoon in de wilgen

Mijn telefoon hangt in de wilgen. Heb ik daar niet zelf opgehangen, dat hebben zij gedaan, ze bellen me niet meer. Zou ik op een zwarte lijst voorkomen? Is nu ik met Pietervrouw aan het ballen ben geslagen het hek van de dam bereikt? Om niet gebeld te worden moet iedereen zich hoogstpersoonlijk op een lijst laten zetten, ik geloof dat ik de enige ben die er door de tegenpartij is opgezet. Terwijl ik zo graag zou willen praten over mijn pensoengat en mijn energierekening.
En wat verlang ik ernaar om mijn rente laten analyseren door een speciaal daarvoor in het leven geroepen centrum.

donderdag 9 oktober 2008

Succes

De filelengte was vanochtend iets minder dan andere dagen: (van 250 nu 214 kilometer, las ik ergens). Hoe het vanavond verliep, weet ik niet, maar filevrij was het zeker niet. Dat moet een teleurstelling zijn voor alle automobilisten die nu dachten eens extra snel op hun bestemming te zijn.
De extra treinen die ter gelegeheid van de filevrijedag zijn ingesteld, reden trouwens door een wisselstoring met horten en stoten. Wel extra treinen tussen Utrecht en Schiphol, maar de reguliere treinen werden lange tijd omgeleid. Met de extra treinen tussen Utrecht en Ede-Wageningen ging het goed. (Jammer dat er bij Ede-Wageningen niet zoveel reizigers opstappen. De trein had beter even naar Arnhem kunnen doorrijden, waar het drukker is, maar ja, als je je op de treinenloop concentreert, is het lastig om daarbij met reizigers rekening te houden.) Vanochtend noemde de ANWB de filevrijedag een succes.
Hoe ze er vanavond tegenaan kijken, weet ik nog niet, maar ik begreep wel dat het uiteindelijk de bedoeling was dat er over mobiliteit werd nagedacht. En dat zal wel. En tja, dat je dat op de weg dan niet merkt... sommige mensen zijn zo zuigend negatief.

woensdag 8 oktober 2008

Beroemd

Waarom stuur je die post over de filevrije dag niet naar de Volkskrant, vroeg J. Dat was een goed idee, want ik wil echt wel beroemd worden, maar ben ook lui aangelegd.
Ik mailde het naar de krant en vanochtend stond het erin. Wel met een pseudoniem eronder. Want als ik met Flopke zou ondertekenen, nou ja, dan zouden ze weten dat ik het ben en dat ik er hier al over heb geschreven.
Ik overweeg nu toch maar opinieleider te worden.

dinsdag 7 oktober 2008

Kredietcrisis

Tegenwoordig kijk ik zelden naar het journaal, want dan blijft de tv maar aanstaan en dat is zonde van je leven. In de krant sla ik de financiële verhalen over (vanochtend had ik hem snel uit). Geld interesseert met niet, zolang ik genoeg heb (wat zelden het geval is), maar ik speel er dus zeker geen spelletjes mee. Die hele kredietcrisis gaat daarom een beetje aan mij voorbij.
Toch is dat niet helemaal het geval. Vannacht droomde ik dat ik op de drempel van het ziekenhuis zo'n zeven losse euro's vond. Ik stopte ze in mijn zak en voelde me schuldig.

zaterdag 4 oktober 2008

Filevrije dag

De ANWB organiseert donderdag een filevrije dag. En daar zit ik een beetje mee. Het klinkt natuurlijk goed, zo in eerste instantie, maar ergens klopt het niet. Want het betekent dat we dan niet in de auto mogen stappen, anders wordt het te druk en dan verpest je het. En dan staan er inderdaad geen files, maar wie heeft daar iets aan?
Eigenlijk alleen degenen die er niet aan meedoen.
Het is een soort Escher-achtige gedachte, waarop ik mijn hersens vandaag eens goed ga laten vastdraaien.

donderdag 2 oktober 2008

Niets, niemand...

Wat jammer dat ze het nu zo laten afweten. De telefoon zwijgt in alle spreekwoordelijke talen. Niets, niemand. Terwijl we zoveel nieuwe plannen hadden.
Ik wilde ze alle hoeken van de kamer laten zien, ik wilde ze met suizende oren laten vragen waar in gódsnaam ik het over had, om hen daarna door te sturen naar Pietervrouw, die hen virtuoos zou opvangen, zou zeggen dat ze de papieren erbij moest pakken en hen héél lang zou laten wachten, al rommelend en van alles op de grond laten vallend.
We zitten er helemaal klaar voor.
Maar ze bellen niet meer.

maandag 29 september 2008

Natuur

De natuur kan mooi zijn: lekker buiten en lekker in het zonnetje.
(En het is dus nog geen januari.)
(Ja, sorry, hij begon. Ik stond gewoon een zakje walnoten te kopen aan de kant van de weg.)

zaterdag 27 september 2008

Even naar de boodschappen

Deze post is mogelijk gemaakt door Glorix Dikke bleek.
Ik kijk zelden commerciële televisie, omdat ik er niet van houd: reclames binnen een programma uitzenden. Want als het de bedoeling was, dan had de regisseur ze zelf wel toegevoegd.
(Even mijn neus snuiten met Kleenex tissues, nu met extra zachte balsem).
Ik begrijp de gedachte erachter niet. Als ik midden in een spannende scène zit, hoef ik niet per se te weten dat Gooise vrouwen morgen op televisie komt. Zeker niet omdat ik dat al had begrepen uit de vorige zes reclameblokken en ook al omdat morgen niet naar Gooise vrouwen ga kijken, aangezien dat programma ook weer zal worden onderbroken met mededelingen die er niets mee te maken hebben.
De Da Vinci Code werd wel zeven of acht onderbroken door reclameblokken. Heel precies weet ik dat trouwens niet, want omdat er zoveel reclame inzat, liep de film nogal uit, waardoor het einde niet meer was opgenomen. En die blokken bestonden overwegend uit dezelfde reclames. Omdat ik zelden commercieel kijk, wist ik zelf niet meer waarom. Nu weet ik het weer.
En dan doe ik nu even wat vertrouwde Nivea Crème op mijn handen.

donderdag 25 september 2008

Commercieel kijken

Omdat het zo'n mooi boek zou zijn, heb ik jaren geleden de Da Vinci Code gelezen. Niet naar genoegen. Elk hoofdstuk eindigde met een cliffhanger, waardoor je het inderdaad een pageturner kunt noemen. En blijkbaar houd ik niet van pageturners, ik vond het nogal goedkoop.
Zoals te verwachten is het boek ook verfilmd en ik was benieuwd of het verhaal zich daar beter voor leende. Dus wachtte ik rustig af tot de film op televisie kwam, wat onlangs bij een commerciele zender gebeurde. Ik nam hem op en laatst heb ik hem bekeken.
Ik weet nu wat ik van de film vind en ook waarom ik zelden naar de commerciëlen kijk.
Dit zijn twee onderwerpen die mij ernstig opwinden en ik zal ze dan ook gescheiden behandelen.
De film.
Tom Hanks was nog het minst van mijn problemen, want voor deze film heeft hij zijn haar iets laten groeien, waardoor de aandacht een beetje van zijn gezicht werd afgeleid. En spelen kan hij wel. Zijn tegenspeelster niet, maar zij was mooi, dus vooruit dan maar.
Verder was de film zo mogelijk nog erger dan het boek. We keken naar een ingewikkeld plot dat alles bij elkaar een uur en een kwartier al pratend werd uitgelegd. De rest van de tijd was er actie, waarna er weer pratende hoofden verschenen - dan weer in een truck, dan weer in een vliegtuig - om het verhaal al uitleggend nog een slag ingewikkelder te maken.
Telkens als de personages met de rug tegen de muur stonden, ontsnapten ze weer op ingenieuze wijze. Het deed me een beetje denken aan tikkertje met Petra Verhel. Dan tikte je haar en dan zei ze: nee hoor, ik ben hem niet, want - en dan volgde een nieuwe regel, dan stond ze op één been of onder een afdak, waardoor het tikken niet gold. Of ze tikte je terug en rende dan weg. Ja, dacht ik dan, net als bij de film, zo kan ik het óók.