Goed idee

Stel je hebt een haardhouthandel ergens in het bos waar bar weinig klanten langskomen. Daarom wil je het hout via internet verkopen. Je laat een neef een site bouwen, de site komt online, maar daarmee trek je nog altijd weinig klanten. Daarom neem je een  reclamebureau in de arm.
Een reclamejongen, lang krullend haar, adviseert je een radiospotje te maken.
'Goed idee, werk maar uit,' zeg je. Even denk je na en voegt eraan toe: 'Je zou bijvoorbeeld een echtpaar kunnen opvoeren dat een open haard heeft, maar geen hout. En het stel weet ook niet waar het te halen is.'
De reclamejongen lacht. 'Laat dat maar aan ons over! Wij zijn er voor de creatieve invulling.'
Na een week of drie komt de reclamejongen terug. Hij is bruiner dan je je herinnert en heeft een hip truitje over zijn schouders geslagen. Hij presenteert het volgende idee. Een man en een vrouw hebben een relatie met elkaar, verdere omstandigheden hoeven niet duidelijk te worden. Ze voeren het volgende gesprek.
De man: 'Schat, wie is jou nummer 1?'
De vrouw: 'Mijn nummer 1 is natuurlijk haardhout punt com.'
Wat gebeurt er daarna? Zeg jij dan: 'Goed idee, werk maar uit'?

Sinterklaas

Beging december kon ik het jullie niet goed uitleggen, misschien lukt het nu, over het benauwde gevoel dat ik krijg van Sinterklaasspullen. Kijk dan! Drie zwartepietgelukspoppetjes en een mijtertje zwerven nog altijd over mijn bureau en wat kan ik ermee? Ik loop voor gek als ik met dit mijtertje op de straat op ga, omdat ik nu kerstballen had moeten dragen.
Ooit kocht ik een rol Sinterklaaspapier en maakte er gebruik van tot ver in oktober van het jaar erop. Het voldeed aan het doel van cadeaupapier, namelijk dat iemand niet onmiddellijk ziet wat hij krijgt en hij je  twee keer moet bedanken, waarvan de eerste keer in ieder geval oprecht. Maar toch vonden mensen het raar.
Daarom kwam er dit jaar ook geen kerstboom. Want die had er al moeten staan, als ik dan zo dol op kerstbomen ben. Ik lust ook geen chocoladeletters.
Waar het mij om gaat: het komt allemaal zo nauw.
En nu ga ik voor het ontbijt een paar eieren verven.

Kerstgedachte

Gister zag ik een jongen op straat roken. Iemand had hem gevraagd of alles goed was en hij antwoordde feestelijk: 'Ja hoor.'

'Dat geloof ik niet,' zei ik. Op zo'n moment kan ik mijn mond niet houden. Als je er echt van overtuigd bent dat alles goed is, ben je onverdraaglijk optimistisch en moet er worden ingegrepen.

De jongen hield vol dat alles goed was.

'Dan denk je niet goed genoeg na,' zei ik.

Toen gaf de jongen zich gewonnen. Want inderdaad had zijn vriendin het net uitgemaakt, na een relatie van vijf jaar.

Ik hecht niet aan de Kerstgedachte, maar dit vond ik bar.

'Dat is erg zielig en naar,' zei ik.

Naast hem stond een vriendin die hem die avond bijstond. 'Pas je goed op hem,' vroeg ik.

Ze knikte met een glimlach, daar was ze de hele avond al druk mee bezig geweest.

Daarop riep de jongen dat het uiteindelijk allemaal goed kwam.

Ook daarin moest ik hem teleurstellen. 'Helaas niet,' zie ik. 'Alles loopt uiteindelijk beroerd af. Maar zover is het gelukkig nog niet.'

Hartelijk nam ik afscheid.

Een mooi resultaat

Op internet zag ik het meest irritante reclamespotje van dit jaar. Een actrice die een spotje lang haar omgeving toekrijst.
Een terechte winnaar.
Laatst zag ik per toeval ook het beste reclamefilmpje. Veel minder irritant, maar verder niet erg bijzonder.
Het is de tijd van de lijstjes en van de vraag: wat heb je bereikt dit jaar?
Ik kan me in 2009 hierop laten voorstaan: ik kende beide spotjes niet.
Een goeie prestatie, dit moet ik vieren. Maar eerlijk gezegd hoop ik volgend jaar op een beter resultaat.
En nu maar snel vergeten dat 2009.

Ik heb talent

Men reageerde op mijn blog en van het een komt het ander. Daarom nog een overweging. Waarschijnlijk ging mijn vorige post over de vraag: wie heeft talent?
Probleem hierbij is dat je iemand dat zelf niet kunt vragen. Want als iemand talent heeft, zal hij dat waarschijnlijk ook van zichzelf zeggen (hoewel de echt getalenteerden ook de neiging kunnen hebben om tegen talenten even groot als zijzelf op te kijken). Maar degene die geen talent heeft, kan ook van zichzelf denken dat hij talent heeft.
Dit idee, waar ik al langer in geloof, wordt gesterkt door een oud onderzoek waarop ik stuitte. Het effect wordt the illusion of superiority genoemd.
Hoe kan het dat de talentlozen van zichzelf denken dat ze talent hebben? Ik las de volgende verklaring: talentlozen missen het talent en weten dus helemaal niet waaruit dat talent bestaat. Niet gehinderd door kennis voelen ze zich oprecht getalenteerd.
Of iemand talent heeft, moet je dus niet aan iemand zelf vragen.
(Hoe je talent op de foto zet? Geen idee. Maar kijk, ik won dit boekje van Dimitri Verhulst. Ik houd niet van voetbal, maar toch ga ik het lezen.)

Werkelijk Talent

Vanochtend zag ik deze functie aangekondigd in de Volkskrant. Bij Thaesis is men op zoek naar Werkelijk Talent. Die functieomschrijving maakt in één klap duidelijk wie men zoekt én ontmoedigt al diegenen die zichzelf te hoog inschatten. Laten de Ingebeeld Getalenteerden een andere baan zoeken.
Wie Oprecht van zichzelf kan zeggen over Talent te beschikken, schrijft een sollicitatiebrief en neemt daarmee de eerste hobbel.
Uit de brief moet niet alleen blijken dat hij denkt dat hij talent heeft, dat kan iedereen wel van zichzelf zeggen.
Ook een aantal referenties erbij volstaat niet. Een paar middelmatige lieden bij elkaar scharrelen en die op papier iets aardigs over je laten verklaren, bewijst hooguit dat je een Handige Donder bent.
Dat is allemaal niet voldoende, uit de brief moet blijken dat je over Echt Talent beschikt. Hoewel moeilijk, voor iemand met Werkelijk Talent is het schrijven van een fatsoenlijke sollicitatiebrief mogelijk en toont daarmee juist zijn talent.
Op grond van die brief wordt het Talent geselecteerd voor een gesprek. Talent is aan de buitenkant zichtbaar, anders is iemand geen Echt talent of hij is een Niet Erkend Talent.
Hij wordt dus geselecteerd voor een gesprek en dan is het vooral een kwestie van Op Tijd Komen. Dat lijkt makkelijk, maar het kan verdraaid lastig worden voor degene die bijvoorbeeld in een vertraagde trein gevangen zit. Hoezeer je ook barst van het talent, tegen een stilstaande trein doe je als eenling niet veel. Misschien zal een Werkelijk Talent daarop anticiperen. En anders zal het Talent de Moeilijkheden weten te overwinnen met zijn Creativiteit.
Het Gesprek zal tegenvallen. Want hoewel het Talent Onbetwistbaar Groot is, is de Getalenteerde natuurlijk best zenuwachtig, juist omdat hij zo Geknipt voor de baan is. Hier zullen wellicht een paar Talenten afvallen, maar één haalt de eindstreep.
Is hij eenmaal aangenomen, dan begint het pas echt, zou je kunnen zeggen. Het Talent hoeft voor de nieuwe baan misschien niet ver te reizen, de functie is in Utrecht en die plaats ligt centraal in Nederland, zoals ieder Talent zal weten. Maar hoewel veel werk, moet ook het verhuizen geen onoverkomelijk probleem zijn. Er zijn wel mindere goden verhuisd. En men kan nog altijd een verhuisbedrijf inhuren.
Tot slot moet het Talent een contract voor Onbepaalde Tijd binnenslepen. Voor het echte Talent is dat een kwestie van een jaar. Daarna kan hij een beetje ontspannen en misschien vast een Pre-Sabbatical plannen. Want ook voor een Werkelijk Talent kan de Boog niet altijd Gespannen staan.

Bladeren en de blote mond

Buiten lopen twee mannen met lichtgevende jassen en grote brommende apparaten waarmee ze de bladeren van de stoep te blazen. Achter hen rijdt een wagen om de bladeren op te vegen en mee te nemen. Zo'n wagen is er speciaal voor om oude bladeren en troep van de straat te verwijderen. Het was een fikse investering, maar je houdt er drie man mee aan het werk.
Verder moet men niet schromen zaken aan te schaffen die nu eenmaal nodig zijn.
En wij vroeger maar denken dat je met een bezem, een hark en een kruiwagen ook een heel eind kwam. Hoe naïef.
Nu heb ik zelf geen bladblazer en zo'n karretje past niet op mijn balkon . Daarom zal ik de bladeren zo met de blote mond bij elkaar blazen. Daarna bel ik de gemeente om te vragen hoe het verder moet.

Voor het te laat is

Ik weet het niet met mijn series, zo leuk zijn ze niet.
Soms denk ik dat het vroeger echt beter was, toen alles nog mogelijk was. Van Bhagwan hadden we nog nooit gehoord, je was gezond en in de kracht van je lezen. Maar nu merk je dat er steeds meer verdwijnt. Nog even laat ik deze foto bovenaan staan. Waarom eraf halen? Heb ik soms iets beters?
Daarna ga ik verder, dan meld ik me bij belmeniet.nl, omdat ik geen ruzie meer wil met een telemarketeer die me een abonnement op Elsevier wil aanbieden, terwijl zij het blad zelf al jaren niet heeft gezien en ze me ook niet kan vertellen of er foto's van Marilyn Monroe instaan, waarna ze het gesprek onbeleefd afkapt, omdat ze hier echt geen tijd voor heeft.
Nee, het moet anders.
Want straks is het te laat.

Ramses Shaffy

Wat kan ik over Shaffy zeggen, als jullie het zelf kunnen zien?
Zoals hij daar zingt, en Liesbeth List en ook Trio Louis, die bijna boven zijn pianokruk zweeft van plezier,
is er een mooiere manier om je verdriet te vieren?
Zo kon alleen hij het.

bel je marketeer terug

Afspraak geannuleerd, schreef de beveiliger tot mijn niet geringe opluchting. Daarna belde Pietervrouw.
'Ik lees dat ik ontslagen ben, Flopke,' riep ze enthousiast.
Ze vindt nu dat we bij volgende telemarketeer het e-mailadres moeten achterhalen, want dit is énig.
Gister belde me gelijk een meisje van Elsevier om me een abonnement aan te bieden. Zelf had ze het tijdschrift lang niet gelezen, want ja, druk, ik wist hoe dat ging, ze kon me dus niet vertellen of er een artikel over Marilyn Monroe instond, of op zijn minst een paar mooie foto's van haar waren afgedrukt en daarna verbrak ze de verbinding, zonder mij de kans te geven naar haar e-mailadres te vragen.
Daarmee leven we definitief in de omgekeerde wereld: wij moeten marketeers terugbellen en zij verbreken geërgerd de verbinding.

ik wilde verzenden, maar...

Even twijfelde ik of ik hem zou versturen, toen zette ik de twijfel over boord en wilde op verzenden drukken. Maar op dat moment kwam er een mail binnen.
(In de krant las ik over Zalm en de DSB bank en dacht: de uitdrukking 'Zalm is het varken van de zee', die is er niet voor niets.)

nog een mail,

Omdat de tijd drong en ik echt niet zat te wachten op bezoek aan huis, zelfs niet van beveiligers, schreef ik een nieuwe mail.

Beste meneer van der Klooster

Gisteren stuurde ik u onderstaande mail. Graag zou ik van u vernemen of hij is overgekomen en meer nog, of u de kern heeft meegekregen: dat ik de afspraak annuleer.

Reden 1: ik heb de beveiling van mijzelf weer in eigen hand genomen en mijn zaakwaarnemer oneervol ontslagen.

Reden 2: de afspraak zoals die door u 'bevestigd' is, is niet de door mij gewenste afspraak, maar wijkt in meerdere punten zo essentieel af, dat ik aarzel om verder met u samen te werken. Als er bij een eenvoudige afspraak waarin alleen tijd, plaats en aanwezigen zijn vastgelegd, op twee van de drie punten al vergissingen sluipen, dan ben ik er huiverig voor om verder met u in de spreekwoordelijke zee te gaan.

Graag een reactie en in afwachting daarvan verblijf ik nog even,



Met vriendelijke groet,

Flopke

mijn mail

En zo schreef ik terug:

Beste meneer Van der Klooster,

Tot mijn verbazing vond ik een bevestiging van een afspraak in de bus waar ik niet om gevraagd had. Ik heb naar aanleiding van het telefonische contact met u, mijn zaakwaarnemer mevrouw Pietervrouw meegedeeld dat ik eventueel open sta voor een oriënterend gesprek. Dat gesprek zou vooralsnog alleen moeten gaan over de beginselen van het beveiligingswezen, aangezien ik nog niet toe ben aan concrete adviezen over het beveiligen van mijn huis. Die afspraak wilde ik daarom doen plaatsvinden in een openbare gelegenheid.

Hiervan vond ik niets terug in uw brief.

Ik weet natuurlijk niet of dat aan haar ligt, of dat u haar niet goed hebt begrepen, maar mij is wel duidelijk geworden dat het op deze manier niet werkt. Bovendien wordt ook mijn eventuele partner in de zaak betrokken, terwijl ik mevrouw Pietervrouw daar in het geheel geen toestemming voor heb gegeven, aangezien mijn eventuele partner, zo ik die al heb, nog niet van de zaak op de hoogte is.

Mij is duidelijk geworden dat het op deze manier niet werkt. Ik heb mevrouw Pietervrouw van haar functie ontheven.

Bij dezen wil ik de afspraak dd 25 november annuleren.

Ik zal me zelfstandig oriënteren op het beveiligingswezen en neem contact met u op als mijn onderzoek daar aanleiding voor geeft.

Hopende op uw begrip,

Met vriendelijke groet,

Flopke

de boodschap,

Ze schreven een officiële brief om de afspraak te bevestigden. Beveiligingsadviseur R. van der Klooster zou langskomen. Daaraan voegden ze gelijk toe dat hij een verklaring van betrouwbaarheid van de politie had, net als alle andere adviseurs en dat ook hij zich deugdelijk kon legitimeren.
Pietervrouw was aan de telefoon al opgevallen dat ze benadrukken hoe betrouwbaar en legitiem ze zijn. Ze werd er een beetje achterdochtig van.
De brief stemde mij niet hoopvol. Er stond bijvoorbeeld niets in over dat de afspraak in het restaurant zou zijn. Voor zover ik het begreep zouden ze bij mij thuis komen. En ze wilden dat mijn eventuele partner erbij zou zijn.
Daarop schreef ik een mail terug...

Hun Brief,

Gisteren vond ik een brief tussen de post met een officiële bevestiging van de afspraak met het beveiligingsbedrijf. In tegenstelling tot wat de bedoeling was, zouden ze niet naar het restaurant komen, maar naar mijn huis. Zo probeerden ze verder mijn leven in te dringen dan mijn bedoeling was.
Van een mede-twitteraar begreep ik dat mijn anonimiteit snel opgeheven gaat worden. De techniek om dat te doen, is er. Straks is het niet meer mogelijk een Flopke te zijn.
En dus moet ik maatregelen nemen.
Ten eerste schreef ik een brief naar het beveiligingsbedrijf...

Een afspraakje

Gister werd ik gebeld door een beveiliger die iemand wilde sturen om na te gaan of mijn huis goed beveiligd is. De sloten van ramen en deuren moesten worden nagelopen. Ik liet hem uitpraten, want ik wist even niet wat ik moest zeggen. Nadat hij was uitgesproken, wist ik het nog niet en dus zei ik: bel Pietervrouw maar, die beveiligt mijn pand.

Hij belde en ze nam op.

En toen maakte ze een afspraak met hem. In een restaurant.

'Flopke,' riep ze, 'het moest er een keer van komen.'

Nu gaan wij eten met een telemarketeer.

Ik vraag me alleen af: is dat slim? Straks kan de telemarketeer er helemaal niet om lachen als hij ons ontmoet in het restaurant.

Maar kun je afspraken afzeggen?

Eerst maar eens turbovergaderen.

En zal ik jullie dan een oog laten zien?

Schaduwnotulen 2009

We gaan straks weer turbovergaderen aan het eind van de week, twee dagen achtereen rond de vergadertafel. Misschien ga ik wel weer schaduwnotulen maken. Kan ik de kleine drama's in het vergaderwezen uitvergroten. Zo deed ik het de vorige keer ook, weten jullie dat nog? Toen beschreef ik de Kwestie van het Bitterballentekort. Zo'n fijne anekdote was het, dat ik er een reeks stijloefeningen mee heb gemaakt. Inspiratie haal je uit de kleine hoekjes van het leven. Maar voor ik nu te erg uit de spreekwoordelijke bocht vlieg, ga ik nu weer even mijn eigen ding doen.
(En nu we toch in het schaduwgebeuren zitten, een spookie Flopke.)

Als je jezelf belt...

De slaapkenner zal best verstand hebben van het slaapproces, maar matrassen afleveren is niet zijn fort.
Vanochtend toch maar eens gebeld.
In gesprek.
En hij bleef in gesprek.
Waarschijnlijk is hij iemand aan het inlichten over slaap, dacht ik. Of anders is hij failliet.
Tot ik nog een keer goed naar het telefoonnummer keek dat boven de naam van de verkoper stond vermeld.
Kende ik dat nummer niet? Ja, dat nummer kende ik. Dat nummer kende ik zelfs heel erg goed.
Soms blijkt de wereld heel logisch in elkaar te zitten: als je jezelf belt, ben je altijd in gesprek.

...van zo’n rotkind.

 

Alle kinderen moeten tenminste vijf klanten werven. Ik weet nog hoe verschikkelijk ik dat vroeger vond, altijd die angst dat je het niet zou halen. Dat is misschien nog wel de beste reden om een setje te kopen. Tot dit jaar. Ik zei dat wel postzegels nam, toen het kind zie dat ze al meer dan tien klanten geworven had. Ze  vond het zó enig. Ik dacht: rotmeid, laat ook iets over voor de rest. Nog nooit met zoveel tegenzin mijn handtekening gezet.

...voor het plezier...

Alles bij elkaar een heel gedoe, maar je doet er tenminste zo’n kind een plezier mee. Tot afgelopen keer. Er stond een meisje voor de deur. 's Middags stuurde ik haar weg, want ik was echt druk en geconcentreerd met iets bezig. Om vijf uur kwam ze weer terug en toen deed ik toch maar open.

...dat je veel doet...

En dat van die kaarten en postzegels is nog niet eens het ergste. Erger is die sticker die op de deur geplakt wordt. Dat wil ik niet, want hij is niet mooi en je krijgt hem er nooit meer af. (Hoewel het overdreven is om te zeggen dat hij erop blijft zitten, langzamerhand erodeert de sticker, maar er blijft altijd een restje over.)
Toch moet je wel, anders blijven ze aanbellen met hun hertenogen en van die postzegelmapjes onder de arm.
Zo'n sticker is je redding.
Tot het jaar erop in ieder geval.

...dus dat wil zeggen...

Het komt er dus feitelijk op neer dat ik veel te veel geld betaal voor iets wat ik niet wil hebben, waar ik niet om gevraagd heb, maar waar ik fatsoenshalve geen nee tegen denk te kunnen zeggen.

...je kunt ze niet gebruiken...

Zulke kaarten durf ik niet zo maar op te sturen. Ik heb hier nog wat oude setjes liggen, ze liggen er al jaren. Alleen als ik iemand echt niet mag, als het me echt niet kan schelen wat hij denkt en van me vindt, dan waag ik het erop. Daarom liggen ze hier dus nog, ik stuur namelijk zelden kaarten naar mensen die ik niet mag. Ik trakteer hen liever op mijn stilzwijgen.

...maar ze zijn niet mooi...

...kinderen die kinderpostzegels willen verkopen, dan loop ik tegen hetzelfde dilemma aan. Ik vind die postzegels niet mooi, maar die kun je tenminste nog gebruiken zonder iemand voor het hoofd te stoten. De setjes kaarten die ze ook aanbieden, is een ander verhaal. Jaar in, jaar uit sta ik ze te bekijken, ik wik en weeg en zie er uiteindelijk toch vanaf. Ik kan mezelf er niet toe zetten.

Je mag het niet zeggen...

Je mag het niet zeggen, want het gaat om onschuldige kinderen en het is ook nog eens voor een goed doel.
En toch, elk jaar als ze weer aanbellen...

...hoe je kom erachter?

Ik bedoel: als seksuoloog is het duidelijk, daarvan moet je als buitenstaander toch een beetje giechelen. Of je verstrakt natuurlijk. Enfin, het gaat erom dat de slaapkenner toch een ander imago heeft. Die lijkt meer op een sigarenboer (hoewel Freud ook deze beroepsgroep aardig in een ander daglicht heeft weten te zetten). Het gaat erom dat het een beroep is zoals er zoveel zijn. Onschuldig bedoel ik. En wat je doet is dit: je staat naast mensen die op bed liggen, stelt impertinente vragen en krijgt daar nog geld voor ook.

Volgens mij ben ik mijn roeping gemist.

...matras, maar ja...

Ondertussen trachtte ik liggend en draaiend op verschillende matrassen tot me te laten doordringen wat ik wilde van een matras: hard of zacht, goedkoop of duur, deklaag a of deklaag b, binnenvering zus of binnenvering zo? Ik draaide en draaide en voelde niets, stond op, liep naar een volgend bed, waar ik kuis ging liggen - hij mocht niet onder mijn rokje kijken - en me uitstrekte.

'Vouw je handen onder je hoofd en voel of je rug van het matras komt,' moedigde de slaapkenner me aan.

Ik vouwde mijn handen onder mijn hoofd en knikte. 'Ja nou.'

De slaapkenner knikte terug. Hij keek discreet op me neer en bleef informeren.

...op een goede...

De slaapkenner gaf me de nodige informatie over deklagen, kernen en hoe de spiralen zo gemaakt waren dat we extra makkelijk kunnen draaien in bed, want de innovatie houdt maar niet op in het slaapgebeuren en toen bracht hij het onderwerp toch op dat onvermijdelijke onderwerp.

Hij wilde zich nergens mee bemoeien, zei hij. En als ik het niet wilde zeggen, dan hoefde dat niet, alle begrip, maar voor een goed advies wilde hij toch graag weten... Want ik moest me realiseren dat het er nogal vanaf hangt wat je een comfortabel matras vindt. Is een bed iets vooral iets om in te slapen... of nou ja, soms lepeltje lepeltje, enfin, hij bedoelde: met zo'n spleet in het midden...

Maar als ik niet wilde antwoorden, dan had hij daar alle begrip voor.

...doe je...

Waar de slaapspecialist zijn vak bijhoudt en doorstudeert, strekt de slaapkenner zich nog een keer uit, want hij wéét het al. Voorlichting geven? De slaapkenner draait er zijn hand niet voor om. Het verbaasde me niet dat hij gelijk in de roos schoot en vroeg naar wat voor matras ik op zoek was.

Nu slaap ik al op een goed matras, maar het was al een tijdje geleden dat ik het kocht.

'Hoe lang gaat een matras eigenlijk mee,' vroeg ik.

'Dat ligt eraan hoe intensief je hem gebruikt,' zei de slaapkenner.

Heldere vraag, waar ik niet lang over hoefde na te denken. 'Elke nacht.'

Het leek of hij me niet gehoord had, want hij ging door met het geven van informatie.

Slapen...

Op een of andere manier heb ik iets met de slaapspecialist, ik vind het zo'n mooi beroep. Misschien wel omdat hij specialist is in zoiets privé's als slapen. Als je sexuoloog bent, dan is het duidelijk. Ik bedoel: dan ben je de drempel wel over. De slaapspecialist is dat nog niet.

Onlangs ben ik weer eens bij hem langsgegaan. Of eigenlijk ging ik niet naar de slaapspecialist, ik pakte het gelijk goed aan en ging naar de Slaapkenner.

Het is al begonnen

Nou goed, het is niet zozeer dat ik iets wil zeggen, als wel dat ik iets aan het bedenken was. En als je zo aan het denken bent, weet je natuurlijk niet of het ook echt tot een gedachte komt.

Vooraf weet je dat nooit, anders hoefde je niet meer te denken. Maar achteraf wel, nu weet ik dat het klaar is, (voor zover zoiets natuurlijk klaar kan zijn nog voor je echt bent gestart). Het is nu in ieder geval zaak er tijd voor te maken.

Hoewel je ook kunt zeggen dat het al begonnen is.

(Laatst gooide een telemarketeer geërgerd de hoorn op de haak; van mij werd hij niet veel wijzer. Misschien is het tijd om me eens af te melden.

Om maar eens iets te noemen.)

Dit is het ook niet

Ken je dat: je hebt je sloffen nog aan, dus loop je de trap op om schoenen aan te trekken die boven staan, je neemt gelijk even een tas mee die niet in de gang beneden hoort te slingeren, boven gooi je een krant bij het oud papier en pak je een vuil kopje mee, weer beneden - kopje in de keuken - ga je op zoek naar je sleutels, die niet op de kast liggen, maar in je tas zullen zitten, die links - o nee rechts - aan de kapstok hangt, sleutels eruit, pen die je meegraait stop je weer terug, losse euro valt, je raapt hem op en dan zie je voeten. Sloffen nog aan. Maar goed, geloof ook niet dat dit is wat ik wil zeggen.

(By the way

En terwijl sommigen van jullie lustig tussen mijn benen blijven gluren, baan ik mij op zondag een weg over de snelwegen van Nederland en moet contstateren dat als het al slecht gaat, dan toch niet met jullie. Waarom anders rijden jullie dan met van die grote caravans van Noord naar Zuid en terug. En dan zouden jullie toch geen raceauto's en -motors op aanhangers vervoeren om ergens op een ruig terreintje te gaan crossen? En jullie zouden al helemaal geen vrachtwagens vol paarden naar de andere kant van Nederland rijden om daar eens lekker een frisse neus te halen, omdat zo'n paard ook wel eens iets anders wil. Ik vraag me wel eens af waarover jullie veel klagen. Maar goed, dat is niet waarover ik het wilde hebben.)

Plannen

Ik had grootse plannen begin deze week.

Of de tijd alle wonden heelt, dat weet ik niet, maar er gebeurt wel een heleboel naarmate de tijd verstrijkt. Vandaag ziet het er bijvoorbeeld weer heel anders uit.

Ik las vandaag een stuk in de VK over Nicolien (Lousje Voskuil). Hoewel veel mensen die ik ken en die het Bureau lazen, een hekel aan haar hadden, vond ik haar altijd erg grappig. Uit het grote interview blijkt dat ze aardig is. Ze zit vol principes, maar toch hoeft ze niet zoveel van zichzelf. In geen geval wil ze een baantje en ook verder streeft ze niet zo veel na.

Dat lijkt me eigenlijk best prettig.

Digitaal uitgummen

Ik heb een lange tijd rondgelopen met het idee om mezelf uit te vagen. Dat kan met een welgemikte klik, in één keer ben je helemaal weg. Zo kun je ook de straat oplopen als er een auto aankomt. Het is zo'n kleine stap, dat het me wel eens beangstigt.

Toch heb ik het nooit gedaan.

Het zijn wel momenten waarop ik ga nadenken. Over wat ik eigenlijk nog wil.

En dan is er altijd wel een reden om door te gaan.

Zo kabbel ik al maanden voort.

Herfst

Ik ben iets aan het denken.

Geloof ik.

Of eigenlijk: er komt een gedachte op. Misschien zijn het wel meerdere gedachtes. Als ik het zelf snap, zal ik het uitleggen.

Hoewel, nee, misschien is het beter als ik het niet uitleg.

Het is lang geleden dat de telefoon overging, het wespenseizoen is bijna over. Ik begrijp het zelf nog niet helemaal, maar het is een feit: de herfst komt eraan.

Helpt 'ie nu?

We hebben nu een paar mooie dagen achter de rug, ik heb buiten gezeten, heb er zelfs gegeten en het wespengeval hing er wapperend bij. Nu moet ik eindelijk weten of hij werkt.

Eerst maar eens de resultaten: er is één wesp geweest, die bleef even, ging weg en kwam later nog even terug.

Als dat alles is, doe ik het ervoor. Een uitstekende score als je het vergelijkt met hoeveel wespen er op mijn overvolle wespenvanger zijn afgekomen.

Ik stel me voor hoeveel wespen er geweest waren als dat ding er niet gehangen had. En ook hoe lang die ene wesp wel niet was gebleven als hij het nepnest niet had gezien.

Maar goed, het kan natuurlijk ook zijn dat het wespenseizoen over is. Of misschien zaten daar wel wespen.

Dus als ik eerlijk ben, heb ik geen flauw idee. Vooralsnog houd ik het er maar op dat het wespengeval me niet hindert. En hij was niet eens erg duur. Ik doe het ervoor. Ik bedoel: ik heb veel duurdere dingen die me veel meer in de weg staan.

Oeps...

Ik moet niet vergeten zo naar mijn werk te gaan. Dat dacht ik het net en ik schrok ervan. Maar goed dat ik niet met de trein ga, dan kan ik ook niet vergeten uit te stappen. Want dan weet je helemaal niet meer hoe het gaat aflopen.

Nee, orde. En vandaag even geen financiële beschouwingen.

Hoedjesdag

Begrijp ik het nu goed? We hebben met zijn allen enorm veel geld aan een bank betaald, dat onder meer gebruikt is om de bonussen van de topbestuurders te betalen, die niet in staat zijn gebleken om de bank goed te besturen.

(Want zeg nu zelf: een bank die je geld moet geven, is als een ijsjesfabriek die je ijsjes moet gaan brengen.)

Op de vraag waarom deze topbestuurders zoveel geld moeten krijgen, luidt het antwoord: als we ze niet fatsoenlijk betalen, kunnen we geen topbestuurders aantrekken.

Ik denk eerlijk gezegd dat het ons veel geld kan schelen als we geen topbestuurders meer benoemen.

Kroes is het met me eens: we hadden ING niet zoveel geld moeten geven. Ze gaat er nog eens goed over nadenken, maar als ze dat echt vindt, dan moet de bank een stevige boete betalen. Aan haar.

Ik moet er nog eens diep over nadenken, want volgens mij klopt er hier iets niet.

Ik, avocado's en parkieten

Je moet parkieten geen avocado voeren, want ze lusten het wel, maar ze kunnen er niet tegen. Het is net zoiets als wanneer wij een hapje arcenium nemen, de volgende dag vind je ons gegarandeerd terug op de bodem van onze kooi.

Nu wil het geval dat ik dol ben op avocado.

Laatst een netje avocado's gekocht, ze waren allemaal eetrijp.

Ik ben geen parkiet.

Overal ogen

Alleen op mijn kamer, is het niet zo moeilijk om anoniem te blijven, maar op een feestje moet ik ogen in mijn achterhoofd hebben. Of beter nog: niet eens in mijn voorhoofd, want overal zijn camera's.

Ik was de hele avond behoorlijk alert. En toch gebeurde het op de housewarming van @marinalog. Onverhoeds schoot @puur een portret van mij.

Enfin, geen man over boord. Omdat ik dus geen ogen in mijn achterhoofd heb.

Minder oranje op straat

Nooit last gehad van de blauwe betaalpas, het ding viel me amper op, zoals je ook de eurobiljetten nooit meer goed bekijkt. Maar op de dag dat knaloranje werd, begon ik me te schamen. Elke keer als ik hem door een pinautomaat haalde, zei ik er iets van. 'En ik houd helemaal niet van voetbal,' riep ik tegen de caissière, die me vaag bleef aankijken. Of: 'Laat de koningin nu maar komen!'

Tot ik er genoeg van had.

Ik koop immers ook een leuke portemonnee.

Overigens blijft er altijd iets te wensen over.

Goede vraag

Een dezer dagen ga ik mijn haar weer eens kammen, geloof dat ik het daarmee goed heb samengevat. De verwarming staat aan, ik draag een nieuw wintervest en vraag me natuurlijk af: als ik nu al... wat zal straks dan warm genoeg zijn?

Goede vraag.

Nu nog een antwoord.

And now... for something completely different

Nee, ik ben niet trots op mezelf. Ik weet alleen dit: Roosvicee wint het van Cola. Met stip.

En nu gooi ik het over een andere boeg: dit ding moet een wespennest nabootsen, het zou een vogelverschrikker voor wespen zijn. Geen dode wespen meer, geen chemicaliën, maar een vriendelijke methode die de beestjes hooguit aan het schrikken maakt. Wat zou dat geweldig zijn, het is ook nog eens wetenschappelijk onderzocht.

We zullen zien, ze zeggen wel meer, tekst op een verpakking is geduldig. Eerst maar eens kijken of het door de Flopke-test komt.

(En ja, wat ik verder aan jullie kwijt wilde? Het werkte verlammend. Misschien doe ik er langer over dan ik vooraf aankondigde. Vooraf weet je nooit welk tempo het beste is.)

Wespenvanger The Sequel

En dan dient het volgende probleem zich aan. Mijn wespenvanger is wel zo'n beetje vol, nu begint ook mijn cola-vanger wespen aan te trekken. Ik kan zo een nieuw roosvicee-exemplaar maken, dat is het probleem niet. Waar ik wel mee zit: wat doe je met de oude exemplaren?

(Ik weet dat ik hier een heel ander betoog beloofde te gaan houden. Maar als ik erover moet gaan nadenken, heb ik toch de neiging het wespenvanger-thema weer uit te breiden. Ik heb mijn hoofd nu nog even zelf nodig.)

Verbod op woorden

En voor ik verder ga (morgen, dan echt), nog even dit: ik ben niet voor absolute vrijheid van meningsuiting. Soms moet je gewoon even je mond houden. Dat geldt voor mij, maar eerlijk gezegd geloof ik dat nagenoeg niemand voor volledige vrijheid is, ook al roept men van wel. Want één grote groep vindt dat iedereen alles moet kunnen zeggen, maar doet dat zelf niet. De andere grote groep is alleen voor vrijheid van eigen meningsuiting.

Waar ik wel opstandig van word, altijd, is als iemand een woord wil verbieden. Ik ben tegen het woordenverbod.

Mongool, luxaflex, pappadag.

Wespenvanger

Voor ik verder ga met mijn eindeloze betoog, even dit. Dit is een zelfgemaakte wespenvanger. Aan het aanbod aan wespen ligt het niet, er zit vast een nest in de boom naast het terras. Je hoeft maar een jam te dénken en er gaat een wesp op je oog zitten. Maar deze wespenvanger vol honing, het enige wat die vangt is af en toe een blaadje.

Kijk, en dan heb je talent.

(Ik weet alleen niet precies waarvoor.)

Als jullie gaan, ga ik ook

Ook ik wil op vakantie, heb ik gisteren vastgesteld. Niet alleen om ergens te komen, maar ook om hier weg te zijn. Een druilerige zomer in mijn eentje in Nederland achterblijven, zoals vorig jaar, vind ik deprimerend. Toen zat ik hier onder een donker wolkendek naar daglicht te snakken, terwijl jullie vertrokken waren. Gewéldig hadden jullie het.

Dat niet meer.

Dat ik per se op vakantie moet, vind ik zelf eerlijk gezegd nogal decadent. Maar ik ga het mezelf niet nodeloos moeilijk maken door thuis te blijven. Die tijd heb ik gehad. De wereld is er niet beter van geworden en het kan een stuk vrolijker.

Tot zover mijn principes.

En op speciaal verzoek nog maar een stukje been.

Luistert...

Daar ben ik weer. De komende weken wil ik iets uitleggen. Luistert...

Om te beginnen ga ik net als iedereen ook af en toe graag op vakantie. Vakantie is leuk, je komt even los van je dagelijkse leven, van de oude patronen, je ziet nieuwe vergezichten, nieuwe horizonnen doemen op, je krijgt frisse ideeën en meer van die clichés.

(In tegenstelling tot mijn reguliere bezoekers die naar mijn benen komen kijken, richt ik me de komende tijd op die spaarzame bezoeker die voor anderen dingen komt. Maar, omdat er toch een foto moet komen, één been om het af te leren.)