And now... for something completely different

Nee, ik ben niet trots op mezelf. Ik weet alleen dit: Roosvicee wint het van Cola. Met stip.

En nu gooi ik het over een andere boeg: dit ding moet een wespennest nabootsen, het zou een vogelverschrikker voor wespen zijn. Geen dode wespen meer, geen chemicaliën, maar een vriendelijke methode die de beestjes hooguit aan het schrikken maakt. Wat zou dat geweldig zijn, het is ook nog eens wetenschappelijk onderzocht.

We zullen zien, ze zeggen wel meer, tekst op een verpakking is geduldig. Eerst maar eens kijken of het door de Flopke-test komt.

(En ja, wat ik verder aan jullie kwijt wilde? Het werkte verlammend. Misschien doe ik er langer over dan ik vooraf aankondigde. Vooraf weet je nooit welk tempo het beste is.)

Wespenvanger The Sequel

En dan dient het volgende probleem zich aan. Mijn wespenvanger is wel zo'n beetje vol, nu begint ook mijn cola-vanger wespen aan te trekken. Ik kan zo een nieuw roosvicee-exemplaar maken, dat is het probleem niet. Waar ik wel mee zit: wat doe je met de oude exemplaren?

(Ik weet dat ik hier een heel ander betoog beloofde te gaan houden. Maar als ik erover moet gaan nadenken, heb ik toch de neiging het wespenvanger-thema weer uit te breiden. Ik heb mijn hoofd nu nog even zelf nodig.)

Verbod op woorden

En voor ik verder ga (morgen, dan echt), nog even dit: ik ben niet voor absolute vrijheid van meningsuiting. Soms moet je gewoon even je mond houden. Dat geldt voor mij, maar eerlijk gezegd geloof ik dat nagenoeg niemand voor volledige vrijheid is, ook al roept men van wel. Want één grote groep vindt dat iedereen alles moet kunnen zeggen, maar doet dat zelf niet. De andere grote groep is alleen voor vrijheid van eigen meningsuiting.

Waar ik wel opstandig van word, altijd, is als iemand een woord wil verbieden. Ik ben tegen het woordenverbod.

Mongool, luxaflex, pappadag.

Wespenvanger

Voor ik verder ga met mijn eindeloze betoog, even dit. Dit is een zelfgemaakte wespenvanger. Aan het aanbod aan wespen ligt het niet, er zit vast een nest in de boom naast het terras. Je hoeft maar een jam te dénken en er gaat een wesp op je oog zitten. Maar deze wespenvanger vol honing, het enige wat die vangt is af en toe een blaadje.

Kijk, en dan heb je talent.

(Ik weet alleen niet precies waarvoor.)

Als jullie gaan, ga ik ook

Ook ik wil op vakantie, heb ik gisteren vastgesteld. Niet alleen om ergens te komen, maar ook om hier weg te zijn. Een druilerige zomer in mijn eentje in Nederland achterblijven, zoals vorig jaar, vind ik deprimerend. Toen zat ik hier onder een donker wolkendek naar daglicht te snakken, terwijl jullie vertrokken waren. Gewéldig hadden jullie het.

Dat niet meer.

Dat ik per se op vakantie moet, vind ik zelf eerlijk gezegd nogal decadent. Maar ik ga het mezelf niet nodeloos moeilijk maken door thuis te blijven. Die tijd heb ik gehad. De wereld is er niet beter van geworden en het kan een stuk vrolijker.

Tot zover mijn principes.

En op speciaal verzoek nog maar een stukje been.

Luistert...

Daar ben ik weer. De komende weken wil ik iets uitleggen. Luistert...

Om te beginnen ga ik net als iedereen ook af en toe graag op vakantie. Vakantie is leuk, je komt even los van je dagelijkse leven, van de oude patronen, je ziet nieuwe vergezichten, nieuwe horizonnen doemen op, je krijgt frisse ideeën en meer van die clichés.

(In tegenstelling tot mijn reguliere bezoekers die naar mijn benen komen kijken, richt ik me de komende tijd op die spaarzame bezoeker die voor anderen dingen komt. Maar, omdat er toch een foto moet komen, één been om het af te leren.)