zaterdag 26 oktober 2013

Even een ander dingetje over God...




Ik sprak Broer nog over mijn Jehova's en dat ze het zo hadden laten afweten. Tussen neus en lippen zei hij dat het niet klopte wat ze zeiden. Dat Adam en Eva 4000 jaar voor Christus geschapen waren. Hij haalde er een boek bij en las een citaat voor. Daar Stond het. (Het is een boek van de familie Blokker die er onderzoek naar hebben gedaan.)
Ik vind 4000 jaar nog kort, omdat ergens in mijn hoofd zit dat het eerder 7000 jaar geleden moet zijn, maar als je 4000 optelt bij de 2000 na Christus, dan kom je toch al aardig in de buurt en toen ik me dat realiseerde kon ik me er wel bij neerleggen.
6000 jaar geleden dus.
Als het over de Heer ging, kon ik altijd bij hem terecht, zei Broer. 'En nog even een ander dingetje over God...'
Hij heeft er een bibliotheek over. Of hij haalt het allemaal uit dat Blokker-boek, dat weet ik eigenlijk niet. Ondertussen luisterde ik half naar wat hij zei, het is me dus weer ontschoten, maar dat maakt niet uit, want het komt vast nog wel eens voorbij. Broer en ik hebben nog een Eeuwigheid om over God te praten.
En muizen natuurlijk, ook daarvoor kan ik bij hem terecht.
Ondertussen blijf ik Hopen dat Ze komen. Want ze zaten er 3000 jaar naast, we hebben veel te bespreken.

maandag 21 oktober 2013

Waar is het Licht?



Hoe lang is het geleden dat de Jehova's aan mijn deur stonden? Ik kwam de Wachttoren tegen op mijn bureau. De twee belangrijke vragen waarover we  aan de deur hadden gesproken, stonden op de cover: Waarom zoveel ellende? En: Komt er ooit een eind aan?
Ik stelde nog een derde vraag: Waarom schiet Hij niet een beetje op?
De Jehova's beloofden dat ze zouden terugkomen om erover te praten. Maar als er de afgelopen tijd al iemand aanbelde, dan was het om een pakje af te geven. Voor de buren. Of om geld te vragen voor de directiesalarissen van een of ander liefdadigheidsinstelling.
Maar als zij al niet langskomen terwijl ze dat beloofden, (ze wonen hier ergens in de buurt), hoe moet ik er dan op vertrouwen dat Hij komt?

zaterdag 19 oktober 2013

Zwarte Piet, een mening... eh...




Moet Zwarte Piet blijven of niet? Sinds de eerste pepernoot is gesignaleerd, is de discussie opgelaaid. En dan moet ik ook een mening kunnen hebben.
Maar ik weet het niet goed.
Want ja, het is een traditie, je moet er niet te veel achter zoeken, laat die mensen toch...
Aan de andere kant: als er mensen zijn die zich er erg aan storen... Die slavernij, je kunt het erin zien en dan is het zo vrolijk niet meer.
Het doet een beetje denken aan wat je over vrouwen hoort, dat ze tegen een geintje moeten kunnen.
Ik kan tegen een geintje, maar dan moet het wel a. goeie grappen zijn en b. dan moet de tegenpartij ook tegen een geintje kunnen.
Ik maak vaak best leuke grapjes terug, maar toch valt er daarna vaak een nare stilte.

Nou goed, wat doen we met Zwarte Piet?
Ik weet niet of ik het mag zeggen, maar eigenlijk vind ik mensen die zich gediscrimineerd voelen,  niet zo'n leuke mensen. En mensen die Piet en de Traditie verdedigen ook niet.
Dat is op zichzelf niet erg, mensen hoeven niet leuk te zijn. Maar ik houd nu eenmaal van leuke mensen. Van donkere mensen die zeggen: ach, ga je gang. Ik ken leukere tradities,  die zure oude man is trouwens ook erg, maar als jullie er plezier in hebben...
En ik hou van mensen die zeggen: 'Weet je, hij hoeft niet helemaal zwart te zijn, het gaat erom dat ze onder het roet zitten, we maken ze wel wat slordiger op, dan kan iedereen eronder zitten: zwart, wit, geel...'
Overigens ben ik met een zuur fanatisme voor het instellen van één taboe. Die op de Blauwe Piet.
We zijn geen smurfen.

vrijdag 18 oktober 2013

Eenzaamheid



Als je iemand vraagt: 'Hoe gaat het?'
zal diegene vaak antwoorden: 'Goed.'
Maar zeg je: 'Ik kan niet zeggen waar ik net geweest ben, maar dat doet er eigenlijk niet toe en hoe gaat het met je?'
Grote kans dat de ander dan antwoordt: 'Ah toe... zeg nou!'

Ongeveer hetzelfde geldt voor als je een grapje maakt. Dan zullen mensen vaak lachen en anders was het geen grapje.
Maar zeg je: 'Zal ik een grapje maken?' dan ligt het dus anders.

dinsdag 15 oktober 2013

Kleine schroefjes en begrip




Om drie uur meldde ik me bij de iPhone-kliniek Larsa. Het was er zo schoon en opgeruimd als in een echte kliniek. Een man, zijn naam weet ik niet meer, bekeek mijn iPhone. De homeknop was inderdaad kapot, de reparatie zou een half uurtje kosten.
Hij zei u en bleef u zeggen, ik zei er niets van, omdat ik niet wilde dat er ook maar iets was dat hem uit zijn evenwicht zou halen.
'Ben je er voorzichtig mee?' vroeg ik toen hij met mijn mobiel naar zijn kamer liep.
'Alsof het mijn eigen kind is,' antwoordde hij.
Toen wist ik dat hij het begreep.
Na een paar minuten ging zijn telefoon. Hij nam op, hij moest wel. Maar ik wist ook dat mijn iPhone nu open lag. Ik hoorde vanaf mijn plaats in de gang de klant door de telefoon schallen. Ze was nogal volhardend. Ik dacht aan de minuscule schroefjes die nu op zijn tafel moesten liggen en hoopte dat ze er niet vanaf zouden trillen.
Eindelijk hing de klant op. Ik ontspande, maar de telefoon ging weer. Hij nam op, hij moest wel. Daarna kwam er een klant langs om zijn telefoon te brengen. Toen die de deur uit liep, zei de man voor hij weer verdween: 'Bijna klaar.'
Dat stelde me al een beetje gerust, maar toch vroeg ik voor de zekerheid: ' Gaat het goed?'
Het ging goed.
Na een paar minuten kwam hij mijn code vragen.
Ik wist: dan was ze weer heel. Ik gaf hem alle codes die ik kon verzinnen.
Hij schreef ze op en ging weer naar achter. Al bij de derde code riep hij: ' Ja! Deze is goed.'
Alles bij elkaar duurde het een half uur, zeker niet langer. Hij bracht me mijn iPhone, alles deed het weer.
Dit is de man, ik mocht gerust een foto van hem maken en als ik erop stond, wilde hij best zijn handen voor zijn gezicht houden.
Maar moest hij mijn telefoon niet vasthouden, als bewijs?
Ik vond dat een goed idee, maar gaf haar niet. Vooral eigenlijk omdat ik dan geen foto kon maken.

maandag 14 oktober 2013

Openhomeknopoperatie




Ik ben nog lang niet klaar met de personeelsdag, maar er komt van alles tussen. Zoals dit: mijn iPhone is ziek. Haar homeknop is verlamd, ik heb een nephomeknop op het scherm, maar dat is toch of je met een prothese werkt. Ik had haar al een beetje afgeschreven, lonkte naar een ander, maar de wereld is hard en koud, daar moet ik niet aan meedoen en het klopt ook niet. Ik houd nog steeds van haar, ik vind haar mooi en fijn en handig. En eerlijk is eerlijk: ze was best duur alles bij elkaar.
Gister googelde ik op het probleem en ze blijkt te kunnen worden gemaakt. Ik dacht altijd dat je haar dan zeker zes weken moest missen en dat je meer dan honderd euro verder bent, maar dat valt mee. Het duurt een half uurtje en kost vijftig euro. Als het goed is, doet ze dan alles weer precies zoals ik haar opdraag.
Ze wordt helemaal opengelegd, begreep ik van een filmpje op internet. Alles wordt eruit gehaald en dan wordt de homeknop vervangen. Hier verderop zit een bedrijfje dat dat doet. Ik heb gister online een afspraak gemaakt.
Het zal vast goed gaan, ze hebben het vaker gedaan.
Om drie uur gaat mijn iPhone onder de schroevendraaier.
Na het half uurtje mag ik haar weer mee naar huis nemen om te revalideren.
Ik ben een beetje zenuwachtig.

dinsdag 1 oktober 2013

Speciaal voor jou daar



Speciaal voor jou daar, in dat ziekenhuis.
Had ik de juiste kleren aan op het personeelsuitje?
Ik droeg een zwarte wollen jurk met een groen warm jack erover. De personeelsdag begon met een gps-tocht. Wie dat niet wilde, kon kaartjes krijgen, maar dan kreeg je ook strafpunten.
Wij kozen als één man voor de strafpunten, we gingen toch niet winnen. Dat was het goeie van onze groep: onze neuzen stonden dezelfde kant uit, we gingen allemaal voor die ene missie: met zo min mogelijk moeite en zo min mogelijk kleerscheuren halverwege de tocht stranden.
De makkelijke optie bleek trouwens nog behoorlijk tegen te vallen. Handig was wel dat de locatie op de kaartjes stond aangegeven, zodat ik die in de routeplanner van mijn iPhone kon invoeren. Ook toen was het nog niet makkelijk, ik ben niet zo goed in navigeren, dus het duurde een tijdje voor we locatie één hadden gevonden. Na anderhalf uur kwamen we bij de derde locatie, iets verderop, waar we een van de organisatoren zouden treffen die ons een opdracht zou geven. Toen we aankwamen, sprak collega S de historische woorden: 'Hé! Daar heb je Pieter van Registraties!'
Zoiets hoor je alleen op personeelsdagen, zei ik tegen S. Daarvan raakte ze de rest van de dag in een identiteitscrisis. Hoe het nu is, weet ik eigenlijk niet, ik heb haar niet meer gezien.
Over Pieter van Registraties later meer. Eerst een foto van Collega S.
En de conclusie: het was die middag zacht, dan is een wollen jurk met een jack erover eigenlijk te warm.