Allemaal muisjes...

Vannacht droomde ik er dus van. Eerst liep er één muisje door mijn kamer, daarna een paar en al snel marcheerden ze in groepjes van acht langs. Er liepen ook marmotten en hamsters mee. Ik had twee katten, maar die deden niets. Sterker nog, ik zag een muisje een kat in zijn staart bijten. Ik riep verbaasd dat zelfs Theo nog muizen ving.

(Mijn dikke Theo is al lang niet meer. Die is een keer op de behandeltafel brakend aan zijn einde gekomen. Het arme beest was al zo'n tien jaar ziek. Maar toen ik ooit een muisje in huis had (ik dacht nog in mijn droom: één muisje in mijn kamer, waar maakte ik mij druk om?) pakte ik Theo erbij. Ik had het niet verwacht, want als Theo op het dakterras lag en er kwamen musjes in zijn buurt, dook hij getergd ineen. Nu zette ik hem op de grond met zijn kop richting het muisje. Hij zag het beestje, zijn achterlijf begon te vibreren, alsof er een motortje werd aangezet, ik liet hem los en WAF, Theo viel aan. Hij heeft zich de hele middag vermaakt.

Theo had nog maar weinig tanden, ze waren er in de loop der tijd allemaal uitgetrokken, waarna de dierenarts zijn praktijk verbouwde, het muisje werd dus vooral een beetje gemasseerd. Toch slaagde hij erin het beestje te doen verdwijnen. Ik weet niet waar hij het gelaten heeft, want ik had de deur dicht geschoven en was opeens druk aan het werk gegaan. Maar het muisje was verdwenen en Theo gedroeg zich een paar uur als een echte kat.)

In mijn droom wist ik niet wat ik eraan moest doen. Ik was al een tijdje wakker toen ik me realiseerde dat ik hier geen last van muizen heb.

Maar ik kan me dus best een beetje in het probleem verplaatsen.

Slinger aan de economie

De ING biedt een nieuwe dienst aan. Woningzoekenden kunnen bieden op huizen die niet te koop staan. Met dat bod gaat de ING naar de bewoner om hem te bewegen zijn huis te verkopen, waarin hij tot op dat moment prettig woonde. Iemand bij de ING heeft dat bedacht en ik vraag me natuurlijk af wat de achterliggende gedachte is. Toch, als je erover nadenkt, is het logisch. Er zijn mensen die een huis willen hebben en die niets kunnen vinden in het huidige aanbod. Ze zijn ongeduldig en kunnen niet wachten tot er een geschikt huis te koop komt. Nu kijken ze verder en zien een huis dat hen erg bevalt. Ze denken: dát wil ik hebben! Het probleem is dat daar al iemand woont die niet van plan is weg te gaan. Daarom trekken de kopers - geholpen door de nieuwe ING-dienst - geld te voorschijn en zwaaien ermee. Kijk, dit heb ik ervoor over. Moet je eens zien wat een enorm bedrag.

De ING gaat ervan uit dat de bewoner zich dan achter zijn hoofd krabt, want oei, dat is wel erg veel geld. Zoveel heeft hij zelf niet voor zijn huis betaald. Kan hij zo'n aanbod weigeren?

De koper zal best een goede prijs bieden voor het huis, maar hij zal waarschijnlijk niet erg ver boven de marktwaarde gaan zitten. Anders zou hij immers ook een duurder huis kunnen kopen dat wel te koop staat.

Als de verkoper erop in gaat, heeft hij een probleem. Want nu moet hij op zijn beurt zelf een huis kopen. En dan zal hij merken dat huizen duur zijn. Dat hij voor het enorme bedrag dat hij krijgt, hooguit een vergelijkbaar huis kan kopen. En dat het nog niet eens eenvoudig is een even leuk huis terug te krijgen. (Zijn huis is immers niet voor niets onder zijn billen vandaag gekocht. Het stond niet eens te koop!) Dus misschien gaat hij ook wel kijken naar huizen die niet te koop staan. En op een dag doet hij een bod op een huis dat niet eens te koop staat. De eigenaar schrikt van het bedrag. Oei, dat is veel...

Hoewel achter dit plan vast nobele motieven schuilen, doet de ING het vast niet alleen uit mededogen met haar clientèle. De bank wil er ook iets aan verdienen. Hiermee hoopt de ING een flinke slinger aan de economie te geven. Als het plan een beetje loopt, zullen veel mensen die daar nu geen weet van hebben, straks op zoek zijn naar een nieuwe woning. Ze moeten wel, want ze moeten uit hun eigen huis. De bedenker van het plan bij ING krijgt een flinke bonus , die betaald wordt uit de opbrengsten.

(Ik geloof trouwens dat ik eerst mijn huis moet verkopen, voor ik een beetje een leuke foto kan maken voor dit stukje.)

Populair

Sommige winkels zijn nu eenmaal populairder dan andere.

Ook overdag was het weer dringen bij de Kiosk.

Geen stijl hè, hè

Vind je een gehoorapparaatje in Osdorp en daar hoor je niemand over, maar de muizen op Utrecht CS, dat was raak. Dat kwam op Fok.nl. En dan krijg je het nog druk met jezelf. Ik bedoel, dat ik daar nu weer over schrijf, is toch de digitale versie van het Drosteblikje? (Aangezien ik liever niet over mijn leven praat, bestaat mijn leven hier niet uit veel meer.)

Er kwamen veel mensen kijken, het was een kabaal en gezellig, maar nu moet het maar weer rustiger worden.

Mijn foto stond ook op Dumpert, een dumpsite van Geen Stijl. Met mijn foto, maar zonder bronvermelding. Als je dan nagaat dat ik hier niet meer ben dan mijn foto's en mijn tekst, kun je het gerust de digitale versie van beroving noemen. Ze hebben mijn halve huis leeggehaald. (Gelukkig lieten ze een kopie staan.)

Ik weet niet wie het gedaan heeft natuurlijk, maar hij stond op Dumpert en die kun je er niet op aanspreken. Ze hebben zichzelf immers al Geen Stijl genoemd?

Eigenlijk zou ik met een camera op mijn schouder langs moeten gaan en verhaal moeten halen.

Wat vinden jullie er zelf van, hè, hè?

Jij hebt het niet gedaan?

Maar het stond wel op jullie site, hè, hè?

Dat maakt jou niet uit?

En waarom niet, hè, hè?

Maar dat doe ik niet. Ik heb geen camera. Bovendien heb ik er geen tijd voor. Want hoewel ik er niet over praat, kost dat leven achter de schermen me wel erg veel tijd.

En dan 's avonds laat, als ik eindelijk thuiskom, blijkt Dumpert toch een bronvermelding te hebben gedaan. Goed. Mooi. Terecht. Alles is weer terugbezorgd.

Vergeet verder maar wat ik hierboven schreef.

(Maar de link kan beter, want dit is de muizenpagina

En dit is de blog.)

Eten op CS

Maandagmorgen, en weer duikt de kroket op. Dit is al de zoveelste keer de afgelopen dagen, dus het wordt tijd hem hier op te voeren en hem dan voor altijd te vergeten.

Ooit was ik op een station in de provinciestad D. (Deventer, jullie mogen het best weten) en ik had honger. Dit keer hield ik mezelf niet tegen. Ik liep naar zo'n wand met voorverwarmde verlichte vakjes vol bruine staven of schijven erin en trok een kroket. Ik pakte het ding met twee vingers bij de onderkant beet (je bent een dame of je bent het niet) en bracht hem naar mijn mond. Maar de kroket dacht er anders over. Hij boog zich vertraagd van me af en - kletch! - viel met een boogje op de grond. Het kleine stukje dat ik nog vast had, stak ik in mijn mond. Boos. Teleurgesteld.

Al snel veranderde mijn gevoel in een gevoel van opluchting. Ook nu nog realiseer ik me dat ik van geluk mocht spreken. Want dat ene hapje ligt me nog altijd zwaar op de maag, zeker op een maandagmorgen als dit.

(En dit is een vitaminepil. Moest ik opeens aan denken.)

Utrecht piep piep

Zin in een Belgische wafel of chocolade? Lees even dit (klik op de bovenste foto voor een beter beeld, ze zitten bij de wafels, één zit op de Marsen en daarboven, op de kauwgum zit er ook nog een). Ik was op station Utrecht verzeild geraakt, de treinen waren bijna op. Gelukkig ging er nog eentje de goede kant op. Ik moest wel even wachten. Alle winkels waren dicht, ik liep overal een beetje naar binnen te kijken. In een Kiosk midden in de hal keek ik door een raampje naar wat ik allemaal niet kon kopen. En toen zag ik een muisje lopen. Hij liep naar de Belgische wafels en begon te eten. Daarna kwam er nog een muisje en daarna nog een. Ik maakte een foto en nog een en nog een. Een muisje keek me aan, terwijl hij knabbelde aan een stukje wafel dat hij in zijn voorpootjes had. Boven hem scharrelde een muisje bij de chocolade en rechts nog een. Op het hoogtepunt zaten er vier of vijf muisjes bij de wafels, twee daarboven en liep er nog één tussen de kauwgum. Kauwgum zullen ze wel niet eten, dacht ik. Tot iemand me gister uitlegde dat ze het laagje suiker om de kauwgum best lekker zullen vinden.

Klein Drama

Picture this: Osdorp, zeven voor half zes. Ik liep over een vreugdeloze straat en zag dit op de grond liggen. Het greep me onmiddellijk naar de keel.

Het was de eenzaamheid van het naakte dingetje dat me trof. Ik ging door de knieën. Bewoog het nou nog even of was het de wind?

Maar het was meer dan dat. Het was ook de eenzaamheid van wat er niet meer lag - gelukkig niet - degene die het verloren had.

En dan weet ik niet wat erger is: een dove Osdorpenaar die het dingetje woedend op straat heeft gesmeten omdat het niet werkte. Je hoorde geen donder, op zo'n nare piep na, dan maar liever helemaal doof, dan weet je tenminste waar je aan toe bent!

Of is het erger als het dingetje geruisloos uit zijn oor is gevallen? Heeft hij het helemaal niet gemerkt, omdat hij de linkerkant van zijn hoofd de afgelopen jaren sowieso niet zo goed meer voelt?

Ik stond op om acht kroketten te kopen, waarvan we er later één, koud geworden, in de vuilnisbak hebben gegooid. Maar daarover misschien morgen meer.

Zoen

Als je eenmaal aan het bloggen bent, ontstaan er vanzelf nieuwe problemen. Zoals deze: ik keek bij de concepten welke blogs ik aan het schrijven was en nog niet gepubliceerd had, omdat ik benieuwd was waar ik ooit aan begonnen was zonder het af te maken. En ik vond deze foto, met de titel: Zoen.

Nu zit ik daar mooi mee, want ik heb geen idee wat ik daar ooit over wilde zeggen. Ging het over het ongemak van zoenen? Dat je eigenlijk eerst moet afspreken hoeveel keer, omdat je anders lucht hapt of een ander lucht laat happen? Dat heeft iedereen zelf ook wel meegemaakt. Iedereen weet dat het vervelend is en meer weet ik daar ook niet over te zeggen. (Alleen misschien dit: als je er erg mee zit, neem je dan voor iemand zeven keer te zoenen. De ander stopt halverwege het proces, jij hapt lucht, maar dat was je vooraf van plan, dus dan is het veel minder erg.)

Of had ik net iemand gezoend en wilde ik daarover iets kwijt? Ik kan het me nauwelijks voorstellen, daar ben ik veel te terughoudend voor.

Of ging het over het feit dat je veel mensen in de ene situatie wel zoent en in de andere situatie niet? En dat je het soms niet weet?

Of over de lengte van de tijd dat je uit elkaar geweest moet zijn, om elkaar weer te mogen zoenen en dat dit per mens verschilt?

Ik weet het werkelijk niet meer. Je zou er onzeker van worden.

zoekvragen

Ik heb het al eerder gedaan: antwoord geven op de zoekvragen die bezoekers me stelden. Ze zochten tevergeefs een antwoord, en ik wil ze niet teleurstellen, ook al is het achteraf.

Iemand kwam met de zoekvraag 'bitterballen ongezond' op mijn blog. Het antwoord blijft: ja, helaas. Ook al zijn er wetenschappers die beweren dat een kroket gezonder is dan een broodje kaas of zelfs een appel. Ik heb ontzag voor de wetenschap, maar weet ook dat er wetenschappers zijn die alles doen om 'stof te doen opwaaien' en originele en vooral nieuwe inzichten te verspreiden.

Op andere zoekvragen heb ik zo snel geen antwoord. Zoals de zoekvraag: 'ik wil griep'.

Hier wil ik dus nog even over nadenken.

(Maar mijn eerste implus zou toch zijn: eet eerst maar eens een tijdje meer bitterballen dan appels.)

nee, nee, nee

Volgens mij verandert je karakter afhankelijk van het huis waarin je woont. Je moet maar eens opletten hoe zwierig je beweegt als je in een groot herenhuis met twaalf kamers woont in vergelijking met als je in een klein appartement leeft met lage plafonds.

Zo verander je ook afhankelijk van hoe je lichaam eraan toe is.

Ik ben een stijve nek.

Ik loop kaarsrecht en om mijn spieren in beweging te houden, schud ik de hele dag zachtjes nee.

Johan Returns

De Johannen blijven ons bezighouden. Dit weekend was het zanger Johan die hier ondanks heftige protesten optrad.

Of hij het gedaan heeft, weet ik niet. En als het wel het geval is, weet ik niet of we ons daar nu nog zo druk om moeten maken.

Maar ik begrijp niet waarom hij per se wilde komen. En vooral niet waarom hij zegt dat hij volgend jaar terugkomt. Of eigenlijk: als ik het wel begrijp, weet ik niet of ik dat wel zo charmant vind.

Wat ik nog minder begrijp is het enthousiaste publiek in de uitverkochte zaal. Kwamen ze echt om O mooie, oude Wester en Daar bij die molen nog eens live uitgevoerd te zien door een man die vast betere tijden heeft gekend?

Of was het een statement?

Of is dit familie van het volk dat in Drachten bij het appartementencomplex pleegt rond te hangen, altijd in voor een verzetje?

De weg wijzen

Gister liep ik over straat, er stopte een auto naast me en de bestuurder vroeg de weg naar een bepaald gebouw.

Ik wist het - wat niet altijd het geval is - en wees: daar was het, hij was er net voorbij gereden, maar hier kon hij niet keren.

Dan ging hij wel lopen, wist ik een parkeerplaats in de buurt?

Ik wees voor hem uit, daar links - zag hij dat? - was een parkeerplaats.

Tevreden over mijn aandeel in het maatschappelijk verkeer liep ik door. Ik sloeg snel rechtsaf en ik weet precies waarom.

Als ze je de weg wijzen, zijn sommige mensen geneigd om te controleren of je doet wat ze je hebben uitgelegd. En als je dat dan niet doet, kunnen ze daar niet goed tegen. Dan zie je ze achter je hun schouders ophalen, hun handen heffen, hun hoofd schudden. Soms roepen ze je na.

Zo wil ik blijkbaar niet zijn. Sterker: ik wil niet eens de verdenking op me laden dat ik zo ben.

Stille ruzie

Gister zat ik in een café aan een tafeltje. Een vrouw die daar in de buurt stond, zette haar glas op onze tafel. Hoewel dat meer dan begrijpelijk is in een café, irriteerde het me toch.

Kom, kom, Flopke, dacht ik.

De vrouw keerde haar rug naar ons toe, maar hield haar sigaret dicht bij onze gezichten. Daarna draaide ze zich om en keek naar ons. Ook dat is niets bijzonders in een café, alleen keek zij te lang. Ik keek terug en dacht: ik geloof dat ik deze vrouw niet mag.

Vriendin W. begon te lachen. 'Wat kun jij dodelijk kijken,' Flopke, zei ze.

Ze kende de vrouw en had zelf al eerder ervaren dat ze geneigd is te veel ruimte in te nemen. We verwonderden ons erover hoe structureel zo'n eigenschap kan zijn en zetten ons gesprek voort.

Later zette de vrouw haar lege glas op onze tafel.

Ik keek haar peilend aan.

Mag dat niet, sneerde ze. Moet ik hem ergens anders neerzetten?

Ja, doe dat maar, zei ik vriendelijk.

Ze gehoorzaamde en ging ergens anders staan.

(En nu mijn probleem: hoe illustreer je een dodelijke blik als je je ogen niet kunt laten zien?)

Rommel van je hoofd

Omdat ik in het verleden moet duiken (daar heb ik heel goede redenen voor), las ik gister een paar bladzijden in een oud dagboek. En daar kwam ik opmerkelijke observaties tegen. Zoals deze: in die tijd lag mijn kamer ook vol rommel. Daar mocht niemand iets van zeggen. Sterker, eigenlijk mocht men niet binnenkomen. Want, zo stelde ik, als je kamer rommelig is, kan een ander precies zien waar je mee bezig bent. Een ander kijkt als het ware in je hoofd. Niet zo vreemd dus, dat niet iedereen dat mag zien. Zeggen dat ik het moest opruimen, was al helemaal buiten de orde, dat zullen jullie begrijpen.

Veiligheidsspelen en paperclips

Ik vind mezelf helemaal niet zo dwars - hoewel ik in het land met een C., zelfs bij mezelf een andere indruk kon nalaten - maar om vandaag iets over de liefde te schrijven... dat kan natuurlijk niet.(Anders had ik nog een prachtige liefdesgeschiedenis voor jullie, over een vrouw met een stofzuiger. Ze vertelde het me gister.)

Je zou er weer even punk van worden en veiligheidsspelden in je gezicht prikken. Wat ik trouwens ontroerend vind. Ik bedoel: je bent ruig en om dat te benadrukken, gebruik je veiligheidsspelden.

Wat de illustratie betreft: ik moet werkelijk weer eens opruimen. Ze moeten hier zijn, maar ik kan er geen één vinden.

Flits!

Gister met vriend E. ergens in Nederland afgesproken om te eten en daarna nog even naar de kroeg.

Nu ga ik een foto van je maken, Flop, zei E.

Of we nu steeds beter op elkaar ingespeeld raken of dat ik in het echte leven steeds meer op Flopke ga lijken, dat weet ik niet. Maar hij maakte de foto, ik deed mijn handen niet voor mijn gezicht, maar maakte ondertussen een foto van hem.

En flits!

6270922790018

Even iets anders, want ik snap het niet goed. Waarom wil iemand dat je een rekening betaalt onder vermelding van een nummer als: 6270922790018? Het nummer stond klein ergens in een hoekje van de rekening. Ik bedoel: wat wil je dan? Waar ben je op uit?

Even voor de goede orde: het is een rekening die ik moest betalen aan de ander. Die ander moet mijn geld dus willen, maar die wil wel eerst dat ik dat nummer overtype.

Ik wil me echt wel aanpassen. Ik doe mijn best.

(Met dit stukje ben ik nu zeven minuten bezig, dus het is verwaarloosbaar, maar als ik nog even doorga, dan mag ik een kwartier rekenen en begint het ergens op te lijken. Nou goed, dat is weer een ander verhaal.)

Gelukkig was het hokje groot genoeg. Voor dat getal bedoel ik. Want dat is nog lang niet zo vanzelfsprekend.

Ontroerende leugens

Omdat ik me laatst ellendig voelde, kocht ik deze hand & nagelcrème. Ik maakte het direct open en smeerde het op mijn handen en vooral op mijn nagels. Heerlijk vond ik het. Vooral voor mijn nagels. En dat was het gekke: ik geloofde er geen klap van, maar het werkte wel.

Ooit vroeg ik mijn oma, wijzend op een vrouw op de televisie: oma word ik later zo mooi?

Ik vond de vrouw helemaal niet mooi, ze kon er hooguit mee door. Maar ze viel in ieder geval niet op omdat ze zo raar was en daar was ik dus bang voor.

Mijn oma knikte. Zo mooi word je, zei ze.

Misschien is dat wel de mooiste leugen: je wéét dat het niet waar is, maar het werkt. Je wordt er gelukkig van, terwijl je je achteraf niet bekocht voelt.

De beste leugens zijn misschien wel ontroerend, omdat je ze samen doet.

Uren schrijven

Uren schrijven, ik kan er niet goed aan wennen. Om te beginnen deel je je leven in partjes in. Dat kun je heel nauwkeurig doen, maar een kwartier is eigenlijk het gangbare kleinst denkbare partje. Nog kleinere partjes, dat is te gek, want iedereen snapt dat je dan niet meer aan werken toekomt.

En dan komt het erop aan, dan moet je soms rigoureus knopen doorhakken. Je hebt tien minuten aan iets gewerkt? Maar je was wel drie minuten afgeleid? Kun je dan een kwartier claimen? Of was het daarom niets en moet je het maar vergeten?

Je moet namelijk ook zeggen wat je in die tijd hebt gedaan. En dat komt nauw. Je kunt niet zeggen: ik keek even naar buiten om mijn hoofd leeg te maken. Dat telt niet. Je moet echt een 'taak' noteren. Dus: ik werkte aan een artikel.

Of eigenlijk: redactioneel. Want je moet een rubriek uitkiezen en die liggen vast, die hebben anderen namelijk al voor je bedacht.

Ik liep door de gang om thee te halen, omdat ik anders een droge mond krijg als ik zit te denken over een artikel, dat hoef je niet te noteren. Zo precies hoeft het helemaal niet. Het gaat er vooral om dat het in een hokje past.

Je deelt je leven in partjes in en die stop je dan in hokjes die andere mensen voor je hebben bedacht. Dat is eigenlijk waar het om gaat.

Ik weet dat ik het kan.

Bergje van de duivel

Er is zo'n uitdrukking over de duivel en dat hij niet naar het toilet gaat, maar het gewoon op straat doet. En dat doet hij niet over de straat verspreid, zoals honden de neiging hebben, maar steeds op dezelfde plek, waardoor er een bergje gevormd wordt. (Hoewel ik de uitdrukking probeer te vermijden, vrees ik dat ik de zaken er alleen maar plastischer op maak.)

Hoe dan ook, die uitdrukking heeft te maken met hoe het mij met mensen vergaat, zoals ik de afgelopen vol verwondering heb geconstateerd. Toen ik net was teruggekeerd uit het land met een C., in een onverwoestbaar goed humeur, leken mensen me vanzelf aardig te vinden. Zelfs op straat werd ik aangesproken, of glimlachte men mij toe. Toen ik de afgelopen dagen stuurs was, werd ik genegeerd en kreeg hier en daar een snauw.

Nu heeft dat bergje waar de duivel steeds naar terugkeert, en vooral de behoefte die hij daar doet, niet te maken met de snauwen en onaardigheid.

En dat vind ik dus vreemd: uitgerekend de vriendelijke blikken zijn de schijt van de duivel.

De zon!

Als je de wereld aankunt, maakt het niet zo uit. Dat merkte ik mijn post-Cuba-wie-had-dat-ooit-gedacht-Flopke-opleving.

Maar als dat even wat minder is, komt het erop aan. Dan kun je sommige mensen beter even mijden, omdat ze niet goed voor je zijn. Zelf heb ik dat met onze geblondeerde Korandeskundige. (Dit stukje is er vooral om deze term uit de krant nog even te laten vallen.)

Andere mensen zijn dan juist goed voor je. En als je dan de juiste boeken leest, in een donker restaurant gaat eten, geschikte muziek op zet, met een paar goede grappen wakker wordt, breekt de zon weer door.

En moet je nu eens kijken!

Flopke-block

Vandaag ben ik boos.

En dat is nog niet het ergste, ik wil er eigenlijk ook helemaal niet over schrijven. Erger is dat het andere dingen blokkeert. Ik slaap er slecht van, ik weet niets te schrijven en daar kan ik dan ook geen leuke foto bij bedenken.

Ik ben geblokkeerd.

Een Flopke-block.

Dat zal het nut van de woede wel zijn. Dat je even niets anders kunt, en je dus alle tijd kunt besteden aan iets wat je aandacht nodig heeft. Dat elke andere gedachte wordt weggeveegd door vlagen van opstandigheid.

De kunst van het schamen

Je kunt in deze tijden beter geen Johan heten, want voor je het weet verstaan mensen het verkeerd en dan heb je de poppen aan het dansen. Dan worden er allerlei mensen woedend op je, bonken ze tegen je ramen of bellen bij je aan tot je er bang van wordt. En als blijkt dat ze zich vergist hebben? Bieden ze dan hun excuses aan of gaan ze geërgerd naar huis, omdat ze verkeerd zijn voorgelicht? Blijven ze de dagen daarop van schaamte met de gordijnen dicht in bed?

(Een voormalige marktkoopman en jurylid bij een televisieprogramma bood zijn excuses niet aan een onervaren meisje aan dat hartstochtelijk graag beroemd wilde worden. En hij was toch behoorlijk grof tegen haar en zette haar voor half Nederland voor gek. En half Nederland vond dat hij te ver ging, maar hij schaamde zich niet, integendeel. Hij vindt dat hij gelijk had en vindt zichzelf nog altijd grappig.)

Waar was iedereen?

Gisteravond was het rustig op straat. Onder de grote rivieren, zoals we dat noemen, stond er hier en daar nog wel een verdwaalde brandweerman of struikrover bij de bushalte, boven de rivieren zelfs dat niet. Er waren nauwelijks auto's op straat en er liep geen mens. Iedereen leek binnen te zijn, want in de meeste huizen brandde licht.

Het was best fris buiten, maar zo heel erg koud was het nu ook weer niet, bovendien was het pas half tien.

Het was zo rustig buiten, dat je weet ik wat had kunnen uithalen en je zou er nog mee wegkomen ook.

All inclusive

Kijk, dit is mijn all inclusive bandje. Zodra het kon, heb ik me ervan bevrijd. Ze zaten nogal strak, zodat je ze moest lossnijden en ze niet kon hergebruiken. Maar mij lukte het, omdat ik dunne handen heb en er wanhopig graag vanaf wou, terwijl ik geen schaartje of mesje had.

Het mooie is, ik heb hem nog.

Net heb ik ontdekt dat ik hem ook weer kan omdoen.

Daar heb ik dan toch maar weer een armband aan.

En Flopke, beviel het?

Het is nogal makkelijk: lachen om de massa die all inclusive gaat, die in een Vinexwijk gaat wonen. Maar de lachers zijn altijd mensen die er zelf niet wonen, die op vakanties alles zelf uitzoeken. Van de andere kant hoor je juist positieve verhalen. Reuze gemakkelijk, dat all inclusive, dat Vinex-wonen. Je kunt altijd parkeren, je hebt een tuin, het eten valt mee.

Je komt er niet achter hoe het werkelijk zit. Je moet het toch zelf meemaken. En dus ging ik all inclusive.

Omdat het misschien best makkelijk was, niet duur. Omdat je het toch allemaal een keer moet hebben meegemaakt.

En Flopke? Beviel het?