donderdag 23 december 2010

Goed gesprek

Hoe heet het, ik glibberde me een weg over de gladde stoep. Een man die net uit de auto stapte, liet me voor en zei ondertussen tegen zijn vrouw: 'Het is me wat!'
'Wat bedoel je,' vroeg ze licht geïrriteerd.
'Nou, Koninkje winter.'
Daar reageerde ze niet meer op.
Terwijl er nog zoveel te zeggen viel.
Dus.

woensdag 15 december 2010

Op zijn narrigst

Vanochtend de oorlogspraat van de PVV, vanmiddag werd ik gebeld door de administratie van mijn ziektekostenverzekering. Je weet wel, die verzekering die steeds duurder wordt, terwijl ze steeds minder voor je doen. Of ze mijn e-mailadres mochten hebben.
Ik gaf het adres en vroeg: 'Ik weet niet eens of ik wel klant blijf, hoe lang heb ik nog de tijd om op te zeggen?'
Dat wist hij niet.
'U bent toch van de adminstratie, dan weet u toch wel tot wanneer ik kan opzeggen,' bitste ik.
Hij was alleen van de e-mailadressen, legde hij uit.
Dat vond ik nogal een smalle taakopvatting binnen de administratie en omdat hij mij niet wilde helpen, wilde ik hem opeens ook niet meer helpen.
'Dan mag u mijn e-mailadres ook niet gebruiken,' zei ik.
Hij wenste mij een prettige dag toe.
Maar dat had al lang geen zin meer.

donderdag 9 december 2010

Voertuig X gestolen

Gister sprak ik vriendin 'Karin'. Die ochtend was ze door twee agenten van haar bed gelicht, omdat ze wilden weten of zij over een auto van het merk X beschikte. (Ik geef de identiteit van de auto niet vrij, om de situatie voor 'Karin' niet nog moeilijker maken.) Ze zei dat het klopte, maar dat was het foute antwoord. Want het voertuig was elders aangetroffen. De agenten spraken over 'haar voertuig', maar zelf reden ze ook in een voertuig. Een agent legde uit dat hij enige moeite had gehad om hun voertuig ergens te parkeren. Voor haar voertuig was dat nu geen probleem, want die was opengebroken, elders in elkaar gereden en die stond nu op het bureau.
Wat 'Karin' vooral stak, was dat de dieven de auto niet eens hadden verpatst. Ze hadden er zelfs geen grote reis mee gemaakt, ze hadden hem na slechts enkele kilometers aan gort gereden. Ik probeerde haar nog te troosten met dat ze met een paar deukjes toch wel kon doorrijden, maar volgens de agenten was de auto van voren niet meer 'rolbaar'.
Of haar voertuig tegen een boom of een muur tot stilstand was gekomen, wist 'Karin' niet. Ze waren nog bezig met het sporenonderzoek.
Ik schrok.
'Als ze maar geen sporen van een mens vinden,' riep ik.
Het leek me opeens heel logisch, de dieven wilden er een eind mee rijden, maar ze waren er te dronken voor geweest en toen hadden ze iemand op het troitoir geschept. En omdat ik wel eens detectives kijk, wist ik dat de agenten dan zeker ook zouden willen weten of 'Karin' het niet toevallig zelf had gedaan.
'Heb je een alibi,' vroeg ik.
Ze was met haar vriend thuis geweest.
Dat was magertjes, dat was ze met me eens.
'Toch is het een logisch verhaal,' troostte ik haar. 'Ook al sta je zwak, zij moeten met de bewijzen komen.'
Tegelijkertijd bedacht ik me dat ze vast sporen van 'Karin' in haar auto zouden vinden. Dit maakte haar zaak weer zwakker Maar dit zei ik niet, ik wilde haar niet nog ongeruster maken.
'Je maakt een goede kans,' zei ik daarom. 'Ik raad je aan: eerlijk blijven.'
Ik heb er veel vertrouwen in dat 'Karin' ermee wegkomt.

vrijdag 12 november 2010

Wat leuk, een kaartje



Postbodes willen meer salaris, want voor niets gaat de zon op en wie doet dat werk anders? Inderdaad, de postbode, ik ben blij dat hij er is. Laatst was ik jarig en dan krijg ik mail en telefoontjes, maar ik krijg ook altijd een verjaardagskaartje van mijn assurantietussenpersoon. En soms krijg ik er een van een vriend of familielid. Dit jaar was het weer raak.
Zoiets fleurt de dag toch op, want het was herfstachtig en het het had flink geregend.
Ik ben heel blij met het kaartje, er is iemand geweest die aan me dacht. Maar het kaartje is niet geschreven met een watervaste stift.
Nu vraag ik me af: die postbodes, gaan die nu nog staken?

woensdag 20 oktober 2010

Kijk dan, duimpijn!

Als je geen zin meer in de grote problemen hebt, (hoewel de vijand alleen maar verder oprukt), dan weet je dat je verloren hebt. Want dat is de truc als je wilt winnen: je moet dóórvechten. Je moet net zo lang vechten tot je tegenstander er geen zin meer in heeft, omdat hij ook wel eens in het zonnetje wil zitten, waar hij gewoon wil zitten babbelen over van alles en nog wat, met een kopje thee bij de hand en een kaakje erbij.
Een vergelijkbaar verhaal hoorde ik ooit van een onderhandelaar. Ook met onderhandelen moet je doorgaan, tot je tegenstander zo moe is dat hij alleen nog maar naar bed wil, of gewoon even rust aan zijn kop. En dat hij vooral jouw hoofd voorlopig even niet wil zien. Als jij dan nog energiek op je stoel zit, geeft hij je op alle punten gelijk.
Dus gister keek ik geen journaal, ik keek naar mijn duim. Kijk! Afgelopen weekend vond ik zoveel kastanjes, dat ik er een recept mee kon maken, maar kastanjes pellen is moeilijk, met een mes gaat het niet, en zonder mes, dan prikt de schil steeds onder je nagels. Nu lijkt er wel of er een schilletje onder mijn nagel is blijven steken, ik voel hem vooral als ik wil schrijven.
Mijn tandarts zei dat ik kleinzerig was.
Maar die wordt al lang niet meer vergoed.

vrijdag 15 oktober 2010

Wit en afgelikt

Ik heb ze gezien, die trap vol oud wit mannenvlees, die afgelikte hand die de nieuwe minister-president ons reikt. De hand die hij zelf moet aflikken, want niemand anders doet dat voor hem. Voor zover wij weten in ieder geval.
Van verschillende kanten hoor ik dat we 'ze nu een kans moeten geven', dat we het kabinet 'op hun daden moeten beoordelen'. In de geest van de geblondeerde vrijheidstrijder zeg ik dan maar: IK MOET HELEMAAL NIETS!

donderdag 7 oktober 2010

Maar eh...

Nooit eerder had ik over de 24-uursluier gehoord, en nu wordt hij alweer afgeschaft. En opeens vroeg ik me af welke kapitalistische rat heeft die luier eigenlijk bedacht?

woensdag 6 oktober 2010

De man met de luier aan

Nu gaat het gebeuren: het uitvoeren der regeerakkoord waarbij rechts-Nederland zijn vingers aflikt. Ik vroeg me aanvankelijk af wat ik me daarbij moest voorstellen, maar inmiddels is het duidelijk. Als het aan de VVD ligt, likt de rechtse patser zijn vingers af van zijn ene hand, terwijl hij zijn andere laat rusten op zijn lederen stuurwiel, waarna hij gas geeft en wegstuift. Op naar het grote geld.
Oorspronkelijk was het idee dat de rest van Nederland de patser ruim baan geeft, ook financieel en dat we verder de schulden van Nederland afbetalen.
De geblondeerde vrijheidsstrijder heeft dit bijgesteld. De patser krijgt ruim baan, maar daarbij wordt de brave burgerman iets minder op kosten gejaagd. En dan gaat het om de kleine man die geen boeken leest, die tv kijkt, zolang het niet te ingewikkeld wordt, die reclameblokken geen probleem vindt, want wanneer moet je anders je bakje met chips bijvullen? Het gaat om de kleine man die geen muziek maakt, nooit naar een concert gaat, geen musea bezoekt, die graag thuis en in zijn kroeg zijn sigaretje rookt, de man die een kerel in een jurk maar raar vindt, want je kunt toch iets normaals aantrekken, iets in de kleuren bruin, beige of mosgroen?
Het gaat kortom om de man met de luier aan.

dinsdag 5 oktober 2010

Drama van mijn ingezonden brief II

Maar het ging mis, kijk dan!
Ik leg het uit, voor degenen die het niet zien, maar het is een technisch verhaal. Reken je even mee?
Als ik incidenteel een film bij de commerciële kijk die telkens wordt onderbroken door luidruchtige reclameblokken, valt op hoe lang het allemaal duurt. Een beetje film sleept zich de hele avond voort en lijkt dubbel zo lang. Dat zal overdreven zijn. Om een schatting te geven, pakte ik de gids erbij en nam een dag. Tussen 19:00 en 00:00 werden er bij de publieken acht programma's uitgezonden. En bij commerciële zenders waren het er vier tot vijf. Zo kwam ik tot een schatting.
Ik schreef: 'een programma duurt 75% korter bij de publieke dan bij de commerciële zender' en stuurde de brief weg.

Op weg naar de keuken, realiseerde ik me dat dat niet kon kloppen. Dan zou een publiek programma van 1 uur bij de commerciële 4 uur duren.
Daarom schreef ik snel een tweede versie: een programma duurt 75% langer bij de commerciële dan bij de publieke zender.
In dat geval zou een programma van een uur bij de publieke zender, zeker een uur en drie kwartier bij de commerciëlen en dat klopt ongeveer.
Ik vroeg om mijn tweede brief te gebruiken.
Twee dagen laten zag ik dat de redactie mijn eerste brief had gebruikt, maar alleen 'korter' voor 'langer' had vervangen.
Nu beweerde ik dat een programma bij de publieke veel langer duurt dan een programma bij de commerciëlen en was er aan mijn hele verhaal geen touw meer vast te knopen.
Gelukkig had ik niet ondertekend met flopke, dus alleen de mensen die me kennen van mijn serieuze baan of van vroeger, denken nu dat ik een warhoofd ben en dat het vast niet goed met me gaat.

maandag 4 oktober 2010

Drama van mijn ingezonden brief I




Vorige week schreef ik een brief voor de krant.
Dit is hem.
En hieronder de tekst. Althans: het is de versie die ik stuurde. Zo had hij erin moeten komen...

Typisch publieke omroep

Welke programma’s hebben typisch de signatuur van de publieke omroep en welke programma’s horen bij de commerciëlen thuis? Hierover woedt een heftige discussie in de media, maar volgens mij is het simpel.

Een programma op een publieke zender onderscheidt zich doordat het niet wordt onderbroken door reclames, er verschijnen tijdens het programma geen oplichtende tekstbalken of opvallende logo’s bovenaan het scherm om reclame te maken voor andere programma’s. In films worden geen scènes gemonteerd waarin plots een bn’er verschijnt die aandacht vraagt voor een spelshow. En als de ondertiteling uitvalt, duurt het over het algemeen geen half uur voor men het in de gaten krijgt.

Hierdoor kan men zich er beter op concentreren en het maakt dat een beetje populair programma per saldo – en nu maak ik een grove schatting – gemiddeld 75 procent langer duurt bij een commerciële zender, dan hetzelfde programma dat wordt uitgezonden bij de publieke omroep.



donderdag 30 september 2010

DOOD EN VERDERF

Roken is een rechtse hobby, zowel het afschaffen, als het herinvoeren ervan.
Mijn hobby is het lezen van sigarettenpakjes. Als ik zo'n pakje zie, waarop met koeienletters staat: ROKEN IS DODELIJK, dan lees ik altijd even de achterkant. Mijn favoriet is die met STERF JE EEN LANGZAME PIJNLIJKE DOOD. Dat heeft iemand zo bedacht, het plezier spat ervan af. Pakjes met KAN UW SPERMATOZOÏDEN VERNIETIGEN, mag ik ook graag aantreffen, vooral op een vrouw.
In steeds meer landen drukt men foto's op de pakjes af.
Rechts gaat de komende weken regeren en omdat ze zich zo lekker met roken bezighouden, heb ik een vraag: krijgen wij die plaatjes ook?

(Met dank aan RowdyBass666 voor de foto die hij maakte vlak nadat hij me vertelde hoe hij digitaal een korte, snelle dood stierf, en zo al zijn vrienden verloor.)

vrijdag 24 september 2010

Tuig!

Ik wil het er niet over hebben, over die blonde gek die nu weer boos is op een Indonesische ambassadeur omdat hij stond te fulmineren en te schelden en nog best een punt maakte met zijn angstpsychose of wat hij ook zei. Onze koning van het Vrije Woord kon er in ieder geval weer eens niet tegen, maar ik wil het er niet over hebben, want anders raak ik nog eens verzuurd van pure narrigheid.
Ik wil niet verzuurd raken.
Ik wil weer blijmoedig en naïef in het leven staan. Ik wil een niets-aan-de-hand-blog, zo'n blog over appelmoes en kijk eens wat leuk, ik heb hem zelf gemaakt.
Maar ik maak geen appelmoes.
Waarom zou ik?
Ik kan ook een potje kopen, daar word je niet moe van en het kost niets.
Je vraagt je af hoe ze zo goedkoop kunnen zijn, een kilo appels is veel duurder. Wie strijkt al dat appelgeld op? Worden we weer eens belazerd?
Of zijn appels helemaal niet te duur, maar wordt appelmoes niet van appels gemaakt. Maken ze het van afval, van spul dat ze nog niet aan de varkens voeren? Waarom doen ze dat? Ik zeg: zet ze vast. Of nee, over de grens ermee!
Tuig!

vrijdag 17 september 2010

Amateurkwetser

Laatst zag ik voor het eerst het nieuwsbulletin van de mannen met de roze microfoon. Het ging over porno, autoraces en twitteren. Bij het laatste onderwerp lieten ze een advocaat aan het woord over de getwitterde doodsbedreigingen aan het adres van de geblondeerde politicus. De advocaat zei dat de blonde voorvechter van het vrije woord hier aangifte van moest doen, omdat de doodsberichten wel niet direct waren, twitteraars vroegen zich af of een ander hem niet kon doodschieten, maar toch... de rest ben ik vergeten, maar ik geloof dat ze ermee in de buurt kwamen van een grens die daar ligt sinds het vrije woord op de agenda is gezet.
Persoonlijk ben ik geen voorstander van het ongebreidelde vrije woord, want alles zeggen wat er in de onderbuik borrelt, maakt het een stuk ongezelliger aan de kroegtafel. Evengoed is het benauwend dat je zo gemakkelijk een proces kunt krijgen. En daarbij moet je vooral opletten wat je over de geblondeerde vrijheidsstrijder zegt. Want hij houdt het in de gaten. Of hij laat het doen, door de jongens met de roze microfoon bijvoorbeeld.
Gelijk vraag ik me af of ik zojuist over de schreef ben gegaan. Want eerlijk is eerlijk, ik gebruik blond, politicus en dood in één zin. Een beetje advocaat kan hier een zaak van maken.
Beledigen, daarmee moeten we thuis niet gaan zitten hobbyen, dat moeten we aan de professionals overlaten.
(En hoe je 'beledigen' illustreert? Volgens Google als volgt.)

maandag 13 september 2010

Bevroren ijs

Als je je zorgen maakt over ontwikkelingen waar je toch niets aan kunt doen, dan kun je ze maar beter compleet negeren. Heb ik jullie al verteld dat ik een nieuwe koelkast heb? Hij staat helemaal Rechts in de keuken, meer naar Rechts is niet mogelijk. Niet in de keuken zoals die er nu uitziet in ieder geval.
Je denkt bij een nieuwe koelkast al snel: wat is daar nou leuk aan? Zelf had ik geen idee. Tot ik hem hoorde kreunen. Ik  dacht gelijk (want zo ben ik): o ja, daar gaan we, hij loopt vast. Maar voor ik de informateur belde, las ik eerst nog even de gebruiksaanwijzing . Of eigenlijk hoefde ik die niet te lezen, want er zit ook een gebruiksaanwijzing voor analfabeten bij. (Nog zo'n reden om een nieuwe koelkast aan te schaffen.) Het apparaat maakt kreungeluidjes en poezengeluidjes, een soort prrrrt. Dat hoort erbij, niets om me zorgen over te maken.
Sindsdien vind ik het zo gezellig in de keuken.
En ondertussen staat het apparaat niet te niksen. Want kijk: dit is zijn ijs. En dat ijs dat is bevroren.

zondag 12 september 2010

De struisvogel en de paraplu

Je kunt natuurlijk boos worden over dingen waar je niets aan kunt doen en dat zal best ergens goed voor zijn, want als je je niet boos maakt, dan laat je het gebeuren. Er is opstand nodig.
Maar daar heb je even geen zin in, je hebt trouwens ook het tij niet mee, het is een tsunami van groeiende tegenstand en dat gaat voorlopig niet veranderen. Bovendien wil je niet boos door het leven gaan. Je wilt geen oude verbitterde zeur worden en op een dag wakker worden om te merken dat je je haar hebt bijgeblondeerd, zodat je er die dag goed uitziet als je een van je grimmige speeches houdt. Je weet dat er niet veel goeds van komt, dus je laat het er even bij. Je kijkt geen journaal, je doet even niet mee op Twitter, je concentreert je op de mooie dingen van het leven. Je leest alleen nog maar boeken die je al kent en die je eerder prachtig vond, je kijkt je mooiste dvd's, je ontkurkt je beste fles wijn. Je doet gewoon even of het niet regent.
Als je straks naar buiten moet, neem je heus je paraplu wel weer mee, maar nu doe je nog even of de zon schijnt.

donderdag 9 september 2010

Je zal maar Geertje heten

Wie nu zijn baby Geert of Geertje noemt, maakt een statement. Een statement over een pasgeboren ruggetje.
Maar als je eenmaal Geertje heet, wat doe je dan? Dat zijn zo van die kwesties waar ik wakker van kan liggen. Of eigenlijk is het meer: als ik toch wakker lig, ga ik het eens op mijn gemak grondig liggen doordenken. Zonder al te veel resultaat overigens.
Nu het licht is geworden, wordt het hoofd iets helderder. (Hoewel we dat licht met een spreekwoordelijke korrel zout moeten nemen, want het zonlicht dat zich door het grijze wolkendek weet heen te worstelen, is betrekkelijk.) Mijn wazige conclusie moet vooralsnog luiden: ik weet niet of mensen je erop aankijken, maar ik zou een pseudoniem gaan gebruiken.

maandag 6 september 2010

Het nieuwe kabinet

Op 1 juli kan ik het nieuwe kabinet aan Nederland voorstellen, zei Rutte ferm.
Dat was nog eens krachtige taal, daar stond een doortastend man, dachten we ergens in mei of juni.
Het bleek lastiger dan hij dacht. Eerst paars plus waar partijen dingen wilden waar de gemiddelde VVD'er nu eenmaal niet aan moet denken. Daarna de PVV en een rommelend CDA die het niet eens konden worden.
Daarom is hij blij dat hij het nu zelf kan doen. Hij gaat een akkoord schrijven. Dat kan best, hij wordt het wel eens.
Iedereen die zich daar straks in kan vinden, mag meeregeren.
Hoe Rutte er ook alweer uitziet? Ja, dat vergeet ik ook de hele tijd, ik zoek er even een foto bij.

donderdag 26 augustus 2010

Emile, kom nou!

Vandaag stond er in de krant een bericht waarbij de tranen me in de ogen sprongen. Roemer van de SP heeft tijdens zijn vakantie een alternatief regeerakkoord geschreven. Ik zie het voor me: Roemer op de camping. Terwijl zijn familie zich vermaakt, zit hij onder de luifel te werken. Als zijn familie terugkomt, moet hij naar binnen, want 'wij zijn er ook nog, Emile, het is wel vakantie.' Is het te heet in de tent, dan gaat hij verderop onder een boom zitten en schrijft verder aan een financiële paragraaf. Voetballende kinderen, babbelende campinggasten, het leidt hem een beetje af, maar hij weet dat je daarover niet mag klagen op een camping.
Zo brengt hij zijn weken door.
Ik vraag me af wat de zin ervan is. Moet een regeerakkoord niet in samenspraak met anderen tot stand komt? In je eentje ga je toch malen? Je moet de hele maatschappij overzien, voor alle problemen oplossingen bedenken, op een rechtvaardige manier miljarden besparen, dat is te veel voor één mens. En als je daar de hele dag mee bezig bent geweest, dan lig je 's nachts toch te woelen op je luchtbed?
Verder ben ik bang dat niemand het gaat lezen, omdat er nagenoeg niemand echt met de SP wil regeren.
Ik ben bang dat ook Emile inziet dat zijn vrouw gelijk had toen ze riep: 'Emile, laat dat toch, kom erbij zitten, er is nog één lauw biertje in de koeltas.'

vrijdag 20 augustus 2010

Gesprek over de nieuwe productvoorwaarden

Vandaag kreeg ik een folder in de brievenbus met de nieuwe productvoorwaarden van de NS. Of ik die goed wil doornemen, want ze zijn geldig vanaf 1 september.
Met afstand de belangrijkste productvoorwaarde voor mij is dat de trein rijdt en dat ging niet altijd goed de afgelopen jaren, vooral in de herfst, in de winter en in het weekend. Vaak bracht ik daar knarsentandend begrip voor op.
Maar vandaag, met de nieuwe voorwaarden in mijn handen, kreeg ik ineens de behoefte aan een goed gesprek erover. Niet voor niets stond er een telefoonnummer in de begeleidende brief. Het geval wil namelijk dat ik deze maand geen nieuwe voorwaarden hoef te kennen, want deze maand kan ik niet reizen, mijn station wordt verbouwd.
Ik voelde een lichte kwaadaardigheid opkomen, pakte de telefoon en toetste het nummer in.
Een vrouw nam op.
Ik legde haar uit dat ik de nieuwe brochure in goede orde had ontvangen en dat ik blij was met de appeltaart die we wegens geluidsoverlast hadden gekregen, maar dat ik nu toch wel een vraag had over de peperdure jaarkaart die ik al jaren heb en wat ik daarvan verwacht, qua productvoorwaarden.
Arme vrouw.

woensdag 18 augustus 2010

De multifunctionaliteit van het fenomeen deurstopper

Handig als de dingen meer dan één functie hebben. Als de zon niet wil doorbreken, het blijft regenen, de krant maakt je treurig en bezorgd, je voelt je moe, hebt geen zin om iets te ondernemen, wat je vervolgens ontevreden maakt, dan kijk je naar je deurstopper. Dat wil nog wel eens helpen, want dan weet je: die deur klapt niet meer zo gemakkelijk dicht. En by the way anderen hebben ook niet makkelijk, wees maar blij dat je niet in hun schoenen ligt.

woensdag 4 augustus 2010

Wit buikje

Tegenover wespen ben ik meedogenloos; als ze mijn luchtruim binnenvliegen, ondanks mijn nepwespennest (je moet het zelf niet zeggen als je vindt dat je een mooi woord hebt gevonden...), maak ik ze af. Daar heb ik een elektrische vliegenmepper voor.
Muggen mag ik ook graag doodslaan, maar vliegen... Ze kunnen soms best vervelend zijn, maar het probleem is: ze zijn niet gemeen.
Daarom doe ik alleen halfslachtige pogingen ze te meppen, maar de beestjes zijn snel en ik vertraag, dus ze ontsnappen.
Tot gister.
Er zat er eentje op het aanrecht. Ik gaf hem een veeg, maar mijn hand vertraagde (zoiets voel je) en toch lag hij toen op zijn ruggetje.
Hij had een wit vlekje op zijn buik.
Al snel (voor een dronken man die van zijn barkruk gevallen is en zich ophijst aan de bar) stond hij weer op zijn pootjes en hipte weg over het fornuis.
Lekkere grote foto van een vlieg trouwens.

donderdag 29 juli 2010

Je suis en retour

Ja! Daar ben ik weer. En als ik dacht dat er niets is veranderd, dan heb ik het:
  1. behoorlijk mis;
  2. ik kan nu bijvoorbeeld eenvoudig opsommingen maken;
  3. of heb ik voor mijn vakantie niet goed opgelet? Heb ik over de dingen heengekeken en is er - nu ik even afstand heb genomen - voor mij te zien, wat ik al die tijd al had kunnen zien, als ik maar goed had gekeken?
Verder kunnen we dit bericht eenvoudig twitteren, ik ga het gelijk proberen.
En ik ga nu diep nadenken over wat ik kwijt wil over de afgelopen weken. Wil ik bijvoorbeeld vertellen wat ik gister gegeten heb?
Dit vraag ik me af, want eerlijk gezegd wil ik het zelf graag zo snel mogelijk vergeten.

woensdag 23 juni 2010

Hou op Flopke!

@Flopke, hou eens op zeg, riep Femke op Twitter. (Ik mag helemaal geen Femke zeggen, voor mij is het mevrouw Halsema.)
Ik was verbaasd. Want zoveel had ik niet gedaan. Ik stelde alleen een vraag.
Toch schrok ik ervan. Ik kan nog zo denken dat ik gelijk heb - ik zou het kunnen uitleggen, als ik ervoor ga zitten tenminste.
Maar ik wil er niet voor gaan zitten.
Ik houd er niet van om boos te zijn.
Achteraf vind ik dat ik geen ruzie moet zoeken. Achteraf laat ik me nog liever het kaas van het brood eten, want een boterham zonder kan ook best smakelijk zijn. Bovendien: hoe lekker is een boterham met kaas als iemand boos op je is? Wat zeg ik? Ik houd niet eens van kaas.
Daarom heb ik besloten af te zien van een politieke carrière.

zaterdag 19 juni 2010

Goedemorgen!


Als je jarig bent, schudden mensen je de hand of ze zoenen je en zeggen: 'Gefeliciteerd, hoe oud word je, goh, dat zou je niet zeggen, ga je nog iets leuks doen en heb je een cadeautje gehad?'
Dit gesprekje voer je die dag vaak. En je moet niet vergeten andere dagen hetzelfde gesprekje te voeren met mensen die jarig zijn.
Dat doe je niet omdat je verwacht dat het gesprekje je zal verrassen. Je doet het omdat je het goed meent met de ander. En eerlijk gezegd toch ook altijd een beetje om niet onbeleefd te zijn.
Als je terugkomt van vakantie, vragen mensen hoe het was en waar je bent geweest. Je vertelt er iets over en je vraagt of de ander al op vakantie geweest is en of het beviel.
Dat gesprekje voer je talloze malen op een dag en je probeert er steeds net een andere draai aan te geven, of soms, uit luiheid, vertel je precies wat je een ander al eerder vertelde.
Na de jaarwisseling, wensen we mensen nog wekenlang een goed Nieuwjaar. Dat is zo de gewoonte.
Met Twitter proberen we de wereld net wat prettiger na te bootsen. We proberen niet te veel mensen tegen te komen die we eigenlijk niet willen tegenkomen. Op straat kunnen we er niet omheen, op Twitter wel.
Ook de vaste gewoontes proberen we een beetje naar onze hand te zetten.
Daarom wil ik iedereen vanaf deze plaats een hartelijk goedemorgen wensen, nu en alle ochtenden van ons Twitterleven.
En mag ik dan gelijk Heer Q even de groeten doen?

dinsdag 15 juni 2010

Het gelijk van de kwaadste


Hij had niet gestemd, het had toch allemaal geen zin, zei de zwartwerkende klusjesman boos. Maar we hadden alle 16 miljoen op Wilders moeten stemmen, vond hij. Dat zou ze leren!
Waar hij dan zo kwaad over was, vroeg ik.
‘Nou, dat ik moet werken en dat mijn belastinggeld naar die zwarten toegaat, die hier naartoe zijn gekomen om hun hand op te houden. Dat is toch niet normaal, of wel?’ raasde hij.
Ik leunde moedeloos tegen de muur.
‘En die Polen die hier komen, zodat ik afgelopen winter mijn werk kwijtraakte, en ik in de steun moest. Vind jij dat soms normaal? Ze maken de economie kapot.’
Ik zweeg.
Ik zei niet: ‘Nou witkop, dan trek je zelf soms ook steun van mijn belastingcenten en, zoals je zelf weet, is dat niet altijd voor de lol. Dat zal ook voor veel ‘zwarten’ gelden, zoals jij ze meent te moeten noemen. En dat de Polen komen, ik kan me voorstellen dat je daarmee zit, maar we kunnen nu eenmaal geen hek om Nederland zetten. Maar jij redt je wel, hè zwartwerker.’
Ik zei het niet, het kwam er niet uit.
Bovendien: hij was al zo kwaad

vrijdag 11 juni 2010

Twitter-wereld: spreekuur

Ik maak me zorgen. Twitter is best leuk: in zinnetjes van maximaal 140 tekens iets tegen elkaar roepen. Maar meer is het niet.
En soms vraag ik me af of iedereen dat zo ziet.
Laatst hield @FemkeHalsema een twitterspreekuur. Waarom niet, dacht ik en ik stelde een vraag.
Ik vraag me namelijk af waarom het zo belangrijk is om te gaan stemmen, als het alternatief is dat je op een partij als de PVV stemt. Als je zo ontevreden bent, kun je toch maar beter thuisblijven? Dan komt dat signaal van onvrede toch ook over?
Ik snap het echt niet.
Voor haar antwoord had Femke Halsema geen 140 tekens nodig. Ze schreef: Democratie bestaat bij de gratie van zijn kiezers: thuisblijven is echt onverstandig.
Maar dat vroeg ik niet, ik ging ervan uit dat ze er zo over dacht, ik vroeg haar wáárom.
De democratie bestaat bij de gratie van kiezers, dus als de kiezer thuisblijft, weet je als politicus dat er iets mis is en kun je proberen het vertrouwen te herstellen. Tegelijkertijd kun je het land te regeren, zonder dat een onvredepartij als de PVV prominent in de kamer zit of - moge God, Allah of wie dan ook het verhoeden - in de regering komt, een partij die voor de eigen vrijheid van meningsuiting is, maar verder boeken wil verbieden, mensen de mond wil snoeren en die eenzijdig Islamitsche Nederlanders de schuld van de problemen geeft. Een partij die in Europa niet serieus genomen wordt en die door de Islamitische wereld zonder meer als vijand gezien wordt (en visa versa).
Daar komt gedonder van.
Dat vroeg ik me af en ik vraag het me nog steeds af.
Daar is een vraag bijgekomen. Zou Femke Halsema het idee hebben dat ze me via Twitter een goed antwoord heeft gegeven? En dat het Twitterspreekuur aan een behoefte voldoet die dieper gaat dan 'ooooh, ik heb een tweet van Femke gekregen', een soort intellectuele variant van dat ze naar je zwaait?

dinsdag 8 juni 2010

* zap *



 
Op televisie politiek, politiek en politiek. Op twitter politiek. En o ja, af en toe een nieuwe volger op die me wil coachen of die me tuinmeubelen wil verkopen.
Het is tijd om energie te besparen.
* klik *

donderdag 27 mei 2010

Privé

Of ik bij de tandarts ben geweest of niet, dat zeg ik niet, want of en hoeveel tanden ik heb, dat vind ik privé. Maar als ik naar de tandarts was geweest, dan was het vandaag zo'n dag dat de tandarts mij vroeg hoe het ging en ik antwoordde: 'best', maar dat ik vandaag geen zin had in gaatjes en of hij daar een beetje rekening mee wilde houden.
Dan zou hij lachen en zeggen dat het wel zou meevallen omdat het meestal wel meeviel en dat ik eens een dag met hem zou moeten meelopen, zodat ik kon zien wat voor ellende hij tegenkwam. En daarna zou hij een behandeling bedenken voor de volgende keer, hij zou me uitgebreid uitleggen dat het best zou meevallen, omdat het normaal gesproken ook meeviel en dat ik er niet tegenop hoefde te zien en dat ik me er bovendien een half jaar op kon voorbereiden.
We zouden lachend uit elkaar gaan en zeggen dat het weer veel te kort was geweest.
Als het mijn tandarts niet was, gesteld dat ik er dus een had, dan zou ik het niet eens erg vinden om er naartoe te gaan.
Zoiets.

woensdag 12 mei 2010

De bruinsten

Rita Verdonk (Rabiaat Rechts) wordt weer eens ruimhartig geciteerd in de pers. Zo las ik op NU.nl dat ze de bijstand wil afschaffen, want bijstandtrekkers zijn 'te lui om te werken'.
NU.nl schrijft: 'De werkweigeraars zijn volgens Verdonk "altijd de bruinste die er bij lopen. Zitten lekker in de zon van het geld dat ze zo krijgen."'
Mag ik (Rabiaat Links) dat even nuanceren? Ze suggereert natuurlijk dat het om de allochtonen gaat, (en ze stelt bovendien dat een Afrikaan meer bijstand krijgt dan een Marokkaan). Maar door de zon erbij te halen, ontkracht ze dat weer: nee hoor, het gaat om alle mensen die zongebruind zijn.
Flauw,
en verder klopt het niet.
Er is hier helemaal geen zon, kijk maar naar buiten.
De bruinsten, dat zijn toch vooral die onbebrouwbare vastgoedhandelaren waar zij zo close mee is. En die zijn zo bruin omdat ze de hele dag onder hun zonnehemel liggen. Tenminste, als ze even niet druk zijn met het ontduiken van de belasting of het besodemieteren van goedwillende burgers die nu eenmaal een dak boven hun hoofd of bedrijf nodig hebben.

maandag 10 mei 2010

Vriend op, vriend af

Typisch Twitter: iemand gaat mij volgen, ik volg terug, omdat het anders zo onaardig is, en daarop ontvriend de ander mij weer. Het hoort erbij, het is de meerwaarde van het Twitter, het gaat snel vriend op, vriend af, dus ik maak van de goede vriend ook weer een onbekende.
Maar zo gaat het niet alleen op Twitter, zo is het leven.
Laatst was ik op zoek naar een nieuw huis, ik ging er een bezichtigen en zei daarmee eigenlijk tegen de eigenaar: wat heb jij een mooi huis!
Na de bezichtiging kocht ik het niet. Dus zei ik feitelijk: ik heb nog eens goed gekeken, maar jouw huis is helemaal niet leuk, hoe hou je het er vol? Geen wonder dat je ervan af wilt, maar ik ga er niet aan beginnen, het is te duur, het ligt verkeerd, ik zou het helemaal moeten verbouwen, want zoals jij woont, ik zou het niet kunnen.
In het leven moet je hard zijn.
En op Twitter kun je dat oefenen.

donderdag 6 mei 2010

Zonder titel

Gister stond ik in het Kröller-Müller Museum te kijken naar een schilderij. Het was zoiets als de schilderijen hierboven, alleen was het er ééntje en het was niet bruin of beige, maar olijfgroen.
Glimmend olijfgroen om precies te zijn.
Een groene had ik nog nooit gezien. Wel zag ik ooit een matwitte en een helblauwe met een ruw oppervlak.

Zoals te doen gebruikelijk weet ik op het moment zelf niet hoe belangrijk het is. Daarom heb ik er geen foto van gemaakt. Jammer, want die had ik hierbij willen plaatsen.
(Foto's maken mocht. Er waren bezoekers die de gehele collectie op de foto zetten, terwijl er ook behoorlijk goeie kaarten van te koop waren. Maar goed, het zal wel aan mij liggen, foto's maken is vast heel leuk.)
Wat me het meeste trof?
Dat het geen titel had.
Op een of andere manier kan ik me daar niet goed bij neerleggen.

dinsdag 27 april 2010

Boomerang

Gister had ik een afspraak in een andere stad. Ik had me gewassen, me aangekleed, mijn haren gedaan, parfum op, spullen mee en hup, naar de trein.
Op het perron koop ik een cappuccino en een croissant.
Bij de eerste slok mors ik flink wat koffie over mijn jas, ik kruimel de croissant erachteraan.
De kruimels veeg ik weg, maar de koffie- en ranzige-melklucht verdwijnen niet meer. Als ik de trein uitstap, stopt er net op het perron tegenover het mijne de trein die me weer naar huis kan brengen.
Maar, hoewel de wereld wat groot voor me is, ben ik een rationeel mens.
En de foto is van een boomerang.

donderdag 22 april 2010

Compensatie

De luchtvaarmaatschappijen maken veel verlies en nu willen ze compensatie van de overheid.
(De ondernemers.)
Ik vind het best. Maar misschien kunnen de luchtvaartmaatschappijen een beetje bijspringen als het slecht gaat met de overheid.
En kunnen de treinmaatschappijen iets meebetalen aan die compensatie? Want die maken nu gouden tijden door, begreep ik uit de krant.

Ik merk de gevolgen van de aswolk trouwens ook, want altijd als ik bij de AH to go ben, neem ik altijd een bakje tropische fruitsalade. In de krant las ik al dat de AH prima per trein en boot bevoorraad kon worden. Alleen de tropische fruitsalade was op, want die fruitsalade (ik zie hier dat het moet zijn fruit salade) moest per vliegtuig uit Ghana komen.
Ik neem aan dat dit ten koste ging van de winst, dus ik heb bij de kassa toch maar wat afgerekend.

vrijdag 9 april 2010

Niet Twitteren VI: Stem op Verheugd

Las iets over het partijprogramma van Trots en omdat de ergernis niet van me af kon twitteren, werd ik geïnspireerd tot het oprichten van een eigen politieke partij. De naam: Verheugd.
Kijk, zo krijg je nog eens iets voor elkaar.
Partij Verheugd pleit voor belastingverlaging voor bloggers, zeker als ze niet onverdienstelijke pogingen doen om zo'n beetje anoniem te blijven.
Verder zijn we voor een sterkere kunst- en cultuursector.
We vinden voorts (goed woord in een politiek programma) dat politie zich weer voornamelijk moet bezighouden met het vangen van boeven en niet met het lastigvallen van onschuldige belastingbetalers, tenzij het echte wegpiraten zijn.
Wij zijn voor rechtvaardigheid, tolerantie waar het kan, handhaving waar het moet, een optimaal financieel beheer en precies genoeg wetten om het leven voor iedereen comfortabel te maken.
(En o ja, ik wil graag minister-president worden en ik zoek nog ministers.)

donderdag 8 april 2010

Niet twitteren V

Boze tongen beweren dat ik vandaag getwittert heb. Maar dat is niet zo.
Ik weet ook niet hoe die tweet daar komt.
(Ontkennen is de beste verdediging. Dat doen ze allemaal.
Hoewel er het zwijgen toe doen ook een krachtig middel is, laat de katholiek ons zien.
Maar dat ben ik nog aan het leren.)

zondag 4 april 2010

Niet twitteren IV: de gevolgen

Bijna op de helft geloof ik. Nou ja, een heel eind op weg dan. Tien dagen zijn zo voorbij en ik vraag me ondertussen af: word ik creatiever zonder twitter?
Moet die meligheid er toch uit?
Of heb ik eindelijk tijd voor zinnige dingen en krijg ik nu wél iets voor elkaar?
Zo wilde ik vanochtend mijn administratie eens in orde maken.

vrijdag 2 april 2010

Niet twitteren III: timelinevervuiler

Ik zit in de trein naar Tiel en het is reuze gezellig, want de zon schijnt en de trein dieselt als een oude tractor. Dat zou ik willen twitteren, maar dat mag dus niet.
Heel even mis ik het, daarna weet ik dat het goed is. Ik kan dit beter voor mezelf houden. Bovendien is het voor niemand van enig belang.
Langzaam dringt het tot me door: ik ben een timelinevervuiler.
(Zet dat woord dan ook maar in de Van Dale.)

donderdag 1 april 2010

Niet twitteren II


Vanochtend sneeuwde het. Dus dat wilde ik via Twitter op het Wereldwijde Web gooien. Maar dat mag dus niet.
Het drukt me nogmaals met mijn neus op de feiten: dat ik niet mag twitteren, kun je amper een verlies voor ons aller intellectuele ontwikkeling noemen.
Nou goed, een goede grap af en toe, zal mensen aan het lachen maken. Maar een goeie grap komt vandaag niet in me op. Misschien omdat ik niet in one liners denk. En dat geeft wel rust en ruimte in mijn hoofd.
Ondertussen vraag ik me af waarom ik hier eigenlijk aan begonnen ben. Rust is lekker, maar tien dagen? Dat is best veel en straks wordt het vast vervelend. Nu ik blog, lijkt het toch of ik vooral tegen mezelf zit te praten.
Kan ik het maken om eerder weer te beginnen met twitteren?
Dat doe ik niet, nee, ik doe het niet. Nee, nee, echt, ik doe het niet.
Maar het kan natuurlijk best.
Misschien vind ik het allemaal niet erg meer als ik denk dat ik morgen gewoon weer begin.
Wie kan het wat schelen?
Het is nauwelijks van enig belang.
Maar ik doe het niet.

woensdag 31 maart 2010

Niet twitteren I


Vanaf vandaag tien dagen niet twitteren. Eigenlijk vanavond 12 uur, maar ik kan niet wachten, dus stop ik er gelijk al mee.
Lekker, denk ik, rust aan mijn kop.
Maar het is nu een paar uur later en het voelt raar. Buiten is de herfst uitgebroken en dat wil ik twitteren.
Herfst! wil ik roepen.
Geen briljante tweet. Geen groot verlies voor de twitterwereld. Maar voor mij voelt het kaal.
Eigen schuld.
Misschien gaat het morgen beter, dan is Twitter vast heel ver weg.
ooooooo

zaterdag 20 maart 2010

Afspraak

Als je een afspraak met iemand hebt, en uit pure slomigheid komt hij je te laat halen, dan kan hij maar beter doen of hij dit niet in de gaten heeft.
Als hij zegt: 'Excuses voor de vertraging,' dan weet je dat hij zich realiseert dat hij te traag is, maar dat is geen ramp.
Maar zegt hij vervolgens: 'Ik was nog even mijn mail aan het beantwoorden...'
en daarna: 'dat wilde ik even afmaken...'
en dan: 'voor je het weet sla je er eentje over,' dan weet je genoeg...
hij zat achter zijn computer, realiseerde zich dat hij een afspraak had, maar hij kon of wilde niet schakelen.
En dan moet je vooral proberen je mond te houden en niet zeggen: 'Wist je dat je aan een mailtje kunt zien dat hij nog niet gelezen is? Handig, want dan kun je dat ook later doen. Dan kun je in de toekomst wel op tijd komen op afspraken, mochten ze nog eens belangrijk voor je zijn.'

Over afspraken gesproken, ik heb jullie nog niet verteld over mijzelf, mijn droger en het mannetje...

dinsdag 16 maart 2010

Gek

De Partij voor de Vrijheid wordt een groot succes. Er zijn heel veel mensen die vinden dat Geert Wilders moet kunnen zeggen wat hij wil.
Leefbaar Rotterdam is al jaren een succes, veel Rotterdammers vinden dat Rotterdam leefbaarder moet worden voor Marco Pastors.
Maar de Partij voor Naastenliefde, Vrijheid en Diversiteit (PNVD) houdt ermee op. En dat terwijl die partij zich persoonlijk wil hardmaken voor de Naastenliefde.

zaterdag 13 maart 2010

Volkstuinbestuur

Waarom ga je in het bestuur van een Volkstuinencomplex zitten? Als ergens onderzoek naar moet gebeuren, dan naar dit fenomeen. Ik hoor van verschillende kanten verhalen over deze besturen en er komt een consequent beeld naar voren, waarvan ik me afvraag of dat over de hele linie opgaat.
Ik denk het wel.

Het zou goed zijn de volgende vragen in het onderzoek mee te nemen.
Hoe lang duren de bestuursvergaderingen doorgaans?
Als de leden niet in de WAO of de VUT zaten, zou die vergadertijd dan met een paar uur kunnen worden verkort?
Wat voor carrière hebben de leden achter de rug en waarom ging dit mis?
Is er binnen het bestuur ook ruzie en narigheid?
Wat is de reden om uit het bestuur te stappen en waaraan is men dan doorgaans overleden?

Over de bijpassende foto: ik zocht op volkstuinbestuur, en kreeg deze foto. Van een bestuur, twee politieagenten en een laken.
I rest my case


dinsdag 9 maart 2010

Het is verschrikkelijk

Twee oudere dames met wit haar komen de treincoupé binnen. Ze lijken erg op elkaar. De voorste zegt tegen de achterste: ‘Ik zal de deur voor u openhouden. Tegenwoordig laat iedereen hem gewoon in je gezicht dichtklappen en voor je het weet ik je bril kapot. Het is verschrikkelijk.’
Zelf houd ik de deur ook altijd open. Nou goed, heel soms schiet hij uit mijn handen, maar dit verwijt heb ik niet verdiend. Verbouwereerd kijk ik naar de vrouw die ons allemaal over een kam scheert.
Ze trekt haar jas uit en vraagt: ‘Wat kijkt u? Zeker nooit een Indische gezien.’
Nu wil ik me verdedigen, ik antwoord: ‘Mevrouw, ik was verbaasd om wat u zei, niet over hoe u eruit ziet.’
Ze schudt misprijzend haar hoofd en gaat zitten.
Ik houd mijn mond. Straks heb ik ruzie en dat straalt op een of andere manier altijd negatief op je af.
Dan hoor ik haar mopperen: ‘Hélemaal verbaasd zijn ze. Omdat ze nooit een Indische hebben horen praten. Het is gewoon verschrikkelijk!’

zaterdag 27 februari 2010

Stemadvies

Gister in de stad kwam ik een olifant tegen. Daarna ontmoette ik mensen met VVD folders. En daarna zag ik Mark Rutte. Hij gaf me een stemadvies. Hij vond namelijk dat ik VVD moest stemmen.
Ik zei dat ik dat niet ging doen, zelfs niet nu hij daar zo naar mij stond te glimlachen. Ik stem namelijk niet op iemand omdat hij dat vraagt. Noem me principieel.
Maar omdat het soms blijkbaar wel zo werkt, riep ik hem mijn stemadvies over mijn schouder toe. Ik hoop dat ik hem heb overtuigd.
Ik was al een straat verder, toen ik wist dat ik een foto van hem had moeten maken. Dat zou hij wel hebben gedaan, waarom was hij anders helemaal naar mijn stad gekomen?
Jammer.
Want dan had ik nu een snedig stukje over hem kunnen schrijven. En over andere politici.Uit de krant begreep ik dat dit is wat ook Bos dit de komende maanden gaat doen. Ik zou iets kunnen zeggen over of ik denk dat politici hiermee het beste uit zichzelf halen.
Maar ik heb geen flopke-foto van hem.

woensdag 17 februari 2010

Televisiekijken

Televisiekijken wordt er niet gemakkelijker op. Naar de commerciële zenders kijk ik zelden en doe ik dat toch, dan is me al snel duidelijk waarom ik zelden kijk. Laatst probeerde ik het weer met de film Jane Eyre. Ik had hem zoals gebruikelijk opgenomen, zodat ik de reclame kan doorspoelen. Toch is het telkens weer schrikken als die er luid inknalt - reclame staat altijd harder - maar na een paar minuten spoelen, kun je weer verder. Dan is het leed nog niet helemaal geleden, want boven aan het scherm pruttelt nog wat reclame na voor de eigen programma's, het is dan een kwestie van oogkleppen op en doorkijken. Bij deze film viel ook de ondertiteling uit. Geen ramp, want de film was in duidelijk gearticuleerd Engels. De omroep zelf had niets in de gaten, men had waarschijnlijk bezigheden elders, je commercieel of niet en dan heb je wel meer te doen. Toch kreeg iemand het na een half uur door. In een lichtgevend witte balk bovenaan het scherm werd ons medegedeeld dat de ondertiteling was uitgevallen - voor het geval we dat niet wisten - en dat er aan een oplossing werd gewerkt.
En gewerkt werd er, de balk kwam zeker vier keer terug. Je bent commercieel of niet, dus ga je herhalen, je gaat herhalen, dat doe je ook met reclame, die ga je herhalen, want je bent commercieel of niet.
Commercieel.
Herhalen.
Na een poosje hard achter de schermen te hebben doorgewerkt, klapte de film eruit. Of de reclame werd ingestart, weet ik niet, want ik spoelde door, maar als het reclame was, bleef die hangen. De film was ondertussen ook doorgegaan, want toen die verder ging, waren we een stuk verder in het verhaal.
Na een korte pauze verscheen de ondertiteling weer.
Een kwartiertje later verscheen ook de oude ondertiteling in beeld, over de nieuwe heen. Het was niet te lezen, maar gelukkig sprak men nog steeds Engels, het was namelijk nog steeds dezelfde film, op zichzelf een meevaller. Vanwege de bezigheden elders duurde het weer even voordat men het doorhad en een van de twee ondertitelingen konden worden uitgeschakelt.
Kortom: ik kijk liever naar de publieke zenders.
Alleen hebben we daar netmanagers. Ik ben niet onder de indruk van hun programmeerkunst. Gister was het weer een hoogtepunt: de hele avond sport op net 1 én net 3.
Is het raar dat ik boeken lees?

woensdag 10 februari 2010

Graag wil ik solliciteren

Even over de rapport-Davids-affaire, daar heb ik nog helemaal niets over geschreven. In 2003 waren we betrokken bij de inval in Irak en dat had niet gemogen, aldus het rapport.
Tot zover snap ik het.
Een van de verwijten is dat het volkenrechtelijk mandaat ontbrak. Dat moest ik even opzoeken en voor zover ik het begrijp is het een juridische term en betekent het dat het niet had gemogen, omdat het niet was toegestaan.
Meestal in dit soort gevallen zijn de betrokken politici al lang weg en dan is het gemakkelijk nakaarten, maar in dit geval hebben we een minister-president die is als de vorst deze winter: het is maar de vraag of we het nog gaan meemaken dat hij verdwijnt.
Er is nagekaart en als een van de oplossingen zal er een Volkenrechtelijk adviseur worden aangesteld.
Nu lees ik de krant niet iedere dag voor tot achter en terug, maar ik heb de indruk dat de adviseur geen volledige dagtaak heeft aan het geven van de adviezen op dit vlak.
Om kort te gaan: graag wil ik solliciteren op de functie.
Als referentie bied ik de rapporten aan die er over mij zijn verschenen.
(En even onder ons: daar kom ik vast nog wel op terug.)

zondag 7 februari 2010

Boeken die je al had moet hebben

Laatst was ik op zoek naar het boek De man die van kinderen hield, waarover ik had gelezen in de krant. Het boek verscheen in de jaren veertig, maar kreeg pas in de jaren zestig de erkenning die het verdiende.
Het is nu 2010 en de boekhandelaar die ik ernaar vroeg, kende het nóg niet. Dat trof me onaangenaam, je bent boekhandelaar of niet.
Hij vroeg of hij het moest bestellen.
'Dat boek had je al moeten hebben, dus als je het niet hebt, moet je het inderdaad bestellen,' zei ik.
Even hield hij stil en toen vroeg hij narrig: 'Voor jou bestellen.'
'Ik wil het ook hebben inderdaad,' zei ik.
Hij kon het niet waarderen.
Soms wordt er naar je geluisterd, ook al is het met tegenzin. Toen ik het boek gister ophaalde, lag het ook op de toontafel.

maandag 1 februari 2010

Foei!

Jaren geleden in een extra bezuinigingsronde werd er nog meer beknibbeld op de basisbeurs, studenten moesten een deel van het geld al lenen, toen konden ze ook geen rentevrije lening meer krijgen. Over de hooglopende lening moesten ze verder niet te moeilijk doen, want ze konden het heus wel afbetalen als ze eenmaal een goedbetaalde baan kregen.
Overigens was het de vraag of je met een studie een baan kreeg en in de praktijk bleek een beetje handige stucadoor al snel meer te verdienen. Maar dat ter zijde, daar kon men in de theorie geen rekening mee houden.
Onlangs heeft het Nibud geconstateerd dat studenten meer geld lenen dan vroeger en dat ze dus hoge schulden hebben opgebouwd nog voor ze een baan hebben.
Maar het ergste is nog wel: ze denken er wel erg gemakkelijk over. En dat is dus niet de bedoeling.

zondag 24 januari 2010

Groeien met je Grote Lichaam


In een kleine advertentie in de Krant stond het volgende, letterlijk (als iets perfect is moet je er niets meer aan doen):
Drs. ing. P.J. de H*** over het thema 'het lichaam op de natuurlijke manier genezen',  in workshop en lezingencafé van de School voor Aandachtsleer. Doel is het praktisch inzicht geven over natuurkundige opbouw en vitaliserende werking van het kwantum drukveld (dertien dimensies), dat we de geest noemen, in het lichaam (vier dimensies l+b+d+tijd). [...] Niveau van de lezing Het Visionaire Venster (Goswami), Het Intentie Experiment (McTaggert).
En dan volgt waar en wanneer.
Het is me onmiddellijk duidelijk: ik ben pas bij de derde dimensie, op het niveau van Het Grote Beleg (Salami) en Het Onopgeloste Mysterie (McDerrick).