dinsdag 27 april 2010

Boomerang

Gister had ik een afspraak in een andere stad. Ik had me gewassen, me aangekleed, mijn haren gedaan, parfum op, spullen mee en hup, naar de trein.
Op het perron koop ik een cappuccino en een croissant.
Bij de eerste slok mors ik flink wat koffie over mijn jas, ik kruimel de croissant erachteraan.
De kruimels veeg ik weg, maar de koffie- en ranzige-melklucht verdwijnen niet meer. Als ik de trein uitstap, stopt er net op het perron tegenover het mijne de trein die me weer naar huis kan brengen.
Maar, hoewel de wereld wat groot voor me is, ben ik een rationeel mens.
En de foto is van een boomerang.

donderdag 22 april 2010

Compensatie

De luchtvaarmaatschappijen maken veel verlies en nu willen ze compensatie van de overheid.
(De ondernemers.)
Ik vind het best. Maar misschien kunnen de luchtvaartmaatschappijen een beetje bijspringen als het slecht gaat met de overheid.
En kunnen de treinmaatschappijen iets meebetalen aan die compensatie? Want die maken nu gouden tijden door, begreep ik uit de krant.

Ik merk de gevolgen van de aswolk trouwens ook, want altijd als ik bij de AH to go ben, neem ik altijd een bakje tropische fruitsalade. In de krant las ik al dat de AH prima per trein en boot bevoorraad kon worden. Alleen de tropische fruitsalade was op, want die fruitsalade (ik zie hier dat het moet zijn fruit salade) moest per vliegtuig uit Ghana komen.
Ik neem aan dat dit ten koste ging van de winst, dus ik heb bij de kassa toch maar wat afgerekend.

vrijdag 9 april 2010

Niet Twitteren VI: Stem op Verheugd

Las iets over het partijprogramma van Trots en omdat de ergernis niet van me af kon twitteren, werd ik geïnspireerd tot het oprichten van een eigen politieke partij. De naam: Verheugd.
Kijk, zo krijg je nog eens iets voor elkaar.
Partij Verheugd pleit voor belastingverlaging voor bloggers, zeker als ze niet onverdienstelijke pogingen doen om zo'n beetje anoniem te blijven.
Verder zijn we voor een sterkere kunst- en cultuursector.
We vinden voorts (goed woord in een politiek programma) dat politie zich weer voornamelijk moet bezighouden met het vangen van boeven en niet met het lastigvallen van onschuldige belastingbetalers, tenzij het echte wegpiraten zijn.
Wij zijn voor rechtvaardigheid, tolerantie waar het kan, handhaving waar het moet, een optimaal financieel beheer en precies genoeg wetten om het leven voor iedereen comfortabel te maken.
(En o ja, ik wil graag minister-president worden en ik zoek nog ministers.)

donderdag 8 april 2010

Niet twitteren V

Boze tongen beweren dat ik vandaag getwittert heb. Maar dat is niet zo.
Ik weet ook niet hoe die tweet daar komt.
(Ontkennen is de beste verdediging. Dat doen ze allemaal.
Hoewel er het zwijgen toe doen ook een krachtig middel is, laat de katholiek ons zien.
Maar dat ben ik nog aan het leren.)

zondag 4 april 2010

Niet twitteren IV: de gevolgen

Bijna op de helft geloof ik. Nou ja, een heel eind op weg dan. Tien dagen zijn zo voorbij en ik vraag me ondertussen af: word ik creatiever zonder twitter?
Moet die meligheid er toch uit?
Of heb ik eindelijk tijd voor zinnige dingen en krijg ik nu wél iets voor elkaar?
Zo wilde ik vanochtend mijn administratie eens in orde maken.

vrijdag 2 april 2010

Niet twitteren III: timelinevervuiler

Ik zit in de trein naar Tiel en het is reuze gezellig, want de zon schijnt en de trein dieselt als een oude tractor. Dat zou ik willen twitteren, maar dat mag dus niet.
Heel even mis ik het, daarna weet ik dat het goed is. Ik kan dit beter voor mezelf houden. Bovendien is het voor niemand van enig belang.
Langzaam dringt het tot me door: ik ben een timelinevervuiler.
(Zet dat woord dan ook maar in de Van Dale.)

donderdag 1 april 2010

Niet twitteren II


Vanochtend sneeuwde het. Dus dat wilde ik via Twitter op het Wereldwijde Web gooien. Maar dat mag dus niet.
Het drukt me nogmaals met mijn neus op de feiten: dat ik niet mag twitteren, kun je amper een verlies voor ons aller intellectuele ontwikkeling noemen.
Nou goed, een goede grap af en toe, zal mensen aan het lachen maken. Maar een goeie grap komt vandaag niet in me op. Misschien omdat ik niet in one liners denk. En dat geeft wel rust en ruimte in mijn hoofd.
Ondertussen vraag ik me af waarom ik hier eigenlijk aan begonnen ben. Rust is lekker, maar tien dagen? Dat is best veel en straks wordt het vast vervelend. Nu ik blog, lijkt het toch of ik vooral tegen mezelf zit te praten.
Kan ik het maken om eerder weer te beginnen met twitteren?
Dat doe ik niet, nee, ik doe het niet. Nee, nee, echt, ik doe het niet.
Maar het kan natuurlijk best.
Misschien vind ik het allemaal niet erg meer als ik denk dat ik morgen gewoon weer begin.
Wie kan het wat schelen?
Het is nauwelijks van enig belang.
Maar ik doe het niet.