vrijdag 24 juni 2011

Het spannendste komt nog...


Daf had me leren kennen van achter een boterham, dat had ik al begrepen. Maar mijn boterham-ava was te blas. Ik heb later een poging gedaan hem kleuriger te maken door een boterham te nemen en die op te maken: jam om de lippen, boter boven de ogen, waarop ik muisjes plakte. Het resultaat was een grauwe boterham die nog morsig was bovendien. Ik vergat het brood.
Maar nu doemde er een nieuwe kans op. Want ik had nog een boterham. Nog ééntje. Ik rende naar beneden, pakte de appelboor en ging aan de slag.
Over het resultaat ben ik meer dan tevreden: een goudbruine en emotioneel bewogen boterham. Tegelijkertijd weet ik dat ik nooit meer zo'n foto zal kunnen maken.
Het is de eerste keer dat ik meer Flopke was dan iemand anders en het resulteerde in de beste foto's van mijn digitale leven. Beter zal het nooit worden. Dat is alles. Letterlijk. Want meer dan foto's met wat tekst, ben ik niet.
Zoals ik eerder schreef: het beste geheim is een leeg geheim. Je verwacht een paukeslag en dan valt het misschien wel tegen. Het enige dat ik er nog aan kan toevoegen is: het spannendste moet nog komen. Ik weet alleen niet wanneer.
En dat zeg ik echt niet omdat ik met een leeg geheim wil eindigen.


woensdag 22 juni 2011

Daf op je tafel



Daf op je tafel, dat is andere koffie. Terwijl de tafel kraakte, boog ze zich in naar mijn monitor, hield haar camera zoveel mogelijk op de plaats van mijn webcam en mompelde: 'Hier komt spierpijn van.'
Ik vroeg haar hoe ze het verder wilde hebben, want zij was immers de fotograaf.
'Houd maar iets voor je gezicht,' zei ze. 'Doe maar zoals je dat normaal doet. Jij bent Flopke!'
Daarin had ze natuurlijk gelijk.
Ik hield mijn handen voor mijn gezicht, zij drukte af.
Daarna wees ik naar een plastic plantje dat op de grond tegen mijn muur staat.
Ja, groen, dat is mooi! riep Daf.
Het was me nu wel duidelijk, dit was heel wat anders dan mijn webcam, dat zwarte oog dat me de hele dag aanstaart. Als hij een foto maakt, juicht hij niet: 'Ja! Mooi! Leuk, Flopke! Ga door!'
Mijn webcam zwijgt, er klinkt alleen een droge klik.

En kijk, dit krijg je ervan, deze foto is van Daf en niet van mijn webcam.


maandag 20 juni 2011

Hé... een muur...


Ik hoefde mijn handen niet voor mijn gezicht te houden, Daf herkende me nog van de vorige keer. Ik bracht haar naar het HQ, liet haar mijn deur zien en wees naar mijn webcam. Ze zag het gelijk: achter mijn webcam zat een muur.
Daar stonden we dan. Ik wachtte op een ingenieuze ingeving van Daf, want zij was de doorgewinterde fotograaf.
Ze dacht even na en vroeg: 'Kunnen we de tafel van de muur schuiven?'
We begonnen aan de tafel te trekken, de kabels van mijn computer spanden zich. Maar dat was niet het ergste. Erger was dat de tafel vast kwam te zitten. Hoe hij er ooit terecht is gekomen, weet ik niet, maar meer dan een paar centimeter kregen we hem niet van de muur. Want dan zat de kastdeur rechts in de weg. (Zie de foto.)
En toen ging Daf op mijn bureau zitten, gezellig naast de monitor.
De tafel kraakte.



zondag 19 juni 2011

Mijn 1e bezoek

Ik stuurde een paar foto's op. Maar die waren niet goed. Nou ja, ze waren wel leuk en zo en sommigen waren zelfs erg leuk, maar de kwaliteit was niet al te best.
Daar heeft Daf natuurlijk gelijk in. Mijn foto's daar mankeert wel het een en ander aan. Ze hebben een lage resolutie, de kleuren zijn niet best en ze zijn niet allemaal even scherp.
Maar ik kan niet beter.
Daarom vroeg Daf of ze een keer een foto van mij mocht komen maken, bij mij thuis. Ze wilde langskomen.
Ik kreeg bezoek! Dat was voor het eerst. Nou ja, ik krijg wel eens bezoek, maar niet als Flopke. Of gedeeltelijk misschien, maar nooit alleen. Er komt nooit iemand puur voor Flopke, iemand die niet teleurgesteld raakt als ik gedurende het hele bezoek mijn handen voor mijn gezicht blijf houden.
Ik werd er vrolijk van.
Ergens in mijn achterhoofd vroeg ik me ondertussen af hoe dat moest. Wat jullie niet weten is dat mijn computer tegen de muur staat. Geen idee hoe Daf vanaf de rand van mijn scherm een foto van mij zou kunnen maken.
Maar Daf is fotograaf, die zou daar vast wel iets op weten.

zaterdag 18 juni 2011

Flopke...........mag ik iets............vragen?

Meer dan een jaar geleden kreeg ik een DM van @ikbendaf. Ze was bezig met het maken van een Twitter-boek, een boek vol foto's van twitteraars. Dat ze me dat in vertrouwen vertelde, vond ik al leuk. Maar ze vroeg ook of ze een foto van mij mocht maken.
Natuurlijk mocht dat. We spraken af in de hoofdstad en ze maakte foto's voor brievenbussen en voor een boekhandel en een muur en daarna dronken we een biertje. Vervolgens hoorde ik een tijdje niets meer.
Tot een paar weken geleden. Ik kreeg weer een dm.
Flopke, schreef @ikbendaf, mag ik je iets vragen? (of eigenlijk schreef ze: Flopke........ mag ik je...........iets vragen? Zo is Daf.)
Flopke in de wereld, dat vond ze eigenlijk geen echte Flopke. Of eigenlijk zei ze het anders, ze zei: zo ken ik je niet.
Zo had ik het nog nooit bekeken, maar ergens heeft ze wel gelijk.

donderdag 16 juni 2011

Flopke Daily I

Ja! Een Flopke Daily. Dat wil ik ook. Met allemaal dagelijkse berichten over Flopke. En dan snel, zonder pretenties, hup foto erbij, rechttoe rechtaan, niet moeilijk doen.
Maar ik moet ook mijn verhaal nog afmaken, over wat er nu echt de moeite waard was in mijn digitale leven.
En ik weet dat als ik me iets voorneem, dat ik dan mijn uiterste best doe om eronderuit te komen.
Dus de vraag die na de eerste Flopke Daily blijft hangen, luidt: een dagelijkse update... Flopke, denk je nu écht dat het wat voor je is? Zou je niet eerst oude beloftes inlossen.
(Ja, maar dat kan juist heel goed in de Flopke Daily.)
Flopke... tsssss.

zaterdag 11 juni 2011

Gewonnen II...


Voor het belangrijke vertel, nog even dit.
Als je iets wint, is er een uitreiking. Mij viel op dat alle voorgaande winnaars hun prijs in alle stilte hadden opgehaald, dat ging ik anders doen. Ik zou een foto laten maken van de uitreiking en die ging ik publiceren. Feestelijk kwam ik de boekhandel binnen, lawaaierig riep ik dat ik het boek kwam halen en dat daar een foto van gemaakt moest worden.
De boekverkoper lachte onhandig. Maar omdat ik daar stond met mijn iPhone, omdat ik noch hij ons samen op de foto kon zetten, riep hij een collega. Want ik wilde van geen wijken weten. Hij vroeg nog of hij de foto niet mocht maken, maar zijn collega keek wel uit. En dus maakte de collega een foto van de uitreiking en die zette ik gelijk op facebook.
Later had ik spijt. Want misschien vond de boekverkoper dat helemaal niet zo leuk als ik het bedoelde. Het is een bijzonder vriendelijke boekverkoper en ik was duidelijk over hem heen gedenderd. Ik wilde de foto eraf halen en hem alsnog netjes om toestemming vragen. Maar toen had zijn baas op facebook al gezegd dat hij de foto 'leuk' vond. (Zo gaat dat op facebook.)
En als je baas iets leuk vindt, kun je dan nog ombekommerd zeggen dat je het liever niet hebt?
Soms is er geen weg terug. En dat ik nu wel discreet ben... daarvan ben ik zelf ook niet onder de indruk zijn.

woensdag 1 juni 2011

Gewonnen I


Het zit zo, mijn boekhandelaar geeft elke maand een boek weg en dat doet hij door op Facebook te zeggen welk boek. Je hoeft de titel niet eens te onthouden, alles wat je moet doen is als eerste in de winkel komen en zeggen dat je het facebookboek wilt.
De eerste keer was ik er op tijd bij, maar het ging om een boek van Mart Smeets en dat hoefde ik niet. Dat heb ik in de winkel ook gezegd.
Achteraf vond ik dat niet aardig, ik had beter mijn mond kunnen houden.
Een andere keer was ik te druk en weer een andere keer vond ik een boek leuk, maar was ik te laat.
Afgelopen week was ik was in de stad, ik was zelfs in de boekhandel geweest, maar was vergeten dat ik naar het facebookboek moest vragen. Dat herinnerde ik me toen ik in de kroeg zat. Ik facebookte (geen sociaal medium of ik meld me aan) dat ik dat jammer vond. Maar het was niet jammer, het bleek er nog te liggen. Ik snel naar de boekhandel...
En nu moet ik naar een feestje, waarover er ook vast veel te vertellen valt. Maar dat verhaal mag niet voorpiepen.