zaterdag 29 november 2008

Verwennen / genieten

'Zo wordt verwennen weer genieten', las ik op de cover van een damesblad. Ik was wel benieuwd hoe dat moet, maar kon het tijdschrift niet openslaan, want ik zag de cover in een advertentie in de krant. Daarom moest ik zelf even nadenken.
Natuurlijk kan het: verwennen zonder te genieten. Vooral als je een ander verwent. Als je eenmaal goed je best doet, kan dat hard werken zijn. En dan komt er een moment dat je zo druk bezig bent, dat uiteindelijk jullie beiden hopen dat dit snel voorbij mag zijn en je weer iets voor jezelf kunt gaan doen.
Je kunt dit trouwens ook helemaal alleen. Neem een goed heet bad (anders word je nooit schoon), gebruik onwelriekende badolie die zo goed is voor je huid en probeer er zo lang mogelijk in te blijven.
Nou goed, het verzinnen van de juiste verwennerijen vind ik nog een kunst, maar ik stel me dan ook onvoldoende bloot aan verwentips in de damesbladen.
(Voor wie die wel leest, is het handig dat er ook artikelen in staan om jezelf weer terug te coachen naar een meer ontspannen bestaan.)
Dit allemaal in het kader van: hoe kunnen we het leven net even iets ingewikkelder maken?
En daar ga ik dan weer eens over nadenken.

donderdag 27 november 2008

...

Ik had jullie hier nog de schaduwnotulen beloofd van de vergadering-van-twee-dagen. En dan na het winnen van zo'n tweede prijs, (nu moet ik laten zien dat ik het waard ben), ik word niet meer gebeld door telemarketeers (en terecht, ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen), het blijft de hele dag schemerig, ik ga nog lang niet naar de zon toe (hoewel ik recent nog ernstig heb lopen twijfelen), ik ben moegehoest, moet als een dolle een (werk)verhaal afmaken waar ik al dagen mee worstel, ik zou nu echt eens een vernieuwende draai moeten geven aan mijn foto's, (zo kan het echt niet langer). Kortom, hiermee zijn de ideale omstandigheden geschapen voor een stevige writersblock. Laat ik die dan tenminste eens tot op de bodem uitdiepen.
Morgen.
Of overmorgen.
En anders is er maandag natuurlijk ook weer een dag.

maandag 24 november 2008

Dan was het geen slecht verhaal

Gister was ik bij de uitreiking van een literaire prijs. Er zouden tien mensen genomineerd worden en ik was de eerste. Dat ik genomineerd was, vermoedde ik al, want waarom zouden ze me anders mails sturen met de mededeling dat mijn aanwezigheid van groot belang was. Zo zou ik het zelf immers niet snel stellen.
Mijn nominatie betekende in eerste instantie de ik van de achterste rij tussen mijn achterban weg moest en alleen op de voorste rij kwam te zitten.
Wat gaat er door je heen, vroeg de presentator.
Ik dacht even na, hoorde slechts een lichte zoem in mijn hoofd en antwoordde: Niets.
Na een uurtje waarin de genomineerden één voor één naar voren werden geroepen, met stuk voor stuk vaak betere en in ieder geval méér tekst, na wat gedichten en muziek, werden dan eindelijk de winnaars bekend gemaakt.
Ik kreeg niet de eerste prijs. Ook niet de Gelderse debuutprijs, want de winnaar was ook een debutant uit Gelderland. Wel kreeg ik de extra in het leven geroepen tweede prijs.
En hoe vond ik dat dan, vroeg de presentator.
Dat vraag je niet aan een dame, zei ik, terwijl ik met mijn rug naar de zaal ging staan, wenste dat ik in mijn bed lag met mijn dekbed over mijn hoofd, zodat niemand in de zaal mij meer kon zien.
Dat kan beter, vonden mijn vrienden achteraf als één man. Later in de foyer sloten de presentator, een jurylid en de jongen van de kassa zich daar naadloos bij aan.
Dus vandaag zou ik de jury met een stralende glimlach bedanken, ik zou naar de zaal zwaaien en zeggen dat ik erg blij ben.
Morgen zou ik ook nog een gevatte tekst hebben bedacht.

vrijdag 21 november 2008

116 t/m 117: de ontknoping

Ja! Ik ben eruit. Aanvankelijk dacht ik dat we allemaal vreemden voor elkaar waren. Maar gister begon ik te vermoeden dat ik 117 kende. En toen raakte ik weer verward en begon 116 en 117 zelfs door elkaar halen.
116 hielp me een beetje uit de droom. Dit ben ik, schreef ze. (Kijk dan toch, ze maakt er nog altijd meer werk van dan Flopke doorgaans doet.)
En toen vroeg ze of ik de rest al begreep.
Dat zette de boel weer op zijn kop. Wist zij dan meer? Kende ze 117 soms?
Ze deed er voor vandaag het zwijgen toe.
Voor een zakelijke aangelegenheid belde ik nog even met Broer. In het wilde weg vroeg ik opeens: ben jij toevallig Dozenman.
En Broer zei:
Ja.
Ik vroeg het nog twee keer en begon het toen pas te geloven.
En nu weet ik ook wie 116 is, uit de verhalen van Broer althans.
De Moraal?
Kijk nooit te ver, want het is toch altijd ingewikkelder dan je denkt.
Blij dat dit is opgelost, de komende dagen ga ik vergaderen en dan moet ik mijn hoofd vrij hebben. Want dan moet er weer gewerkt worden aan de schaduwnotulen. (Hier vind je de schaduwnotulen van vorig jaar, vanaf 23 november.)
Nu eerst het koffertje pakken. En laat ik nu eens niet mijn kroontje vergeten.

donderdag 20 november 2008

Dozenman

En dit is 117. Niet 116, 125, 2425 of judith. (Of is het nu juist 116?) Nou ja, de Dozenman dus. Die van gips althans. (Met op de achtergrond 116... verrek! het is een remake.) De Dozenman wil zich ondertussen niet bekend maken, misschien vanuit het idee dat ik dat ook niet zou willen, terwijl ik hier toch gênant veel over mezelf vertel en verder volgens mij bijna iedereen al lang weet wie ik ben en welke ringen ik draag. (En voor wie me niet kent... blijf hopen.)
Prachtige foto, ik hoop het beeld nog ooit een keer in het echt te zien. Zie voor de achtergrond over de totstandkoming deze en deze blog. En hoe de foto verder is ontstaan? Hoe ik eraan kom? Wie hem heeft doorgesluisd? Of hij is doorgesluisd? Waarheen dan? Ik heb allerlei hypothesen, Dozenman. Maar de laatste is de leukste.
Jaaaaa, goeie!

woensdag 19 november 2008

Gelukkig hebben we de foto's nog



Er gebeurt hier veel achter de schermen: spannende ontwikkelingen, op alle mogelijke manieren. Ondertussen zijn hele schaduwblogs opgezet. Ik kan er allemaal niet te veel over zeggen, ook al omdat de tijd me ontbreekt. Maar goed, zwijgen zijn jullie van me gewend. Zeker omdat er ondertussen toch wel iets te zien valt. Zoals deze jeugdfoto van Flopke (en Krekel) in een tijd dat er nog gerookt mocht worden. Zelfs bij een glaasje wijn. (Zoals jullie weten pas ik me uiteindelijk altijd aan.) De foto is bewerkt door Broer. Zo is hij.
En nog een vraag aan 116 (of misschien ook wel aan 117) (ik ben de kluts geloof ik een beetje kwijt, waar was ik, wie was wie ook alweer en waarom?) Mag ik de foto gebruiken?

zondag 16 november 2008

Ik heb er níets mee te maken



Daar was 'ie dan vrijdag, een soort van surpriseparty, maar dan omdat ik eerst wel en toen toch maar niet mijn verjaardag wilde vieren, omdat ik er in tweede instantie toch niet overheen zag, aangezien ik het soms al ingewikkeld vind om mezelf aan te kleden en te eten te geven, zodat ik een paar weken geleden tegen Durksie riep: doe jij het dan als je zo nodig mijn verjaardag wilt vieren, nodig een paar vrienden uit, ik wil er helemaal níets mee te maken hebben, en tegen Krekel zei ik: zo raar is dat niet, het zou niet de eerste surpriseparty zijn die er georganiseerd wordt, waarom moet ik bij dit soort dingen eigenlijk betrokken worden? Toen vond Durksie het genoeg, ze zei dat ik me er buiten moest houden en bij het afscheid zei ze: dag Flopke, tot ergens met kerst of zo, ik zie je wel ergens eind december, daaaag Flopke, dag dag, waarop ik mijn kop weer in het zand stak en verder kon met mijn leven. Tot vrijdag dus.
Maar het viel dus reuze mee. Wat zeg ik? Het was ernstig gezellig.

vrijdag 14 november 2008

Seks & kredietcrisis: een eerste aanzet tot een verklaring in 7 redenen

Zeven redenen om opgewonden te raken door kapitaalcrisis.
1. Seks is een van de weinige zaken die gratis is en dat is in deze tijden toch weer mooi meegenomen.
2. In verband met spanning op de beursvloer neemt men het met de kledingvoorschriften niet meer zo nauw: stropdassen worden losgehangen, bloesjes opengeknoopt, schoenen uitgeschopt. En ja, dan is de gang naar de bezemkast een kleine stap.
3. Hevige schommelingen van getallen en grafieken hebben op de bétaman/vrouw een lustopwekkende invloed. (Dan zouden snel stijgende koersen een vergelijkbare invloed hebben en wordt de seks karig bij nauwelijks schommelende koersen.)
4. Er is opwinding door uitzicht op mogelijke kapitaalinjectie overheid.
5. Een beurshandelaar moet zijn zelfwaarde ergens vandaan halen. En als het niet kan door grote winsten te maken overdag, verlegt men de ambitie naar de slaapkamer en bereikt hij daar grote hoogten.
6. Nu de bonus op de werkvloer waarschijnlijk zal uitblijven, richt men de pijlen op complimenten aan de ontbijttafel.
7. Men is toch op zoek naar vergetelheid en seks leidt af. (Zoals 'Menno' in een reactie opmerkte ligt dit minder voor de hand dan ik denk. Ik kan me er alleen maar erg veel bij voorstellen.)

donderdag 13 november 2008

Seks en de kredietcrisis: het juiste antwoord

Om nog even terug te komen op de kwestie 'Seks en de kredietcrisis'. Gister googlede iemand op de zoektermen 'kredietcrisis' en 'seks' en kwam uiteraard hier op mijn blog terecht. Toen ben ik zelf ook gaan kijken wat er op het internet verder over gezegd wordt en moet nu constateren dat ik er helemaal naast zat. Beurshandelaren hebben door de kredietcrisis veel meer behoefte aan seks. Ook hebben ze een toenemende behoefte aan drugs en rock 'n roll. In de bovenstaande grafiek wordt de situatie daarom beter weergegeven.
Waarom iemand deze zoekvraag stelt, is me een raadsel. Misschien om een verklaring te vinden voor het gegeven dat hij deze dagen een aanhoudende behoefte heeft om zijn vrouw en alle dames van het kantoor en op de beursvloer te betrekken. Of - die mogelijkheid moet ik niet uit het oog verliezen natuurlijk - een beduidend toegenomen behoefte heeft aan herenliefde en zelfs onrustig wordt als de krant in de bus valt, want oei, die krantenboy. (Of deze vraag door een vrouw gesteld kan worden, weet ik niet. Want of de behoefte aan seks bij dames ook stijgt, kon ik uit de berichten niet opmaken. Maar wat weet ik ervan? Ik had het al eerder mis.)
Het is nu aan mij om de cijfers te verklaren. Men is op zoek naar vergetelheid, lijkt zich als eerste verklaring op te dringen, maar dat is te makkelijk.
Ik zal er eens diep over nadenken.

dinsdag 11 november 2008

Maakbare samenleving

In de trein kwam een frisse, jonge jongen naast me zitten. Hij haalde een laptop tevoorschijn, klapte die open en opende Word. Op een leeg scherm begon hij aan een tekst. Hij schreef: De maakbaarheid van de sekseneutrale samenleving.
Hij dacht even na en typte eronder: definitie en begripsbepaling.
Hij was nog erg jong. Zijn vingers bleven boven het toetsenbord zweven en hij dacht na. Toen surfte hij naar een voetbalsite, bekeek die even en ging weer terug naar de tekst.
Ik bewonderde zijn doorzettingsvermogen en wilde hem helpen. Maar eerlijk gezegd, ik wist niet hoe. Toen hij uitstapte heb ik hem nog wel succes gewenst.
(Om een illustratie te vinden, heb ik op 'sekseneutrale samenleving' gegoogled, omdat ik ook al niks kon bedenken. Ik kreeg onder andere dit plaatje: een pinquin met een rood hoedje op. Tuurlijk. Waarom niet?)

zondag 9 november 2008

Daarna werd het anders

Als je voor het eerst weer de kroeg binnenstapt waar je vorige week zo hartelijk bent vertrokken na de sigaretten van de barkeeper te hebben opgerookt, terwijl je geen roker bent en na enthousiast een aantal bijzonder slechte hits uit de jaren tachtig te hebben aangevraagd en na vast nog wel meer gedaan en gezegd te hebben, maar dat kun je niet meer terughalen zodat ze je van alles kunnen wijsmaken en als je dan - een week later dus - daar weer binnenstapt, daar dezelfde barkeeper treft die zodra hij je ziet breed begint te grijnzen, je met twee handen toezwaait en kushandjes toewerpt, wat doe je dan?
Juist.
Je bestelt een kopje thee.
En dat is niet het enige. Ik heb begrepen dat het hier tegenwoordig een goede gewoonte is om als je uitgaat en het wordt laat, dat je rond een uur of drie even 'Mario' belt of te sms't. Hij neemt tegenwoordig de telefoon mee naar bed en schijnt nog op te nemen ook.

vrijdag 7 november 2008

Gesprek op straat

Vanochtend wilde ik een brief afleveren bij de dokter. Om bij de deur te komen, moest ik me langs een vrachtwagen en drie bouwvakkers wurmen. Nadat ik mijn fiets op slot had gezet, hoorde ik één van de mannen zeggen: 'Nee, geen tandarts. Dokter.'
Ik draaide me om en liet mijn tanden zien. 'Een tandarts heb ik niet nodig, kijk maar.'
Ik liep naar binnen, een minuut later kwam ik weer buiten, pakte mijn fiets, liep langs de mannen, waarop één vraagt: 'Ziezo, weer opgeknapt?'
Goede gesprekken, ze liggen op straat.

woensdag 5 november 2008

Een goed gesprek, hoera!

Als er een erg spannende film op tv is, ga ik halverwege afwassen of de keukenvloer dweilen, dingen die ik zelden uit mezelf doe. Eigenlijk doe ik ze vooral als ik spannende films zit te kijken.
Gisteravond heb ik gezellig zitten kletsen met Pietervrouw en meneer Pietervrouw. Daarna heb ik nog een interview van Adriaan van Dis met Gerard Reve op dvd gekeken, toen ben ik gaan slapen. Vanochtend zette ik de radio aan en wachtte op het nieuws.
Natuurlijk gaat het eigenlijk om de weg ernaartoe, maar soms word ik daar vooral zenuwachtig van.

zondag 2 november 2008

Zo'n avond dus

En dan is het zo'n avond die te kort duurt en die eindigt met dat je in de kroeg van de kroegbaas een asbak krijgt, zijn pakje sigaretten leegrookt - en je mag er niet roken en je rookt niet eens - terwijl hij Gérard Lenorman opzet, (waardoor je je realiseert dat zelfs iemand als Albert West toch tijdlozer is gebleken, waarna je op YouTube ook nog moet constateren dat Gérard nog slechter playbackt dan Johnny Rotten,) zo'n avond dat je 's nachts om drie uur 'Mario' belt om te vragen of hij al slaapt.
Hij sliep al.