Emile, kom nou!

Vandaag stond er in de krant een bericht waarbij de tranen me in de ogen sprongen. Roemer van de SP heeft tijdens zijn vakantie een alternatief regeerakkoord geschreven. Ik zie het voor me: Roemer op de camping. Terwijl zijn familie zich vermaakt, zit hij onder de luifel te werken. Als zijn familie terugkomt, moet hij naar binnen, want 'wij zijn er ook nog, Emile, het is wel vakantie.' Is het te heet in de tent, dan gaat hij verderop onder een boom zitten en schrijft verder aan een financiële paragraaf. Voetballende kinderen, babbelende campinggasten, het leidt hem een beetje af, maar hij weet dat je daarover niet mag klagen op een camping.
Zo brengt hij zijn weken door.
Ik vraag me af wat de zin ervan is. Moet een regeerakkoord niet in samenspraak met anderen tot stand komt? In je eentje ga je toch malen? Je moet de hele maatschappij overzien, voor alle problemen oplossingen bedenken, op een rechtvaardige manier miljarden besparen, dat is te veel voor één mens. En als je daar de hele dag mee bezig bent geweest, dan lig je 's nachts toch te woelen op je luchtbed?
Verder ben ik bang dat niemand het gaat lezen, omdat er nagenoeg niemand echt met de SP wil regeren.
Ik ben bang dat ook Emile inziet dat zijn vrouw gelijk had toen ze riep: 'Emile, laat dat toch, kom erbij zitten, er is nog één lauw biertje in de koeltas.'

Gesprek over de nieuwe productvoorwaarden

Vandaag kreeg ik een folder in de brievenbus met de nieuwe productvoorwaarden van de NS. Of ik die goed wil doornemen, want ze zijn geldig vanaf 1 september.
Met afstand de belangrijkste productvoorwaarde voor mij is dat de trein rijdt en dat ging niet altijd goed de afgelopen jaren, vooral in de herfst, in de winter en in het weekend. Vaak bracht ik daar knarsentandend begrip voor op.
Maar vandaag, met de nieuwe voorwaarden in mijn handen, kreeg ik ineens de behoefte aan een goed gesprek erover. Niet voor niets stond er een telefoonnummer in de begeleidende brief. Het geval wil namelijk dat ik deze maand geen nieuwe voorwaarden hoef te kennen, want deze maand kan ik niet reizen, mijn station wordt verbouwd.
Ik voelde een lichte kwaadaardigheid opkomen, pakte de telefoon en toetste het nummer in.
Een vrouw nam op.
Ik legde haar uit dat ik de nieuwe brochure in goede orde had ontvangen en dat ik blij was met de appeltaart die we wegens geluidsoverlast hadden gekregen, maar dat ik nu toch wel een vraag had over de peperdure jaarkaart die ik al jaren heb en wat ik daarvan verwacht, qua productvoorwaarden.
Arme vrouw.

De multifunctionaliteit van het fenomeen deurstopper

Handig als de dingen meer dan één functie hebben. Als de zon niet wil doorbreken, het blijft regenen, de krant maakt je treurig en bezorgd, je voelt je moe, hebt geen zin om iets te ondernemen, wat je vervolgens ontevreden maakt, dan kijk je naar je deurstopper. Dat wil nog wel eens helpen, want dan weet je: die deur klapt niet meer zo gemakkelijk dicht. En by the way anderen hebben ook niet makkelijk, wees maar blij dat je niet in hun schoenen ligt.

Wit buikje

Tegenover wespen ben ik meedogenloos; als ze mijn luchtruim binnenvliegen, ondanks mijn nepwespennest (je moet het zelf niet zeggen als je vindt dat je een mooi woord hebt gevonden...), maak ik ze af. Daar heb ik een elektrische vliegenmepper voor.
Muggen mag ik ook graag doodslaan, maar vliegen... Ze kunnen soms best vervelend zijn, maar het probleem is: ze zijn niet gemeen.
Daarom doe ik alleen halfslachtige pogingen ze te meppen, maar de beestjes zijn snel en ik vertraag, dus ze ontsnappen.
Tot gister.
Er zat er eentje op het aanrecht. Ik gaf hem een veeg, maar mijn hand vertraagde (zoiets voel je) en toch lag hij toen op zijn ruggetje.
Hij had een wit vlekje op zijn buik.
Al snel (voor een dronken man die van zijn barkruk gevallen is en zich ophijst aan de bar) stond hij weer op zijn pootjes en hipte weg over het fornuis.
Lekkere grote foto van een vlieg trouwens.