DOOD EN VERDERF

Roken is een rechtse hobby, zowel het afschaffen, als het herinvoeren ervan.
Mijn hobby is het lezen van sigarettenpakjes. Als ik zo'n pakje zie, waarop met koeienletters staat: ROKEN IS DODELIJK, dan lees ik altijd even de achterkant. Mijn favoriet is die met STERF JE EEN LANGZAME PIJNLIJKE DOOD. Dat heeft iemand zo bedacht, het plezier spat ervan af. Pakjes met KAN UW SPERMATOZOÏDEN VERNIETIGEN, mag ik ook graag aantreffen, vooral op een vrouw.
In steeds meer landen drukt men foto's op de pakjes af.
Rechts gaat de komende weken regeren en omdat ze zich zo lekker met roken bezighouden, heb ik een vraag: krijgen wij die plaatjes ook?

(Met dank aan RowdyBass666 voor de foto die hij maakte vlak nadat hij me vertelde hoe hij digitaal een korte, snelle dood stierf, en zo al zijn vrienden verloor.)

Tuig!

Ik wil het er niet over hebben, over die blonde gek die nu weer boos is op een Indonesische ambassadeur omdat hij stond te fulmineren en te schelden en nog best een punt maakte met zijn angstpsychose of wat hij ook zei. Onze koning van het Vrije Woord kon er in ieder geval weer eens niet tegen, maar ik wil het er niet over hebben, want anders raak ik nog eens verzuurd van pure narrigheid.
Ik wil niet verzuurd raken.
Ik wil weer blijmoedig en naïef in het leven staan. Ik wil een niets-aan-de-hand-blog, zo'n blog over appelmoes en kijk eens wat leuk, ik heb hem zelf gemaakt.
Maar ik maak geen appelmoes.
Waarom zou ik?
Ik kan ook een potje kopen, daar word je niet moe van en het kost niets.
Je vraagt je af hoe ze zo goedkoop kunnen zijn, een kilo appels is veel duurder. Wie strijkt al dat appelgeld op? Worden we weer eens belazerd?
Of zijn appels helemaal niet te duur, maar wordt appelmoes niet van appels gemaakt. Maken ze het van afval, van spul dat ze nog niet aan de varkens voeren? Waarom doen ze dat? Ik zeg: zet ze vast. Of nee, over de grens ermee!
Tuig!

Amateurkwetser

Laatst zag ik voor het eerst het nieuwsbulletin van de mannen met de roze microfoon. Het ging over porno, autoraces en twitteren. Bij het laatste onderwerp lieten ze een advocaat aan het woord over de getwitterde doodsbedreigingen aan het adres van de geblondeerde politicus. De advocaat zei dat de blonde voorvechter van het vrije woord hier aangifte van moest doen, omdat de doodsberichten wel niet direct waren, twitteraars vroegen zich af of een ander hem niet kon doodschieten, maar toch... de rest ben ik vergeten, maar ik geloof dat ze ermee in de buurt kwamen van een grens die daar ligt sinds het vrije woord op de agenda is gezet.
Persoonlijk ben ik geen voorstander van het ongebreidelde vrije woord, want alles zeggen wat er in de onderbuik borrelt, maakt het een stuk ongezelliger aan de kroegtafel. Evengoed is het benauwend dat je zo gemakkelijk een proces kunt krijgen. En daarbij moet je vooral opletten wat je over de geblondeerde vrijheidsstrijder zegt. Want hij houdt het in de gaten. Of hij laat het doen, door de jongens met de roze microfoon bijvoorbeeld.
Gelijk vraag ik me af of ik zojuist over de schreef ben gegaan. Want eerlijk is eerlijk, ik gebruik blond, politicus en dood in één zin. Een beetje advocaat kan hier een zaak van maken.

Beledigen, daarmee moeten we thuis niet gaan zitten hobbyen, dat moeten we aan de professionals overlaten.

(En hoe je 'beledigen' illustreert? Volgens Google als volgt.)

Bevroren ijs

Als je je zorgen maakt over ontwikkelingen waar je toch niets aan kunt doen, dan kun je ze maar beter compleet negeren. Heb ik jullie al verteld dat ik een nieuwe koelkast heb? Hij staat helemaal Rechts in de keuken, meer naar Rechts is niet mogelijk. Niet in de keuken zoals die er nu uitziet in ieder geval.
Je denkt bij een nieuwe koelkast al snel: wat is daar nou leuk aan? Zelf had ik geen idee. Tot ik hem hoorde kreunen. Ik  dacht gelijk (want zo ben ik): o ja, daar gaan we, hij loopt vast. Maar voor ik de informateur belde, las ik eerst nog even de gebruiksaanwijzing . Of eigenlijk hoefde ik die niet te lezen, want er zit ook een gebruiksaanwijzing voor analfabeten bij. (Nog zo'n reden om een nieuwe koelkast aan te schaffen.) Het apparaat maakt kreungeluidjes en poezengeluidjes, een soort prrrrt. Dat hoort erbij, niets om me zorgen over te maken.
Sindsdien vind ik het zo gezellig in de keuken.
En ondertussen staat het apparaat niet te niksen. Want kijk: dit is zijn ijs. En dat ijs dat is bevroren.

De struisvogel en de paraplu

Je kunt natuurlijk boos worden over dingen waar je niets aan kunt doen en dat zal best ergens goed voor zijn, want als je je niet boos maakt, dan laat je het gebeuren. Er is opstand nodig.
Maar daar heb je even geen zin in, je hebt trouwens ook het tij niet mee, het is een tsunami van groeiende tegenstand en dat gaat voorlopig niet veranderen. Bovendien wil je niet boos door het leven gaan. Je wilt geen oude verbitterde zeur worden en op een dag wakker worden om te merken dat je je haar hebt bijgeblondeerd, zodat je er die dag goed uitziet als je een van je grimmige speeches houdt. Je weet dat er niet veel goeds van komt, dus je laat het er even bij. Je kijkt geen journaal, je doet even niet mee op Twitter, je concentreert je op de mooie dingen van het leven. Je leest alleen nog maar boeken die je al kent en die je eerder prachtig vond, je kijkt je mooiste dvd's, je ontkurkt je beste fles wijn. Je doet gewoon even of het niet regent.
Als je straks naar buiten moet, neem je heus je paraplu wel weer mee, maar nu doe je nog even of de zon schijnt.

Je zal maar Geertje heten

Wie nu zijn baby Geert of Geertje noemt, maakt een statement. Een statement over een pasgeboren ruggetje.
Maar als je eenmaal Geertje heet, wat doe je dan? Dat zijn zo van die kwesties waar ik wakker van kan liggen. Of eigenlijk is het meer: als ik toch wakker lig, ga ik het eens op mijn gemak grondig liggen doordenken. Zonder al te veel resultaat overigens.
Nu het licht is geworden, wordt het hoofd iets helderder. (Hoewel we dat licht met een spreekwoordelijke korrel zout moeten nemen, want het zonlicht dat zich door het grijze wolkendek weet heen te worstelen, is betrekkelijk.) Mijn wazige conclusie moet vooralsnog luiden: ik weet niet of mensen je erop aankijken, maar ik zou een pseudoniem gaan gebruiken.

Het nieuwe kabinet

Op 1 juli kan ik het nieuwe kabinet aan Nederland voorstellen, zei Rutte ferm.

Dat was nog eens krachtige taal, daar stond een doortastend man, dachten we ergens in mei of juni.

Het bleek lastiger dan hij dacht. Eerst paars plus waar partijen dingen wilden waar de gemiddelde VVD'er nu eenmaal niet aan moet denken. Daarna de PVV en een rommelend CDA die het niet eens konden worden.

Daarom is hij blij dat hij het nu zelf kan doen. Hij gaat een akkoord schrijven. Dat kan best, hij wordt het wel eens.

Iedereen die zich daar straks in kan vinden, mag meeregeren.

Hoe Rutte er ook alweer uitziet? Ja, dat vergeet ik ook de hele tijd, ik zoek er even een foto bij.

Emile, kom nou!

Vandaag stond er in de krant een bericht waarbij de tranen me in de ogen sprongen. Roemer van de SP heeft tijdens zijn vakantie een alternatief regeerakkoord geschreven. Ik zie het voor me: Roemer op de camping. Terwijl zijn familie zich vermaakt, zit hij onder de luifel te werken. Als zijn familie terugkomt, moet hij naar binnen, want 'wij zijn er ook nog, Emile, het is wel vakantie.' Is het te heet in de tent, dan gaat hij verderop onder een boom zitten en schrijft verder aan een financiële paragraaf. Voetballende kinderen, babbelende campinggasten, het leidt hem een beetje af, maar hij weet dat je daarover niet mag klagen op een camping.
Zo brengt hij zijn weken door.
Ik vraag me af wat de zin ervan is. Moet een regeerakkoord niet in samenspraak met anderen tot stand komt? In je eentje ga je toch malen? Je moet de hele maatschappij overzien, voor alle problemen oplossingen bedenken, op een rechtvaardige manier miljarden besparen, dat is te veel voor één mens. En als je daar de hele dag mee bezig bent geweest, dan lig je 's nachts toch te woelen op je luchtbed?
Verder ben ik bang dat niemand het gaat lezen, omdat er nagenoeg niemand echt met de SP wil regeren.
Ik ben bang dat ook Emile inziet dat zijn vrouw gelijk had toen ze riep: 'Emile, laat dat toch, kom erbij zitten, er is nog één lauw biertje in de koeltas.'

Gesprek over de nieuwe productvoorwaarden

Vandaag kreeg ik een folder in de brievenbus met de nieuwe productvoorwaarden van de NS. Of ik die goed wil doornemen, want ze zijn geldig vanaf 1 september.
Met afstand de belangrijkste productvoorwaarde voor mij is dat de trein rijdt en dat ging niet altijd goed de afgelopen jaren, vooral in de herfst, in de winter en in het weekend. Vaak bracht ik daar knarsentandend begrip voor op.
Maar vandaag, met de nieuwe voorwaarden in mijn handen, kreeg ik ineens de behoefte aan een goed gesprek erover. Niet voor niets stond er een telefoonnummer in de begeleidende brief. Het geval wil namelijk dat ik deze maand geen nieuwe voorwaarden hoef te kennen, want deze maand kan ik niet reizen, mijn station wordt verbouwd.
Ik voelde een lichte kwaadaardigheid opkomen, pakte de telefoon en toetste het nummer in.
Een vrouw nam op.
Ik legde haar uit dat ik de nieuwe brochure in goede orde had ontvangen en dat ik blij was met de appeltaart die we wegens geluidsoverlast hadden gekregen, maar dat ik nu toch wel een vraag had over de peperdure jaarkaart die ik al jaren heb en wat ik daarvan verwacht, qua productvoorwaarden.
Arme vrouw.

De multifunctionaliteit van het fenomeen deurstopper

Handig als de dingen meer dan één functie hebben. Als de zon niet wil doorbreken, het blijft regenen, de krant maakt je treurig en bezorgd, je voelt je moe, hebt geen zin om iets te ondernemen, wat je vervolgens ontevreden maakt, dan kijk je naar je deurstopper. Dat wil nog wel eens helpen, want dan weet je: die deur klapt niet meer zo gemakkelijk dicht. En by the way anderen hebben ook niet makkelijk, wees maar blij dat je niet in hun schoenen ligt.