Kijk dan, duimpijn!

Als je geen zin meer in de grote problemen hebt, (hoewel de vijand alleen maar verder oprukt), dan weet je dat je verloren hebt. Want dat is de truc als je wilt winnen: je moet dóórvechten. Je moet net zo lang vechten tot je tegenstander er geen zin meer in heeft, omdat hij ook wel eens in het zonnetje wil zitten, waar hij gewoon wil zitten babbelen over van alles en nog wat, met een kopje thee bij de hand en een kaakje erbij.

Een vergelijkbaar verhaal hoorde ik ooit van een onderhandelaar. Ook met onderhandelen moet je doorgaan, tot je tegenstander zo moe is dat hij alleen nog maar naar bed wil, of gewoon even rust aan zijn kop. En dat hij vooral jouw hoofd voorlopig even niet wil zien. Als jij dan nog energiek op je stoel zit, geeft hij je op alle punten gelijk.

Dus gister keek ik geen journaal, ik keek naar mijn duim. Kijk! Afgelopen weekend vond ik zoveel kastanjes, dat ik er een recept mee kon maken, maar kastanjes pellen is moeilijk, met een mes gaat het niet, en zonder mes, dan prikt de schil steeds onder je nagels. Nu lijkt er wel of er een schilletje onder mijn nagel is blijven steken, ik voel hem vooral als ik wil schrijven.

Mijn tandarts zei dat ik kleinzerig was.

Maar die wordt al lang niet meer vergoed.

Wit en afgelikt

Ik heb ze gezien, die trap vol oud wit mannenvlees, die afgelikte hand die de nieuwe minister-president ons reikt. De hand die hij zelf moet aflikken, want niemand anders doet dat voor hem. Voor zover wij weten in ieder geval.
Van verschillende kanten hoor ik dat we 'ze nu een kans moeten geven', dat we het kabinet 'op hun daden moeten beoordelen'. In de geest van de geblondeerde vrijheidstrijder zeg ik dan maar: IK MOET HELEMAAL NIETS!

Maar eh...

Nooit eerder had ik over de 24-uursluier gehoord, en nu wordt hij alweer afgeschaft. En opeens vroeg ik me af welke kapitalistische rat heeft die luier eigenlijk bedacht?

De man met de luier aan

Nu gaat het gebeuren: het uitvoeren der regeerakkoord waarbij rechts-Nederland zijn vingers aflikt. Ik vroeg me aanvankelijk af wat ik me daarbij moest voorstellen, maar inmiddels is het duidelijk. Als het aan de VVD ligt, likt de rechtse patser zijn vingers af van zijn ene hand, terwijl hij zijn andere laat rusten op zijn lederen stuurwiel, waarna hij gas geeft en wegstuift. Op naar het grote geld.
Oorspronkelijk was het idee dat de rest van Nederland de patser ruim baan geeft, ook financieel en dat we verder de schulden van Nederland afbetalen.
De geblondeerde vrijheidsstrijder heeft dit bijgesteld. De patser krijgt ruim baan, maar daarbij wordt de brave burgerman iets minder op kosten gejaagd. En dan gaat het om de kleine man die geen boeken leest, die tv kijkt, zolang het niet te ingewikkeld wordt, die reclameblokken geen probleem vindt, want wanneer moet je anders je bakje met chips bijvullen? Het gaat om de kleine man die geen muziek maakt, nooit naar een concert gaat, geen musea bezoekt, die graag thuis en in zijn kroeg zijn sigaretje rookt, de man die een kerel in een jurk maar raar vindt, want je kunt toch iets normaals aantrekken, iets in de kleuren bruin, beige of mosgroen?
Het gaat kortom om de man met de luier aan.

Drama van mijn ingezonden brief II

Maar het ging mis, kijk dan!
Ik leg het uit, voor degenen die het niet zien, maar het is een technisch verhaal. Reken je even mee?
Als ik incidenteel een film bij de commerciële kijk die telkens wordt onderbroken door luidruchtige reclameblokken, valt op hoe lang het allemaal duurt. Een beetje film sleept zich de hele avond voort en lijkt dubbel zo lang. Dat zal overdreven zijn. Om een schatting te geven, pakte ik de gids erbij en nam een dag. Tussen 19:00 en 00:00 werden er bij de publieken acht programma's uitgezonden. En bij commerciële zenders waren het er vier tot vijf. Zo kwam ik tot een schatting.
Ik schreef: 'een programma duurt 75% korter bij de publieke dan bij de commerciële zender' en stuurde de brief weg.

Op weg naar de keuken, realiseerde ik me dat dat niet kon kloppen. Dan zou een publiek programma van 1 uur bij de commerciële 4 uur duren.
Daarom schreef ik snel een tweede versie: een programma duurt 75% langer bij de commerciële dan bij de publieke zender.
In dat geval zou een programma van een uur bij de publieke zender, zeker een uur en drie kwartier bij de commerciëlen en dat klopt ongeveer.
Ik vroeg om mijn tweede brief te gebruiken.
Twee dagen laten zag ik dat de redactie mijn eerste brief had gebruikt, maar alleen 'korter' voor 'langer' had vervangen.
Nu beweerde ik dat een programma bij de publieke veel langer duurt dan een programma bij de commerciëlen en was er aan mijn hele verhaal geen touw meer vast te knopen.
Gelukkig had ik niet ondertekend met flopke, dus alleen de mensen die me kennen van mijn serieuze baan of van vroeger, denken nu dat ik een warhoofd ben en dat het vast niet goed met me gaat.

Drama van mijn ingezonden brief I

Vorige week schreef ik een brief voor de krant.
Dit is hem.
En hieronder de tekst. Althans: het is de versie die ik stuurde. Zo had hij erin moeten komen...

Typisch publieke omroep

Welke programma’s hebben typisch de signatuur van de publieke omroep en welke programma’s horen bij de commerciëlen thuis? Hierover woedt een heftige discussie in de media, maar volgens mij is het simpel.

Een programma op een publieke zender onderscheidt zich doordat het niet wordt onderbroken door reclames, er verschijnen tijdens het programma geen oplichtende tekstbalken of opvallende logo’s bovenaan het scherm om reclame te maken voor andere programma’s. In films worden geen scènes gemonteerd waarin plots een bn’er verschijnt die aandacht vraagt voor een spelshow. En als de ondertiteling uitvalt, duurt het over het algemeen geen half uur voor men het in de gaten krijgt.

Hierdoor kan men zich er beter op concentreren en het maakt dat een beetje populair programma per saldo – en nu maak ik een grove schatting – gemiddeld 75 procent langer duurt bij een commerciële zender, dan hetzelfde programma dat wordt uitgezonden bij de publieke omroep.

DOOD EN VERDERF

Roken is een rechtse hobby, zowel het afschaffen, als het herinvoeren ervan.
Mijn hobby is het lezen van sigarettenpakjes. Als ik zo'n pakje zie, waarop met koeienletters staat: ROKEN IS DODELIJK, dan lees ik altijd even de achterkant. Mijn favoriet is die met STERF JE EEN LANGZAME PIJNLIJKE DOOD. Dat heeft iemand zo bedacht, het plezier spat ervan af. Pakjes met KAN UW SPERMATOZOÏDEN VERNIETIGEN, mag ik ook graag aantreffen, vooral op een vrouw.
In steeds meer landen drukt men foto's op de pakjes af.
Rechts gaat de komende weken regeren en omdat ze zich zo lekker met roken bezighouden, heb ik een vraag: krijgen wij die plaatjes ook?

(Met dank aan RowdyBass666 voor de foto die hij maakte vlak nadat hij me vertelde hoe hij digitaal een korte, snelle dood stierf, en zo al zijn vrienden verloor.)

Tuig!

Ik wil het er niet over hebben, over die blonde gek die nu weer boos is op een Indonesische ambassadeur omdat hij stond te fulmineren en te schelden en nog best een punt maakte met zijn angstpsychose of wat hij ook zei. Onze koning van het Vrije Woord kon er in ieder geval weer eens niet tegen, maar ik wil het er niet over hebben, want anders raak ik nog eens verzuurd van pure narrigheid.
Ik wil niet verzuurd raken.
Ik wil weer blijmoedig en naïef in het leven staan. Ik wil een niets-aan-de-hand-blog, zo'n blog over appelmoes en kijk eens wat leuk, ik heb hem zelf gemaakt.
Maar ik maak geen appelmoes.
Waarom zou ik?
Ik kan ook een potje kopen, daar word je niet moe van en het kost niets.
Je vraagt je af hoe ze zo goedkoop kunnen zijn, een kilo appels is veel duurder. Wie strijkt al dat appelgeld op? Worden we weer eens belazerd?
Of zijn appels helemaal niet te duur, maar wordt appelmoes niet van appels gemaakt. Maken ze het van afval, van spul dat ze nog niet aan de varkens voeren? Waarom doen ze dat? Ik zeg: zet ze vast. Of nee, over de grens ermee!
Tuig!

Amateurkwetser

Laatst zag ik voor het eerst het nieuwsbulletin van de mannen met de roze microfoon. Het ging over porno, autoraces en twitteren. Bij het laatste onderwerp lieten ze een advocaat aan het woord over de getwitterde doodsbedreigingen aan het adres van de geblondeerde politicus. De advocaat zei dat de blonde voorvechter van het vrije woord hier aangifte van moest doen, omdat de doodsberichten wel niet direct waren, twitteraars vroegen zich af of een ander hem niet kon doodschieten, maar toch... de rest ben ik vergeten, maar ik geloof dat ze ermee in de buurt kwamen van een grens die daar ligt sinds het vrije woord op de agenda is gezet.
Persoonlijk ben ik geen voorstander van het ongebreidelde vrije woord, want alles zeggen wat er in de onderbuik borrelt, maakt het een stuk ongezelliger aan de kroegtafel. Evengoed is het benauwend dat je zo gemakkelijk een proces kunt krijgen. En daarbij moet je vooral opletten wat je over de geblondeerde vrijheidsstrijder zegt. Want hij houdt het in de gaten. Of hij laat het doen, door de jongens met de roze microfoon bijvoorbeeld.
Gelijk vraag ik me af of ik zojuist over de schreef ben gegaan. Want eerlijk is eerlijk, ik gebruik blond, politicus en dood in één zin. Een beetje advocaat kan hier een zaak van maken.

Beledigen, daarmee moeten we thuis niet gaan zitten hobbyen, dat moeten we aan de professionals overlaten.

(En hoe je 'beledigen' illustreert? Volgens Google als volgt.)

Bevroren ijs

Als je je zorgen maakt over ontwikkelingen waar je toch niets aan kunt doen, dan kun je ze maar beter compleet negeren. Heb ik jullie al verteld dat ik een nieuwe koelkast heb? Hij staat helemaal Rechts in de keuken, meer naar Rechts is niet mogelijk. Niet in de keuken zoals die er nu uitziet in ieder geval.
Je denkt bij een nieuwe koelkast al snel: wat is daar nou leuk aan? Zelf had ik geen idee. Tot ik hem hoorde kreunen. Ik  dacht gelijk (want zo ben ik): o ja, daar gaan we, hij loopt vast. Maar voor ik de informateur belde, las ik eerst nog even de gebruiksaanwijzing . Of eigenlijk hoefde ik die niet te lezen, want er zit ook een gebruiksaanwijzing voor analfabeten bij. (Nog zo'n reden om een nieuwe koelkast aan te schaffen.) Het apparaat maakt kreungeluidjes en poezengeluidjes, een soort prrrrt. Dat hoort erbij, niets om me zorgen over te maken.
Sindsdien vind ik het zo gezellig in de keuken.
En ondertussen staat het apparaat niet te niksen. Want kijk: dit is zijn ijs. En dat ijs dat is bevroren.