Natuur

De natuur kan mooi zijn: lekker buiten en lekker in het zonnetje.

(En het is dus nog geen januari.)

(Ja, sorry, hij begon. Ik stond gewoon een zakje walnoten te kopen aan de kant van de weg.)

Even naar de boodschappen

Deze post is mogelijk gemaakt door Glorix Dikke bleek.

Ik kijk zelden commerciële televisie, omdat ik er niet van houd: reclames binnen een programma uitzenden. Want als het de bedoeling was, dan had de regisseur ze zelf wel toegevoegd.

(Even mijn neus snuiten met Kleenex tissues, nu met extra zachte balsem).

Ik begrijp de gedachte erachter niet. Als ik midden in een spannende scène zit, hoef ik niet per se te weten dat Gooise vrouwen morgen op televisie komt. Zeker niet omdat ik dat al had begrepen uit de vorige zes reclameblokken en ook al omdat morgen niet naar Gooise vrouwen ga kijken, aangezien dat programma ook weer zal worden onderbroken met mededelingen die er niets mee te maken hebben.

De Da Vinci Code werd wel zeven of acht onderbroken door reclameblokken. Heel precies weet ik dat trouwens niet, want omdat er zoveel reclame inzat, liep de film nogal uit, waardoor het einde niet meer was opgenomen. En die blokken bestonden overwegend uit dezelfde reclames. Omdat ik zelden commercieel kijk, wist ik zelf niet meer waarom. Nu weet ik het weer.

En dan doe ik nu even wat vertrouwde Nivea Crème op mijn handen.

Commercieel kijken

Omdat het zo'n mooi boek zou zijn, heb ik jaren geleden de Da Vinci Code gelezen. Niet naar genoegen. Elk hoofdstuk eindigde met een cliffhanger, waardoor je het inderdaad een pageturner kunt noemen. En blijkbaar houd ik niet van pageturners, ik vond het nogal goedkoop.

Zoals te verwachten is het boek ook verfilmd en ik was benieuwd of het verhaal zich daar beter voor leende. Dus wachtte ik rustig af tot de film op televisie kwam, wat onlangs bij een commerciele zender gebeurde. Ik nam hem op en laatst heb ik hem bekeken.

Ik weet nu wat ik van de film vind en ook waarom ik zelden naar de commerciëlen kijk.

Dit zijn twee onderwerpen die mij ernstig opwinden en ik zal ze dan ook gescheiden behandelen.

De film.

Tom Hanks was nog het minst van mijn problemen, want voor deze film heeft hij zijn haar iets laten groeien, waardoor de aandacht een beetje van zijn gezicht werd afgeleid. En spelen kan hij wel. Zijn tegenspeelster niet, maar zij was mooi, dus vooruit dan maar.

Verder was de film zo mogelijk nog erger dan het boek. We keken naar een ingewikkeld plot dat alles bij elkaar een uur en een kwartier al pratend werd uitgelegd. De rest van de tijd was er actie, waarna er weer pratende hoofden verschenen - dan weer in een truck, dan weer in een vliegtuig - om het verhaal al uitleggend nog een slag ingewikkelder te maken.

Telkens als de personages met de rug tegen de muur stonden, ontsnapten ze weer op ingenieuze wijze. Het deed me een beetje denken aan tikkertje met Petra Verhel. Dan tikte je haar en dan zei ze: nee hoor, ik ben hem niet, want - en dan volgde een nieuwe regel, dan stond ze op één been of onder een afdak, waardoor het tikken niet gold. Of ze tikte je terug en rende dan weg. Ja, dacht ik dan, net als bij de film, zo kan ik het óók.

Schoolruïne

Mijn oma vond het prachtig, de familieruïne die we ooit hadden. Maar ik ben verder nooit bij ruïnes aanwezig geweest. Tot afgelopen zaterdag . Ik was bijna mijn enige klasgenoot. Heb staan praten met een andere enige klasgenoot die ik verder niet kende en omdat dat nu eenmaal de gewoonte is, heb ik hem gevraagd wat hij na school is gaan doen met zijn leven. We hebben aardig ons best gedaan, het was net echt.

Verder kende ik T. natuurlijk, maar niet van die school en was de ontmoeting met een lineaal van vroeger een belevenis.

Braadfeest

Vandaag is er een braadfeest in de buurt en daar stond een piraat Zij gelooft in mij en You're the one that I want te zingen. Voor een uitzinnige menigte, zou ik er bijna aan willen toevoegen.

Sommige dingen krijg je gewoon cadeau.

En deze sigarenrokende buurtgenoot kende ik ook nog niet.

Telemarketeer-ping-pong

Vandaag werd ik gebeld door iemand van het renteanalysecentrum. Ik vroeg of het om financiele zaken ging.
Op zijn hoede vroeg de telemarketeer waarom ik dat wilde weten.
Omdat ik het dan beter kon inschatten, legde ik hem uit.
De eerste vraag had inderdaad wel iets financiëlerigs, gaf hij schoorvoetend toe.

Toen legde ik hem uit dat ik daar een zaakwaarnemer voor had. Dat heb ik gister namelijk met Pietervrouw afgesproken, die verbouwereerd vroeg waarom men haar nooit meer belde.

Een zaakwaarnemer vond hij raar. Was ik beroemd soms?
In het geheel niet, helaas, maar om alles zelf af te handelen, daar kon ik niet meer aan beginnen. Had hij een pen, dan gaf ik hem het nummer.

Iets later belde Pietervrouw me op. Ze had niet goed gereageerd. Ze had wel gezegd dat ze de waarnemer was, had keurig uitgelegd dat ik inderdaad leningen had, maar dat ik amper iets verdiende. Toen had de jongen opgehangen.

Het was een naar mens, zei ik. Ze had het prima opgevangen, de volgende keer zou het vast beter gaan.

Vervolgens bedachten we een nieuw doel in ons telemarketingbestaan. Ik zou de telemarketeer naar haar doorverwijzen, zij zou hem weer naar mij terug laten bellen enzovoorts.

Noem het telemarketeer-ping-pong. We proberen de telemarketeer zo vaak mogelijk over te gooien. We zijn nu bij twee.

And the winner is...

Het oplossen van grote levensvragen kost nu eenmaal tijd. Het heeft even geduurd, de mij onbekende, maar behulpzame Slewiefisch heeft zelfs aangeboden het raadsel te helpen oplossen, maar door miscommunicatie in de keuken, is het er niet van gekomen. Toen ik eergisteren een duit in het spreekwoordelijke huishoudzakje deed en achter het fornuis stond, had ik plotsklaps tomatenpuree nodig. (Dat komt met vlagen, je bent er nooit op verdacht.)
Ik opende het blikje, pakte een lepel, deed mijn schort af en rende naar boven. Want dit experiment moest boven mijn toetsenbord gebeuren, zodat jullie erbij kunnen zijn. Hoeveel eetlepels tomatenpuree zitten er in een klein blikje?
Laat ik om te beginnen mezelf op de borst kloppen: ik krijg het allemaal op één lepel. Maar dat zou niet eerlijk zijn.
Ik vind dat er twee lepels in een blikje zitten.
M. heeft gewonnen.
Maar Saskia verloor glansrijk. Ik hoop haar dat een dezer weken zelf te kunnen meedelen.

Gekke koetjes

Het gaat helemaal de verkeerde kant op. Eerst leek het weer een fijn gesprek met Gerdi van de Nederlandse Energiemaatschappij. Ze begon met: 'De reden wat ik bel.'
'Dat,' zei ik.
Even stilte en toen: 'De reden die ik bel...'
'De reden dat ik u bel,' zei ik. 'Maar ga vooral door.'

Ze lachte, ik bracht haar helemaal van haar à propos, want ze kon me een aanzienlijke korting aanbieden.
'Van de Nieuwe Nederlandse EnergieMaatschappij,' vroeg ik.
'De Nederlandse Energiemaatschappij,' zei ze.
In het gesprek dat volgde deed ik erg mijn best, maar Gerdi trapte er niet in.
'U bent wel goed, hoor,' riep ik. 'U komt steeds weer op uw onderwerp uit.'
'Natuurlijk,' zei ze verbaasd. 'Ik ga toch geen gekke koetjes vertellen.'
'Gekke wát?' vroeg ik.
Ze moest lachen.
'Gekke koetjes?'
'Fantasieverhalen, ja.'
'Maar u zei "koetjes",' hield ik aan.
'Ja, maar ik bedoel...'
'Grappige uitdrukking,' zei ik.
Ze lachte hartelijk. Dit was toch wel het leukste gesprek dat ze ooit gehad had. 'Maar ik maak graag een geintje,' zei ze, 'wat ik zeg is serieus. Kijk anders op internet. Mag ik u later nog eens terugbellen?'
'Dat is goed,' zei ik, 'als u dan maar niet meer over die energie begint. Maar over iets dat echt belangrijk voor u is.'

Dat beloofde ze. Ze ging mijn nummer noteren en belde me een keer terug. 's Avonds. Dat vond ze leuk.

'Neee,' riep ik, 'niet 's avonds.'

'Dan een keer in de pauze,' zei ze.

'Neehee,' zei ik, 'tijdens je werk.'

We hingen op en jullie begrijpen: dit kan zo niet langer doorgaan.

Zoek de schuld bij jezelf

Beste dominee Gremdaat,

Ik schreef u vorige keer dat ik zo blij was u weer gevonden te hebben en dat ik het leuk vond dat ik u te kunnen mailen. Op uw site zegt u dat u alle mail leest en u belooft de meeste mails te beantwoorden. Stiekem hoopte ik daarom iets van u te horen.

Maar er gebeurde niets.
Uw nieuwe preek ging over: ‘Zoek de schuld bij jezelf.’

Het sterke van uw preken is dat je erover gaat nadenken. En ik dacht: u staat op de Volkskrant-site, wordt drukbezocht, ik zag dat uw filmpjes zelfs erg hoog worden gewaardeerd. Er zullen wel meer mensen naar u geschreven hebben en u heeft het vast erg druk met al onze mail. Kan ik dan teleurgesteld zijn?

Ik ben u pas gaan zoeken toen ik zag dat u op Volkskrantsite verscheen. Opeens was ik er niet meer te laks voor. Eerder heb ik er blijkbaar de moeite niet voor genomen. Mag ik dan hopen dat u ook gelijk tijd voor me maakt? Net nu u het zo druk heeft? Wie zulke dingen verwacht, vráágt erom
Dat wilde ik u even laten weten.
U ook een prettig etensmaal, met ook worteltjes erin.

En misschien wel tomatenpuree.

Flopke

Ik bel je terug

Bij een recente gelegenheid beweerde M. dat iedere dag één lepel tomatenpuree goed voor je pigment is. Dan verbrand je niet zo snel (op dit moment een van onze minste problemen, maar dat terzijde). Ze zei dat je zo bovendien ook huidkanker kon voorkomen. En één lepel tomatenpuree per dag, dat leek haar best te doen.

Mij leek dat behoorlijk vies. Want volgens mij moet je dan zowat een heel blikje tomatenpuree leegeten.

M dacht dat er wel twee lepels puree uit een blikje kunnen.

Ik beloofde dat uit te zoeken, maar tot nu toe heb ik nog niet een keer tomatenpuree nodig gehad.

Gister sprak ik met telemarketeer Saskia, eerst over elektriciteitsrekening, maar uiteindelijk kwam het gesprek op worteltjes en hoe goed die voor je pigment zijn.

Ik riep: 'Dat zeggen ze van tomatenpuree ook' en legde haar de kwestie voor.

Saskia dacht dat er wel vier of vijf lepels uit een blikje konden.

Dat leek me veel te veel, maar ik zou het dus uitzoeken.

Saskia was erg benieuwd naar het antwoord. Daarom beloofde ze me over een week of twee terug te bellen om het antwoord te vernemen.

Goed, ik zie zo ook wel dat ik dat hele blikje niet op één lepel krijg. Maar een andere wedstrijd win ik wel. Want als ik het voor elkaar krijg dat een marketeer mij terugbelt om een geheel nieuwe kwestie te bespreken, dan heb ik Pietervrouw ingehaald.

Worteltjes en tomatenpuree

Een uitstekend gesprek gehad met Saskia van RWE, die me vertelde dat ik twee- tot driehonderd euro per jaar kan besparen. Ze belde niet voor Oxxio, want dat was een slecht bedrijf. Mensen kregen geen rekening of de rekening was te hoog. Of ze ontvingen hem pas na vier jaar, als het bedrag behoorlijk was opgelopen. Ze ging nog even door met het schetsen van een horrorscenario en besloot met: Oxxio voldoet voor 50 tot 60 procent niet aan de wetten en eisen waaraan ze zich in Nederland zouden moeten houden. Daarom werkte ze voor RWE, ze had het vooraf allemaal uitgezocht. Aan Oxxio kon je bijvoorbeeld zo maar vast zitten, zonder dat je het zelf in de gaten had.

'Oeps,' zei ik, 'ik heb ze gesproken. Ik heb nog wel geen rekening van ze ontvangen, maar dat zegt dus niets.'

‘Imke had ik gesproken,’ verduidelijkte ik.

Die kende ze niet. Want verschillende energierekeningverstuurders zaten niet bij elkaar in één call center. Ze waren immer concurrenten.

Dat begreep ik en toen gingen we de diepte in. Saskia was tevreden met haar baan, had een halve kappersopleiding achter de rug, waarvan ze alle theoretische examens gehaald, maar geen enkel praktijkexamen, omdat ze niet aan modellen kon komen, model zijn was ook eng, zelf was ze wel eens door een Chinese kapper veel te kort geknipt, of ik wist dat je haar twee centimeter per maand groeit, hoewel het afhangt van het seizoen, want in de zomer groeit het sneller, dat komt door de zon en je nagels groeien niet zo snel, want ha ha, dan werd het binnen een paar weken al behoorlijk lastig, ze ging graag winkelen en naar het strand, hoewel er in Zuid-Limburg niet zoveel strand was, maar bij Den Haag wel, en daarom ging ze vanaf nu vaker naar Den Haag, want daar woonde haar zus en toen stelde ik eindelijk de vraag die al zo vaak bij dit soort telefoongesprekken op mijn lippen brandt.

Wat heb je gisteren gegeten?

Biefstuk en worteltjes, antwoordde Saskia onbekommerd.

Heerlijk, zei ik, worteltjes.

Ja, zei Saskia en het is bovendien goed voor je pigment.

Dat heb ik nu ook over tomatenpuree gehoord, riep ik.

En over tomatenpuree en de mooie afspraak met Saskia morgen meer.

Helloooo

Het Gelredome in de stad x (ik doe nog steeds halfbakken pogingen om mijn privacy te beschermen) organiseert jaarlijks een concert waarbij de bezoekers in het rood gekleed moeten komen. Of eigenlijk doen ze dat sinds Marco Borsato een paar jaar geleden tien uitverkochte concerten gaf. Marketingafdelingen willen zulke grote successen herhalen.

Op zulke concertdagen is de stad dus vergeven van de mensen in het rood. En jawel, op die dagen is het één grote rode carnavalsstoet. Die uitgelaten, met rode dekens omwikkelde en rode cowboyhoeden dragende mensen glimlachen altijd naar mij. Ik kijk naar beneden en het is altijd raak: rood.

Dat komt: ik heb veel rode kleren. En blijkbaar draag ik ze vaak. (Kijk dan, ik heb het er echt niet om gedaan vanochtend.)

Elk jaar heb ik vervolgens de sterke behoefte om mensen uit te leggen dat ik niet naar Borsato, De Leeuw of Lionel Richie ga.

Afgelopen zaterdag was het weer zover, ik stapte mijn - ik mag wel zeggen stam- - café binnen en ging maar gelijk naar de eigenaars om het even uit te leggen.

De eigenaresse snapte het en gaf me een knipoog.

De eigenaar snapte het minder goed, geloof ik. Kijk, hier is 'ie. Hij zette muziek op en zong mee: 'Helloooo, is it me you're looking fooooor...'

Dus ik riep: 'AJ, see you op mijn blog!'

In gesprek met de Dominee

Dat is nog eens goed nieuws. Sinds vorige week kunnen we wekelijks op de site van de Volkskrant een preek van Dominee Gremdaat beluisteren. Deze week ging het over: Dreigend water vereist snel actie. (De Dominee: 'Kent u die uitdrukking? Ik moest eraan denken toen ik in de krant las: Dreigend water vereist snel actie.')

Ik vond zijn e-mailadres, waarbij hij schreef dat hij al zijn post zelf zou lezen en als het even kon ook zou beantwoorden.

Ik heb hem gelijk geschreven.

Beste dominee Gremdaat,

Wat fijn dat ik u weer gevonden heb via de volkskrant. En daarna vond ik ook uw site. Wat fijn dat ik nu af en toe weer een preek kan horen en samen met u de krant kan doornemen. Want je leest de krant wel, maar vaak kritiekloos.
Dan lees je iets en denk je: ach ja, natuurlijk, terwijl het de vraag is of het zo natuurlijk is allemaal.
Ik vond het erg dat u van de televisie verdween. Als ik netmanager was, had ik daar een stokje voor gestoken.
Maar ja, ik ben geen netmanager.
Ik heb wel een baan hoor, maar netmanager is waarschijnlijk net iets te hoog gegrepen.
Groeten,

Flopke
(Wat heerlijk van de digitale snelweg dat je elkaar zomaar kunt mailen.)

En nu maar afwachten.

Duyvendak, weekendpunker

Beetje in een jaren-80-Duyvendak-is-een-weekendpunker-bui, twitterde ik net. En toen voelde ik een blogje opkomen, want waar was ik in de jaren tachtig?

Welnu: hanging around, maar niet als weekendpunker, want dan moet je maar net weten wanneer het ook alweer weekend was. Duyvendak wist dat, die was actief. Hij maakte een blaadje, pleegde een inbraak en voor je het weet, ontaardt zoiets in werkdrift. Daarmee wekte je maar argwaan op. Mij kon je daar in die jaren niet op betrappen. De uitspraak I'm out of bed and dressed. What more do you want? (vandaag door Oscar van Gelderen in de Volkskrant herhaald), hoewel ik hem niet kende, herkende ik het wel. Zo waren we. En natuurlijk protesteerde ik soms mee, maar alleen als het leuk en grappig was, want het zou allemaal toch niet helpen, dus in de tijd die ons restte, konden we maar beter een beetje lol maken.

Maar weekendpunker of niet, ik moet Duyvendak niet helemaal afvallen. Wat hij had gedaan, had ik ook kunnen doen; had ik willen doen.

Als het maar niet zo vermoeiend was geweest.

Grote voorbeelden: schone pruikjes

Vanochtend bedacht ik een nieuwe serie: wie zijn mijn voorbeelden? (Er is niets zo leuk als het bedenken van een nieuwe serie. Nou ja, het is best leuk, bedoel ik. Jullie begrijpen me wel.) Aan wie trek ik me op?

In Frankrijk bezochten we een grafisch museum, een lief museumpje met een paar zaaltjes met een serie drukpersen, een paar originele letterbakken en wat drukwerk. Achter de kassa stond een vriendelijke mevrouw, met - het viel op, want je ziet het zo zelden - onder haar oksels frisgewassen pruikjes zwart haar. Het waren schone, volle bosjes, alsof ze ermee naar de kapper was geweest. De vrouw was niet assertief, was op geen enkele manier onaangenaam. Ze viel eerder op door haar vriendelijkheid. En door die bosjes haar, die je zelden meer ziet en waar ze zich bewust van moet zijn geweest. Ze was er waarschijnlijk zelfs zuinig op.

Het viel me op.

Ik zou het niet durven.

Ik ben nog niet zo ver.

Ik wou dat ik het lef had.

En dat ik dan ook over zulke mooie bosjes haar zou beschikken.

(Ik heb geen foto van haar gemaakt, dus dan maar een foto van een andere held. Met in zijn ene hand zijn wapen. Wel jammer dat hij op zijn andere arm geen klein jongetje draagt, van dat beeld mochten we geen foto's maken.)

Klok

Toch eens nieuwe batterijen in de klok doen, het is al weken kwart voor negen.

Slakkenregen

Ze zeggen wel dat slakken over de grond bewegen, maar dat zeggen ze van padden en kikkers ook. En sinds de film Magnolia weten we beter, soms regent het die beestjes. Waarom zou het dan ook geen slakken kunnen regenen? Hoe vreten ze anders in één nacht alle slaplanten op? Ik dacht nog dat ze vanuit de aarde opdoken, maar dat kan niet. Dan zouden ze zondagavond niet opeens op mijn wijnglas kunnen zitten. (Mario was jarig en hield weer eens een geweldig feest.) Ik heb er geen echt foto van, maar goed, ik heb ze ook niet echt zien vallen. Zoiets moet het geweest zijn. (Hier heb ik nu echt mijn best op gedaan, ik zeg het er maar even bij, het was best veel werk.)

Portret en de ondertitels

Zoals de traditie dat voorschrijft krijgt Bas Heijne als presentator van Zomergasten veel kritiek: te braaf, te dienend, te weinig confronterend. Hij gaat inderdaad niet voor zijn gast staan, pompt zich niet op, maar zit vriendelijk aan de zijkant duwtjes te geven en laat zijn zomergasten een - soms meedogenloos - portret van zichzelf schilderen. Zoals Joop van de Ende, die bij nadere beschouwing misschien niet vooral een vriendelijke en soms ook strenge maar het o zo goed menende theaterman was, maar ook een echte zakenman, die vindt dat de show ten koste van (bijna) alles moet doorgaan en die er ook goed voor waakt niet met de verkeerde personen op een foto te worden gezet. En wat hij onder kwaliteit verstaat, daar zijn nog wel wat kanttekeningen bij te maken.

Zat hij nu sluw reclame te maken voor zijn vrienden? Of had hij het niet in de gaten dat hij uitgebreid een - o wat was er goed gecast - reclame besprak van een grote kruidenier. Heijne merkte fijntjes op dat je bij dezelfde kruidenier ook voor zijn musicalkaartjes kon sparen. Moest Heijne het nog hardop vragen soms? Of hij hier iets voor terug ging verlangen? Of hij het misschien zelfs vooraf besproken had? Moest hij Van den Ende tot een antwoord van die vragen dwingen? Was de suggestie niet genoeg?

Later - alweer op minzame toon - vroeg Heijne of Van den Ende onthield wie zijn vijanden waren. Ze moesten heel wat verkeerd doen, suste Van den Ende eerst, terwijl daarvoor verschillende keren hadden begrepen hoe snel hij ontstemd was over wanprestaties. Daarna erkende hij dat hij nooit van zijn leven iets vergat.

Hoezo niet kritisch? Moet Heijne het dan allemaal zelf van snerende ondertitels voorzien? Drie uur vlogen voorbij. (En dan heb ik het nog niet gehad over een kleurrijke Annemarie Prins, een huilende Junky XL en Plasterk, die ik wegens verblijf in het buitenland helaas gemist heb. Kan Heijne niet gewoon lang blijven?)

Zuur beginnen

Ik moet het hier nog over tomatenpuree hebben en over gisteren. Maar de foto's zijn nog niet gemaakt. Laat ik daarom zuur beginnen: vanochtend op de voorpagina van de Volkskrant een bericht over hoe men zich in de VS opmaakt voor de storm Gustav. Hoe de evacuatie heeft plaatsgevonden, dat de samenwerking van federale en lokale autoriteiten uistekend verliep, hoezeer de bevolking de storm vreest en op welke manier de hulpbehoevenden het rampgebied hebben verlaten.
Dat de storm al over Cuba had geraasd, en elders tientallen slachtoffers had gemaakt, werd afgedaan in een korte bijzin.
Hoezo objectieve krant? Waarom lazen we niet iets over de slachtoffers? Of dat er op Cuba weliswaar alleen materiële schade was, maar dat dit niet moet zijn meegevallen. En hoe ze daar nu aan de kant van de weg op een ouwe steen zitten en weemoedig denken aan de tijd dat ze het zich konden permitteren om te bedelen om een oude pen, terwijl ik hier...