Er waren nog veel dingen die ik wilde beschrijven van de wandeling. De sleutel van de hotelkamer (Wie bedacht dit? En vooral: waarom?).
Het mandje (Wat was het moment dat de maker dacht: zo is het goed? Dit zetten we bij de gasten op tafel?)
En het zwarte gat (hier zou ik heel diepe gedachtes bij krijgen, ik wist het zeker, toen ik de foto maakte).
Maar ik slaag er niet meer in. De wandeling ligt alweer even achter ons. Mijn reeksje zou moeten eindigen met een paukeslag, een mooie afronding, een stuk waarna iedereen weer verder zou kunnen.
Maar ik heb geen paukeslag. De reeks loopt af, zoals het leven afloopt, het beste is geweest en opeens is het er niet meer.
Wij moeten door. Maar ja...
Waarheen?
6 opmerkingen:
Dit is geen paukenslag, maar een donderslag.
Vind je? Ik vind het meer een fietsband die langzaam leegloopt.
Wat een leuke blog, je hebt een prachtige kijk op de wereld.
Dank je wel Simon. Ik doe mijn best om te kijken. Op de wereld.
(Tja, je moet toch wat.)
Jammer dat je gestopt bent , ik heb je vandaag ontdekt vind je fantastisch. Toe, kijk nog eens wat?
Dat vind ik meer dan vriendelijk, Simon, deze veren in mijn eh... oor. Over een maandje ga ik vast wel weer verder.
Tot die tijd heb je nog wel wat om te lezen. Want het beste is waarschijnlijk al geweest.
Een reactie posten