Ik sport, ik geef het toe. En op de sportschool staan er altijd tv's aan. Ik kijk er zenders die ik amper ken. En ik vind het enig. Er gaan werelden voor me open.
Zal ik, bij gebrek aan lust om over mijn eigen leven te schrijven, wat programma's navertellen? Zoals het programma dat ik net zag over buitenaards leven.
Een wetenschapper zat om tafel met de televisiemaakster en nog wat enthousiaste mannen om hen het bewijs te laten zien van buitenaards leven. Het zat in een doosje dat midden op tafel stond.
Hij deed de deksel van het doosje.
Daar deed hij best lang over, al die programma's doen vaak lang over dingen die ik thuis heel snel kan. Vervolgens werd er uitgebreid ingezoemd op de verbaasde, ontstelde en opgewonden gezichten van de mensen aan tafel. Tot slot zoemde de camera eindelijk in op de inhoud van het doosje.
Er lag een skeletje in.
'Dit heb ik nog nooit gezien,' zei de wetenschapper. 'Het is niet van een mens en niet van een dier.'
Ik kon het ook niet thuisbrengen, maar ik weet wel meer niet en in het onbekendste geval, kan het nog gaan om een mutatie, maar let niet op mij. Volgens de wetenschapper was het dus geen van twee, dus moest het om een buitenaards wezen gaan.
Die conclusie, daar was ik niet opgekomen. Maar ik ben dan ook geen wetenschapper.
De wetenschapper had meer pijlen op zijn boog, want kijk maar: het wezen leek op ET.
En ET komt ook van een andere planeet. Vandaar.
Hij ging het bewijzen.
Maar de jongelui waren al overtuigd.
Diep ontroerd, stapte ik van mijn fiets af. Ook ik hoef geen bewijzen meer, ik heb er niets tegenin te brengen.
En dat ET bestaat, weet ik ook. Kijk maar, ik heb er zelf een foto van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten