O o... webcare...

Na de blog te hebben geplaatst, schreef een Twittervriend dat dit misschien een klusje voor webcare van KPN was. En zo kreeg ik een reactie van webcare. Als ik naam, postcode en telefoonnummer van vader Flopke zou doorgeven, dan zou hij (of zij, dat kun je aan een account niet zien) zorgen dat vader Flopke alsnog zou worden aangesloten. Rugpijn kon geen reden zijn dat dit niet gelukt was, besloot hij ferm.
Nu ben ik er niet bij geweest, ik weet niet hoe erg de rugpijn was en in welke mate de monteur het als verdediging heeft aangevoerd. (Wie weet was het wel heel dapper van de monteur om toch nog naar zijn werk te gaan.) Ik wil uiteraard niemand in de problemen brengen en al helemaal geen monteur met rugpijn. Ook had vader Flopke gezegd dat het een redelijke man was die goed had uitgelegd hoe enorm ingewikkeld het werd. Ik had daar smakelijk om gelachen omdat ik niet weet of ik dat moet geloven. Maar het kan natuurlijk best. Een andere aanbieder kan het concurrenten - waaronder KPN - behoorlijk ingewikkeld maken om weer over te stappen. Verder weet ik dat vader Flopke niet van ingewikkelde situaties houdt, dus dat hij misschien al te snel heeft gezegd: "Laat maar." Ik weet niet hoe overtuigend hij daarin was. En hij vertelde dat ze net de boekenkast weer hadden ingeruimd. Die hadden ze uitgeruimd zodat de monteur erbij kon. Ik wist dus ook niet of vader Flopke wel zat te wachten op een nieuwe monteur. Ik vond de situatie vooral hilarisch. En nu dreigt de door mij geschetste situatie uit de hand te lopen, vanwege een onverwachts grote klantvriendelijkheid van webcare.
Ik ken deze monteur niet, ik weet wel dat monteurs van KPN niet allemaal even getalenteerd zijn. Zelf heb ik hier een slimme @Krekel zitten die het beter weet dan menig KPN-monteur. Dat is weer een ander verhaal, maar dat wij hier aangesloten zijn op KPN komt toch echt door @Krekel, met medewerking van één persoon van de helpdesk en ondanks monteurs en verschillende andere medewerkers van de helpdesk. Ik schoot niet voor niets in de lach.
Tot slot weet ik niet hoeveel het KPN-concern ervoor over heeft om het eigen imago glad te strijken en of ze dit zullen doen over de toch al zo pijnlijke rug van een eenvoudige monteur.
Eigenlijk is dat de kern.
Om kort te gaan: ik ga helemaal geen namen en telefoonnummers doorgeven, ik zou zeggen: zorg dat het meestal wel goed gaat en volgende keer beter.
Want wie weet zal in de verre toekomst vader Flopke nog een poging doen en dan kunnen genieten van de interactieve tv van dit voormalig staatsbedrijf. Eerst moet die telefoon maar weer eens werken.

(En waarom ik zelf geen foto's meer plaats? Omdat mijn nieuwe Microsoft camera op mijn Windows-10 computer niet aan de praat krijg, ondanks herhaaldelijk contact met Microsoft webcare. Dus ik ga nu @Krekel vragen of hij me kan helpen.)
(O ja, soms doet de camera het wel, maar niet altijd. En wanneer hij het doet en wanneer niet, dat is nooit te voorspellen.)
(Hoe irritant dat is? Daarover een volgende keer.)

KPN monteur

Vandaag wilde ik vader Flopke bellen, maar zijn telefoon deed het niet. Daarom appte ik, want vader Flopke is ook al van die markt thuis.
Of hij wist dat zijn telefoon het niet deed.
Al snel belde hij terug. Met zijn mobiel. Want inderdaad deed de telefoon het niet meer.
Hij legde uit dat er een monteur van KPN langs geweest. En daarna werkte de telefoon niet meer.
Aha, zei ik en wilde al ophangen, maar hij was nog niet klaar.
De monteur kwam langs omdat hij zowel internet, als televisie als telefoon zou aansluiten op het KPN-net. Vader Flopke is momenteel namelijk aangesloten op een lokale aanbieder die toen het hele dorp klant was, zijn prijzen drastisch ging verhogen. Maar dat is een ander verhaal. Vader Flopke wilde een KPN abonnement om een andere reden, hij wilde interactieve tv. Vandaar dus die monteur. Maar de monteur had rugpijn en had er dus niet zoveel zin in. Zeker niet omdat hij zich voor dit werk in allerlei bochten moest wringen. En toen hij in de meterkast keek, vond hij het helemaal ingewikkeld worden. Hij legde aan vader Flopke uit dat het een heel gedoe zou zijn en veel werk en dat er allerlei dingen geboord en omgelegd moesten worden. En dat allemaal met die rugpijn.
Vader Flopke begreep dat en zei: 'Laat dan maar.'
Dat vond de KPN monteur een goede oplossing. Alleen had hij de telefoon al overgezet. Die zou hij terugzetten, maar dat kon niet gelijk. Dat duurde een paar dagen, dat was wettelijk zo geregeld.
Vandaar dus.
De KPN monteurs die ik op internet vond hebben allemaal geen rugpijn. Daarom leek me deze illustratie beter.

Roger zonder lijst

Ik heb weer een telemarketeer op de kast gekregen, al snel wilde hij ophangen. En ik had er nog wel zo'n zin in.
Het gesprek begon kalm: 'Met Roger van DBP collectief.'
'DP wat?'
'DBP collectief. Kan ik u wat vragen?'
'Ja, dat kunt u,' zei ik. Zo gevat was ik vandaag wel en zoals gezegd: ik had er zin in.
'Maar mag het ook,' vroeg Roger, het zekere voor het onzekere nemend.
'Ga je gang,' zei ik.
Hij legde uit dat in mijn regio 5000 ondernemers in een collectief waren samengegaan om te onderhandelen over de energietarieven. En of ik ook voelde voor een fikse korting op mijn energierekening.
'Welke ondernemers zijn dat,' vroeg ik. Vijfduizend vond ik nogal veel.
Hij praatte er overheen.
Ik hield aan. 'Wie zijn dat?'
Dat waren er veel te veel, vond Roger, daar kon hij echt niet aan beginnen.
'We hebben de hele dag de tijd,' zei ik.
Dat had ik niet moeten zeggen, want Roger had helemaal niet veel tijd, hij had nog een hele hoop te doen vandaag.
'Maar begin nou eens bij de a,' zei ik.
Dat kon Roger niet, want hij had die lijst niet.
Toen wilde ik natuurlijk weten waar die lijst dan wel was.
Die lag niet bij hem, zei Roger, nu duidelijk geïrriteerd.
Na enig aandringen, want als een lijst of fotorolletje kwijt is, word ik nieuwsgierig, zei hij dat ze bij de directeur lagen. Maar een naam van de directeur kon hij niet geven.
Ik zei: maar hoe weet je dan dat het er 5000 zijn? Klopt dat wel? Ik vind dit raar. Is er eigenlijk wel een lijst? En werk jij voor een bedrijf of zit je in je woonkamer en zitten er een paar vrienden bij die me nu onbedaarlijk zitten uit te lachen?
Dat was niet het geval, zei Roger. Ik kon naar de site gaan.
'Ik wil niet naar de site,' zei ik. 'Ik wil gewoon een antwoord op mijn vraag. Voordat ik in een collectief stap, mag ik toch wel weten wie er nog meer in zitten?'
Ik hoefde niet in een collectief, hij wilde me alleen de tarieven maar mailen.
Ik zei dat ik toch wilde weten wie die ondernemers waren, omdat ik wat achterdochtig begon te worden.
Nu vond Roger het een vreemd gesprek. En aangezien hij wel meer te doen had, wilde hij ophangen.
In navolging van Roger raakte ik nu ook geïrriteerd. Hij belde míj! Ik had ook wel meer te doen, maar ik stond hem te woord en had een paar vragen en ik kreeg op geen enkele vraag antwoord. 'Wie is je leidinggevende,' vroeg ik.
Die waren er niet.
'O nee?' zei ik. 'Hoe kan dat? Je zit echt niet met je vriendjes in een kamer?'
Dat was niet het geval. Maar de leidinggevende mocht ik niet spreken, hoewel ik aandrong. Dat kon niet.
Even later kon het wel. Hij verbond me door.
En toen gebeurde er niets.
Uiteraard niet, Roger deed wat ik ook had gedaan als ik in de gelegenheid was geweest, de telefoon wegleggen en wachten tot ik ophing. Dat heb ik toen maar gedaan.
Zonde.
Als ik mijn telefoon ook had weggelegd, hadden we een wedstrijdje kunnen doen wie het eerste ophing. En aangezien Roger nog meer mensen moest bellen, weet ik wel wie er als winnaar uit de bus was gekomen.
Ik denk dat ik daar maar eens een kopje thee op ga zetten. Als illustratie zomaar een paar Rogers op een rijtje.

Raadseltje

Ik ging naar de V&D om snel iets te kopen. Bij de kassa stond er één vrouw voor me die een armbandje en riem kocht. Ze praatten wat en de klant betaalde. Vervolgens zocht ze naar de klantenkaart. Ze pakte er een, maar dat was de verkeerde, ze stopte hem terug en pakte een ander. Ook dat was niet de goede kaart, ze zocht verder. De verkoopster stond er geduldig bij te kijken, wees  opeens op de portemonnee. Daar zat hij. De vrouw haalde hem eruit. De verkoopster scande hem terwijl ze zei: 'Ach, het maakt niet uit hoor, ze zijn allemaal gekoppeld.'
Er kwam al wat stoom uit mijn oren.
'Of ze het moest inpakken,' vroeg de verkoopster op haar gemak.
'Graag,' zei de klant.
Ze deed het armbandje in een zakje.
Daarna pakte ze het riempje.
Het riempje ook?
Ja, het riempje ook.
Ze draaide haar dikke reet naar de kassa en begon geduldig het riempje in te pakken.
Achter mij had zich inmiddels een lange rij gevormd.
De klant draaide zich om en schrok van ons.
Hoewel de verkoopster het vriendelijk aanbood, hoefde ze de spullen niet in een plastic zak te doen. De klant stopte het in haar tas en was in no time verdwenen.
Na nog een administratieve handeling, was ik aan de beurt.
Ze scande de spullen, ik betaalde.
Ze vroeg op haar gemak: 'Ga je dat eens proberen?'
'Wat?' vroeg ik.
'Die crème,' zei ze. 'Die is nieuw.'
'O,' zei ik. 'Ja.'
Ze pakte een zakje, maar ik had een tas in mijn handen. Het hoefde niet, zei ik. Ik griste mijn spullen bij elkaar, die ze tegen de kassa aan geschoven had, schoof ze weg, zodat de volgende klant erbij kon. Snel pakte ik mijn spullen in.
En dan nu de lezersvraag: rara hoe kan het dat de V&D niet populairder is?

Gesprekken met Siri

Siri spreekt nu ook Nederlands. Gister vroeg ik hem voor het eerst iets. En hij gaf antwoord. Onnozel misschien, maar ik was helemaal verrast. Ik bedankte hem en dat waardeerde hij. 'Graag gedaan Flopke,' zei hij.
Daarop zei ik ook nog iets tegen mijn iPad. Ook voor het eerst. Maar dat is nog steeds een Engelse mevrouw. Dus riep ik uit: You are a woman!
Voordat ik het allemaal uitleg, ik kan het beter laten zien.

Daarop pakte ik mijn iPhone

De kern: de vrouw vind ik aardiger, de man reageerde wat mannig of misschien is het Nederlands.
Ik heb niet verder doorgevraagd, maar ik vond het niet leuk. Alsof dat ding wat belangrijkers te doen heeft dan mij te woord te staan. Misschien liggen we elkaar wel niet. En dat voor een apparaat dat ik altijd bij me heb.
Nu wil ik weten of ik er geen Belgische meneer van kan maken. Die bevalt me op mijn Tomtom het beste.

Oversteken als een Vietnamees

Ik was natuurlijk nog lang niet klaar met Vietnam, maar er gebeurde zoveel en daarbij had ik het ook nog druk, ik kwam er niet meer aan toe. Maar ik denk er vaak aan.
En ik heb ervan geleerd.
Neem vandaag. Ik was in Utrecht en moest oversteken, maar op die plek komt altijd zo'n stroom assertieve en hardrijdende fietsers op je af, dan moet je wachten, ondanks dat het ook voor voetgangers groen is. Vandaag had ik er geen zin in en ik ben als een Vietnamees overgestoken: niet wachten tot het rustig is - op sommige wegen in Vietnam kun je dan lang wachten - maar gaan lopen, langzaam en geleidelijk, en ondertussen wel goed blijven kijken. Ik zag  fietsers een beetje schrikken, maar het werkte, ze reden om me heen, ik liep tussen de fietsers en bereikte de overkant.
Ze moeten er nog een beetje aan wennen, die Utrechtse fietsers, maar ze leren snel.
En toen ik thuis kwam, kreeg ik mijn tweede druk, van buiten te herkennen aan de stikker.
Het was een mooie dag.

Ho

Ho Chi Min is de grote leider. Overal staan beelden van hem, er hangen foto's in openbare gebouwen, in huizen en scholen schoolgebouwen, foto's of tekeningen waarop hij gebogen over een klein meisje haar staat te onderwijzen. In musea hangen schilderijen die aan hem zijn gewijd, zijn gebalsemde lichaam wordt nog altijd zwaar bewaakt in het mausoleum. En telkens als ik hem zag, bijvoorbeeld het beeld hierboven, dan voelde ik me een beetje teleurgesteld.
Als nuchtere Nederlander houdt je automatisch een beetje afstand en dat is goed. Maar tegelijkertijd maakt de setting dat je bewondering wilt hebben, hem wilt vereren, dat je wilt meegaan in het verhaal. En als dat dan niet automatisch gaat... omdat de leider geen grote donkere slaapkamerogen heeft, die met doodsverachting langs de camera kijken, als hij geen volle woeste baard heeft, geen stevig lichaam in een stoer pak, waarvan hij soms zijn overhemd open heeft hangen, zodat je zijn bezwete borstkas ziet, als hij - zelf te jong en te mooi - geen dikke sigaren rookt en ontspannen rondloopt met een geweer of het zijn polstasje is, waarmee hij dan niet zomaar wat mensen neerschiet, maar jouw vrijheid bevecht, met gevaar voor eigen leven, als hij niet kleine meisjes staat uit te leggen hoe het zit, maar overlegt met andere bezwete mannen in de jungle, tja... dan legt je romantische ziel het af tegen je nuchtere Hollandse geest, de geest die je graag even op Schiphol had willen langparkeren.

Kunst

Vietnam is een communistisch land, maar het wordt wat vrijer. Dat was onder andere in het museum voor moderne kunst in Hanoi te zien. Toen ik bovenstaand schilderij zag, wist ik: men mag zijn eigen onderwerpen kiezen. Schilder Nguyen Ngoc Dan noemt de serie Stadsplafonds. (Ik heb het niet zelf verzonnen.)

Voor de kunst die er hing van halverwege de jaren vijftig tot de jaren tachtig, gebruikte men beperkte thema's. (Of dat waren de schilderijen die in de collectie zijn opgenomen.) Veel soldaten op de schilderijen en veel solidairiteit tussen bevolking en militairen, op soms prachtige lakschilderijen, maar zeker ook op werk van mindere kunstenaars. Daarnaast was vaak het portret tegen van Ho Chi Min te zien. Hij hangt vaak bij kinderen rond, aan wie hij wijze lessen overdraagt. En een schilderij van een mooi landschap met ergens een vissend minimannetje. Als je zo'n schilderij dan 'Ho Chi Min vissend' noemt, heb je ook weer aan je patriottische verplichting gedaan.

Feestelijk kabelplafond

Ongetwijfeld zijn er veel regels in Vietnam, maar niet voor alles. Neem de verkeersregels. Die heeft men, maar ze wijken soms wat af van de onze. Wat de regels voor inhalen bijvoorbeeld zijn weet ik niet precies. Ik geloof iets als: haal elkaar in als je maar enigszins durft, links rechts of over de stoep. De regels voor stoplichten moeten iets zijn als: we hebben stoplichten. Punt. En o ja, als het druk is, kan het zijn dat je er bij rood licht niet doorkomt, maar bij groen licht moet je echt gaan duwen.
De politie is niet mals, merkten we bij een andere gelegenheid, maar naar de verkeerschaos staan ze glimlachend te kijken.
Ook op het gebied van de bekabeling is men wat ruimhartiger dan bij ons. Net als de verkeersstroom geldt hier waarschijnlijk: als je geen orde houdt, krijg je ook een patroon. En anders: als je een kabel weghaalt, verlies je er toch ook een. Ze liggen nog net niet op de stoep, maar soms hangen ze er als losse slingers boven. En zolang je daar niet met je haren in verstrikt raakt, is er niet veel aan de hand.

Dat kán helemaal niet!

Er past trouwens ook veel op een fiets: een goed gesorteerde vazenverzameling, een bloemenwinkel, bomen, eten. Je ziet het overal om je heen dat het zo gewoon wordt dat je bijna vergeet dat het bijzonder is. Deze vrouw met de vazen gebruikte een oud verfblik als standaard. En telkens dacht ik: maar dat kán helemaal niet. Maar het ging. Mensen konden er ook mee fietsen - in het verkeer. Dat maakte vrolijk. Zelden zag ik een doos of plastic zak van de scooter of fiets vallen.
Er kan onwaarschijnlijk veel meer dan ik denk.