3 vragen

Het donorcodicil is een hot item, maar ik snap niet goed waarom er maar één vraag wordt gesteld.
Want het probleem is toch dat er te weinig organen zijn voor het aantal mensen die een orgaan nodig heeft? Dus dan gaat het toch eigenlijk om twee vragen? En die twee vragen hangen met elkaar samen.
Daarom zou ik drie vragen stellen.
(Vragen die zorgvuldig en serieus moeten worden ingevuld, anders wordt het formulier teruggestuurd. Zo gaat dat met formulieren.)


1. Wilt u organen ontvangen mocht u dat nodig hebben?

Ja:   O
Nee O



2. Geeft u toestemming voor orgaandonatie?

Ja:    O
Nee  O


3. Kunt u dit toelichten?


En als iemand vraag 1. met ja en vraag 2. met nee hebben beantwoord, dan zou ik de motivering nog eens goed doorlezen.

Hoera, een nieuwe richtlijn

Minister Jet Bussemaker wil iets aan de inkomenspositie van kunstenaars doen en stelt daar 2 miljoen euro voor ter beschikking, las ik in de Volkskrant.
Twee miljoen.

Dat lijkt niet zoveel – als ik het goed heb, heeft 46 meter van de A4 zoveel gekost, maar dat was een heel dure. Doorgaans heb je daar al snel 200 meter snelweg voor. Het is dus wel íets. Een gebaar. En dat is belangrijk, zeker met al die nieuwe dreigende bezuinigingsplannen op culturele sector.

Als dat geld direct naar kunstenaars wordt over gemaakt, dan is het zo op, daar wordt hun inkomenspositie structureel niet beter van. Daarom zal het bedrag onder meer worden besteed aan ‘het opstellen van een richtlijn voor vergoedingen voor beeldend kunstenaars'.

Mogelijk zijn er nog meer plannen.

Of moet er nog over worden vergaderd.

Ook dat zal ervan betaald moeten worden.

Hoe dan ook: daarna heb je een richtlijn en die is wél structureel. Niemand gaat er van feesten, niemand eet het op, niemand koopt er verf van om te schilderen. De richtlijn is er en blijft bestaan.

Uiteraard kan men besluiten de richtlijn niet op te volgen, maar daarmee is de richtlijn zelf niet verdwenen.

Als muzikant, danser of schrijver schiet je er evenmin veel mee op, maar met deze richtlijn zal de stap naar een volgende richtlijn voor een andere groepen kunstenaars vast kleiner zijn.

Wat ik maar wil zeggen: als je als kunstenaars echt iets aan je inkomenspositie wilt doen, wordt dan snel richtlijnenschrijver.

Subsidie

Vanochtend las ik in de krant dat het Nationaal Glasmuseum Leerdam subsidie krijgt. Niet de gevraagde 698 duizend euro, maar € 286.497.
En toen werd ik razend.
Niet omdat er subsidie wordt verstrekt, integendeel. Ik ben vóór subsidie. Ik zou bijna willen zeggen: alles van waarde heeft te weinig geld. Maar dat is een heel ander verhaal.
Wat ik me vooral afvraag: hoezo tweehonderdzesentachtigduizendvierhonderdzevenennegentig euro? Wie heeft dit uitgerekend? Op grond waarvan? Hoe lang heeft die ambtenaar erover gedaan om tot dit bedrag te komen? Hoe dik was het rapport? Wie hebben daar allemaal hun paraaf voor gezet? En vooral: hoeveel heeft dat proces de samenleving gekost?
Het Glasmuseum had er al min of meer op geanticipeerd door 698 duizend euro aan te vragen en geen 7 ton. Men koos ervoor bescheiden te zijn, dan maar ietsje minder. En het staat ook nog geloofwaardiger, voor het geval men het gaat narekenen.
Kortom: als er nog bezuinigd moet worden, dan weet ik wel iets.

Het Rot-op-met-je-referendum-kamp

Ik ga morgen niet stemmen, want mijn stembiljet is verscheurd. Dat zit als volgt: toen ik twee stembiljetten in de bus kreeg, was mijn eerste aanvechting om ze te verscheuren. Maar dat durfde ik niet, want een stembiljet van een ander verscheuren, dat doe ik niet makkelijk. Daarom legde ik ze op tafel.
Toen @Krekel thuiskwam, zag hij de stembiljetten, hij pakte ze, hield ze in de lucht, klaar om te verscheuren en vroeg: 'Zal ik?'
'Jaaaa!' juichde ik.
Sindsdien krijg ik, als ik de krant lees, de verwijten naar mijn hoofd. Als ik niet stem zou ik het nee-kamp in de kaart spelen. Maar dat suggereert dat ik een ja-stemmer ben en ik ben geen ja-stemmer, ik ben een geen-ideeër-dat-verdrag-is-veel-te-ingewikkeld-voor-mij-ik-heb-wel-wat-beters-te-doen-en-waar-hebben-we-die-politici-eigenlijk-voor-aangesteld-stemmer.
Je moet gaan stemmen, las ik ergens, dat is je democratische plicht. IK MOET HELEMAAL NIETS, dacht ik.
Als het een nee wordt, dan krijgen we een groot probleem, las ik ergens anders. En dat vond ik erg, want ik hou niet van problemen.
Daarna las ik dat een linkse politicus het helemaal niet erg vond als het een nee werd, en dat luchtte me weer op.
Als je dan echt niet wilt stemmen, moet je blanco stemmen, luidde een ander advies. Maar ik ben geen blanco-stemmer, ik ben een rot-toch-op-met-je-stomme-referendum-en-als-het-nou-nog-gratis-was-stemmer.
Over het Oekraïense associatieverdrag weet ik onvoldoende. Maar ook het thema: moet ik per se stemmen, is het erg onverstandig om thuis te blijven? daarover heb ik eigenlijk onvoldoende informatie. Daar zou ik me in moeten verdiepen, maar dat hoeft dus niet meer. Dat scheelt veel hoofdbrekens morgen.

Service van kpn

Ik neem me iets voor, maar even iets anders. Het servicelampje van de KPN box rood en dat was hij al dagen. Aangezien internet vaak uitvalt en alles dan weer opnieuw moet worden opgestart, leek het me laatst een goede gelegenheid om KPN maar eens te bellen - we zaten in de keuken, wijntje erbij, we gingen pizza maken.
Ik worstelde me door het keuzemenu heen en de ongevraagde informatie (als mijn afstandsbediening het niet deed moest ik op een bepaald knopje drukken.)
Een keuzemenu is goed afblaffen.
Na nog wat tips en na een tijdje echt beroerde muziek, nam een medewerker op.
Ik vertelde hem van het  rode lampje.
Geen goed teken, maar dat kon niet, zei hij. Want als het service lampje rood is, kon ik helemaal niet bellen. En de tv zou dan ook niet werken.
Toch spraken we elkaar met mijn KPN-telefoon en de tv deed het ook nog.
Dat was onmogelijk en daarom spraken we af dat het lampje oranje was. Daar kon hij mee leven en ik ook. Maar oranje was nog steeds niet goed.
Hij vroeg of hij mijn mobiel mocht bellen, want als hij de box zou herstarten, zou de verblinding verbreken.
Dat was eerder gebeurd en dat was werd de KPN-medewerker daardoor overvallen, de verbinding werd verbroken, ik belde terug, en moest verder met een ander die ik weer van alles moest uitleggen. Dat hij eraan dacht, was een goed teken.
Ik gaf hem mijn nummer.
Snel ging mijn mobiel af, een anoniem nummer.
Ik nam op en een schorre donkere stem klonk: 'Met Frits van de Rits, ja hallo!'
En toen de lichtere stem van de medewerker: 'Met KPN.'
Ik moest heel hard en lang lachen.
'Je moet toch een beetje lol maken,' zei hij. 'Ik zit hier tot tien uur.'
Dat was ik nu eens van harte met hem eens en nu wist ik zeker dat ik met een vakman te maken had. Een vakman niet die bang was dat zijn leidinggevende zou meeluisteren. Of misschien was die leidinggevende ook wel een toffe peer.
Hij ging de box herstarten en terwijl we wachtten, vroeg hij: 'Wat is dat voor muziek?'
Ik zei dat we muziek hadden opstaan, dat ik in de keuken zat.
'Klinkt goed,' zei hij. 'Beter dan onze wachtmuziek.'
'Maar die is dan ook heel erg beroerd,' antwoordde ik. 'En erger: je denkt de hele tijd dat er iemand aan de lijn komt, om gek van te worden.'
De medewerkers konden daar niets aan doen, legde hij uit. Ze konden hooguit een klacht indienen en hadden dat dan ook een paar keer gedaan, in opdracht van een klant.
Ik zei dat hij dat vanuit mijn naam gerust nog een keer mocht doen en dat ik hem zou steunen als ze ij belden, want het was meer dan verschrikkelijk.
Enfin, om dit verhaal niet al te lang te maken, hij startte de box op, alles deed het weer, ik zei hem dat hij niet voor niets had geleefd en dat was hij met mij eens. Al was het alleen maar omdat hij zijn kinderen dan weer kon zien, daar was hij dol op. Hij vertelde hoeveel kinderen hij had, hoe oud, dat hij van pizza hield en nog zo een paar dingen.
Kortom, als deze jongen een andere baan zoekt, kan hij misschien telemarketeers gaan trainen.

Nieuwe Tijden

Soms vraagt Imprezzed: Flopke, waar blijf je? En dan denk ik: ja, waar blijf ik ook alweer? Het probleem is een beetje dat mijn onderwerp is uitgeput. Het ging altijd over de sociale media en wat ik ermee moest. Niets nuttigs, weet ik inmiddels. Hoewel we wel gelachen hebben toen Marketingfacts gék werd omdat hij niet wist wie ik was, dat er vervolgens een halve klopjacht werd geopend, omdat ik misschien wel niet zou bestaan. En de telemarketingpingpong was ook leuk. Maar nu is dat een beetje klaar. (Ze mogen bellen hoor, ik neem nog steeds op.)
Tot vanochtend. Opeens kreeg ik een idee voor een nieuw onderwerp. Laat ik het nu noemen: Nieuwe Tijden Van Onbegrip.
Zoals altijd als ik me voorneem een serie te maken, verzandt het vrijwel onmiddellijk. We zullen zien morgen.
Gister ging overigens de bel. Nog voor ik beneden was, viel er al een folder in de bus. De aanbellers waren te bescheiden om lang te blijven staan. (Nee, dan de bezorgers van DHL die een pakket voor de buren hebben...)
In de folder een aanbieding: ik mag gratis naar een bijeenkomst en als ik wil kan ik naar het paradijs. Dat wil ik best. En meer: ik vind het lief dat ik word uitgenodigd. Vooral ook omdat het niet erg is als ik niet ga. Dan komen er geen enge mannen mijn hoofd eraf hakken. Hooguit komen ze in de toekomst nog een keertje langs, bellen ze aan en voordat ik twee trappen af ben, gaan ze weer, want ze willen me niet storen.
Ik vind het lief. En ik ben blij met de uitnodiging, ook al ga ik niet naar het feestje.

O o... webcare...

Na de blog te hebben geplaatst, schreef een Twittervriend dat dit misschien een klusje voor webcare van KPN was. En zo kreeg ik een reactie van webcare. Als ik naam, postcode en telefoonnummer van vader Flopke zou doorgeven, dan zou hij (of zij, dat kun je aan een account niet zien) zorgen dat vader Flopke alsnog zou worden aangesloten. Rugpijn kon geen reden zijn dat dit niet gelukt was, besloot hij ferm.
Nu ben ik er niet bij geweest, ik weet niet hoe erg de rugpijn was en in welke mate de monteur het als verdediging heeft aangevoerd. (Wie weet was het wel heel dapper van de monteur om toch nog naar zijn werk te gaan.) Ik wil uiteraard niemand in de problemen brengen en al helemaal geen monteur met rugpijn. Ook had vader Flopke gezegd dat het een redelijke man was die goed had uitgelegd hoe enorm ingewikkeld het werd. Ik had daar smakelijk om gelachen omdat ik niet weet of ik dat moet geloven. Maar het kan natuurlijk best. Een andere aanbieder kan het concurrenten - waaronder KPN - behoorlijk ingewikkeld maken om weer over te stappen. Verder weet ik dat vader Flopke niet van ingewikkelde situaties houdt, dus dat hij misschien al te snel heeft gezegd: "Laat maar." Ik weet niet hoe overtuigend hij daarin was. En hij vertelde dat ze net de boekenkast weer hadden ingeruimd. Die hadden ze uitgeruimd zodat de monteur erbij kon. Ik wist dus ook niet of vader Flopke wel zat te wachten op een nieuwe monteur. Ik vond de situatie vooral hilarisch. En nu dreigt de door mij geschetste situatie uit de hand te lopen, vanwege een onverwachts grote klantvriendelijkheid van webcare.
Ik ken deze monteur niet, ik weet wel dat monteurs van KPN niet allemaal even getalenteerd zijn. Zelf heb ik hier een slimme @Krekel zitten die het beter weet dan menig KPN-monteur. Dat is weer een ander verhaal, maar dat wij hier aangesloten zijn op KPN komt toch echt door @Krekel, met medewerking van één persoon van de helpdesk en ondanks monteurs en verschillende andere medewerkers van de helpdesk. Ik schoot niet voor niets in de lach.
Tot slot weet ik niet hoeveel het KPN-concern ervoor over heeft om het eigen imago glad te strijken en of ze dit zullen doen over de toch al zo pijnlijke rug van een eenvoudige monteur.
Eigenlijk is dat de kern.
Om kort te gaan: ik ga helemaal geen namen en telefoonnummers doorgeven, ik zou zeggen: zorg dat het meestal wel goed gaat en volgende keer beter.
Want wie weet zal in de verre toekomst vader Flopke nog een poging doen en dan kunnen genieten van de interactieve tv van dit voormalig staatsbedrijf. Eerst moet die telefoon maar weer eens werken.

(En waarom ik zelf geen foto's meer plaats? Omdat mijn nieuwe Microsoft camera op mijn Windows-10 computer niet aan de praat krijg, ondanks herhaaldelijk contact met Microsoft webcare. Dus ik ga nu @Krekel vragen of hij me kan helpen.)
(O ja, soms doet de camera het wel, maar niet altijd. En wanneer hij het doet en wanneer niet, dat is nooit te voorspellen.)
(Hoe irritant dat is? Daarover een volgende keer.)

KPN monteur

Vandaag wilde ik vader Flopke bellen, maar zijn telefoon deed het niet. Daarom appte ik, want vader Flopke is ook al van die markt thuis.
Of hij wist dat zijn telefoon het niet deed.
Al snel belde hij terug. Met zijn mobiel. Want inderdaad deed de telefoon het niet meer.
Hij legde uit dat er een monteur van KPN langs geweest. En daarna werkte de telefoon niet meer.
Aha, zei ik en wilde al ophangen, maar hij was nog niet klaar.
De monteur kwam langs omdat hij zowel internet, als televisie als telefoon zou aansluiten op het KPN-net. Vader Flopke is momenteel namelijk aangesloten op een lokale aanbieder die toen het hele dorp klant was, zijn prijzen drastisch ging verhogen. Maar dat is een ander verhaal. Vader Flopke wilde een KPN abonnement om een andere reden, hij wilde interactieve tv. Vandaar dus die monteur. Maar de monteur had rugpijn en had er dus niet zoveel zin in. Zeker niet omdat hij zich voor dit werk in allerlei bochten moest wringen. En toen hij in de meterkast keek, vond hij het helemaal ingewikkeld worden. Hij legde aan vader Flopke uit dat het een heel gedoe zou zijn en veel werk en dat er allerlei dingen geboord en omgelegd moesten worden. En dat allemaal met die rugpijn.
Vader Flopke begreep dat en zei: 'Laat dan maar.'
Dat vond de KPN monteur een goede oplossing. Alleen had hij de telefoon al overgezet. Die zou hij terugzetten, maar dat kon niet gelijk. Dat duurde een paar dagen, dat was wettelijk zo geregeld.
Vandaar dus.
De KPN monteurs die ik op internet vond hebben allemaal geen rugpijn. Daarom leek me deze illustratie beter.

Roger zonder lijst

Ik heb weer een telemarketeer op de kast gekregen, al snel wilde hij ophangen. En ik had er nog wel zo'n zin in.
Het gesprek begon kalm: 'Met Roger van DBP collectief.'
'DP wat?'
'DBP collectief. Kan ik u wat vragen?'
'Ja, dat kunt u,' zei ik. Zo gevat was ik vandaag wel en zoals gezegd: ik had er zin in.
'Maar mag het ook,' vroeg Roger, het zekere voor het onzekere nemend.
'Ga je gang,' zei ik.
Hij legde uit dat in mijn regio 5000 ondernemers in een collectief waren samengegaan om te onderhandelen over de energietarieven. En of ik ook voelde voor een fikse korting op mijn energierekening.
'Welke ondernemers zijn dat,' vroeg ik. Vijfduizend vond ik nogal veel.
Hij praatte er overheen.
Ik hield aan. 'Wie zijn dat?'
Dat waren er veel te veel, vond Roger, daar kon hij echt niet aan beginnen.
'We hebben de hele dag de tijd,' zei ik.
Dat had ik niet moeten zeggen, want Roger had helemaal niet veel tijd, hij had nog een hele hoop te doen vandaag.
'Maar begin nou eens bij de a,' zei ik.
Dat kon Roger niet, want hij had die lijst niet.
Toen wilde ik natuurlijk weten waar die lijst dan wel was.
Die lag niet bij hem, zei Roger, nu duidelijk geïrriteerd.
Na enig aandringen, want als een lijst of fotorolletje kwijt is, word ik nieuwsgierig, zei hij dat ze bij de directeur lagen. Maar een naam van de directeur kon hij niet geven.
Ik zei: maar hoe weet je dan dat het er 5000 zijn? Klopt dat wel? Ik vind dit raar. Is er eigenlijk wel een lijst? En werk jij voor een bedrijf of zit je in je woonkamer en zitten er een paar vrienden bij die me nu onbedaarlijk zitten uit te lachen?
Dat was niet het geval, zei Roger. Ik kon naar de site gaan.
'Ik wil niet naar de site,' zei ik. 'Ik wil gewoon een antwoord op mijn vraag. Voordat ik in een collectief stap, mag ik toch wel weten wie er nog meer in zitten?'
Ik hoefde niet in een collectief, hij wilde me alleen de tarieven maar mailen.
Ik zei dat ik toch wilde weten wie die ondernemers waren, omdat ik wat achterdochtig begon te worden.
Nu vond Roger het een vreemd gesprek. En aangezien hij wel meer te doen had, wilde hij ophangen.
In navolging van Roger raakte ik nu ook geïrriteerd. Hij belde míj! Ik had ook wel meer te doen, maar ik stond hem te woord en had een paar vragen en ik kreeg op geen enkele vraag antwoord. 'Wie is je leidinggevende,' vroeg ik.
Die waren er niet.
'O nee?' zei ik. 'Hoe kan dat? Je zit echt niet met je vriendjes in een kamer?'
Dat was niet het geval. Maar de leidinggevende mocht ik niet spreken, hoewel ik aandrong. Dat kon niet.
Even later kon het wel. Hij verbond me door.
En toen gebeurde er niets.
Uiteraard niet, Roger deed wat ik ook had gedaan als ik in de gelegenheid was geweest, de telefoon wegleggen en wachten tot ik ophing. Dat heb ik toen maar gedaan.
Zonde.
Als ik mijn telefoon ook had weggelegd, hadden we een wedstrijdje kunnen doen wie het eerste ophing. En aangezien Roger nog meer mensen moest bellen, weet ik wel wie er als winnaar uit de bus was gekomen.
Ik denk dat ik daar maar eens een kopje thee op ga zetten. Als illustratie zomaar een paar Rogers op een rijtje.

Raadseltje

Ik ging naar de V&D om snel iets te kopen. Bij de kassa stond er één vrouw voor me die een armbandje en riem kocht. Ze praatten wat en de klant betaalde. Vervolgens zocht ze naar de klantenkaart. Ze pakte er een, maar dat was de verkeerde, ze stopte hem terug en pakte een ander. Ook dat was niet de goede kaart, ze zocht verder. De verkoopster stond er geduldig bij te kijken, wees  opeens op de portemonnee. Daar zat hij. De vrouw haalde hem eruit. De verkoopster scande hem terwijl ze zei: 'Ach, het maakt niet uit hoor, ze zijn allemaal gekoppeld.'
Er kwam al wat stoom uit mijn oren.
'Of ze het moest inpakken,' vroeg de verkoopster op haar gemak.
'Graag,' zei de klant.
Ze deed het armbandje in een zakje.
Daarna pakte ze het riempje.
Het riempje ook?
Ja, het riempje ook.
Ze draaide haar dikke reet naar de kassa en begon geduldig het riempje in te pakken.
Achter mij had zich inmiddels een lange rij gevormd.
De klant draaide zich om en schrok van ons.
Hoewel de verkoopster het vriendelijk aanbood, hoefde ze de spullen niet in een plastic zak te doen. De klant stopte het in haar tas en was in no time verdwenen.
Na nog een administratieve handeling, was ik aan de beurt.
Ze scande de spullen, ik betaalde.
Ze vroeg op haar gemak: 'Ga je dat eens proberen?'
'Wat?' vroeg ik.
'Die crème,' zei ze. 'Die is nieuw.'
'O,' zei ik. 'Ja.'
Ze pakte een zakje, maar ik had een tas in mijn handen. Het hoefde niet, zei ik. Ik griste mijn spullen bij elkaar, die ze tegen de kassa aan geschoven had, schoof ze weg, zodat de volgende klant erbij kon. Snel pakte ik mijn spullen in.
En dan nu de lezersvraag: rara hoe kan het dat de V&D niet populairder is?