Daf op je tafel, dat is andere koffie. Terwijl de tafel kraakte, boog ze zich in naar mijn monitor, hield haar camera zoveel mogelijk op de plaats van mijn webcam en mompelde: 'Hier komt spierpijn van.'
Ik vroeg haar hoe ze het verder wilde hebben, want zij was immers de fotograaf.
'Houd maar iets voor je gezicht,' zei ze. 'Doe maar zoals je dat normaal doet. Jij bent Flopke!'
Daarin had ze natuurlijk gelijk.
Ik hield mijn handen voor mijn gezicht, zij drukte af.
Daarna wees ik naar een plastic plantje dat op de grond tegen mijn muur staat.
Ja, groen, dat is mooi! riep Daf.
Het was me nu wel duidelijk, dit was heel wat anders dan mijn webcam, dat zwarte oog dat me de hele dag aanstaart. Als hij een foto maakt, juicht hij niet: 'Ja! Mooi! Leuk, Flopke! Ga door!'
Mijn webcam zwijgt, er klinkt alleen een droge klik.
En kijk, dit krijg je ervan, deze foto is van Daf en niet van mijn webcam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten