Daf had me leren kennen van achter een boterham, dat had ik al begrepen. Maar mijn boterham-ava was te blas. Ik heb later een poging gedaan hem kleuriger te maken door een boterham te nemen en die op te maken: jam om de lippen, boter boven de ogen, waarop ik muisjes plakte. Het resultaat was een grauwe boterham die nog morsig was bovendien. Ik vergat het brood.
Maar nu doemde er een nieuwe kans op. Want ik had nog een boterham. Nog ééntje. Ik rende naar beneden, pakte de appelboor en ging aan de slag.
Over het resultaat ben ik meer dan tevreden: een goudbruine en emotioneel bewogen boterham. Tegelijkertijd weet ik dat ik nooit meer zo'n foto zal kunnen maken.
Het is de eerste keer dat ik meer Flopke was dan iemand anders en het resulteerde in de beste foto's van mijn digitale leven. Beter zal het nooit worden. Dat is alles. Letterlijk. Want meer dan foto's met wat tekst, ben ik niet.
Zoals ik eerder schreef: het beste geheim is een leeg geheim. Je verwacht een paukeslag en dan valt het misschien wel tegen. Het enige dat ik er nog aan kan toevoegen is: het spannendste moet nog komen. Ik weet alleen niet wanneer.
En dat zeg ik echt niet omdat ik met een leeg geheim wil eindigen.
1 opmerking:
Het wachten is op het moment dat Corbijn dit idee jat en Bono zo op de foto zet.
Een reactie posten