Een mening, een mening... ehm...

Beste Imprezzed,
en iedereen die de economie en bankenwereld al dan niet een warm hart toedraagt.

De overheid die SNS overneemt, iedereen heeft er een mening over.
Een deel vindt het een schande. Een bank moet niet van de overheid zijn, is volgens mij het idee. Want dan wordt die aan banden gelegd en hebben ze geen vrijheid van handelen. Lijkt me in dit geval eerder een voordeel, maar ik spreek vanaf de verre zijlijn.
Anderen zeggen dat het de beste van alle slechte oplossingen is. Want een bank mag niet omvallen, dat is slecht voor de bank, de economie en het vertrouwen in de economie, in de betreffende bank en in andere banken.
Nu is zo'n overname ook slecht voor mijn vertouwen in van alles, maar alweer: in de bankenwereld neem ik geen belangrijke positie in.
Als iedereen een mening heeft, moet ik het toch ook kunnen?
Ik overzie het niet. Volgens mij geldt dat voor meer mensen, dat hoeft niet te koste te gaan van je mening. (En weet je de indruk te wekken dat je het wel overziet, dan kun je daar een fiks salaris voor opstrijken. Valt het achteraf tegen, dan is dat ook geen probleem, zolang je je bankrekeningnummer maar achterlaat, zodat men weet waar de achterstallige bonussen gestort kunnen worden.)
Maar toch, ondanks dat je het niet hoeft te snappen om een mening te hebben, blijf ik aarzelen over de mijne.
Dit is minder onbelangrijk dan je zou denken, ik geloof namelijk dat we niet goed worden voorgelicht. Maar ik weet het niet, het is slechts een vaag gevoel. Het gevoel dat de economie een monster is dat gevoed moet worden. En dat het niet mijn monster is.

Morgen meer mening. Of nou ja, morgen... een soort van morgen, gewebkijk.

FLOPKE! WAKKER WORDEN! LEZERSVRAAG!

Hoera! Ik kreeg een lezersvraag. Hoewel ik jullie niets vertel, omdat jullie niets mogen weten, voel ik me al dagen overbodig. Zo'n lezersvraag is dan net wat je nodig hebt.
Imprezzed schreef het volgende:

Lieve Flopke, nu we het toch over het aaien van haaien hebben. Nu een grote bank vorige week letterlijk naar de haaien ging en op het laatste moment door ons aaibare minister 'Dieselboem' is gered, hoe kijk jij daar nu tegen aan?

Behalve de bruggetjes waar ik erg van gecharmeerd ben, maakt me nog iets gelukkig. Hij wil mijn mening weten! Wat jullie niet weten, maar ik volgens mij wel (zeker weten doe ik niets) is dat ik dit een hele eer vind. Want volgens mij weet Imprezzed zelf veel van de financiële wereld.
Alsof ik een emmer koud water in mijn gezicht krijg, Flopke! Wakker worden! Denk na! Wat vind je ervan?
Ik weet het bijna en morgen schrijf ik het op.

Nieuw! Haaien aaien

Laatst werd Jaws op de tv herhaald. Treurig, want die film is hopeloos achterhaald. Jaws gaat ervan uit dat haaien gevaarlijk zijn. Sinds ik sportclubtvkijk weet ik dat we hier tegenwoordig heel ander over denken.
Er is een nieuwe trend, in ieder geval in de VS, ik heb het in verschillende programma's gezien. Tegenwoordig zwemmen we niet in paniek weg als we een haai zien (en zijn we te laat), nee, als er ergens haaien zijn, springen we ertussen. Dat geldt in ieder geval voor sportieve jongemannen. Iedere zichzelf respecterende gebruinde Amerikaan heeft één grote droom: tussen de haaien zwemmen. Met als reden - en ik citeer nu - 'het zijn zo'n lieve beesten'.
Dat wil ik best geloven, dat betekent volgens mij niet per se dat je ertussen moet springen, maar ik ben van de Jaws-generatie.
Een van deze mannen legde uit waarom hij het deed. Niet vanwege de sensatie, wauw!, maar vanwege de kennis die hij erdoor opdeed.
Het gaat als volgt: de mannen trekken een pak aan. Soms een beschermend pak. Daarin zou je veilig moeten zijn, hoewel de mannen die hem dragen daar niet van overtuigd zijn. 'Ik ben benieuwd hoe het voelt als een haai agressief wordt, wauw, ik ben benieuwd hoe het voelt als hij mijn hand eraf bijt.'
Maar het moge duidelijk zijn: zo'n pak is voor watjes. De echte gebruinde jongeman duikt onbeschermd.
'Het voelt best wel gek, als hij agressief wordt, dan ben ik er geweest,' legde een van hen uit.
Maar het ging hem om de kennis en daar had hij veel voor over. Hij wilde vooral bewijzen dat haaien ook heel lief kunnen zijn. Zoals gezegd geloof ik dat wel. Zelfs als een haai je aanvalt, kan hij op andere momenten best lief zijn, maar ik spreek vanuit een huis waar zich nog geen goudvis bevindt.
Het gaat de mannen overigens niet alleen om het zwemmen tussen de haaien, het is de bedoeling dat ze de beesten aaien en als het een beetje lukt ook hypnotiseren. Daar zijn sommige haaien niet van gediend.
In één geval probeerde een gebruinde man een haai te aaien, maar die haai was chagrijnig en hapte naar hem.
In de terugblik zei de man opgelucht: 'Wauw! Ik dacht even dat ik er geweest was. Maar het gaat me niet om de sensatie. Nu weten we een hele hoop meer.'
Wat we nu allemaal wisten, vind ik moeilijk te verwoorden. Het moet iets zijn als: als er een haai naar je hapt, zorg dan dat je je hand wegtrekt.

Overtuigende kleren

Laatst zag ik met sporten het programma dr Oz, (de naam weet ik niet precies). Het leek me in eerste instantie een wat onbetrouwbare gebruinde Amerikaan die producten kwam aanprijzen en andere twijfelachtige adviezen gaf. Zo adviseerde hij welke dagcrème we moeten gebruiken, ongetwijfeld die van zijn beste sponsor. Daarna woog hij een gifgroen poeder af, met aan de andere kant van de weegschaal wat fruit. Hij deed er net zo lang poeder bij tot het even zwaar was als het fruit. Wat hij er precies mee wilde aantonen,  heb ik niet helemaal begrepen, maar volgens mij was zijn conclusie iets als: even zwaar, dus zeker zo gezond.
Hij had een vlotte babbel, maar daar kijk ik wel doorheen. Overtuigender van dr Oz was zijn kleding. Hij droeg geen witte jas, zoals je zou verwachten, o nee. Dat is namelijk iets dat wasmiddelenverkopers dragen. Dat was hij niet, hij ging verder. Hij droeg een operatiepak.
Ik was om, want wie daar op komt, heeft net even langer in de collegezaal rondgehangen.
(Een foto van mij met mijn kleren. Zeker geen operatiepak, ik draag zoveel mogelijk warms over elkaar heen.)

Warm en intiem

De laatste keer dat ik sportte zag ik een programma over Oprah die de moeder van Michael Jackson interviewde.
Hoe leg ik dit uit?
Je zag dus niet het interview zelf, het programma ging over dat interview. We zagen Oprah op het interview terugblikken ('Dit was een moeder! Dit was de liefste, meest normale mens dat ik ooit had ontmoet!'), we zagen de opnameleider die herinneringen ophaalde ('Het was héél spannend, zou de moeder gaan praten?'), we zagen andere aanwezigen (Óprah bouwt snel een warme band op.') En we zagen hoe Oprah de hand van de moeder vasthield en die minutenlang niet meer losliet.
Er was ook een man bij het gesprek aanwezig, waarover Oprah zich erg verbaasde. Dat begreep ik niet helemaal, want het was de vader van Michael, maar blijkbaar was hij niet uitgenodigd. Hij had Michael in het verleden geslagen, iets waarvan ook de moeder nu zei 'vroeger wist je niet beter'. Enfin, hij zat er en Oprah liet hem iets zeggen, omdat hij dat 'blijkbaar heel graag wilde'. Wat hij zei, kwamen we verder niet te weten.
Ook de kinderen kwamen bij het gesprek zitten en zeiden 'ontroerende' dingen over hun vader, zodat we 'Michael leerden kennen zoals we hem niet kenden'.
Die 'we' dat zijn dan de mensen die het interview te zien krijgen, want de 'wij' die naar dit programma keken, moesten het met deze mededeling doen.
Tot slot bleef Oprah eten. Ik weet niet wat ze aten, ik weet alleen dat de moeder het een grote eer vond en Oprah ook. Ik heb altijd het idee dat de eer voor een van de twee partijen het grootst moet zijn, maar in dit geval kwam ik er niet achter wie dat was. (Achteraf denk ik dat de grootste eer voor de moeder was, want het programma werd uitgezonden op The Oprah Network.)
Aan het eind van de aflevering riep Oprah emotioneel: 'Waar is de camera, ik wil afscheid van moeder nemen, ze is zo warm!'
En bij het afscheid zei Oprah het meest intieme dat Oprah tegen een moeder van Michael Jackson had kunnen zeggen. De moeder leek er diep door ontroerd te zijn. Of ze geloofde het niet. Of ze had er geen zin in, heel precies weet ik dat eigenlijk niet, in ieder geval waren wij met stomheid geslagen. Oprah zei: 'Ik zou wel een keer met u willen praten zonder camera's erbij. Echt waar, ik zou een keer langs willen komen zonder camera's.'

Buitenaards leven, het bewijs...

Ik sport, ik geef het toe. En op de sportschool staan er altijd tv's aan. Ik kijk er zenders die ik amper ken. En ik vind het enig. Er gaan werelden voor me open.
Zal ik, bij gebrek aan lust om over mijn eigen leven te schrijven, wat programma's navertellen? Zoals het programma dat ik net zag over buitenaards leven.
Een wetenschapper zat om tafel met de televisiemaakster en nog wat enthousiaste mannen om hen het bewijs te laten zien van buitenaards leven. Het zat in een doosje dat midden op tafel stond.
Hij deed de deksel van het doosje.
Daar deed hij best lang over, al die programma's doen vaak lang over dingen die ik thuis heel snel kan. Vervolgens werd er uitgebreid ingezoemd op de verbaasde, ontstelde en opgewonden gezichten van de mensen aan tafel. Tot slot zoemde de camera eindelijk in op de inhoud van het doosje.
Er lag een skeletje in.
'Dit heb ik nog nooit gezien,' zei de wetenschapper. 'Het is niet van een mens en niet van een dier.'
Ik kon het ook niet thuisbrengen, maar ik weet wel meer niet en in het onbekendste geval, kan het nog gaan om een mutatie, maar let niet op mij. Volgens de wetenschapper was het dus geen van twee, dus moest het om een buitenaards wezen gaan.
Die conclusie, daar was ik niet opgekomen. Maar ik ben dan ook geen wetenschapper.
De wetenschapper had meer pijlen op zijn boog, want kijk maar: het wezen leek op ET.
En ET komt ook van een andere planeet. Vandaar.
Hij ging het bewijzen.
Maar de jongelui waren al overtuigd.
Diep ontroerd, stapte ik van mijn fiets af. Ook ik hoef geen bewijzen meer, ik heb er niets tegenin te brengen.
En dat ET bestaat, weet ik ook. Kijk maar, ik heb er zelf een foto van.

Ik stuur nooit bloemen!

Op Facebook roept men op om de paus geen bloemen te sturen, want hij is tegen het homohuwelijk.
Nu was ik daar niet zo verbaasd over. Volgens mij is de paus namelijk tegen homo's. Op zijn best hoeven homo's niet dood (hoewel ik dat niet helemaal zeker weet) zolang ze maar niet praktiseren. En dat betekent (als man ): trouw gewoon met een vrouw, krijg kinderen of beweer anders keihard dat je celibatair bent. En als je dan af en toe aan kleine jongetjes zit, is er geen man overboord, zolang die het maar niet gaan rondbazuinen. En dat is vooral een kwestie van die jongetjes vakkundig op hun verantwoordelijkheid wijzen. Zo'n uitspraak tegen het homohuwelijk is volgens mij maar een kleine stap.
De paus heeft wel meer rare opvattingen. Zo wil hij de WO-II-paus heilig verklaren, waarschijnlijk omdat die zo vredelievend was, dat hij zich aan de toen heersende tijdgeest aanpaste. Mildheid kun je ook te ver doorvoeren, denk ik dan. En ook denk ik: misschien zijn er nog andere kandidaten die je eerder heilig kunt verklaren. Maar de paus heeft zo zijn eigen prioriteiten. Verder is hij op het gebied van condoomgebruik en abortus radicaler dan moeders van rauwetende jongetjes.
Om kort te gaan: ik ben het wel vaker niet met de paus eens, ik stuur hem sowieso geen bloemen. En dat is bewust, dat wil ik nu dan maar hardop gezegd hebben.

Kerstgedachten

Ze zeggen wel dat Kerst een vreetfeest is, maar daar ben ik het niet mee eens. Want je eet veel in die dagen en ook lekker en je denkt er de hele dag aan, maar ergens is er een grens. Een mens kan niet eindeloos eten, op een gegeven moment begin je toch vol te raken, dus je wordt steeds veeleisender, je laat meer op je bord liggen, je neemt kleinere hapjes
Dat noem ik geen vreten.
En omdat je de hele dag binnen zit te eten, ontstaat er minder ruzie op straat. Kerst wordt ook wel met vrede geassocieerd.
Overigens loop je extra kans op wrevel aan de tafel, je zit de hele dag toch op elkaars lip, dat gaat op een gegeven moment irriteren. Maar daarover worden dan weer mooie films gemaakt.
Ik heb er weer zin in.

Te korte wimpers

Om een of andere reden stond ik in een parfurmerie tegenover een verkoopster die me vroeg of ik een bepaald serum had gezien.
Dat had ik en ik had begrepen dat mijn wimpers ervan gingen groeien.
Jullie weten natuurlijk niet hoe lang mijn wimpers nu zijn, maar ze zijn veel te kort en daarom zou ik ze graag een stuk langer hebben. Alleen geloof ik niet dat zo'n serum ze zal laten groeien.
Maar ik heb een probleem: als mensen iets keihard beweren, ben ik geneigd het te geloven. Eerst sputter ik nog wat tegen, dat het niet waar kan zijn, maar als zij volhouden, ga ik overstag.
Zo ook bij deze verkoopster. Het was wonderbaarlijk hoe goed het werkte, als ik het maar gedurende twee maanden elke dag gebruikte en als ik dat goed zou doen, dan zou ik er versteld van staan.
Ik wist opeens ook zeker dat het met langere wimpers wel goed zou komen met mij.
Ik kocht het en had er gelijk spijt van.
En nu weet ik ook waarom. Ik geloof er nog steeds niet in. Alleen zal ik nooit weten of mijn korte wimpers te wijten zijn aan een serum dat niet werkt, of omdat ik er niet toe in staat was het goed te gebruiken.

Transparante nagellak

Ik ben natuurlijk al lang niet meer jarig, hoog tijd voor een nieuwe blog.
Over de NS mag je niet schrijven, ook al is de nood immer hoog. De treinen rijden spaarzaam, werkzaamheden, vakantie en bladerval zijn als oorzaak naar de achtergrond gedrongen, dit keer is het wegens sneeuwval, o nee, vorst, vandaag is vorst de reden.
Maar dat onderwerp is taboe, te gemakkelijk. En gemakkelijk is het.
Nu kun je je afvragen wat er tegen een gemakkelijk onderwerp is, maar het mag dus niet. Ook over het weer mag je het niet hebben. En wat mezelf betreft, wegens privacy ga ik me niet aan de grote klok hangen.
Dan is nagellak wel geschikt om over te bloggen. Er rust geen taboe op, het is niet te persoonlijk, niet platgeschreven, niet mooi, niet eens gemakkelijk op te brengen en je smeert je toetsenbord onder als je ongeduldig ben. En zeker is het geen gemakkelijk onderwerp.
En dat geldt helemaal voor doorzichtige nagellak.
Ik gebruik het alleen om een panty te redden. Maar die draag ik nu niet.
Niet met deze kou.
En al helemaal niet als je het risico loopt ermee op een tochtig perron eindeloos op een trein te moeten wachten.