Later, als ik oud en raar ben

Er lag een dikke laag sneeuw op het dakterras, toen er een koolmeesje voorbij vloog. Dat beestje heeft honger, wist ik opeens. En ik was hem al weken niet te hulp geschoten. Hij met zijn familie en musjes en roodborstjes vliegen hier elke lente rond, maar als ik zo doorging, kon het de komende lente wel eens akelig rustig worden op mijn dakterras. Prompt sneed ik een stevig bruin brood in kleine stukjes.
Een dag later was het op. Zelf doe ik daar langer over.
Als ik oud en raar ben, ga ik naar de winkel om vogelvoer te kopen. Nu heb ik het daar te druk voor, dus keek ik in de keuken rond naar iets dat ik naar buiten kon werpen.
Nu weet ik dus dat vogels niet van spruitjes houden. Dan gaan ze nog liever zonder eten naar bed.
Raad kwam uit verwachtte hoek, de Vogelman - waarom was ik daar zelf niet opgekomen - twitterde: geef ze appeltjes, Flopke.
Ik sneed een appel in stukken, maar toen die eenmaal buiten lagen, wist ik dat de stukken te groot en te lomp waren. Later, als ik oud en raar was, zou ik naar buiten kunnen gaan om ze kleiner te snijden. Nu had ik het er te druk voor. Bovendien was het best koud.
Na een uur of anderhalf begreep ik hoezeer de Vogelman weet waar hij over praat; het bordje was schoon leeg.
Er werd buiten honger geleden, zoveel was me inmiddels wel duidelijk geworden. Omdat ik nog niet oud en raar ben, ging ik naar de winkel om een tube tandpasta te kopen, de oude tube was al half leeg. En passant kocht ik ook een paar grootverpakkingen vetbolletjes en vlammendrode netjes met nootjes. Op de verpakking stond de doelgroep duidelijk afgebeeld. Opgeruimd hing ik ze buiten op.
Die middag zag ik waar ik al die tijd mee bezig was geweest. Een zwerm grote kraaien vrat zich in no time door mijn vetbollen heen. De kleine vogeltjes keken op een afstandje angstig toe.
'Och, Flopke, dat weet toch iederéén,' zou Vogelman later verzuchten.
Er moet een oplossing zijn. Als ik straks oud en raar ben, ga ik daar eens goed over nadenken.

In de uitverkoop

Gister kocht ik op de valreep zes van deze borsteltjes, borsteltjes zo klein dat ze alle zes met gemak in mijn borstzakje passen, (als ik er een had). We weten allemaal (ik ook) dat er te veel plastic is en dat in de Stille Oceaan een onrustbarende groeiende wolk van plastic zwerfafval ontstaat die nu zo groot is als Frankrijk, Spanje en Portugal bij elkaar. Omdat de overheden vinden dat het zo niet langer kan, is er overleg geweest met de industrie en die heeft inmiddels een verpakkingsconvenant opgesteld.
Ik vertrouw erop dat het nu langzamerhand de goede kant op zal gaan, maar toen ik gister mijn zes minuscule borsteltjes had uitgepakt, dacht ik wel... ik dacht... ik dacht: ik heb dit gekocht. Ik.

En het was nog een aanbieding ook.

Een goed begin

Morgen wil ik weer met de trein reizen, en omdat de treinen het de afgelopen maand nogal lieten afweten, keek ik alvast of er vandaag iets reed. En dat is verstandig, want naast de zomer en de herfst, is de winter een problematisch seizoen voor de NS.
Het viel mee. Alleen problemen op de volgende trajecten:

van station utrecht centraal naar station amersfoort in beide richtingen, van station zwolle naar station leeuwarden in beide richtingen, van station amersfoort naar station deventer in beide richtingen, van station rotterdam centraal naar station utrecht centraal in beide richtingen, van station sittard naar station heerlen in beide richtingen

En hoe lang dit allemaal ging duren, daarover las ik de volgende kernachtige boodschap.

geldigheid: prognose 04-01-10, 23.59 uur

Aan de dag van morgen wil men duidelijk de vingers niet branden.
Verder was ik natuurlijk benieuwd naar de oorzaken.

oorzaak: een tekort aan treinen

Zo rond middernacht heeft men mogelijk een oplossing gevonden, want na twaalf uren rijden er geen treinen meer. Dan zul je zien, dan zijn die logistieke problemen binnen de kortste keren opgelost. Tot een uur of vijf, zes de volgende ochtend in ieder geval.

En die total frontal face foto, daarmee wil ik laten zien dat ook ik er weer zin in heb.

Goed idee

Stel je hebt een haardhouthandel ergens in het bos waar bar weinig klanten langskomen. Daarom wil je het hout via internet verkopen. Je laat een neef een site bouwen, de site komt online, maar daarmee trek je nog altijd weinig klanten. Daarom neem je een  reclamebureau in de arm.
Een reclamejongen, lang krullend haar, adviseert je een radiospotje te maken.
'Goed idee, werk maar uit,' zeg je. Even denk je na en voegt eraan toe: 'Je zou bijvoorbeeld een echtpaar kunnen opvoeren dat een open haard heeft, maar geen hout. En het stel weet ook niet waar het te halen is.'
De reclamejongen lacht. 'Laat dat maar aan ons over! Wij zijn er voor de creatieve invulling.'
Na een week of drie komt de reclamejongen terug. Hij is bruiner dan je je herinnert en heeft een hip truitje over zijn schouders geslagen. Hij presenteert het volgende idee. Een man en een vrouw hebben een relatie met elkaar, verdere omstandigheden hoeven niet duidelijk te worden. Ze voeren het volgende gesprek.
De man: 'Schat, wie is jou nummer 1?'
De vrouw: 'Mijn nummer 1 is natuurlijk haardhout punt com.'
Wat gebeurt er daarna? Zeg jij dan: 'Goed idee, werk maar uit'?

Sinterklaas

Beging december kon ik het jullie niet goed uitleggen, misschien lukt het nu, over het benauwde gevoel dat ik krijg van Sinterklaasspullen. Kijk dan! Drie zwartepietgelukspoppetjes en een mijtertje zwerven nog altijd over mijn bureau en wat kan ik ermee? Ik loop voor gek als ik met dit mijtertje op de straat op ga, omdat ik nu kerstballen had moeten dragen.
Ooit kocht ik een rol Sinterklaaspapier en maakte er gebruik van tot ver in oktober van het jaar erop. Het voldeed aan het doel van cadeaupapier, namelijk dat iemand niet onmiddellijk ziet wat hij krijgt en hij je  twee keer moet bedanken, waarvan de eerste keer in ieder geval oprecht. Maar toch vonden mensen het raar.
Daarom kwam er dit jaar ook geen kerstboom. Want die had er al moeten staan, als ik dan zo dol op kerstbomen ben. Ik lust ook geen chocoladeletters.
Waar het mij om gaat: het komt allemaal zo nauw.
En nu ga ik voor het ontbijt een paar eieren verven.

Kerstgedachte

Gister zag ik een jongen op straat roken. Iemand had hem gevraagd of alles goed was en hij antwoordde feestelijk: 'Ja hoor.'

'Dat geloof ik niet,' zei ik. Op zo'n moment kan ik mijn mond niet houden. Als je er echt van overtuigd bent dat alles goed is, ben je onverdraaglijk optimistisch en moet er worden ingegrepen.

De jongen hield vol dat alles goed was.

'Dan denk je niet goed genoeg na,' zei ik.

Toen gaf de jongen zich gewonnen. Want inderdaad had zijn vriendin het net uitgemaakt, na een relatie van vijf jaar.

Ik hecht niet aan de Kerstgedachte, maar dit vond ik bar.

'Dat is erg zielig en naar,' zei ik.

Naast hem stond een vriendin die hem die avond bijstond. 'Pas je goed op hem,' vroeg ik.

Ze knikte met een glimlach, daar was ze de hele avond al druk mee bezig geweest.

Daarop riep de jongen dat het uiteindelijk allemaal goed kwam.

Ook daarin moest ik hem teleurstellen. 'Helaas niet,' zie ik. 'Alles loopt uiteindelijk beroerd af. Maar zover is het gelukkig nog niet.'

Hartelijk nam ik afscheid.

Een mooi resultaat

Op internet zag ik het meest irritante reclamespotje van dit jaar. Een actrice die een spotje lang haar omgeving toekrijst.
Een terechte winnaar.
Laatst zag ik per toeval ook het beste reclamefilmpje. Veel minder irritant, maar verder niet erg bijzonder.
Het is de tijd van de lijstjes en van de vraag: wat heb je bereikt dit jaar?
Ik kan me in 2009 hierop laten voorstaan: ik kende beide spotjes niet.
Een goeie prestatie, dit moet ik vieren. Maar eerlijk gezegd hoop ik volgend jaar op een beter resultaat.
En nu maar snel vergeten dat 2009.

Ik heb talent

Men reageerde op mijn blog en van het een komt het ander. Daarom nog een overweging. Waarschijnlijk ging mijn vorige post over de vraag: wie heeft talent?
Probleem hierbij is dat je iemand dat zelf niet kunt vragen. Want als iemand talent heeft, zal hij dat waarschijnlijk ook van zichzelf zeggen (hoewel de echt getalenteerden ook de neiging kunnen hebben om tegen talenten even groot als zijzelf op te kijken). Maar degene die geen talent heeft, kan ook van zichzelf denken dat hij talent heeft.
Dit idee, waar ik al langer in geloof, wordt gesterkt door een oud onderzoek waarop ik stuitte. Het effect wordt the illusion of superiority genoemd.
Hoe kan het dat de talentlozen van zichzelf denken dat ze talent hebben? Ik las de volgende verklaring: talentlozen missen het talent en weten dus helemaal niet waaruit dat talent bestaat. Niet gehinderd door kennis voelen ze zich oprecht getalenteerd.
Of iemand talent heeft, moet je dus niet aan iemand zelf vragen.
(Hoe je talent op de foto zet? Geen idee. Maar kijk, ik won dit boekje van Dimitri Verhulst. Ik houd niet van voetbal, maar toch ga ik het lezen.)

Werkelijk Talent

Vanochtend zag ik deze functie aangekondigd in de Volkskrant. Bij Thaesis is men op zoek naar Werkelijk Talent. Die functieomschrijving maakt in één klap duidelijk wie men zoekt én ontmoedigt al diegenen die zichzelf te hoog inschatten. Laten de Ingebeeld Getalenteerden een andere baan zoeken.
Wie Oprecht van zichzelf kan zeggen over Talent te beschikken, schrijft een sollicitatiebrief en neemt daarmee de eerste hobbel.
Uit de brief moet niet alleen blijken dat hij denkt dat hij talent heeft, dat kan iedereen wel van zichzelf zeggen.
Ook een aantal referenties erbij volstaat niet. Een paar middelmatige lieden bij elkaar scharrelen en die op papier iets aardigs over je laten verklaren, bewijst hooguit dat je een Handige Donder bent.
Dat is allemaal niet voldoende, uit de brief moet blijken dat je over Echt Talent beschikt. Hoewel moeilijk, voor iemand met Werkelijk Talent is het schrijven van een fatsoenlijke sollicitatiebrief mogelijk en toont daarmee juist zijn talent.
Op grond van die brief wordt het Talent geselecteerd voor een gesprek. Talent is aan de buitenkant zichtbaar, anders is iemand geen Echt talent of hij is een Niet Erkend Talent.
Hij wordt dus geselecteerd voor een gesprek en dan is het vooral een kwestie van Op Tijd Komen. Dat lijkt makkelijk, maar het kan verdraaid lastig worden voor degene die bijvoorbeeld in een vertraagde trein gevangen zit. Hoezeer je ook barst van het talent, tegen een stilstaande trein doe je als eenling niet veel. Misschien zal een Werkelijk Talent daarop anticiperen. En anders zal het Talent de Moeilijkheden weten te overwinnen met zijn Creativiteit.
Het Gesprek zal tegenvallen. Want hoewel het Talent Onbetwistbaar Groot is, is de Getalenteerde natuurlijk best zenuwachtig, juist omdat hij zo Geknipt voor de baan is. Hier zullen wellicht een paar Talenten afvallen, maar één haalt de eindstreep.
Is hij eenmaal aangenomen, dan begint het pas echt, zou je kunnen zeggen. Het Talent hoeft voor de nieuwe baan misschien niet ver te reizen, de functie is in Utrecht en die plaats ligt centraal in Nederland, zoals ieder Talent zal weten. Maar hoewel veel werk, moet ook het verhuizen geen onoverkomelijk probleem zijn. Er zijn wel mindere goden verhuisd. En men kan nog altijd een verhuisbedrijf inhuren.
Tot slot moet het Talent een contract voor Onbepaalde Tijd binnenslepen. Voor het echte Talent is dat een kwestie van een jaar. Daarna kan hij een beetje ontspannen en misschien vast een Pre-Sabbatical plannen. Want ook voor een Werkelijk Talent kan de Boog niet altijd Gespannen staan.

Bladeren en de blote mond

Buiten lopen twee mannen met lichtgevende jassen en grote brommende apparaten waarmee ze de bladeren van de stoep te blazen. Achter hen rijdt een wagen om de bladeren op te vegen en mee te nemen. Zo'n wagen is er speciaal voor om oude bladeren en troep van de straat te verwijderen. Het was een fikse investering, maar je houdt er drie man mee aan het werk.
Verder moet men niet schromen zaken aan te schaffen die nu eenmaal nodig zijn.
En wij vroeger maar denken dat je met een bezem, een hark en een kruiwagen ook een heel eind kwam. Hoe naïef.
Nu heb ik zelf geen bladblazer en zo'n karretje past niet op mijn balkon . Daarom zal ik de bladeren zo met de blote mond bij elkaar blazen. Daarna bel ik de gemeente om te vragen hoe het verder moet.