Twee werelden

De trein was weer eens overvol met dagjesmensen en forensen. Een oude vrouw (dagjesmens) ging op de laatste vrije plaats zitten, naast een meisje (forens).
Ik zat erachter en kon alleen het meisje zien dat naast zich keek. Ze zei: 'Nee hoor, hij is niet uit. U kunt nu gewoon gebeld worden.'
De vrouw antwoordde iets.
Het meisje lachte. 'Maar hij is niet uit hoor, als u gebeld wordt, gaat hij aan. Dat is om de batterij te sparen.'
De vrouw zei iets.
Het meisje: 'Anders zou de batterij snel leeg zijn. Zo spaart hij de batterij.' Ze boog zich naar de vrouw toe. 'Hij zit nog helemaal vol, dat is goed. En u kunt gewoon gebeld worden.'
Het meisje pakte haar tijdschrift weer op, sloeg een bladzijde om en ik las de grote kop: 'Ik word niet ongesteld en heb geen lichaamshaar.'
Hoewel de vrouw het vast ook kon lezen, sloeg het meisje het stuk niet over. Misschien ligt het aan mij, denk ik te snel aan wat anderen zullen denken. Maar misschien ook was er geen beginnen aan. Want op de volgende bladzijde las ik de streamer 'Na de moord wilde hij zijn polsen doorsnijden, maar hij vond het te eng om door te zetten.'

They let me close and doing well hunting

Hoewel het op het randje is, wil ik het graag even over wc's hebben. En dan vooral wc's onderweg, langs snelwegen, op campings, in hotels, maar ook in cafés en restaurants. Ze zijn vaak interessant, ik kom althans meestal terug met een verhaal. Maar sommigen wc's laten je niet meer los. De meest gedenkwaardige wc bezocht ik op Cuba. Het was een donker hok met een mat paarszwartbruine vloer, kraan of spoelbak werkten al lang niet meer en de muren waren zwartbruin en glimmend van het vocht. Je vroeg je af wat dat was, tegelijkertijd probeerde je daar niet aan te denken. En als toefje slagroom op de taart zat er een werknemer voor, met een schoteltje. Daar moest je geld op leggen. Omdat ze het nodig had, ze zat daar niet voor niets. Ze kwam er met haar brommertje, ging daar zitten en op een gegeven moment ging ze weer weg. Ik geloof niet dat ze ooit het toilet betrad. Ik heb er helaas geen foto van gemaakt.
Wel heb ik een foto van het bericht dat ik onlangs op een toilet aantrof op een van de campings waar ik was. De tekst heb ik regelmatig overgelezen, opdat ik het niet vergeten zou.

On me laisse propre et on tire bien la chasse

Lassen sie mich in der Nähe und wohlauf Jagd

They let me close and doing well hunting

Het Frans kan ik al niet helemaal duiden, maar dat zal een uitdrukking zijn. (En met een beetje fantasie haal ik er twee boodschappen uit - als jullie me deze uitdrukking niet kwalijk nemen - maar jullie weten het vast en ik hoor graag wat ik had moeten doen of laten.)
Maar hoe ik de Duitse en Engelse versie moet duiden, daarover kan ik lang en diep nadenken. En dat heb ik gedaan.
Wat medebezoekers van dit toilet ervan dachten, daar ben ik niet achtergekomen, het is geen onderwerp dat je makkelijk aansnijdt bij de gemeenschappelijke afwasbakken.
Ik wil er best een prijsvraag voor uitschrijven, jullie moeten immers ook je zinnen verzetten: wat wordt hier bedoeld?
Voor de winnaar een prijs die weliswaar virtueel is, maar desalniettemin de moeite waard.

Ik vind het een schande en wel hierom...

Misschien is iedereen het inmiddels al vergeten, dat we paardenvlees eten zonder dat we het in de gaten hadden, maar ik zou er nog een mening over hebben en die heb ik, ook al is het laat.
Het liefst zou ik geen vlees eten, ik vind ook dat dieren elkaar eigenlijk niet moeten opeten, maar het is de natuur en ik ben ook natuur. Soms denk ik wel eens dat ik vlees eet volgens de wet: hoe zieliger, hoe lekkerder.
Nu houd ik van paarden die in de zon in de wei staan, maar varkentjes in de wei vind ik ook enig en koeien ook, dus ik weet niet of ik paard lekkerder vind dat koe of varken. Ik weet het ook vooral niet, omdat het dus niet op de verpakking staat.
Als ik ergens boos over kan worden, dan daarover. Zo word ik ook boos omdat er nu chocolade mag staan op producten die vroeger tot de cacaofantasie gerekend werden.
Dat komt omdat cacaofantasie vies is en chocolade niet. Fabrikanten vinden dat ze het recht hebben hun producten aantrekkelijker te maken, ook al is het alleen in woorden.
We leven in een consumptiemaatschappij, we mogen elkaar duwen, slaan en uitschelden. Oké, kan ik mee leven. Maar dit mag dus niet. Als er een doodzonde is in de consumptiemaatschappij, dan is dit hem!

Zoals jullie zien staat mijn mening eigenlijk nog los van de tweede vraag of paard eten eigenlijk vegetarisch is of niet. Maar dat vind ik dus wel een goede vraag.

Overoveroveroverovermorgen

Ik had nog een hoop te vertellen over het SNS-gebeuren en of je al dan niet een bank moet laten vallen bijvoorbeeld. (Een stemmetje in mijn achterhoofd roept dat je dat niet moet doen, maar dat ik niet precies weet waarom, het moet iets zijn als dat de markten er onrustig van worden en dat dat vast niet goed is, onrustige markten. Maar dat als je een bank wel redt, kost het enorm veel geld, mij ook, waardoor er niet veel overblijft voor dingen die ik wel belangrijk vind en dat ik daar onrustig van word en zo.)
Maar de tijd heelt alle wonden nog voor je ze hebt afbetaald, dus de lust ontbreekt me. Dat heb ik eigenlijk altijd als ik beloof dat ik iets morgen zal doen. Het misschien wel een signaal: als ik iets beloof voor morgen, nou... vergéét het dan maar.
Ik was gister trouwens op de sportschool. Geweldige tv gezien.
Ik zou bijna zeggen: morgen meer. Maar misschien kan ik dat beter niet zeggen, wie weet...

Een mening, een mening... ehm...

Beste Imprezzed,
en iedereen die de economie en bankenwereld al dan niet een warm hart toedraagt.

De overheid die SNS overneemt, iedereen heeft er een mening over.
Een deel vindt het een schande. Een bank moet niet van de overheid zijn, is volgens mij het idee. Want dan wordt die aan banden gelegd en hebben ze geen vrijheid van handelen. Lijkt me in dit geval eerder een voordeel, maar ik spreek vanaf de verre zijlijn.
Anderen zeggen dat het de beste van alle slechte oplossingen is. Want een bank mag niet omvallen, dat is slecht voor de bank, de economie en het vertrouwen in de economie, in de betreffende bank en in andere banken.
Nu is zo'n overname ook slecht voor mijn vertouwen in van alles, maar alweer: in de bankenwereld neem ik geen belangrijke positie in.
Als iedereen een mening heeft, moet ik het toch ook kunnen?
Ik overzie het niet. Volgens mij geldt dat voor meer mensen, dat hoeft niet te koste te gaan van je mening. (En weet je de indruk te wekken dat je het wel overziet, dan kun je daar een fiks salaris voor opstrijken. Valt het achteraf tegen, dan is dat ook geen probleem, zolang je je bankrekeningnummer maar achterlaat, zodat men weet waar de achterstallige bonussen gestort kunnen worden.)
Maar toch, ondanks dat je het niet hoeft te snappen om een mening te hebben, blijf ik aarzelen over de mijne.
Dit is minder onbelangrijk dan je zou denken, ik geloof namelijk dat we niet goed worden voorgelicht. Maar ik weet het niet, het is slechts een vaag gevoel. Het gevoel dat de economie een monster is dat gevoed moet worden. En dat het niet mijn monster is.

Morgen meer mening. Of nou ja, morgen... een soort van morgen, gewebkijk.

FLOPKE! WAKKER WORDEN! LEZERSVRAAG!

Hoera! Ik kreeg een lezersvraag. Hoewel ik jullie niets vertel, omdat jullie niets mogen weten, voel ik me al dagen overbodig. Zo'n lezersvraag is dan net wat je nodig hebt.
Imprezzed schreef het volgende:

Lieve Flopke, nu we het toch over het aaien van haaien hebben. Nu een grote bank vorige week letterlijk naar de haaien ging en op het laatste moment door ons aaibare minister 'Dieselboem' is gered, hoe kijk jij daar nu tegen aan?

Behalve de bruggetjes waar ik erg van gecharmeerd ben, maakt me nog iets gelukkig. Hij wil mijn mening weten! Wat jullie niet weten, maar ik volgens mij wel (zeker weten doe ik niets) is dat ik dit een hele eer vind. Want volgens mij weet Imprezzed zelf veel van de financiële wereld.
Alsof ik een emmer koud water in mijn gezicht krijg, Flopke! Wakker worden! Denk na! Wat vind je ervan?
Ik weet het bijna en morgen schrijf ik het op.

Nieuw! Haaien aaien

Laatst werd Jaws op de tv herhaald. Treurig, want die film is hopeloos achterhaald. Jaws gaat ervan uit dat haaien gevaarlijk zijn. Sinds ik sportclubtvkijk weet ik dat we hier tegenwoordig heel ander over denken.
Er is een nieuwe trend, in ieder geval in de VS, ik heb het in verschillende programma's gezien. Tegenwoordig zwemmen we niet in paniek weg als we een haai zien (en zijn we te laat), nee, als er ergens haaien zijn, springen we ertussen. Dat geldt in ieder geval voor sportieve jongemannen. Iedere zichzelf respecterende gebruinde Amerikaan heeft één grote droom: tussen de haaien zwemmen. Met als reden - en ik citeer nu - 'het zijn zo'n lieve beesten'.
Dat wil ik best geloven, dat betekent volgens mij niet per se dat je ertussen moet springen, maar ik ben van de Jaws-generatie.
Een van deze mannen legde uit waarom hij het deed. Niet vanwege de sensatie, wauw!, maar vanwege de kennis die hij erdoor opdeed.
Het gaat als volgt: de mannen trekken een pak aan. Soms een beschermend pak. Daarin zou je veilig moeten zijn, hoewel de mannen die hem dragen daar niet van overtuigd zijn. 'Ik ben benieuwd hoe het voelt als een haai agressief wordt, wauw, ik ben benieuwd hoe het voelt als hij mijn hand eraf bijt.'
Maar het moge duidelijk zijn: zo'n pak is voor watjes. De echte gebruinde jongeman duikt onbeschermd.
'Het voelt best wel gek, als hij agressief wordt, dan ben ik er geweest,' legde een van hen uit.
Maar het ging hem om de kennis en daar had hij veel voor over. Hij wilde vooral bewijzen dat haaien ook heel lief kunnen zijn. Zoals gezegd geloof ik dat wel. Zelfs als een haai je aanvalt, kan hij op andere momenten best lief zijn, maar ik spreek vanuit een huis waar zich nog geen goudvis bevindt.
Het gaat de mannen overigens niet alleen om het zwemmen tussen de haaien, het is de bedoeling dat ze de beesten aaien en als het een beetje lukt ook hypnotiseren. Daar zijn sommige haaien niet van gediend.
In één geval probeerde een gebruinde man een haai te aaien, maar die haai was chagrijnig en hapte naar hem.
In de terugblik zei de man opgelucht: 'Wauw! Ik dacht even dat ik er geweest was. Maar het gaat me niet om de sensatie. Nu weten we een hele hoop meer.'
Wat we nu allemaal wisten, vind ik moeilijk te verwoorden. Het moet iets zijn als: als er een haai naar je hapt, zorg dan dat je je hand wegtrekt.

Overtuigende kleren

Laatst zag ik met sporten het programma dr Oz, (de naam weet ik niet precies). Het leek me in eerste instantie een wat onbetrouwbare gebruinde Amerikaan die producten kwam aanprijzen en andere twijfelachtige adviezen gaf. Zo adviseerde hij welke dagcrème we moeten gebruiken, ongetwijfeld die van zijn beste sponsor. Daarna woog hij een gifgroen poeder af, met aan de andere kant van de weegschaal wat fruit. Hij deed er net zo lang poeder bij tot het even zwaar was als het fruit. Wat hij er precies mee wilde aantonen,  heb ik niet helemaal begrepen, maar volgens mij was zijn conclusie iets als: even zwaar, dus zeker zo gezond.
Hij had een vlotte babbel, maar daar kijk ik wel doorheen. Overtuigender van dr Oz was zijn kleding. Hij droeg geen witte jas, zoals je zou verwachten, o nee. Dat is namelijk iets dat wasmiddelenverkopers dragen. Dat was hij niet, hij ging verder. Hij droeg een operatiepak.
Ik was om, want wie daar op komt, heeft net even langer in de collegezaal rondgehangen.
(Een foto van mij met mijn kleren. Zeker geen operatiepak, ik draag zoveel mogelijk warms over elkaar heen.)

Warm en intiem

De laatste keer dat ik sportte zag ik een programma over Oprah die de moeder van Michael Jackson interviewde.
Hoe leg ik dit uit?
Je zag dus niet het interview zelf, het programma ging over dat interview. We zagen Oprah op het interview terugblikken ('Dit was een moeder! Dit was de liefste, meest normale mens dat ik ooit had ontmoet!'), we zagen de opnameleider die herinneringen ophaalde ('Het was héél spannend, zou de moeder gaan praten?'), we zagen andere aanwezigen (Óprah bouwt snel een warme band op.') En we zagen hoe Oprah de hand van de moeder vasthield en die minutenlang niet meer losliet.
Er was ook een man bij het gesprek aanwezig, waarover Oprah zich erg verbaasde. Dat begreep ik niet helemaal, want het was de vader van Michael, maar blijkbaar was hij niet uitgenodigd. Hij had Michael in het verleden geslagen, iets waarvan ook de moeder nu zei 'vroeger wist je niet beter'. Enfin, hij zat er en Oprah liet hem iets zeggen, omdat hij dat 'blijkbaar heel graag wilde'. Wat hij zei, kwamen we verder niet te weten.
Ook de kinderen kwamen bij het gesprek zitten en zeiden 'ontroerende' dingen over hun vader, zodat we 'Michael leerden kennen zoals we hem niet kenden'.
Die 'we' dat zijn dan de mensen die het interview te zien krijgen, want de 'wij' die naar dit programma keken, moesten het met deze mededeling doen.
Tot slot bleef Oprah eten. Ik weet niet wat ze aten, ik weet alleen dat de moeder het een grote eer vond en Oprah ook. Ik heb altijd het idee dat de eer voor een van de twee partijen het grootst moet zijn, maar in dit geval kwam ik er niet achter wie dat was. (Achteraf denk ik dat de grootste eer voor de moeder was, want het programma werd uitgezonden op The Oprah Network.)
Aan het eind van de aflevering riep Oprah emotioneel: 'Waar is de camera, ik wil afscheid van moeder nemen, ze is zo warm!'
En bij het afscheid zei Oprah het meest intieme dat Oprah tegen een moeder van Michael Jackson had kunnen zeggen. De moeder leek er diep door ontroerd te zijn. Of ze geloofde het niet. Of ze had er geen zin in, heel precies weet ik dat eigenlijk niet, in ieder geval waren wij met stomheid geslagen. Oprah zei: 'Ik zou wel een keer met u willen praten zonder camera's erbij. Echt waar, ik zou een keer langs willen komen zonder camera's.'

Buitenaards leven, het bewijs...

Ik sport, ik geef het toe. En op de sportschool staan er altijd tv's aan. Ik kijk er zenders die ik amper ken. En ik vind het enig. Er gaan werelden voor me open.
Zal ik, bij gebrek aan lust om over mijn eigen leven te schrijven, wat programma's navertellen? Zoals het programma dat ik net zag over buitenaards leven.
Een wetenschapper zat om tafel met de televisiemaakster en nog wat enthousiaste mannen om hen het bewijs te laten zien van buitenaards leven. Het zat in een doosje dat midden op tafel stond.
Hij deed de deksel van het doosje.
Daar deed hij best lang over, al die programma's doen vaak lang over dingen die ik thuis heel snel kan. Vervolgens werd er uitgebreid ingezoemd op de verbaasde, ontstelde en opgewonden gezichten van de mensen aan tafel. Tot slot zoemde de camera eindelijk in op de inhoud van het doosje.
Er lag een skeletje in.
'Dit heb ik nog nooit gezien,' zei de wetenschapper. 'Het is niet van een mens en niet van een dier.'
Ik kon het ook niet thuisbrengen, maar ik weet wel meer niet en in het onbekendste geval, kan het nog gaan om een mutatie, maar let niet op mij. Volgens de wetenschapper was het dus geen van twee, dus moest het om een buitenaards wezen gaan.
Die conclusie, daar was ik niet opgekomen. Maar ik ben dan ook geen wetenschapper.
De wetenschapper had meer pijlen op zijn boog, want kijk maar: het wezen leek op ET.
En ET komt ook van een andere planeet. Vandaar.
Hij ging het bewijzen.
Maar de jongelui waren al overtuigd.
Diep ontroerd, stapte ik van mijn fiets af. Ook ik hoef geen bewijzen meer, ik heb er niets tegenin te brengen.
En dat ET bestaat, weet ik ook. Kijk maar, ik heb er zelf een foto van.