Imago van de Bijenkorf...

De Bijenkorf wil zich op het betere segment gaan richten en daarom sluiten ze een paar filialen in steden waar geen eer aan te behalen valt.
Het was me eigenlijk nooit zo opgevallen dat De Bijenkorf ordinair was, maar om met de voetbalfilosoof te spreken: 'je gaat het pas zien als je het doorhebt'.
Laatst bezocht ik het warenhuis in een van de goedkope steden, ik had een kookwekker nodig. Op de keukenafdeling zag ik er een staan met fikse korting, want 'alles moet weg'. (Waarom dat moet, leggen ze niet uit, maar ik snap het wel: als je je spullen zelfs in een ordinaire stad aan de straatstenen niet kwijt kunt, ga je ze niet in de overgebleven filialen in de dure steden proberen te slijten. Je wilt immers aan je imago werken.)
De kookwekker kostte 12 euro en er ging 50% vanaf. Toch kocht ik hem niet. Misschien waren het de lange rijen voor de kassa, misschien was het de omroepstem die om de vijf minuten omriep: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en daarna een mededeling als: kijk eens op de lingerieafdeling voor goedkoop ondergoed, of: onze taarten zijn te koop op de gebakafdeling. De stem was zo doordringend en kwam zo vaak voorbij, dat ik snapte hoe je ermee kunt martelen. Als ik er binnen een half uur al rádeloos van werd, zou ik na een slapeloze nacht aan de stem te zijn blootgesteld, echt alles bekennen. Maar ik kon vluchten, dus dat deed ik.
Omdat ik nog steeds een kookwekker nodig had, stapte ik een kookwinkel binnen. En daar stond eenzelfde exemplaar voor zeven euro zoveel.
Ik kocht hem niet omdat hij uiteindelijk meer zou betalen dan bij De Bijenkorf. En bij De Bijenkorf kocht ik hem ook niet meer, omdat ik daar feitelijk geen 50% korting zou krijgen en ik zulk koopmansgedrag niet wil belonen.
Later zag ik iets vergelijkbaars bij merkkleding: een colbertje van 300 euro, hing er voor 400 euro met 30 procent korting.
's Avonds laat kwam ik nog een keer langs het warenhuis. Achter de donkere pui schalde de immer frisse stem: 'Bezóékers van de Bijenkorf...' en na vijf minuten weer. Dat moet zo de hele nacht in straf ritme zijn doorgegaan.
En daarom weet ik: het is heel goed dat De Bijenkort aan haar imago gaat werken.

Appelhoesjeslusje

Ik zag een hoesje van vilt dat me beviel maar voor ik het kocht, dacht in opeens: dat kan ik zelf ook.
Ik ben naar de viltwinkel gegaan, daar heeft de cassière me uitgelegd welk steekje ik kon gebruiken en daarna bracht ze me naar het rek met gekleurde garens. Er zou een knoop opkomen, dat wist ik al snel. En  weer thuis, toen ik nadacht over de rest van het ontwerp, wist ik wat de kers op de spreekwoordelijke taart zou zijn. Ik ging het lusje macrameeën.
Dat zit namelijk als volgt: op de basisschool leerde ik macrameeën, ik maakte een plantenhanger en een tas en nog wat dingen en vond het énig om te doen. Maar mijn hobby zette ik destijds niet door, want alles wat ik maakte vond ik zelf tamelijk lelijk en onbruikbaar. Ik houdt niet van gemacrameede voorwerpen en ik ken niemand die ervan houdt. Maar dit... een gemacrameed appelhoejeslusje... ja, dat is precies een lusje zoals een lusje moet zijn van een van de appelhoesje uit de serie Flopke.
En natuurlijk is er verder op het hoesje plaats voor mijn merknaam, logo's, lijfspreuken en namen van de bezitter. De mogelijkheden zijn eindeloos.
En nu heb ik dus een hobby en die gaat uit de hand lopen, ik voel het, dit wordt een commercieel succes. De webwinkel staat in de steigers. En voor die steigers instorten, laat ik jullie nog even mijn veelbelovende eerste ontwerp zien.

En nog even de volgende foto voor een kritische lezer die het flapje te kort vond. Ik begin er nu zelf ook aan te twijfelen, ik denk dat ik maar een poll ga uitschrijven... 

Een hobby!

Ai wat ben ik blij, ik lijk wel een vent. Na de openhomeknopoperatie van mijn vorige kon ik hem met goed fatsoen doorschuiven, want ik wilde een nieuwe. Ik wilde het, hoewel ik ook bang was dat het zou tegenvallen. Misschien zou ik het amper merken, want ik had (ik moet even technisch worden) een 4 en wilde een 5s, dus het was geen volledig nieuwe telefoon. Bovendien was ik dol op mijn 4 en vond ik de 5 minder mooi.
Maar ik wilde haar, ondanks alles. En als coladrinkende ongewassen nerds hebben we haar besteld in de nacht dat ze werd gereleased.
Ze is bijna een week binnen, ik kan niet van haar afblijven, ze is prachtig!
Ik had natuurlijk ook een nieuw hoesje nodig, ik was me er al weken op aan het oriënteren, maar vond bijna niets mooi. Eentje beviel me, maar die moest ik aan haar vast plakken. (Wat een onzalig idee, een mooie telefoon stop je niet weg, een lelijke koop je niet.)
Uiteindelijk was er een hoesje dat ik mooi vond, ik bestelde hem. Maar de hoes was populair, dus op en hij zou pas over een maand geleverd kunnen worden.
Een maand is lang. De eerste kras doet pijn. Dat wilde ik niet.
Eerst probeerde ik het met mijn oude hoesje, maar die paste niet helemaal en ze gleed er makkelijk uit. Toen besloot ik er zelf maar een te maken.
En nu heb ik een hobby.

Even een ander dingetje over God...

Ik sprak Broer nog over mijn Jehova's en dat ze het zo hadden laten afweten. Tussen neus en lippen zei hij dat het niet klopte wat ze zeiden. Dat Adam en Eva 4000 jaar voor Christus geschapen waren. Hij haalde er een boek bij en las een citaat voor. Daar Stond het. (Het is een boek van de familie Blokker die er onderzoek naar hebben gedaan.)
Ik vind 4000 jaar nog kort, omdat ergens in mijn hoofd zit dat het eerder 7000 jaar geleden moet zijn, maar als je 4000 optelt bij de 2000 na Christus, dan kom je toch al aardig in de buurt en toen ik me dat realiseerde kon ik me er wel bij neerleggen.
6000 jaar geleden dus.
Als het over de Heer ging, kon ik altijd bij hem terecht, zei Broer. 'En nog even een ander dingetje over God...'
Hij heeft er een bibliotheek over. Of hij haalt het allemaal uit dat Blokker-boek, dat weet ik eigenlijk niet. Ondertussen luisterde ik half naar wat hij zei, het is me dus weer ontschoten, maar dat maakt niet uit, want het komt vast nog wel eens voorbij. Broer en ik hebben nog een Eeuwigheid om over God te praten.
En muizen natuurlijk, ook daarvoor kan ik bij hem terecht.
Ondertussen blijf ik Hopen dat Ze komen. Want ze zaten er 3000 jaar naast, we hebben veel te bespreken.

Waar is het Licht?

Hoe lang is het geleden dat de Jehova's aan mijn deur stonden? Ik kwam de Wachttoren tegen op mijn bureau. De twee belangrijke vragen waarover we  aan de deur hadden gesproken, stonden op de cover: Waarom zoveel ellende? En: Komt er ooit een eind aan?
Ik stelde nog een derde vraag: Waarom schiet Hij niet een beetje op?
De Jehova's beloofden dat ze zouden terugkomen om erover te praten. Maar als er de afgelopen tijd al iemand aanbelde, dan was het om een pakje af te geven. Voor de buren. Of om geld te vragen voor de directiesalarissen van een of ander liefdadigheidsinstelling.
Maar als zij al niet langskomen terwijl ze dat beloofden, (ze wonen hier ergens in de buurt), hoe moet ik er dan op vertrouwen dat Hij komt?

Zwarte Piet, een mening... eh...

Moet Zwarte Piet blijven of niet? Sinds de eerste pepernoot is gesignaleerd, is de discussie opgelaaid. En dan moet ik ook een mening kunnen hebben.
Maar ik weet het niet goed.
Want ja, het is een traditie, je moet er niet te veel achter zoeken, laat die mensen toch...
Aan de andere kant: als er mensen zijn die zich er erg aan storen... Die slavernij, je kunt het erin zien en dan is het zo vrolijk niet meer.
Het doet een beetje denken aan wat je over vrouwen hoort, dat ze tegen een geintje moeten kunnen.
Ik kan tegen een geintje, maar dan moet het wel a. goeie grappen zijn en b. dan moet de tegenpartij ook tegen een geintje kunnen.
Ik maak vaak best leuke grapjes terug, maar toch valt er daarna vaak een nare stilte.

Nou goed, wat doen we met Zwarte Piet?
Ik weet niet of ik het mag zeggen, maar eigenlijk vind ik mensen die zich gediscrimineerd voelen,  niet zo'n leuke mensen. En mensen die Piet en de Traditie verdedigen ook niet.
Dat is op zichzelf niet erg, mensen hoeven niet leuk te zijn. Maar ik houd nu eenmaal van leuke mensen. Van donkere mensen die zeggen: ach, ga je gang. Ik ken leukere tradities,  die zure oude man is trouwens ook erg, maar als jullie er plezier in hebben...

En ik hou van mensen die zeggen: 'Weet je, hij hoeft niet helemaal zwart te zijn, het gaat erom dat ze onder het roet zitten, we maken ze wel wat slordiger op, dan kan iedereen eronder zitten: zwart, wit, geel...'

Overigens ben ik met een zuur fanatisme voor het instellen van één taboe. Die op de Blauwe Piet.

We zijn geen smurfen.

Eenzaamheid

Als je iemand vraagt: 'Hoe gaat het?'
zal diegene vaak antwoorden: 'Goed.'
Maar zeg je: 'Ik kan niet zeggen waar ik net geweest ben, maar dat doet er eigenlijk niet toe en hoe gaat het met je?'
Grote kans dat de ander dan antwoordt: 'Ah toe... zeg nou!'

Ongeveer hetzelfde geldt voor als je een grapje maakt. Dan zullen mensen vaak lachen en anders was het geen grapje.
Maar zeg je: 'Zal ik een grapje maken?' dan ligt het dus anders.

Kleine schroefjes en begrip

Om drie uur meldde ik me bij de iPhone-kliniek Larsa. Het was er zo schoon en opgeruimd als in een echte kliniek. Een man, zijn naam weet ik niet meer, bekeek mijn iPhone. De homeknop was inderdaad kapot, de reparatie zou een half uurtje kosten.
Hij zei u en bleef u zeggen, ik zei er niets van, omdat ik niet wilde dat er ook maar iets was dat hem uit zijn evenwicht zou halen.
'Ben je er voorzichtig mee?' vroeg ik toen hij met mijn mobiel naar zijn kamer liep.
'Alsof het mijn eigen kind is,' antwoordde hij.
Toen wist ik dat hij het begreep.
Na een paar minuten ging zijn telefoon. Hij nam op, hij moest wel. Maar ik wist ook dat mijn iPhone nu open lag. Ik hoorde vanaf mijn plaats in de gang de klant door de telefoon schallen. Ze was nogal volhardend. Ik dacht aan de minuscule schroefjes die nu op zijn tafel moesten liggen en hoopte dat ze er niet vanaf zouden trillen.
Eindelijk hing de klant op. Ik ontspande, maar de telefoon ging weer. Hij nam op, hij moest wel. Daarna kwam er een klant langs om zijn telefoon te brengen. Toen die de deur uit liep, zei de man voor hij weer verdween: 'Bijna klaar.'
Dat stelde me al een beetje gerust, maar toch vroeg ik voor de zekerheid: ' Gaat het goed?'
Het ging goed.
Na een paar minuten kwam hij mijn code vragen.
Ik wist: dan was ze weer heel. Ik gaf hem alle codes die ik kon verzinnen.
Hij schreef ze op en ging weer naar achter. Al bij de derde code riep hij: ' Ja! Deze is goed.'
Alles bij elkaar duurde het een half uur, zeker niet langer. Hij bracht me mijn iPhone, alles deed het weer.
Dit is de man, ik mocht gerust een foto van hem maken en als ik erop stond, wilde hij best zijn handen voor zijn gezicht houden.
Maar moest hij mijn telefoon niet vasthouden, als bewijs?
Ik vond dat een goed idee, maar gaf haar niet. Vooral eigenlijk omdat ik dan geen foto kon maken.

Openhomeknopoperatie

Ik ben nog lang niet klaar met de personeelsdag, maar er komt van alles tussen. Zoals dit: mijn iPhone is ziek. Haar homeknop is verlamd, ik heb een nephomeknop op het scherm, maar dat is toch of je met een prothese werkt. Ik had haar al een beetje afgeschreven, lonkte naar een ander, maar de wereld is hard en koud, daar moet ik niet aan meedoen en het klopt ook niet. Ik houd nog steeds van haar, ik vind haar mooi en fijn en handig. En eerlijk is eerlijk: ze was best duur alles bij elkaar.
Gister googelde ik op het probleem en ze blijkt te kunnen worden gemaakt. Ik dacht altijd dat je haar dan zeker zes weken moest missen en dat je meer dan honderd euro verder bent, maar dat valt mee. Het duurt een half uurtje en kost vijftig euro. Als het goed is, doet ze dan alles weer precies zoals ik haar opdraag.
Ze wordt helemaal opengelegd, begreep ik van een filmpje op internet. Alles wordt eruit gehaald en dan wordt de homeknop vervangen. Hier verderop zit een bedrijfje dat dat doet. Ik heb gister online een afspraak gemaakt.
Het zal vast goed gaan, ze hebben het vaker gedaan.
Om drie uur gaat mijn iPhone onder de schroevendraaier.
Na het half uurtje mag ik haar weer mee naar huis nemen om te revalideren.
Ik ben een beetje zenuwachtig.

Speciaal voor jou daar

Speciaal voor jou daar, in dat ziekenhuis.
Had ik de juiste kleren aan op het personeelsuitje?
Ik droeg een zwarte wollen jurk met een groen warm jack erover. De personeelsdag begon met een gps-tocht. Wie dat niet wilde, kon kaartjes krijgen, maar dan kreeg je ook strafpunten.
Wij kozen als één man voor de strafpunten, we gingen toch niet winnen. Dat was het goeie van onze groep: onze neuzen stonden dezelfde kant uit, we gingen allemaal voor die ene missie: met zo min mogelijk moeite en zo min mogelijk kleerscheuren halverwege de tocht stranden.
De makkelijke optie bleek trouwens nog behoorlijk tegen te vallen. Handig was wel dat de locatie op de kaartjes stond aangegeven, zodat ik die in de routeplanner van mijn iPhone kon invoeren. Ook toen was het nog niet makkelijk, ik ben niet zo goed in navigeren, dus het duurde een tijdje voor we locatie één hadden gevonden. Na anderhalf uur kwamen we bij de derde locatie, iets verderop, waar we een van de organisatoren zouden treffen die ons een opdracht zou geven. Toen we aankwamen, sprak collega S de historische woorden: 'Hé! Daar heb je Pieter van Registraties!'
Zoiets hoor je alleen op personeelsdagen, zei ik tegen S. Daarvan raakte ze de rest van de dag in een identiteitscrisis. Hoe het nu is, weet ik eigenlijk niet, ik heb haar niet meer gezien.
Over Pieter van Registraties later meer. Eerst een foto van Collega S.
En de conclusie: het was die middag zacht, dan is een wollen jurk met een jack erover eigenlijk te warm.