Keuzestress is een moderne term, maar ik lijd er al jaren aan. (Hoe lang, zeg ik niet, want dan kunnen jullie raden hoe oud ik ben en voor je het weet ligt mijn telefoonnummer op straat.) Wat moet ik kiezen: een broodje ham of een broodje kaas? Koffie of thee? Een huis of een woonboot? Wel of niet naar het feest? Nu hoor je wel eens mensen zeggen - en dan vooral managerachtig gespuis - dat je een keuze moet maken en er dan achter moet gaan staan. Zoals wel meer dingen die deze managerachtige wezens beweren, klopt dit niet. Mij zal het in ieder geval nooit lukken. Als ik kies, besteed ik vervolgens al mijn tijd aan het spijt hebben van mijn keuze. Dan loop ik vaak nog even naar de bar - nee, doe me toch maar een witte wijn en geen Palm - of ik vraag mijn gezelschap dat te doen. Of ik bel: welnee, ik wil toch de zwarte jas. Of ik heb gewoon enorm veel spijt.
Zeg nu niet dat het een neurotische trek van me is, want ik kies vaak verkeerd. Zo heeft bloggen me nooit aangetrokken en kijk nu eens! En dat is maar een de vele voorbeelden. Als ik denk dat ik iets zeker weet, moet ik het nog eens goed gaan onderzoeken, want vaak blijkt het op niets gebaseerd.
Hoe weet je wat je wilt? Ik vind het een fascinerende vraag.
Enfin, om kort te gaan, ik heb onlangs een gesprek gehad met iemand en die heeft me het een en ander uitgelegd. En nu ben ik eruit. Min of meer. Nou ja, nee natuurlijk, maar ik ben wel een stap verder.
(Waarom toch altijd die grote mond, Flopke?)
Ik zal jullie er meer over vertellen.
(Maar eerst even dit: het mooiste en verdrietigste liedje dat ik ken. Dat weet ik zeker. Ik vond het gister op YouTube, zette de link bij de reacties, maar ik link het hier nog even door, zodat ik er makkelijker bijkan.
En jullie natuurlijk.
Vooral jullie natuurlijk.)
12 opmerkingen:
Bertje groet kennelijk 's morgens de dingen en heeft van die keuze tot nu toe geen spijt.
goedemorgen!
*pinkt traantje weg*
Maar er zijn zoveel prachtige aria's van Vivaldi om uit te kiezen. Ik bedoel: waarom juist deze?
Ach Flop troost je: keuzestress is een luxeprobleem. Gelukkig hebben we nog wat te kiezen.
Kijk aan Flop: troost alom
mooi nummers inderdaad!
maar...ken wel wat droefigere hoor. :D
Houd moed, Flop, want het is nooit te laat om alsnog een nieuwe foute keuze te maken. 'Slagen als leidinggevende' overwoog je weg te gooien, meldde je bij DaPiet (of mogen de anderen dit niet weten, en stort je daar je hart uit terwijl je je hier danig op de vlakte houdt?). Niet doen, dat dumpen! Vanochtend zag ik namelijk bij de AH To Go in Leiden, op het station, dat ze dringend leidinggevenden zoeken. Er stond nog wel een woord voor: 'jonge', maar jij ziet er, als ik het me goed herinner van de laatste keer, in het gedempte licht van het Polmanshuis, heel jeugdig uit. Of hou je handen gewoon strategisch voor die paar door keuzestress veroorzaakte vouwtjes. Ook leidinggevenden hebben recht op facial privacy. Succes! Hartelijke groet van
Siske
He troostende Monkie Wildspieker: heb jij niet genoeg met jezelf te stellen?
Waarom deze, marina? Omdat ik het gewoon mooi vind, telkens als ik het hoor. (En hartelijk dank voor het theezakje, de paperclip, de gele papiertjes en natuurlijk het kaartje van Goes Consult.)
En, tja, misschien is het een luxeprobleem. Aan de andere kant speelt het ook in de onderklassen. Waar slapen, onder de brug of in het park of welk brood zal ik jatten.
Niki, bedoel ik.
En tot slot: Siske, ik weet niet of ik de aangewezen persoon ben om leiding te geven aan het personeel van AH. Ik heb mijn leidinggevende aspiraties al in de zandbak losgelaten. (Toen was ik pas echt jong.)
Kun je Engels verstaan? Dan heb ik nog een tip voor je. Geeft in elk geval duidelijkheid over hoe dat nou zit met die keuzestress.
Dank, Erno. Ik versta Engels, maar het grappige is dat ik het boek hier heb liggen. Nog niet gelezen. En ik ben het met je eens: in sommige gevallen kun je je keuze beter uitbesteden aan iemand die je vertrouwt. Daarover wil ik nog eens een blogje schrijven.
Een reactie posten