Was het voorlezen echt zo erg? Ik weet één ding: vooraf, in mijn hoofd, ging het stukken beter.
Eigenlijk kan ik me vooral herinneren dat ik de microfoon hoorde galmen. Ik boog naar achter, maar de microfoon bleef galmen. Ik deinsde nog iets verder achteruit, maar de galm bleef. Ik durfde niet verder naar achter te gaan en kwam weer naar voren, waardoor het galmen weer toenam. Het was een groot gevecht tussen mij en de microfoon.
Later - ik hakkelde, waardoor ik het galmen een beetje vergat - keek ik in mijn tekst en moest constateren dat ik er zelf niets meer van snapte.
En als ik het niet meer snapte, terwijl ik het toch geschreven had, hoe moest het de zaal dan wel niet vergaan?
Ik geloof dus dat het beter moet kunnen. Want mijn hoofd zat vol met verkeerde gedachten.
Zucht.
5 opmerkingen:
ik weet niet hoeveel je gestottert en gestommeld hebt, maar over het algemeen vind ik dat je een prettige stem hebt om naar te luisteren dus waarom zo onzeker tante?
Over dingen gesproken, moet je hier eens kijken
http://www.livingwiththings.org/main.html
(geheel belangeloos door mij gepromoot omdat ik het leuk vind)
Dank ph7, u is vriendelijk. (ph7, ph7, help me even. Je kent mijn stem? eh... ph7... Goeie naam wel, trouwens.) Maar vertrouw me nu maar. Dit moet ik echt beter kunnen.
En Sandra, leuk site inderdaad. Bevrijdend op een of andere manier.
Je overdrijft echt Flop! Je verhaal was goed te volgen. En een beetje menselijkheid/onzekerheid heeft gewoon z'n charme. Geloof me.
Nu weet ik het pH7! Maar als tante Flopke onzeker is, heeft ze daar alle reden toe. (Onzekerheid is een grondrecht in Nederland, wist je dat?)
Een reactie posten