Genoeg gepeild

Genoeg gepeild. Geen blogmarketing, Flop.

Maar ik laat wel even mijn boomerangkaart zien. Kijk, dit is hem.

Nou ja, hij was nog niet af.

http://flopke.blogspot.com/ staat er.

Omdat het leven al moeilijk genoeg is.

Een echte slogan voor de start van De Grote Flopke-campagne.

Ik werd er op een of andere manier vrolijk van.

Ik houd zelf ook niet van grote campagnes. Misschien was het daarom wel.

Noem me dwars.

Zucht.

Er kan weer gestemd worden

De enquête is gesloten, het filmpje is niet uitgezonden en 63% vind het niet zo erg, 36% vind van wel. Ziezo. Weten we dat ook weer.

Ga ik gelijk door met de volgende enquête. (DaPiet denkt genuanceerder over peilingen en ik was geneigd het met hem eens te zijn, maar ja, je moet toch dóór.)

Ik zit met het volgende: om mijn blog bekender te maken, heb ik een flyer ontworpen en ook mijn eigen boomerang kaarten. Zal ik ze ophangen en neerleggen? Wat vinden jullie? (Ik durf het niet goed, misschien overdrijf ik wel weer. Maar bij een positieve uitslag ga ik het doen en doe ik er verslag van.)

Er kan dus weer gestemd worden, de stembus is geopend!

(Eerder liet ik een foto zien waarvan ik zei dat geluid mijn ene oor in en mijn andere uitging. De foto klopte niet, want de wind kwam uit mijn beide oren. Hier is niemand over gevallen, maar ik leg het toch maar even op tafel. Kijk, híer gaat het mijn ene oor in, het andere uit. Maar goed, dit heeft verder nergens iets mee te maken.)

STEMT ALLEN!

(Jullie zien het: ik doe er alles aan om mijn herfstdepressie te overschreeuwen.)

Lief

Ooit zag ik een ouder echtpaar lopen. Ze liepen naast elkaar, zonder veel aandacht aan elkaar te schenken. Zij liep een beetje moeizaam en hij had een grote bruine vrouwentas over zijn schouder hangen.

Haar tas.

Een oudere man in pak met een grote damestas over zijn schouder, het zag er bespottelijk uit.

Waarschijnlijk had hij de tas van haar overgenomen, omdat ze er last van begon te krijgen. Zelf had ze het misschien nog niet eens in de gaten gehad, maar hij zag het.

Geef hem mij maar even, had hij gezegd.

Mogelijk had ze nog wat gesputterd, maar hem toen dankbaar aan hem overgedaan.

En nu liep hij dus voor gek. Zonder zich daar druk om te maken. En zij liep naast hem, keek de andere kant op en nu ze de tas niet meer voelde, dacht ze er ook niet meer aan.

Of het nu zo gegaan is of anders, dat weet ik natuurlijk niet. Maar nu liepen ze daar zo. En ik dacht: dit is liefde.

Een goed gesprek

Nu gooi ik het maar eens over de andere boeg: ik kijk uit het raam. Wat is er wel mooi? Misschien helpt het. Dan maar een vrolijke blog, met recepten en kinderverhalen.

Over kinderen gesproken: dit is mijn buurjongetje L. (Het erge van slechte bruggetjes is dat je niet gelooft dat ze spontaan zijn, wat een correcte conclusie is.) 'Lopke, ben je wakker,' vraagt hij om zes uur 's avonds.

Ja, L., ik ben wakker,' zeg ik.

'Kijk,' zegt hij en wijst naar een boom. 'Boom.'

'Ja, L., dat is een boom. En kijk, dit is de muur.'

L. wijst naar de deur en zegt: 'leutel.'

'Nee, L.,' zeg ik, 'dat is de deur. Dit is de sleutel. Kijk!' En ik draai het slot open.

'Leutel,' zegt L. tevreden. (Soms gaat hij te snel voor mij.)

Deze gesprekken zijn goed. Veel beter dan mijn gesprekken met de melkboer ('Zo mevrouwtje, twee rrrundercocktail.'), en ontspannener dan gesprekken met de conducteur. ('Kaartje asteblaf.')

L. is volhardend. Want als ik naar binnen wil, roept L.: 'Lopke, Lopke, kijk, kijk, Lopke, Lopke, kijk, kijk, kijk...'

Uiteindelijk ga ik terug. 'Wat is er?'

L. wacht tot ik weer bij hem sta. Draait met zijn ogen en zegt dan: 'Raam.'

'Ja, L., dat is een raam. Jouw raam.'

Het is de eenvoud die ik mooi vind. Er wordt voldaan aan een van de belangrijkste kenmerken van een goede gesprek: je staat tegenover elkaar, maakt geluid en weet dat het goed is.

Ik wil het niet

Soms kom je iemand tegen van wie je hoognodig dingen moet doen die je niet wilt doen. Dan moet je een spelletje spelen, als je net zit te praten. Op een stoel gaan zitten, als je staat. Gaan staan, als je zit. Vragen beantwoorden waarvan je vindt dat ze niet gesteld moeten worden en al helemaal niet op zo'n luide toon.

Echt last heb je ervan als je zulke mensen niet kunt ontwijken: op het werk of in familiekring.

Ooit liep er zo'n vrouw rond op mijn werk. Omdat we 'iets leuks' moesten doen en ook aan 'onze teamgeest' moesten werken, vond zij dat we moesten schilderen. In groepjes van zes.

Nu wil ik niet aan mijn teamgeest gaan werken en ik wil al helemaal geen schilderij maken in een groepje van zes. En alsof dat nog niet erg genoeg was, moest dat allemaal met een witte overall aan. Want anders werden onze kleren vies, zei de vrouw en ze lachte erbij. Daarin had ze gelijk, maar dan alleen omdat we gingen schilderen en dat moest dus van haar.

Zo stond ik daar in een witte overall, met zes mensen om een schilderij heen dat er met de minuut amateuristischer begon uit te zien en ik voelde me diep ongelukkig.

Dan kan het maar beter herfst zijn.

Herfst

Vervelen is volgens Van Dale: niet weten wat te doen en daardoor landerig gestemd zijn. Vanochtend bedacht ik me dat het andersom is: je voelt je landerig, hebt nergens zin in en zo vallen alle activiteiten af, als bladeren van een boom. Verveling is de herfst van de ziel.

Nu nodigen sommige omstandigheden natuurlijk meer uit tot verveling dan andere. Soms moet je van goede huize komen om je te vervelen. (Maar het is altijd mogelijk, geloof me.) De kern van verveling zit wat mij betreft toch vooral in het gevoel.

Wel heb ik de illusie dat verveling net als de herfst een doel dient (samen met de winter natuurlijk, maar die sla ik nu even over, men kan niet alles tegelijkertijd onder ogen zien). Een doel dus: je verzamelt om het straks weer lente te laten worden. Het is de basis van vernieuwing.

Ach, het zal allemaal wel niet waar zijn, maar de illusie biedt tenminste houvast.

En laat het nu maar weer snel lente worden, in ieder geval in mijn hoofd.

Arti Flop

Op de beste portretten staar je niet als een koe de lens in.

Dat geldt in ieder geval voor mij.

En verder vrees ik dat wat wat ik normaal gesproken met mijn gezicht heb, ik vanochtend met mijn ziel ervaar: mijn handen ervoor. Onder de tafel kruipen.

Even is alle moed weggestroomd.

Ach, het is niets, ik heb het wel vaker. Het is immers maandagochtend, dan moet je ook niet te hard van stapel lopen.

De foto is gemaakt door ene Jan K. Ken ik verder niet. Sterker: nóóit van gehoord.

(Kukelekuuu...)

Uw kaartjes asteblaf

Het is altijd een mooi moment in de trein. De conducteur komt langs, vraag mijn kaartje, ik zoek in mijn tas, haal een stapeltje pasjes en papieren tevoorschijn en begin te zoeken. En altijd denk ik te zien dat de conducteur zich schrap zet, omdat hij denkt: die act ken ik. Straks komt het verhaal dat ze het kaartje niet kan vinden en hoe dat toch kan, want dat ze het zo voor zich ziet en dat hij moet zijn weggewaaid.

Ik klap mijn rijbewijs open, schuif een bonnetje opzij en daar is mijn NS-kaart.

Ik voel zijn opluchting als hij doorloopt en ik mijn handen weer voor mijn ogen sla.

(Dit heeft niet veel met de zin van het leven te maken. Toch heb ik een vaag gevoel dat het ergens wel langs de rand van een deel van de essentie van mijn bestaan scheert.)

Waar is het filmpje?

Jullie wilden het filmpje zien en achter de schermen heb ik daar hard aan gewerkt. Maar de Heer heeft er volgens mij niet veel zin in. Eerst was het lastig hem naar mijn computer toe te sturen. (Nee, niet de Heer, mijn filmpje. En Irma heeft zo haar best gedaan.)

Uiteindelijk had ik hem en wilde hem bewerken. Krekel heeft verschillende programmaatjes voor me gedownload. (Ik heb hier inderdaad aardig wat mensen voor lastig gevallen.) Uiteindelijk is het bewerken gelukt en wilde ik het resultaat hier neerzetten. Maar... het bewerkte filmpje is 1. spoorloos verdwenen en 2. ik kan het niet op mijn blog zetten, want dat werkt niet vandaag. (Zoals ik nog altijd geen navbar heb.)

Wellicht komt het nog eens. Laat ik jullie dan ten minste dit vertellen: er zat een stotter in en een lopende zin.

Geen applaus helaas, want dat bleek ik onderweg ook te zijn kwijtgeraakt.

Zo, nu zijn jullie er bijna bijgeweest. Verder moet ik jullie teleurstellen.

Zucht.

En jullie kunnen weer stemmen. Dan ga ik denken over hoe ik deze blog meer vaart en betekenis kan geven. (En waarom niet.) Maar vandaag nog even niet, want ik ben er een beetje moe van geworden.

Je kunt je natuurlijk vergissen

Je weet dus soms wat je niet leuk vindt (bowlen), maar wonderlijker vind ik dat je vaak weet wat je wel wilt, nog voor je het ooit gedaan hebt. Hoe is het mogelijk dat je weet dat je wilt schrijven, een hotel wilt beginnen of liever een ijzerwarenhandel opent?

Ik verwonder me daar natuurlijk over omdat het bij mij niet altijd is goedgegaan. Ik heb me nog wel eens ernstig vergist.

En iets graag willen, dat je niet kunt, is een treurige aangelegenheid. En vermoeiend bovendien.

www.flopke.nl

Het zal een week geleden zijn dat Krekel 's ochtends in de gang stond en mompelde: 'O ja, ik heb je domeinnaam geclaimd.' Daarop pakte hij zijn tas, liep naar beneden en trok de deur achter zich dicht. Hij wachtte niet tot ik hem bedankte, hij bouwde er geen toer omheen, hij mompelde het alleen, alsof hij het zelf half vergeten was en liep weg.

De avond ervoor had hij het zitten doen. In zijn eentje. Op zijn kamer. Omdat hij bang was dat iemand anders straks de naam gaat claimen. Omdat zo'n adres beter te onthouden is.

Zo is Krekel.

Inmiddels heeft Krekel me ook omgeleid.

Nu heb ik dus een eigen voordeur: www.flopke.nl. (Je moet het maar eens proberen. Je zult zien, er gebeurt niets. En dat was vroeger wel anders, bedoel ik.)

En straks, als ik nog eens zelfstandig wil gaan wonen, dan verhuist hij me ernaartoe.

Als ik nou eens iets met een knalkurk in de koelkast leg.

Zo maar.

Omdat zo'n fles toch ergens moet liggen.

This is bowling!

Bowling zegt me niets, maar films over bowlen kunnen geweldig zijn. Ik bedoel The Big Lebowski van de Coen brothers. Met The Dude (Jeff Bridges), de man die zich amper kan concentreren op wat hij zelf zegt. Verder met Steve Buscemi als vriend Donny ('Shut up, Donny') en John Goodman als de opgewonden Walter, met het mooiste quote over bowling die ik ken. Als een tegenstander een volgens hem te hoge score noteert, roept hij: 'This ain't Nam, this is bowling! There are rules here!' Daarna trekt hij zijn pistool.

Hoe kan dat? Dat een van de de leukste films die ik ken, gaat over een van de sufste activiteiten die ik - voor mezelf - kan bedenken?

(Verhip, hoe kom ik nou aan bowlingschoenen?)

Hoe wéét ik dat?

Zoals het vreemd is dat je soms aan iemand kunt zien of je er een leuk gesprek mee kunt voeren, zo is het ook vreemd dat je weet dat je iets niet leuk vind om te doen, nog voor je het ooit gedaan hebt. Zo wist ik dat ik bowlen vervelend vind, nog voor ik ooit gebowld had.

Toch ga je het soms toch doen, omdat er een gezelschap is dat je meeneemt en dat beweert dat het heel gezellig is als je eenmaal bezig bent. En dan ga je mee, want je wilt niemand teleurstellen en inderdaad weet je niet of je het al dan niet leuk vindt, aangezien je het nooit eerder gedaan hebt. Je bowlt en je houdt jezelf voor dat het gezellig is. Na afloop word je opeens heel vrolijk en moet je constateren dat dit is omdat je blij bent dat het is afgelopen. Je praat nog wat na achter een bord slecht eten en een glas lauw bier of zure wijn. (Want in bowlinginstituten hebben ze geen verstand van eten en nog minder van drank, let maar eens op.)

Ik wil verder niet beweren dat bowlen vervelend ís. Er zijn mensen die bowlen leuk vinden en dat hindert niets. Ik wil ook niet zeggen dat bowlen zinloos is (wat het wel is, maar ik heb niets tegen zinloze bezigheden). Het enige dat ik kwijt moet is dat ik een bowlingbal lelijk vind en bowlingschoenen ook. En dat is dus een teken aan de wand.

Een beetje dwang

Er waren tijden dat ik vooral veel in bed bleef liggen. Alleen als ik een bijzonder goed humeur had, kwam ik eruit. En dwang hielp ook. Sindsdien weet ik dat een beetje dwang niet slecht is. (Maar wel met mate. Te veel dwang werkt ook weer niet, ik ken Flopke.)

Jullie kunnen nog vijf dagen stemmen en dan kan ik er moeilijk onderuit: dan moet ik een klein stukje van het filmpje laten zien. (Ik weet niet of ik het kan editten, maar anders heb ik nog een beroerd alternatief. Wacht maar.) Ik kijk er nog altijd met gemengde gevoelens tegenaan, maar de constructie zoals ik die nu opgezet, opent wel perspectieven. Er is namelijk nog iets wat ik zou willen, maar eigenlijk niet goed durf. Ik heb een beetje dwang nodig of de wijze raad er maar vanaf te zien.

Maar goed, first things first. Over een weekje gaan we het toch maar eens proberen. (Bij gebrek aan een goede Zin van het Leven, is dit toch een aardig alternatief. Wat jullie?)

In gevecht met de microfoon

Was het voorlezen echt zo erg? Ik weet één ding: vooraf, in mijn hoofd, ging het stukken beter.

Eigenlijk kan ik me vooral herinneren dat ik de microfoon hoorde galmen. Ik boog naar achter, maar de microfoon bleef galmen. Ik deinsde nog iets verder achteruit, maar de galm bleef. Ik durfde niet verder naar achter te gaan en kwam weer naar voren, waardoor het galmen weer toenam. Het was een groot gevecht tussen mij en de microfoon.

Later - ik hakkelde, waardoor ik het galmen een beetje vergat - keek ik in mijn tekst en moest constateren dat ik er zelf niets meer van snapte.

En als ik het niet meer snapte, terwijl ik het toch geschreven had, hoe moest het de zaal dan wel niet vergaan?

Ik geloof dus dat het beter moet kunnen. Want mijn hoofd zat vol met verkeerde gedachten.

Zucht.

Mijn hele leven

Schrijf je levensverhaal in minder dan een dag en gebruik hierbij zoveel mogelijk details. Dat was wat we laatst in de bibliotheek in Eindhoven hebben zitten doen. Ik vind dat een goede opdracht. Het is eigenlijk net zoiets als: drink zoveel mogelijk wijn zonder dronken te worden. Of: Flopke, ruim je kamer op, maar zorg dat je niet moe wordt.

Ik kan het niet allemaal uitleggen, want het is behoorlijk ingewikkeld. Kijk, dit deden we die dag, ik en een groepje van elf mensen die met schrijven bezig zijn. En dat allemaal in het kader van het project Learning To Love You More. Je levensverhaal schrijven in minder dan een dag was maar één van de opdrachten. Er staan veel meer opdrachten op de site, zoals: maak een papieren versie van je bed, schrijf een persbericht over een dagelijkse gebeurtenis of speel een ruzie na. Allemaal opdrachten om jezelf een beetje los te maken, om vrolijk van te worden.

En het is me gelukt hoor, kijk maar, op de foto sta ik mijn hele levensverhaal voor te lezen. Vijf minuten had ik ervoor nodig. Ik heb er ook een filmpje van, nou ja, van een stukje. Maar ik twijfel nog: zal ik het laten zien? Ik kan namelijk helemaal niet voorlezen.

Hé, ik kan een enquete maken. Kijk dan, rechts. Ik heb alvast gestemd, van mij hoeft het niet. Nu mogen jullie het zeggen.

Zo kan het ook

Ooit zag ik een man en een vrouw op een bankje zitten.

De vrouw zei: 'Dus...'
De man zei: 'Ja.'
De vrouw: 'Vandaar.'
De man: 'Ja.'

Dan denk ik: zo kan het ook, Flopke. Wat doe je eigenlijk moeilijk.

Hallo! Mag ik even aandacht?

Je moet nooit beginnen met zeggen dat je geen tijd hebt voor een goed stukje, dat weet ik ook wel. Want als je dat zegt, vinden mensen het vaak inderdaad minder, ook al ben je zelf achteraf best tevreden. Je schijnt te moeten zeggen: lees dit even, mensen. Hallooo, lees het even! Het is de moeite waard.

Maar dat kan ik niet goed. Ik denk altijd: als het toch niet goed blijkt te zijn, haken mensen af. Misschien denk ik dat omdat ik zelf dan wel eens afhaak. Zoals die keer toen er een collega jarig was in een van mijn vorige banen. We stonden met zijn allen in een veel te klein kantoor en waren behoorlijk rumoerig. De manager hief zijn handen in de lucht en zei: 'Mag ik even stilte mensen? Hallo, mag ik even de aandacht?'

Het duurde even, maar uiteindelijk hielden we onze mond.

Toen zei de manager: 'We zijn hier op de verjaardag van onze Henk. En dan geef ik nu het woord aan Leo.'

Nou nou, tjonge jonge, dacht ik. Maar ik vond het ook knap: met grote vanzelfsprekendheid de aandacht trekken, zonder dat je iets te zeggen hebt. Ik kan het niet.

(En eigenlijk is dat verdomd lastig.)

Dit zie ik trouwens. (Klik dan.)

Je leeft met je mee

Een tijdje geleden kreeg ik een bericht waarvan ik nogal van streek raakte (jullie weten ondertussen wel dat ik niet ga vertellen wat dat was). Ik schrok en daarna kreeg ik het heel koud. Een dag later kreeg ik keelpijn en werd een beetje ziek.

Ooit hoorde ik een verhaal van een jongen die zijn vriendin op een feest met een ander zag flirten. Hij werd misselijk en ging letterlijk over zijn nek.

Op de deurmat.

En dat vind ik dus ontroerend. Dat het lichaam niet meer doet wat jij eigenlijk zou willen: flink zijn. Nee, het lichaam gaat braken of wordt letterlijk koud. We zeggen wel eens dat ons lichaam ons in de steek laat, maar zo moet je dat dan niet zien. Ons lichaam past zich alleen niet meer aan, maar leeft met ons mee. Op zo'n moment leeft het juist meer met ons mee dan we zelf doen. Ik geloof dat ik er dat zo mooi aan vind.

De zomer kwam nooit

De zomer liet op zich wachten (en kwam nooit) en nu geldt dat ook al voor de nazomer. Ik las het in de krant. En dan wordt het extra erg, want dan was het eigenlijk wel de bedoeling geweest. We kunnen een hoop hebben, je wordt pas ontevreden als je eigenlijk mocht verwachten dat het ook anders had kunnen lopen. Zo is het ook als je net een lik van een ijsje wilt nemen en hij valt uit je hand op de grond. Dat is erg. Terwijl als je geen ijsje had, dan is het niet erg dat je geen ijsje eet. En dat is raar, want in beide gevallen eet je geen ijsje. Maar waarom heb ik het in hemelsnaam over ijsjes, daar is het toch veel te koud voor? Wisten jullie trouwens dat ik een nieuwe zonnebril heb gekocht? Vast niet, ik heb hem nauwelijks opgezet deze zomer. Ik geloof dat ik een beetje opstandig ben. En kijk, hier doe zelfs mijn handen niet voor mijn gezicht.

En jij dan, met je konijnentanden

Laatst schreef ik dat je mensen die je leuk vindt soms in één oogopslag herkent. Maar dat is natuurlijk lang niet altijd zo. Want vriendin P. heb ik heel anders leren kennen. We stonden op het schoolplein, ik zei tegen haar: 'Wat heb je een grote kin.'

Zij antwoordde: 'En jij dan met die grote neus.' Even was het stil en toen zei ze: 'En je hebt konijnentanden.'

Toen was het wel weer welletjes voorlopig. We hebben enkele maanden niet met elkaar gesproken.

Ik kan me dit trouwens niet herinneren, P. heeft het me verteld.

Later kwam het alsnog goed. We kwamen op een andere school samen in de klas en toen werden we vriendinnen. Met haar heb ik een paar jaar in één grote lachstuip gelegen. Haar moeder werd helemaal gek van ons.

(Nou zal ik de eerste keer dat ik haar zag, haar niet suf hebben gevonden. Daar had ik het de vorige keer over: aan sommigen mensen kun je zien dat je niets tegen ze te zeggen hebt. En van het eerste gesprek tussen P. en mij kun je veel zeggen, maar niet dat het saai was.)

Met haar kin is trouwens niets mis. En mijn neus, nou ja, op deze foto valt hij ook wel mee.

Moet je eens kijken...

Gister was het een drukke dag. Ik was van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat op allerlei plekken in verschillende steden. Ik zou jullie alles wel willen vertellen: met wie ik was, wat ik er deed, enzovoorts. Maar dat zal ik toch maar niet doen. Ik bedoel: niet dat ik er vandaag zoveel bezwaar tegen heb. Eigenlijk kan mijn privacy me nu niet zoveel schelen. Maar jullie zijn het niet van me gewend. Jullie zouden er maar van schrikken. En verder weet ik natuurlijk niet hoe ik er morgen over denk. Want weten jullie wat het is? Ik voel me niet helemaal lekker eigenlijk. Dat is een beetje mijn eigen schuld. Ik zal jullie daarom eens iets anders laten zien. Kijk dan!

(Klik dan op deze link, anders zien jullie het niet.)

Voor Theo was het beter

Ik praat tegen alle katten die ik op straat tegenkom. Ze doen of ze me niet horen, maar ze horen me wel, want anders liepen ze wel door. En dat doen ze dus niet, ze blijven staan of gaan zelfs even zitten en kijken aandachtig in de verte. Of naar een muur. Of naar een struikje. Ze kijken alle kanten op, behalve naar mij. Ik begrijp dat wel. Ik vind katten prettig gezelschap. Je kunt je bovendien goed achter ze verschuilen en ze zitten je niet de hele dag aan te staren. (Theo was echt een uitzondering.) Toch heb ik geen kat, ze zijn me te duur. En de manier waarop ze sterven, daar kan ik niet goed tegen. Maar voor Theo was het beter.

Wie is het meeste ik?

Ik kreeg een mail van een vriendin waarin ze vroeg: wie is nu meer jou, Flopke of jij? Misschien wel Flopke, zei ik aan de telefoon. (Als iemand je zoiets mailt, dan bel je even.) Het roept weer nieuwe vragen op. Heb ik dan mijn hele leven een soort van mijn handen voor mijn gezicht gehouden, en haal ik ze er nu pas vanaf? Op een bepaalde manier dan? Zijn júllie degenen die me zien?

Dat is gelijk reden voor nieuwe zorg, want kan ik dit waarmaken in het echte leven? Val ik dan niet enorm tegen? Hier heb ik toch altijd wel iets te zeggen. Bijna altijd dan. Dat is buiten wel anders.

O jee, nu weet ik niet meer wat ik moet schrijven. Nu vallen we samen, maar we vallen de verkeerde kant op. Ik ga maar stil in een hoekje zitten. Nadenken.

Hoewel, misschien komen er geen gedachtes meer. Ik voel het. Zoals ik het wel eens hoor zoemen en gisten in mijn hoofd, zo stil is het nu.

(Gister had ik trouwens nog wel een leuk idee. Misschien ga ik het nog doen ook. En dan zijn jullie de eersten die het merken. Nee, wacht maar af, het is echt grappig.)

Hoe kun je dat nou zien?

Vaak kun je aan iemand zien of je hem of haar zal mogen. Je ziet dat je leuke gesprekken met iemand kunt voeren, dat jullie samen kunnen lachen in de kroeg of dat je je leven met iemand zou kunnen delen. Andersom ook, soms zie je dat je niets van iemand te verwachten hebt, dat je je zal vervelen als je op een verjaardag naast elkaar gezet wordt. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie zit, maar bij mij werkt het zo.

En goed, het werkt niet altijd feilloos (daar zal ik nog wel eens een voorbeeld van geven). Maar het klopt vaker dan ik verklaren kan. Sommige van mijn beste vrienden herkende ik de eerste seconde dat ik ze zag. (Het hoeft trouwens niet altijd de eerste seconde te zijn. Soms zie je het pas later.)

Hoe kan dat nou? Wat zíe je dan? Zien dat iemand je iets te melden heeft, is toch net zo iets als ruiken hoe iemand zijn haar zit? Of horen hoe iemand gekleed is? (Nou goed, dat laatste kan soms wel.)

Het heeft niets met schoonheid te maken. Of althans, niet met wat daar objectief voor doorgaat. Want mensen die ik leuk vind, vind ik vaak ook mooi. En mensen die mooi zijn, ik zie het soms niet eens. Ik zie alleen een regelmatig gezicht. Wat dat betreft is het maar raar dat ik me verberg.

Wie ben ik?

Ik begin inmiddels aardig in de war te raken, want wie ben ik? Ben ik degene die ik was? Of ben ik Flopke? Het gaat steeds meer door elkaar lopen. Ik onderteken mijn mails vaak met Flopke. Ik maak geen foto's meer waar ik met mijn gezicht opsta. Ik voel me niet compleet als de mensen om me heen niet weten dat ik Flopke ben, alsof ik dan niet echt aanwezig ben. Er zijn al mensen die mijn blog volgen en mij zelf verder niet meer zo nodig hoeven te zien. Als ik tegenwoordig een afspraak heb, weet ik niet als wie ik zal gaan. En kijk hier, links. Daar staan boeken. Die lees ik ook!

Het voelt veilig als Flopke, maar ondertussen weten jullie meer van Flopke, dan van mij. Ik bedoel: ik bén Flopke. Steeds meer.

Soms, als ik in de kroeg zit en ik wil even niet herkend worden, dan haal ik die handen voor mijn gezicht vandaan.

Zie! Ik kom er niet meer uit.

Heb jij niets te doen?

Hier zit ik op school. (Wat voor school, zeg ik niet in verband met de privacy van alle betrokkenen, en dat zijn er nogal wat. Bovendien is het beter om het niet te zeggen, want daar wordt deze tekst alleen maar universeler van.) Eigenlijk zit ik in het laatste jaar en moet ik nu zelfstandig gaan werken, maar ik wilde nog een vak volgen in een eerder jaar. Want dat vak had ik laten vallen en dat vond ik nog steeds zonde. Nou goed, we zaten in de klas en deden zo'n voorstelrondje. Ik legde uit wie ik was en wat ik er deed. (Ik zei niet dat ik Flopke was, ik moest natuurlijk om mijn privacy denken.) En toen heette de docent me welkom met de woorden: Heb jij niets te doen of zo? Ik weet het: er komt een moment dat ze me buiten trappen. Maar nu was ik weer mooi binnen.

Mijn collega komt zo bij u

Stel, je zit op een terras, je wenkt iemand van de bediening, maar die stuift je tafeltje voorbij, terwijl hij roept: 'Mijn collega komt zo bij u.' Ik maak het regelmatig mee.

Inmiddels weet ik dat dit onaardig is. Want het betekent eigenlijk: 'Ik heb geen tijd voor jou, en denk maar niet dat ik terugkom. Zie maar dat je een ander te pakken krijgt.'

Want jullie denken toch niet dat de betreffende ober in de keuken tegen een collega zegt: 'Joh, help jij die vrouw aan dat tafeltje even, die met de handen voor haar gezicht?' (Ik dacht dit lange tijd wel, maar weet inmiddels dat dit niet zo is. Op dit soort terrassen komt er namelijk nooit spontaan een ober naar je toe.)

Hier zitten we op een terras waar we wel werden bediend. Nu was dat niet zo heel vreemd, want we waren de enige, maar toch. Ik sta boven en onder zie je mijn nichtje J. (Ik noem haar mijn nichtje, want zij noemt mij tante. En dan kijkt ze me altijd plagerig aan.)

(En hebben jullie al naar de link met een P gekeken? Wel doen hoor. En omdat jullie vast nieuwsgierig zijn naar wie hem maakt, kijk dan, hier staat ze op de foto.)

Flopke, doe eens rustig

Soms wil het helpen om onder de mensen te komen. Gister was ik de hele dag onder de mensen en daar werd ik vrolijk van. 's Avonds zat ik in gezelschap aan een grote tafel lekker te eten en te praten en dacht ineens: nu moet ik een foto maken. Dan kunnen jullie het ook zien. (Ik ga er zomaar vanuit dat jullie dat nog willen zien ook. En ik vertel inmiddels echt van alles over mijn leven.) Maar toen iedereen eindelijk weer op zijn plaats zat, zat ik een cocktail te drinken. Door een rietje. En dan vergeet ik alles weer. (Nee, niet alles... zo erg was het niet, ik heb me goed gedragen.) Maar goed, ik heb dus geen foto. Ik heb wel een foto van eergister. Toen was de omslag in mijn stemming eigenlijk best groot. Ik was van slag, ging naar de kroeg. Het hielp. En nu moet ik maar weer eens een avond rustig thuis gaan zitten. Kijken of ik weer somber kan worden.

(Het is dat ik discreet moet zijn, maar jullie zouden eens bij mijn links moeten kijken. Nee, meer naar beneden, bij de P...)

Flopke?

Floooopke...